Πόσο να κάνει το… κανναβούρι;

Κάθε διοργάνωση έχει τον δικό της δημοσιογραφικό κωδικό και θαρρώ πως αυτό το Προολυμπιακό Τουρνουά τον βρήκε νωρίτερα από κάθε άλλη: θα μείνει δηλαδή στην Ιστορία όχι μονάχα επειδή (ελπίζουμε ότι) θα σφραγίσει την πρόκριση της εθνικής ομάδας στους Ολυμπιακούς αγώνες, αλλά διότι σφραγίζει επίσης την… ελαστικότητα και τη ρευστή εικόνα ενός νομίσματος!

Έχει πλάκα αυτή η υπόθεση διότι ενώ το bolivar εδώ και μερικά χρόνια αποκαλείται fuerte (δηλαδή ισχυρό ως νόμισμα) εν τούτοις είναι τόσο αδύνατο, που καταντάει να γίνεται λάστιχο στις αναλογίες του: επισήμως ένα ευρώ ισούται με πεντέμισι μπολίβαρ, χώρια η προμήθεια που κατακρατείται από τις τράπεζες, αλλά μετά από λίγες ώρες στο Καράκας κατάλαβα ότι η πραγματική αναλογία του είναι ένα προς έντεκα, όπως διατίθεται στη «μαύρη αγορά»!

Με το πού φτάνεις στο Καράκας, προτού καν σου πουν «buenos dias» (καλημέρα) ή «buenas tardes» (καλησπέρα), οι Μπολιβαριανοί μπαίνουν κατ’ ευθείαν στο ψητό με μια ερώτηση: «Campio Señor?» που σημαίνει ότι ψάχνουν να αλλάξουν λεφτά και μάλιστα στη διπλάσια τιμή από αυτήν η οποία ισχύει στις επίσημες τραπεζικές συναλλαγές. Αίφνης το ένα προς πεντέμισι γίνεται ένα προς έντεκα και όποιος υποκύψει στον πειρασμό, μπορεί, διάβολε, να κάθεται το βράδυ στο εστιατόρια «La Campana» και να μην παθαίνει σοκ διαπιστώνοντας ότι μια μπριζόλα κάνει πενήντα ευρώ, ένα μεγάλο μπουκάλι εμφιαλωμένο νερό δυόμισι ευρώ και μια κούπα καφέ φίλτρου άλλα οκτώ ευρώ! Εάν μάλιστα κάνεις το λάθος να παραγγείλεις και μια σαλάτα, μαζί με μια μπύρα, τότε θα πληρώσεις τον λογαριασμό με προσφορά κοινωνικής εργασίας… Πλένοντας πιάτα στην κουζίνα!

Το Καράκας είναι γενικώς η πόλη των αντιθέσεων: από τη μια η φτώχεια και η ανέχεια στις φαβέλες συν τα λεωφορεία γκαζοζέν, που κυκλοφορούν ακόμη στους δρόμους (όπως στην Ελλάδα του ’50) κι από την άλλη τα σύγχρονα malls και οι πολύ τσουχτερές τιμές, ακόμη και σε αγαθά πρώτης ανάγκης που την ανεβάζουν στη 16η θέση της λίστας με τις ακριβότερες πόλεις του κόσμου!

Αυτά θα βλέπει από εκεί ψηλά ο Σιμόν Μπολίβαρ και θα τρίζουν τα κόκαλα του για το πόσο ακριβά πουλάει ο Τσάβες τους δικούς του αγώνες…

Εκτός από τις αντιθέσεις και τις ακριβές τιμές, η πρωτεύουσα της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας είναι επίσης γεμάτη από… κάγκελα! Έχω γυρίσει ένα σωρό μέρη σε ολόκληρο τον κόσμο στα 33 χρόνια που διακονώ το λειτούργημα της δημοσιογραφίας (sic) και πουθενά αλλού δεν είδα τόσα πολλά κάγκελα στα παράθυρα ή στις μικρές βεράντες των σπιτιών, ακόμη και στο κέντρο της πόλης. Κάγκελα, κάγκελα, κάγκελα παντού, που τραγουδάει και ο Τζίμης Πανούσης, με αποτέλεσμα τα σπίτια να μοιάζουν με κλουβιά οικιακών πτηνών και το μόνο που λείπει σε αυτό το σουρεαλιστικό σκηνικό είναι το… κανναβούρι για να σιτίζονται όσοι μένουν μέσα!

Στ’ αλήθεια πόσο άραγε να κάνει ένα πακέτο κανναβούρι στο Καράκας;

Εν τω μεταξύ σιγά σιγά αρχίζουν να σκάνε μύτη διάφορες γνωστές και μη εξαιρετέες μπασκετικές φάτσες, συμπεριλαμβανομένου και του πρώην προέδρου της βραζιλιάνικης ομοσπονδίας μπάσκετ, του Έλληνα Γεράσιμου Μποζίκη, ο οποίος είναι εγκατεστημένος πάνω από πενήντα χρόνια στο Ρίο ντε Τζανέιρο και ανυπομονεί για «να είμαστε καλά και να υποδεχτούμε την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου στο Μουντιάλ του 2014 και την εθνική ομάδα μπάσκετ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016».

Δίπλα στον Μποζίκη, καθόταν ο βετεράνος Ισπανός προπονητής Μόντσο Μονσάλβε, που διετέλεσε προπονητής της εθνικής Βραζιλίας, αλλά απέτυχε να την οδηγήσει στο Ολυμπιακό τουρνουά του 2008 και γι’ αυτό έχει άσχημες αναμνήσεις από την Αθήνα, όπου μάλιστα η Ελλάδα είχε κάνει του αλατιού την ομάδα του (89-69). Κάποια στιγμή που η εθνική έδινε ρεσιτάλ στην κυκλοφορία της μπάλας και στην έξτρα πάσα ο αξιολάτρευτος (και ως φιγούρα) Μόντσο γύρισε και μου είπε: «Οκέι, η Ιορδανία είναι πολύ αδύναμος αντίπαλος, αλλά να ξέρεις ότι λίγες ομάδες στον κόσμο μπορούν να παίζουν τόσο συγκροτημένα. Αν είχατε τον Διαμαντίδη και τον Σχορτσανίτη, θα περνάγατε αέρας από το Καράκας και νομίζω ότι θα παίρνατε κι ένα μετάλλιο στο Λονδίνο»!

Μέχρι να του πω «gracias amigo», ο Νικ Καλάθης είχε κάνει μια καταπληκτική alley hoop πάσα που την διεκπεραίωσε με ένα αεροπλανικό κάρφωμα ο Παπανικολάου και ο Μόντσο τρελάθηκε! «Πόσο ηλίθιοι είναι στο ΝΒΑ που άφησαν αυτό το παιδί να κατρακυλήσει στο Νο 48 του ντραφτ; Με τέτοια προσόντα και τόσο πολύ που έχει ωριμάσει στον Ολυμπιακό και στην εθνική ομάδα, θα έπρεπε να τον επιλέξουν το πολύ μέχρι το Νο 15»!

Ήταν ωραίο αυτό το κομπλιμέντο, αλλά δεν το μαρτύρησα στον Παπανικολάου, αν και όντως το παιδί έχει ωριμάσει τόσο πολύ που «δεν σκέπτομαι καν το ΝΒΑ, τους Νικς και το μέλλον μου, διότι αν μπω σε αυτό το τριπάκι θα τρελαθώ και θα κάνω ζημιά και στον εαυτό μου και στην εθνική. Εδώ ήρθαμε με έναν συγκεκριμένο στόχο, για μια διατεταγμένη υπηρεσία: δεν συμβιβάζομαι με τίποτε λιγότερο από την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες».

Εύγε Κωστάκη, και εις ανώτερα!

Παρεμπιπτόντως στις δώδεκα ομάδες που συμμετέχουν στο Προολυμπιακό τουρνουά αγωνίζονται εννέα (εν ενεργεία) παίκτες του ΝΒΑ: ο Βενεζουελανός Γκρέιβις Βάσκεζ (Νέα Ορλεάνη), οι Νιγηριανοί Αλ Φαρούκ Αμίνου (Νέα Ορλεάνη) και Σόλομον Αλάμπι (Τορόντο), ο Ρώσος Τιμοφέι Μοζγκόφ (Ντένβερ), Λιθουανός Λίνας Κλέιζα (Τορόντο), οι Δομηνικανοί Αλ Χόρφορντ (Ατλάντα) και Φρανσίσκο Γκαρσία (Σακραμέντο) και οι Πορτορικανοί Χοσέ Χουάν Μπαρέα (Μινεζότα) και Ρενάλντο Μπλάκμαν (Νέα Υόρκη).

Θα έβαζα σε αυτόν τον κατάλογο και τον Παπανικολάου, που επιλέχθηκε τις προάλλες στο Νο 48 από τους Νικς και βρίσκεται καθ’ οδόν προς τη Νέα Υόρκη, αλλά ο ίδιος το ξεκαθάρισε και σήμερα ότι αυτό το δρομολόγιο θα τον απασχολήσει σε έναν χρόνο από τώρα.

Τότε μπορεί να είναι ακόμη πιο ζουμερό το «Βig Apple”….