Όχι δάκρυα για την Ηλέκτρα!

Είναι από τα θέματα που δεν σηκώνουν πλάκα, αλλά και να θέλω ν' αγιάσω δεν μπορώ! Το εννοώ αυτό, διότι προφανώς όταν μια ομάδα που πηγαίνει να διεκδικήσει έναν μεγάλο στόχο, έχει στο ρόστερ της μια Αντιόπη (Μελιδώνη), μια Αλκηστη (Αβραμίδου) και κυρίως μια Αντιγόνη (Ρουμπέση) και μια Ηλέκτρα (για την ακρίβεια Μαρία-Ηλέκτρα Ψούνη), τότε όποιος στο δρόμο γα την Τεργέστη έβλεπε τον Γιώργο Μορφέση να σέρνει πίσω τους κοπέλες με τέτοια ονόματα θα έπρεπε να πάρει το πιο συμπονετικό ύφος και να του πει "Πού πας ρε Καραμήτρο"!

Στο Προολυμπιακό Τουρνουά των ανδρών, είπα "Γιώργο (Αφρουδάκη) προκριθήκαμε", αλλά χθες το βράδυ η ατάκα διατυπώνεται στην κλασική εκδοχή της: όπως είπε και το 1996, μετά την ήττα του στις εκλογές για τη διαδοχή του Ανδρέα Παπανδρέου στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, ο Γεράσιμος Αρσένης, "Γιώργο (Μορφέση) χάσαμε!

Χάσαμε, αποκλεισθήκαμε από το Ολυμπιακό Τουρνουά του Λονδίνου, φορέσαμε μαύρες πλερέζες, κλάψαμε για τη χαμένη ευκαιρία, αλλά basta cosi, που λένε και στην Τεργέστη: πέθανε το Λονδίνο γι' αυτή την ομάδα, δεν πέθανε η ίδια και σήμερα γίνεται η κηδεία του ονείρου και όχι αυτών που ονειρεύτηκαν...
Είναι γνωστή (όχι απλώς η συμπάθεια, αλλά) η τρομερή αδυναμία που έχω στο άθλημα και ειδικώς σε αυτά τα κορίτσια, γιατί από κοντά ή από μακριά ο θεός, η τύχη, μα πάνω απ' όλα η δική τους ικανότητα με έκανε να ζήσω σπουδαίες επαγγελματικές και ανεξίτηλες ανθρώπινες στιγμές. Και επειδή οι φίλοι (έστω κι αν πρέπει να φορούν πάντοτε το επαγγελματικό προσωπείο τους) στις δύσκολες στιγμές φαίνονται, είμαι ο τελευταίος που θα ρίξει ανάθεμα σε αυτή τη συντροφιά που τον περασμένο Ιούλιο απογείωσε την Ελλάδα στα ουράνια...

Η επιτυχία δεν είναι μόνιμη, ούτε η ευτυχία παντοτινή: αυτός είναι νόμος της ζωής και ειδικώς στον αθλητισμό δεν καταστρατηγείται ποτέ. Δεν έχω σκοπό να εξωραΐσω την αποτυχία, ούτε να κάνω το μνημόσυνο αυτής της ομάδας, άλλωστε ακόμη κι αν χθες έκλεισε ένας κύκλος για κάποιες από τις ιέρειες της, το σόι πάει βασίλειο και η κληρονομιά θα βρεθεί σε σίγουρα χέρια: των κοριτσιών τα οποία θα μείνουν στις επάλξεις και αυτών που έρχονται από την (πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2010) εθνική νεανίδων, οπότε δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας...

Το χθεσινό ματς με την Ισπανία ήταν όλα τα λεφτά μιας ολόκληρης τετραετίας. Η μεγαλύτερη πρόκληση του (λεγόμενου) ολυμπιακού κύκλου, που άνοιξε μετά το Πεκίνο και θα ολοκληρωθεί τον ερχόμενο Αύγουστο στο Λονδίνο, ερήμην ημών! Δυστυχώς η ομάδα που στέφθηκε πρωταθλήτρια κόσμου το 2011, νικήτρια του World League το 2005, ασημένια Ολυμπιονίκης το 2004 και δευτεραθλήτρια Ευρώπης το 2010 και το 2012 θα δηλώσει απούσα μετά από δύο διαδοχικές Ολυμπιακές συμμετοχές. Συμβαίνουν αυτά και στις καλύτερες οικογένειες...

