Χάθηκε το όνειρο, αλλά όχι και ο κόσμος...

ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ

Στον αθλητισμό, το αποτέλεσμα μετράει. Και μέσα σε δύο μέρες, η ομάδα που για τους αισιόδοξους ήταν ικανή ακόμα και να διεκδικήσει μετάλλιο στους Ολυμπιακούς αγώνες, δεν μπήκε καν στην 4αδα του Προολυμπιακού. Δυστυχώς η Εθνική απέτυχε γιατί στην πιο κακή της βραδιά δεν είχε δικαίωμα στο λάθος, αλλά φρόντισε να κάνει όλα της τα λάθη μαζεμένα.

Η Ελλάδα αποκλείστηκε από χειρότερη ομάδα και το κακό είναι πως δεν αιφνιδιάστηκε. Το ακόμα πιο κακό είναι ότι οι Αφρικανοί της είχαν στείλει το μήνυμα και στη Βραζιλία, αλλά και στην αρχή του αγώνα. Παρ' όλα αυτά, δεν υπήρξε σωστή διαχείριση της αναμέτρησης από κανέναν και κάπως έτσι το ματς πήγε στον πόντο. Εκεί, δηλαδή, που ήθελε να στείλει το παιχνίδι η Νιγηρία.

Εγινε, λοιπόν, η στραβή κι από εκεί που θα ψάχναμε για τους ήρωες αν είχε έρθει η νίκη, αναζητούμε τα αίτια της αποτυχίας. Γιατί ακόμα κι αν κερδίζαμε με την ψυχή στον στόμα, τώρα θα γράφαμε για τον Παπανικολάου που η πέτυχε το μεγάλο τρίποντο στα 14'', για τον σπουδαίο Σπανούλη, για τον αμυντικό ογκόλιθο Μπράμο και ούτω καθ εξής.

Τώρα λέμε για τα λάθη του Ζούρου, την απουσία του Μπράμου όταν χρειαζόταν βοήθεια η άμυνα, για τα χαμένα αμυντικά ριμπάουντ και τις άστοχες βολές. Ως συνήθως δε, οι καλύτεροι παίκτες είναι όσοι δεν έπαιξαν, όσοι έπρεπε να κληθούν και δεν κλήθηκαν, ρίχνουμε το ανάθεμα σε όσους είπαν "όχι" στην Εθνική. Ολα αυτά θα ήταν διαφορετικά αν το αποτέλεσμα ήταν διαφορετικό.

Ομως έτσι είναι η ζωή. Οι νικητές προχωρούν και αποθεώνονται, οι ηττημένοι επιστρέφουν σπίτι και τα... ακούν. Οι προπονητές, οι αθλητές, οι παράγοντες γνωρίζουν την πραγματικότητα και την αποδέχονται. Στην προκειμένη, η Εθνική είχε μια μεγάλη ευκαιρία να πάρει το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και την πέταξε.

Απογοήτευσε με την εμφάνισή της απέναντι στη Νιγηρία, που βέβαια δεν είναι καμιά ομάδα της σειράς, ούτε τη χαρακτηρίζει η θέση της στην παγκόσμια κατάταξη. Οι 9 από τους 12 παίκτες της δεν μεγάλωσαν στη Νιγηρία, έχει αξιόλογουs μπασκετμπολίστες, καμία σχέση δεν έχουν με το ρόστερ που κατέβασαν στους Παναφρικανικούς. Αυτό όμως δεν είναι δικαιολογία.

Η Ελλάδα ήταν και είναι καλύτερη από τη Νιγηρία, αρκεί να χρησιμοποιεί το μυαλό της, την εμπειρία της, να παίζει έξυπνα και ομαδικά. Δεν το έκανε αυτό η ελληνική ομάδα. Εχασε την ψυχραιμία της, δεν διαχειρίστηκε σωστά το προβάδισμα που πήρε στην αρχή της 3ης περιόδου, άφησε τη Νιγηρία να κάνει πάρτι στην επανάληψη.

Με απλό 1 εναντίον 1 και πολλά επιθετικά ριμπάουντ, επέστρεψαν στο παιχνίδι και πήραν τη νίκη. Ναι, έπαιξαν ξύλο, ναι το γύρισαν και στο κατς, αλλά ποια ήταν η αντίδραση; Καμία... Οσο για την άμυνα; Ηταν καλή για ένα ημίχρονο στο ματς με το Πουέρτο Ρίκο και άλλο ένα στο παιχνίδι με τη Νιγηρία. Ε, αυτό δεν φτάνει και το ξέρουν προπονητές και παίκτες.

Πάμε παρακάτω. Είναι μεγάλη η αποτυχία, αλλά δεν είναι εθνική καταστροφή. Είναι η πρώτη ήττα από Αφρικανική ομάδα, αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που τα πράγματα δεν πήγαν καλά. Δεν παίζουμε μόνοι μας μπάσκετ, παίζουν και οι άλλοι. Βέβαια χάθηκε η πρόκριση από χειρότερη ομάδα, αλλά πρέπει όλοι να κοιτάξουν μπροστά.

"Να μην το διαλύσουμε. Χάθηκε το όνειρο, αλλά όχι και ο κόσμος", είπε και ο Κώστας Καϊμακόγλου και είχε δίκιο. Η ομοσπονδία πρέπει να πάρει τις αποφάσεις και μέσα από μια αποτυχία, να βρει το δρόμο για την επιτυχία. Είναι προφανές ότι ο Ηλίας Ζούρος δεν θα μείνει στον πάγκο, άλλωστε είχε συμφωνία για δύο χρόνια. Πέρυσι το έργο του ήταν πετυχημένο με τη θέση στην 6αδα, τώρα είναι αποτυχημένο αφού η Εθνική αποκλείστηκε. Φυσικά και δεν φταίει για όλα τα κακά της γης, αλλά έχει τις ευθύνες που του αναλογούν και είναι μεγάλες. Οπως είχε μεγάλο μερίδιο στην περυσινή πορεία, που ήταν εξαιρετική με βάση το υλικό. Φέτος που είχε καλύτερο ρόστερ, το αποτέλεσμα ήταν χειρότερο.

Συνεπώς, η Ομοσπονδία πρέπει να αναζητήσει την καλύτερη δυνατή λύση για το μέλλον και παράλληλα οι παίκτες να συνεχίσουν να έχουν όρεξη να προσφέρουν. Ερχονται σπουδαίες φουρνιές, οι παλιοί της Εθνικής δεν είναι μεγάλοι, άλλωστε η Λιθουανία με τον Γιασικεβίτσιους και τον Καουκένας παίζει ακόμα και προχωρά. Χρόνος ξεκούρασης υπάρχει τελικά για τους διεθνείς αυτό το καλοκαίρι, χρόνος θα υπάρχει και το 2013. Και αν επιστρέψουν και οι τραυματίες, είναι μια καλή ευκαιρία να δημιουργηθεί δυνατό ρόστερ. Χάθηκε το τρένο για το Λονδίνο, όμως η Εθνική δεν τελείωσε το 2012. Οπως δεν τελείωσε και στις προηγούμενες αποτυχίες της...Απλά από την Εθνική μπάσκετ υπάρχουν πάντα απαιτήσεις και τούτη τη φορά μας πλήγωσε... Οπως στο παρελθόν μας έχει κάνει πολλές φορές υπερήφανους.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ

Devil's Advocate! (Όχι άλλο κάρβουνο)

Πριν από λίγες ώρες ξημέρωσε ένα απ' τα πιο δύσκολα πρωινά της ζωής μου... Κάθομαι και συλλογίζομαι ότι η απροσμέτρητη πίκρα που μπορεί να νιώθω μέσα στα άγρια χαράματα είναι η απόφυση μίας σειράς ετών, όπου η Εθνική Ομάδα μπάσκετ μας γέμισε περηφάνεια κι ευτυχία. Όταν, λοιπόν, κάποιος σου τη στερεί, η ένταση της στεναχώριας δεν είναι διαχειρίσιμη. Οι ώρες περνούν απ' την ώρα που το μάτι άνοιξε. Άγρια χαράματα ήταν. «Δυστυχώς δεν ήταν όνειρο» σκέφτηκα. Διαβάζω, ξαναδιαβάζω... Διαβάζω συνέχεια.

Τα πάντα που αφορούν στην Εθνική Ομάδα. Συγγνώμη που το αναφέρω τόσο κυνικά, αλλά δεν έχω ανάγκη να μου δώσει κάποιος απαντήσεις. Είδα! Στον αγώνα με του Πουέρτο Ρίκο έγραφα στο Τwitter... «Αν αυτό που βλέπουμε είναι μία πλασματική εικόνα, επιστρέψτε το συντομότερο στην πραγματικότητα. Αν όχι, ο Ζούρος είναι ευεργέτης του ελληνικού μπάσκετ».

Σήμερα, δύο μέρες μετά, είμαι πλέον πολύ σίγουρος και για τα δύο σκέλη της αναφοράς μου. Και για τα δύο, όμως. Εντάξει, ο Ζούρος απέτυχε παταγωδώς... Κι ευθύνεται όσο κανείς άλλος. Κι όχι γιατί δεν πήρε τον Βουγιούκα στην Εθνική ή γιατί εξαφάνισε τον Φώτση. Κυρίως γιατί επιχείρησε να κάνει επανάσταση χωρίς να έχει προστατεύσει τα νώτα του. Διότι, ενώ είχε τα κότσια και το θράσος να παραδεχτεί κάτι που για τους πολλούς είναι δύσκολο να αντιληφθούν («Είμαστε ομαδάρα, πάμε να παίξουμε... μπασκετάρα»), το έκανε, αναγκάζοντας την Εθνική να παραδώσει το μοναδικό (και το εννοώ) ισχυρό όπλο στη φαρέτρα της: Την άμυνα! Αντί να κάνει πρόσμιξη των κυττάρων του DNA της και να γεννήσει ένα «πυρηνικό» άτομο, βγήκε εντελώς γυμνή στον πηγαιμό για το Λονδίνο και πληγώθηκε απ' τα αγκάθια της νιγηριανής ζούγκλας. Εν ολίγοις δε φρόντισε να σώσει την παρτίδα πριν την κερδίσει, αλλά κάλεσε... all in χωρίς εγγυήσεις.

Επιμέρους ευθύνες ο Ζούρος έχει πολλές. Όχι, όμως, τη μη πρόσκληση του Βουγιούκα (στην Εθνική γνωρίζουν ότι στην ομάδα έγινε απ' την αρχή ένας σοβαρός συμβιβασμός και δεν υπήρχε χώρος για δεύτερο), ούτε για το γεγονός ότι δεν είχε άλλον σέντερ. Άρα τι να κάνει; Να πάρει τον Σοφοκλή ή τον Κουφό, που έτσι κι αλλιώς δεν ήθελε να παίξει; Δε γίνονται έτσι οι ομάδες αδέλφια μου... Όσο περνούν οι στιγμές, είμαι ειλικρινής, ρέει από μέσα μου η σιχαμένη ελληνική συνήθεια να αναζητήσω ευθύνες, να ξεσκίσω κόσμο, να «κρεμάσω» αυτόν ή αυτούς που μου πρόσφεραν μία από τις μεγαλύτερες πίκρες-απογοητεύσεις της ζωής μου.

«Όχι αδελφέ, δεν είναι έτσι τα πράγματα» πείθω τον εαυτό μου και συνεχίζω (ελπίζω) πιο ισορροπημένα. «Μπάσκετ είναι... Αθλητισμός. Δεν υπάρχει ούτε καταστροφή, ούτε προδωσία, ούτε ντροπή και μειοδοσία». Ξέρετε κάτι, όμως; Νιώθω ορισμένα πράγματα να με πνίγουν. Όπως την ανάγκη που διαπιστώνω συζητώντας με φίλους στο Facebook ή διαβάζοντας status κι άρθρα για την επιτυχία υπό καθεστώς no matter what για την επιμονή στην κρίση εκ του αποτελέσματος. Λυπάμαι και προσωπικά αρνούμαι. Τι θέλω να πω... Συμφωνώ σε όλα. Στην έλλειψη άμυνας, στο αφελή τρόπο που παραδοθήκαμε στους Νιγηριανούς (που κάθε άλλο παρά κακή ομάδα είναι), στην ανοησία που επιδείξαμε, στην ανικανότητά μας να ξορκίσουμε την κατάρα των Προολυμπιακών Τουρνουά, που στο δικό μου το μυαλό είναι ένδειξη πνευματικής αδυναμίας κι έλλειψη προσωπικότητας. Απ' τη άλλη πλευρά, όμως, αδέλφια, θα το πω κι αμαρτίαν ουκ έχω...

Αν η Εθνική Ομάδα αποτυγχάνει, προτιμώ να αποτυγχάνει με αυτόν τον τρόπο, παράγοντας εκπληκτικό θέαμα, κι όχι με τον τρόπο που γινόταν μέχρι τώρα. Όπου ακόμα και σε νίκες, ακόμη και μεγάλες νίκες, το θέαμα που παρουσίαζε η Εθνική ήταν αξιοθρήνητο. Δε θα ξεχάσω ποτέ το 2007, στο φινάλε του αγώνα με τη Σλοβενία, που (το ομολογώ) αγανακτισμένος έτρεξα στον Νίκο Ζήση στη μικτή ζώνη για να τον ρωτήσω «Επιτέλους, για πέντε λεπτά παίξατε σύμφωνα με το ταλέντο σας και κάνατε ένα θαύμα. Σημαίνει κάτι αυτό;». Κουβαλούσα μέσα μου ένα βάρος που με έκανε αισθάνομαι ντροπή. Το 2007 το ταλέντο που είχε η Ελλάδα στο ρόστερ της ήταν ίσως ό,τι καλύτερο είχε συγκεντρωθεί ποτέ στη «γαλανόλευκη». Κι η εμπειρία ξεχείλιζε. Απ' την αρχή του τουρνουά, όμως, θυμάμαι μία ομάδα, που έπαιζε με γκέμια.

Σαν ένα άγριο άλογο στον αγρό, το οποίο ο γητευτής επιδίκωκε να το μετατρέψει σε άτι επιδείξεων. «Ε, όχι... Ελλάδα είμαστε γαμώτο. Δεν μπορεί να παίζουμε τόσο, μα τόσο άσχημα. Είναι αδύνατον;». Τότε, παρατηρώντας την Εθνική να είναι αμυντικογενής μέχρι τα μπούνια, να αρνείται κάθε σχέση με το θέαμα, την προσωπική δημιουργία, τον πιο γρήγορο ρυθμό, αποφάσισα ότι δεν μου αρέσει αυτό ακόμη κι αν κάθε χρόνο οι Έλληνες φορούσαν το χρυσό μετάλλιο στο στήθος.

Μπορούσα να καταλάβω τον Καζλάουσκας του 2009 (όχι, όμως, και του 2010) ή τον Γιαννάκη του 2005, τότε που το ζητούμενο ήταν η επιστροφή στην τετράδα, έστω και με κάθε κόστος. Νισάφι, όμως! Ε, ναι, λοιπόν. Τη φετινή ομάδα τη θαύμασα στην επίθεση κι αυτό (με εξαίρεση κάποιους αγώνες στην Ιαπωνία το 2006, τότε που η Ελλάδα έφτασε μία ανάσα από την εμπέδωση της κορυφαίας, κατά τη γνώμη μου, μπασκετικής ταυτότητας στην ιστορία, που έμεινε στου δρόμου τα μισά, όμως) μου έλειπε. Και πολύ μάλιστα.

Πιστεύω πολύ στο ταλέντο του Έλληνα, την ευφυία του, την προσαρμογή του σε καταστάσεις υψηλού εγκεφαλικού επιπέδου. Πονούσα να βλέπω παίκτες όπως ο Παπαλουκάς ή ο Διαμαντίδης, ο Φώτσης και τόσοι άλλοι να έχουν μετατραπεί σε Ράμπο πολυτελείας κι οι επιτυχίες να έρχονται ηρωικά. Βαρέθηκα. Γι' αυτό και το θράσος του Ζούρου στο Προολυμπιακό θα το τιμώ σε όλη μου τη ζωή. Είτε αυτό ήρθε συνειδητά, είτε κατά τύχη. Ήθελα την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς όσο τίποτα. Κι απογοητεύτηκα. Εντούτοις δε θα βγάλω από μέσα μου τους τόνους της χολής, διότι πολύ απλά γνωρίζω πολύ καλά τι θέλω. Αν αυτή η τεράστια σφαλιάρα, το σοκ, είναι το τίμημα που πρέπει όλοι να πληρώσουμε στην έναρξη μία νέας εποχής που η Ελλάδα θα παράγει μπάσκετ σύμφωνα με το ταλέντο της και δεν θα λειτουργεί μακιαβελικά, θα το αντέξω. