Όταν απαρνείσαι αυτό που είσαι...

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης έλεγε στην χρυσή διετία του ελληνικού μπάσκετ (2005-2006) ότι «η άμυνα είναι λεφτά στην τράπεζα και η επίθεση λεφτά στο χρηματιστήριο». Και μία ελληνική ρήση λέει πως «όποιος πάει για τα πολλά, χάνει και τα λίγα». Για να μη συνεχίσουμε τις ρήσεις, τις παροιμίες και τις θεωρίες, είμαστε ενώπιον με τη χειρότερη ήττα της Εθνικής Ομάδος την τελευταία 20ετία. ΟΚ, μπάσκετ είναι, αθλητισμός είναι, αλλά αυτή η ήττα πονάει δέκα φορές περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη.

Διαπερνά το σώμα σου, το κεφάλι σου, τα πάντα όλα. Γιατί; Διότι χάσαμε από κάποιον κατώτερο, που δεν υπάρχει στο TΟΡ 30 του παγκόσμιου μπάσκετ. Αυτά συμβαίνουν, όμως, όταν απαρνείσαι το dna σου και πιστεύεις ότι έγινες Ισπανία. Και ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο; Ότι οι παίκτες δεν αδιαφόρησαν, δεν το έπαιξαν... καμπόσοι στη διάρκεια του αγώνα. Αλλά αυτή η ομάδα ζούσε και πέθαινε, κερδίζοντας ματς από την επίθεση. Και γι' αυτό... πέθανε απόψε.

Μία ομάδα που δέχεται 50 πόντους σε ένα ημίχρονο απ' το Πουέρτο Ρίκο και την μεθεπόμενη από τη Νιγηρία, παίζει με τη φλόγα κι όπως λέει και το άσμα, και στο τέλος θα καεί.

Το όνειρο των Ολυμπιακών Αγώνων έσβησε κι η ρουφιάνα η παράδοση, που φέρνει συνέχεια εκτός την Εθνική κάθε φορά που δίνει Προλυμπιακό Τουρνουά εκτός Ελλάδας, συνεχίστηκε. Ούτε η ήττα απ' τη Σουηδία το 1980, ούτε αυτές από την σπουδαία Κροατία ή τη Γερμανία στοίχισαν τόσο όσο η σημερινή.

Τι έφταιξε; Όταν οι ίδιοι παίκτες (Καϊμακόγλου on the record και άλλοι... off) δηλώνουν πως απεμπολήσαμε το όπλο μας, την άμυνα, για να κερδίσουμε απ' την επίθεση, δεν χρειάζεται άλλη δική μας διαπίστωση.

Σε ό,τι αφορά το συγκεκριμένο ματς, οι ενστάσεις θα είναι προφανέστατα πολλές. Διότι οι νίκες έχουν πολλούς πατεράδες κι οι ήττες έτοιμο κόσμο για σταύρωμα.

Αν υπάρχουν δύο, αυτές είναι α) η επιμονή στην καθαρή αμυντική τακτική «ένας εναντίον ενός» που εφαρμόσαμε. Μας διέλυσαν, μας ισοπέδωσαν, περνούσαν πάνω από τα κεφάλια μας οι αθλητικοί Νιγηριανοί κι εμείς σαν αγύριστα κεφάλια επιμείναμε, δεχόμενοι όλα τα καλάθια με πανομοιότυπο τρόπο. Το πράγμα φώναζε ότι χρειαζόταν αλλαγή στρατηγικής, μία άμυνα με βοήθειες, μία ζώνη, κάτι που να τους βγάλει εκτός ρυθμού! Και β) σε παιχνίδι που κρίνεται στον πόντο, σε αυτό το επίπεδο, όπου 3,5 δευτερόλεπτα είναι μία αιωνιότητα, επιτρέπεται μετά από καλάθι να μην έχεις τάιμ άουτ για να επαναφέρεις τη μπάλα απ' τα 8,5 μέτρα;

Οι ατομικές επιλογές (π.χ. η εξαφάνιση του καλύτερου ριμπάουντερ της Εθνικής, Φώτση, σε ένα ματς που κρινόταν στο ριμπάουντ και του καλύτερου αμυντικού περιφερειακού, Καλάθη, σε ένα ματς που χρειαζόμασταν ταχύτητα στα πόδια) είναι πραγματικά δευτερεύων μπροστά στις εμμονές που προαναφέρθηκαν...

Η ουσία δεν αλλάζει. Η ξεφτίλα παραμένει κι είναι όλη δική μας. Καταστροφή δεν είναι, όμως. Το μπάσκετ θα συνεχίσει να υπάρχει διότι δεν περιμένει τη μία επιτυχία της δεκαετίας για να μείνει στην επιφάνεια. Θα κάνουμε χρόνια να το χωνέψουμε, θα πιούμε ξυδάκι και θα είναι σαν να ρίχνουμε αλάτι στις πληγές μας, όταν θυμόμαστε αυτή την ήττα. Αλλά η ζωή συνεχίζεται. Κι η αγάπη οφείλει να παραμένει αδιαπράγματευτη σε οτιδήποτε μας έχει χαρίσει τέτοιες στιγμές. Στις χαρές και στις λύπες μαζί, λοιπόν.

ΥΓ. Αν ήταν φάουλ στον Σπανούλη; Το γεγονός ότι δεν αντέδρασε ο ίδιος, ο πρώτος που, αν του είχε χτυπήσει το χέρι, θα διαμαρτυρόταν ενστικτωδώς, απαντάει στο ερώτημα. Αλλά κόντρα στη Νιγηρία θέλει θράσος και παντελή ανευθυνότητα για να χαρακτηρίσεις αιτία της ήττας ένα μη σφύριγμα.