Από τα μηνύματα στο Facebook και στο Τwitter, βγαίνει το συμπέρασμα ότι κάποια από τα κορίτσια θεωρούν ότι έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για να πουν το "αντίο". Θα προτιμούσαν βεβαίως να είναι κάτι σε "goodbye" και μάλιστα με τη γνήσια αγγλική προφορά, αλλά έπεσαν στη διπλή κέντα: αφενός διότι (όσο περίεργο κι αν φαίνεται) η πρωταθλήτρια κόσμου δεν προκρίθηκε ex officio στο Ολυμπιακό Τουρνουά και αφετέρου επειδή έτυχε σε αυτό το τόσο μεγάλο ραντεβού η ομάδα να μη βρεθεί στην καλύτερη δυνατή αγωνιστική, αλλά και ψυχολογική κατάσταση.

Η ευρεία σε έκταση και άνευ αντιστάσεων ήττα της από την Ολλανδία στον τελευταίο αγώνα του ομίλου ήταν το πρελούδιο, ενώ ο υπέρ βωμών και εστιών προημιτελικός με την Ισπανία έγινε η μοιραία απόδειξη. Μεταξύ μας, με 4 γκολ σε 20 τελικές προσπάθειες με παίκτρια παραπάνω δεν πας όχι στο Λονδίνο, αλλά ούτε καν στις...Κουκουβάουνες, χώρια το έντονο αμυντικό πρόβλημα (22 γκολ το παθητικό στα τελευταία δυο ματς) και το ψυχολογικό βάρος που κουβαλούσε μαζί με το αγωνιστικό και εντέλει φάνηκε δυσβάσταχτο. Ναι, δυσβάσταχτο για κορίτσια, τα οποία τόσο σε συλλογικό, όσο και σε εθνικό επίπεδο έχουν εμπειρίες, που είναι αρκετές για να πλεύσουν με ασφάλεια όχι μονάχα στις πισίνες, αλλά στους ωκεανούς όλου του κόσμου!

Στην περίπτωση της εθνικής ομάδας των γυναικών, ταιριάζει απολύτως το "κρίμα κι άδικο", αλλά ταιριάζει επίσης και το "the show must go on". Η ιστορία τελείωσε χθες (τυπικώς σήμερα με τον αγώνα για την άνευ αντικρίσματος πέμπτη θέση, λες κι αυτή μας μάρανε!) αλλά συνεχίζεται! Δεν ξέρω αν είναι παρήγορο, αλλά εκτός από την Ελλάδα έμεινε έξω και η Ολλανδία που δεν θα υπερασπιστεί στο Λονδίνο τα ολυμπιακά σκήπτρα της. Θα λείπουν λοιπόν οι (Ελληνίδες και οι Ολλανδέζες) γάτες, κάποια άλλα ποντίκια θα χορέψουν στο Λονδίνο...

Ο,τι είχε ν' αποδείξει αυτή η ομάδα εδώ και μια δεκαετία, το έκανε και με το παραπάνω: με διαφορετικούς προπονητές (Ιωσηφίδης, Μορφέσης), με διάφορες προσθαφαιρέσεις στο υλικό της, με ευνοϊκές και με δυσμενείς συνθήκες, ακόμη και με πριμ ή χωρίς πριμ! Δεν θα έβαζα αυτή την ώρα στην κουβέντα το ζήτημα του υπεσχημένου, πλην αναιρεθέντος πριμ και της κατάργησης ή συρρίκνωσης των θεσμοθετημένων κινήτρων, αλλά με πρόλαβε η Σταυρούλα Αντωνάκου, που έγραψε πριν από λίγες ώρες στοFacebook το εξής: "Όχι δάκρυα για αυτή την ομάδα που έκανε τα ΠΑΝΤΑ, κέρδισε τα πάντα, εντελώς ΜΟΝΗ ΤΗΣ. Ένα όνειρο ζωής για όλες μας χάθηκε σε 32 λεπτά... Συγνώμη μόνο σε αυτούς που ήταν δίπλα μ,ας [πάντα με την αγάπη τους.! Ενας κύκλος έκλεισε για την ΠΙΟ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΗ ΕΘΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ"

Δεν έχω κάτι άλλο να γράψω. Συμφωνώ και επαυξάνω... "

ΥΓ: Για να μη μένουν κενά, ο τίτλος του κειμένου είναι παρμένος και παραφρασμένος από την ταινία "Δάκρυα για την Ηλέκτρα" (σε σενάριο Νίκου Φώσκολου και σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη) που γυρίστηκε το 1966 με πρωταγωνιστές τη Ζωή Λάσκαρη, τη Μαίρηγ Χρονοπούλου, τον Αλέκο Αλεξανδράκη, τον Μάνο Κατράκη, τον Λάκη Κομνηνό κ.α Πρόκειται για μια ελεύθερη διασκευή και μεταφορά του μύθου των Ατρειδών, αλλά αυτή η τραγωδία δεν αγγίζει τη δική μας Ηλέκτρα και τις συντρόφισσες της...