Ο χαμαιλέων μιλάει ελληνικά

Δεκαοχτώ χρόνια. Δεκαοχτώ χρόνια πέρασαν από την τελευταία φορά που είδα από την τηλεόραση και εξ αποστάσεως επίσημο αγώνα της Εθνικής Ανδρών. Από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1994. Ήμουνα νιός και γέρασα. Ομολογώ ότι μου λείπει αφάνταστα η μυρωδιά των αποδυτηρίων της.

Μετά τη σημερινή της παράσταση, ελπίζω ότι θα βοηθήσει ώστε να μείνει τουλάχιστον άθικτο το άλλο μου σερί. Το σερί της συνεχούς παρουσίας σε Ολυμπιακούς Αγώνες από το 1996…

Mετά τη νίκη της επί των Πορτορικάνων, η Εθνική μας βρίσκεται δύο βήματα μακριά από το Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου, όπου θα γίνει στις 27 Ιουλίου η Τελετή Εναρξης υπό το γενικό πρόσταγμα του Ντάνι Μπόιλ.

Όπως και ο σκηνοθέτης-χαμαιλέων του «Τrainspotting», του «Slumdog Millionaire» και των «127 Ωρών», η ελληνική ομάδα εμφανίζεται αίφνης ικανή να αλλάζει προσωπείο και να ξεγελάει τον αντίπαλο που χρησιμοποιεί για τυφλοσούρτη τις προηγούμενες μεταμορφώσεις της.

Η Εθνική του 2010 έριξε νοκ-άουτ τους Πορτορικάνους στην Άγκυρα χάρη στην άμυνα και τον ιδρώτα της. Η Εθνική του 2012 τους κατατρόπωσε με τρίποντα, τρέξιμο και ταχύτητα, σβελτάδα στα πόδια και στη σκέψη. Με θέαμα και χαμόγελο. Σαν βίντεο-κλιπ του MTV. Σαν ταινία του Ντάνι Μπόιλ.

Ο απαισιόδοξος παρατηρητής θα επισημάνει ότι η επίδοσή της από τα 6,75 μέτρα, 14 στα 24 τρίποντα χωρίς μάλιστα να μετάσχουν στο χορό οι Βασιλειάδης-Μπράμος, ήταν εξωπραγματική. Ναι μεν, αλλά.

Η ειδοποιός διαφορά δεν ήταν ο οίστρος των Ελλήνων σουτέρ, όσο η γρήγορη και αποτελεσματική κυκλοφορία της μπάλας. Σχεδόν όλα τα σουτ τριών πόντων έγιναν χωρίς πίεση, απέναντι σε μία άμυνα που δεν ήξερε από πού να φυλαχτεί. Δεν είναι μόνο τα 14/24 τρίποντα που λάμπουν σαν ηλιοβασίλεμα στη στατιστική της Εθνικής μας, αλλά και οι 19 ασίστ.

Αν δημιουργήθηκαν προβλήματα, αυτά προέκυψαν από τη λειψανδρία μέσα στις ρακέτες, σε συνδυασμό με τα αθλητικά προσόντα των Πορτορικάνων και με τα κορμιά-δέντρα του Ράμος ή του Σαντιάγο.

Διαβάζεται όμως και ανάποδα η ίδια εξίσωση. Ο Ράμος των 2μ20 και ο Σαντιάγο των 140 κιλών ήταν αδύνατο να ακολουθήσουν τον Γιάννη Μπουρούση στην περιφέρεια ή να σκεπάσουν τα «πεταχτάρια» του Γιώργου Πρίντεζη στην γ’ περίοδο.

Μπορεί να μην έχουμε παιχνίδι «με πλάτη», αλλά κανείς δεν παίζει πια «με πλάτη». Θυμάστε την Εθνική του 2011, με τις τυποποιημένες πάσες στον Μπουρούση, τα ατελείωτα ένας-εναντίον-ενός και τον «κόφτη» στους 65-70 πόντους; Να μας λείπει φέτος αυτό το βύσσινο.

Το παιχνίδι της φετινής ομάδας είναι απρόβλεπτο και υπερβολικά γρήγορο για έναν ανυποψίαστο αντίπαλο. Ακόμα και το Πουέρτο Ρίκο με τις γκαρντ σβούρες (Μπαρέα, Αρόγιο) και τους ευέλικτους αλτικούς φόργουορντ έμοιαζε ανήμπορο να παρακολουθήσει αυτό το ρυθμό επί 40 λεπτά.

Το «run and gun» του α’ ημιχρόνου ευνοούσε τους Λατινοαμερικανούς, αλλά τελικά έβγαλε τους δικούς μας στον αφρό. Με εξαίρεση τον αλησμόνητο ημιτελικό του 2006 με τις ΗΠΑ, δεν μπορώ να θυμηθώ άλλο μεγάλο ματς που να το κέρδισε η Εθνική μας με (σχεδόν) 100άρα.

Τα γρήγορα φάουλ του Μπουρούση, του Μαυροειδή, του Καϊμακόγλου, αλλά και του Σπανούλη σκόρπισαν ανησυχία στα μισά του δρόμου, αφού το ριμπάουντ ήταν περίπλοκη υπόθεση και η αμυντική λειτουργία ασυνήθιστα χαλαρή.

Στην επίθεση ουδέποτε υπήρξε πρόβλημα, αφού η Εθνική μας στόχευσε κατ’ευθείαν στην καρωτίδα (με το Βασίλη Σπανούλη) και εκμεταλλεύτηκε τις αμυντικές αδυναμίες των αντιπάλων. Η άμυνα, όμως, έμπαζε. Και τα φάουλ την έκαναν ακόμα πιο ευάλωτη.

Χρειάστηκε τελικά να βγάλει ένα λαγό από το καπέλο ο Ηλίας Ζούρος για να προστατεύσει η ομάδα τα κεκτημένα. Η άμυνα ζώνης που επιστρατεύτηκε μετά το 60-60 ξεγύμνωσε τους Πορτορικάνους, από τους οποίους έλειψε ολοφάνερα το μπασκετικό IQ που θα τους βοηθούσε να λύσουν το γρίφο.

Στα πέντε λεπτά που ακολούθησαν, διέπρεψαν όλοι: ο Καλάθης, ο Ζήσης, ο Παπανικολάου, ο Πρίντεζης, ο Μπουρούσης. Ειδικά οι δύο παλιοί. Η «τυφλή» συνεργασία Ζήση-Μπουρούση που έφερε ένα βροντερό κάρφωμα του ψηλού στο 74-71 ήταν η ωραιότερη –και μία από τις σημαντικότερες- στιγμές του αγώνα.

Όταν ο Σπανούλης επέστρεψε, στο 76-73, βρήκε το δρόμο στρωμένο για να καταφέρει τη χαριστική βολή, με ένα τρίποντο και δύο ασίστ στους «ερυθρόλευκους» συνοδοιπόρους του (Παπανικολάου, Πρίντεζη). Στο 87-77, το Πουέρτο Ρίκο είπε «τετέλεσται», στα ισπανικά με προφορά Καραϊβικής.

Η Εθνική μας προβάρει τώρα τα αγγλικά με βαριά αφρικανική προφορά, πριν έρθει η ώρα να μιλήσει τα οξφορδιανά. Ο αυριανός αγώνας με τη Νιγηρία είναι ο πρώτος από τους μάξιμουμ δύο «must win» που έχει στο πρόγραμμά της, εξ ορισμού δύσκολος. Ο τραυματισμός του Ρώσου σέντερ Μαζγκόφ απλοποιεί το μεθεπόμενο βήμα, αλλά ας μη προτρέχουμε. Προηγούνται τα παιδιά της Μαύρης Αφρικής.

Το φιλικό της προηγούμενης εβδομάδας στο Σάο Κάρλος όχι μόνο θα χρησιμεύσει ως πυξίδα, αλλά θα υπενθυμίσει σε παίκτες και προπονητή ότι οι Νιγηριανοί είναι μία ομάδα αθλητική, γρήγορη και επικίνδυνη, με αμερικάνικη μπασκετική παιδεία στο dna της.

Οι Λιθουανοί την υποτίμησαν και το πλήρωσαν. Οι Ελληνες διεθνείς σπανίως υποπίπτουν σε τέτοιου είδους σφάλμα και ακόμα σπανιότερα χάνουν από θεωρητικά κατώτερο αντίπαλο. Ελπίζω ότι το περυσινό πάθημα (με την ήττα από την FYROM στο Αλίτους) θα έχει γίνει μάθημα.