«Επτωχεύσαμεν» με τα «τεσσάρια»!

Το μπάσκετ ήταν ανέκαθεν το άθλημα των ψηλών... Μπορεί οι μεγαλύτεροι σκόρερ όλων των εποχών να ήταν, στην πλειοψηφία τους “κοντοί”, οι ομάδες, όμως, που φτάνουν που φτάνουν ψηλά, συνήθως, έχουν έναν αξιόπιστο σέντερ ή τον τρόπο να μαζεύουν τα ριμπάουντ! Ο έλεγχος της εναέριας κυκλοφορίας, κακά τα ψέματα, είναι το πρώτο ζητούμενο των προπονητών...

Στην περίπτωση της Εθνικής ομάδας, για την οποία η ιστορία έγραψε ότι απέτυχε παταγωδώς σε ένα ακόμη προολυμπιακό τουρνουά που διεξήχθη μακριά από την πατρίδα μας, είναι προφανές ότι “επτωχεύσαμεν” λόγω της “εμμονικής” επιλογής μας να βασίζουμε το inside game στα “τεσσάρια” (Πρίντεζης και Καϊμακόγλου) και να αναθέσουμε την υπεράσπιση του καλαθιού μας, σε δύο ψηλούς (Μπουρούσης και Μαυροειδής) που δεν παίζουν με την πλάτη στο καλάθι (ειδικά ο πρώτος) και για το ύψος τους (2,10 ο πρώτος και 2,08 ο δεύτερος), δεν φημίζονται για την έφεση τους στο αμυντικό ριμπάουντ.

Χωρίς τα παραπάνω να αποτελούν μομφή για την προσπάθεια και των δύο παιδιών, που αντιθέτως, προσέφεραν ό,τι μπορούσαν και ειδικά ο 29χρονος σέντερ της Αρμάνι Μιλάνο, έκανε καλά τα πράγματα που μπορεί να κάνει (μ.ο. 12,7π., 5,3ρ. με 80% στις βολ., 76,9% στα διπ. & 50% στα τριπ.)

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά:

1) Ο αποκλεισμός του Βουγιούκα

Δεν ξέρω τι πραγματικά διημείφθη ανάμεσα στον “φιλήσυχο” Ίαν και τον ομοσπονδιακό τεχνικό και πόσο “προκλητική” ήταν η συμπεριφορά του στις λίγες μέρες που πέρασε φέτος στην Εθνική ομάδα, αλλά ο 27χρονος σέντερ (2,11) προερχόταν από την καλύτερη σεζόν της καριέρας του (μ.ο. 9,0π. & 3,3ρ. σε 15' στα ελληνικά πλέϊ-οφ και 7,2π. & 2,2ρ. σε 12' στην Ευρωλίγκα) και ειδικότερα τα δύο τελευταία χρόνια, ως μέλος του Παναθηναϊκού και ελέω Ομπράντοβιτς, είχε αναδειχθεί σε έναν από τους πιο αξιόπιστους post-up παίκτες της Ευρώπης. Ο Βουγιούκας διαθέτει ένα δυνατό κορμί που αντέχει στις επαφές, είναι καλύτερος αμυντικός ριμπάουντερ από τους ψηλούς επελέγησαν στην δωδεκάδα και εσχάτως εξελίχθηκε σε έναν κάτι παραπάνω από “συμπαθητικό“ επιθετικό τόσο με πρόσωπο όσο και με πλάτη στο καλάθι. Με δεδομένες τις απουσίες των τραυματιών Σχορτσανίτη, Κουφού και Μαυροκεφαλίδη και τις αδυναμίες των ψηλών που μας απέμειναν, η χρησιμότητα του Ίαν “φώναζε” από μακριά, τουλάχιστον στα παιχνίδια με Πουέρτο-Ρίκο και Νιγηρία. Αλλά, είπαμε... Εμείς δεν είμαστε προπονητές, ούτε βρεθήκαμε πολύ κοντά στην ομάδα για να ξέρουμε περισσότερες λεπτομέρειες... Απλά καταθέτουμε την άποψή μας...

2) Τα μοντέρνα “τεσσάρια” και η αχρήστευση του Φώτση

Η εξαιρετική χρονιά που έκαναν τόσο ο Πρίντεζης όσο και Καϊμακόγλου και η συσσωρευμένη κούραση του Φώτση, που μαζί με τους άλλους δύο “Ιταλούς” (Ζήση και Μπουρούση), ενσωματώθηκε στην ομάδα, μία ημέρα πριν την αναχώρηση για την Βραζιλία, ενδεχομένως να παραπλάνησαν τον ομοσπονδιακό τεχνικό, που αποφάσισε να ρισκάρει, στήνοντας την Εθνική με δύο μόλις “καθαρόαιμα” (;;;;) “πεντάρια” και επενδύοντας στην αποδεδειγμένα αξιόπιστη παρουσία των δύο προαναφερθέντων πάουερ-φόργουορντ μέσα στη ρακέτα. Ακόμη δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί ο Φώτσης, που είναι μακράν ο καλύτερος ριμπάουντερ από τους δώδεκα διεθνείς, έπαιξε 17 ολόκληρα λεπτά κόντρα στους “άγραφους” Ιορδανούς (11π., 3ρ. με 4/4 σουτ) και στα δυο πιο σοβαρά ματς του τουρνουά, στα οποία χάσαμε κατά κράτος την μάχη των ριμπόαυντ (24-30 με Πουέρτο-Ρίκο και 27-36 με Νιγηρία), χρησιμοποιήθηκε μόλις 6 και 11 λεπτά αντίστοιχα... Καταλαβαίνει κανείς ότι κόντρα στους αθλητικότατους Νιγηριανούς, με πρώτο ριμπάουντερ τον Σπανούλη (7), δεν μπορούσαμε να περιμένουμε κάτι καλύτερο...

3) Η μη υποτίμηση της Νιγηρίας και το παράδοξο pressing στην άμυνα

Η “σφαλιάρα” των Νιγηριανών στη Λιθουανία, μόνο τυχαία δεν ήταν και φαίνεται ότι αφύπνισε το προπονητικό τιμ του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, που ούτως ή άλλως, είχε αντιμετωπίσει ξανά την αθλητική ομάδα της αφρικανικής χώρας στο τουρνουά του Σάο Κάρλος (27-29/06) και την είχε κερδίσει δύσκολα (88-76) με αντεπίθεση διαρκείας στην 4η περίοδο. Από τον τρόπο που παίξαμε ήταν η καλή δουλειά που είχε γίνει στο scouting, ήταν εμφανής, ωστόσο αυτό που αποτελεί απορίας άξιο, είναι η πίεση που επιλέξαμε να ασκήσουμε στους αντιπάλους μας, αντί να πάμε σε μία επιλογή οργανωμένης άμυνας, με δεδομένο ότι όλες οι αφρικανικές ομάδες που στηρίζονται σε αθλητικούς πλην όμως, όχι ιδιαίτερα ποιοτικούς και ταλαντούχους, έχουν μεγάλο πρόβλημα στην ανάπτυξη στο 5 vs 5 και στον σχεδιασμό της επίθεσης. Λέμε τώρα...

4) To non-call που ήταν φάουλ και τα “κλάματα” που δεν μας ταιριάζουν

Όταν είσαι η Ελλάδα, που πριν από τρία χρόνια (2009) κατακτούσε το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας, που το 2006 έφτανε στην 2η θέση του κόσμου και έναν χρόνο νωρίτερα (2005) πατούσε στην κορυφή της Ευρώπης και προηγείσαι της Νιγηρίας με +13 (στο 22'), απλά “δεν επιτρέπεται” να φτάσει το παιχνίδι να κρίνεται στην τελευταία κατοχή. Ναι, το φάουλ στο τελευταίο σουτ του Σπανούλη είναι πεντακάθαρο, ωστόσο, είναι τουλάχιστον μπασκετικά “αναξιοπρεπές”, να αφιερώνουμε όλη τη συνέντευξη Τύπου στην ανάλυση των “λανθασμένων” δαιτητικών κριτηρίων αλλά και της τελευταίας φάσης και να μην αναλαμβάνουμε ολοκληρωτικά τις ευθύνες μας για την μεγαλύτερη αποτυχία της Εθνικής ομάδας μετά το “βατερλώ” του 1999 στη Ντιζόν.

5) O κακός προγραμματισμός και η χαμένη επιρροή στη FIBA

Οι ημερομηνίες τέλεσης του προολυμπιακού τουρνουά (2-8) ήταν γνωστές από πέρυσι και αν εξαιρέσουμε τους 3 “Ιταλούς” (Φώτσης, Μπουρούσης και Ζήσης) που “μπήκαν” στην προετοιμασία κάτι περισσότερο από μία εβδομάδα αργότερα και τον ομοσπονδιακό τεχνικό, που “έχασε” τις πρώτες προπονήσεις, οι υπόλοιποι διεθνείς, άρχισαν να γυμνάζονται χωρίς ουσιαστικά να προλάβουν να κάνουν διακοπές, αφού το πρωτάθλημα τελείωσε στις 7 Ιουνίου και η πρώτη συγκέντρωση της Εθνικής, είχε οριστεί για τις 16 του ίδιου μήνα. Δε γίνεται να έχεις μπροστά σου έναν τόσο μεγάλο στόχο που θα κριθεί στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και να μην φροντίζεις για την απαραίτητη ξεκούραση των παικτών και την επαρκή προετοιμασία τους, πριν από ένα τόσο επίπονο τουρνουά, είτε λέγεσαι ΕΣΑΚΕ, είτε ΕΟΚ! Όσον αφορά στο πεντακάθαρο φάουλ στον Σπανούλη, ομολογώ ότι – βλέποντας τη φάση στη διάρκεια της μετάδοσης – ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι οι διαιτητές θα το σφυρίξουν, όχι μόνο γιατί με γυμνό μάτι φάνηκε ότι έγινε, αλλά επειδή ήταν πάνω στον καλύτερο παίκτη του τουρνουά (μ.ο. 19,3π. & 5,7ασ. με 70,6% στα διπ. & 50% στα τριπ.) και ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του παγκοσμίου μπάσκετ (πλην ΝΒΑ) και σε βάρος της Ελλάδας, που επίσης συγκαταλέγεται στις υπερδυνάμεις του αθλήματος. Ίσως αυτή η αντιμετώπιση θα πρέπει να μας προβληματίσει σχετικά με την επιρροή που έχει πλέον στην FIBA το ελληνικό μπάσκετ...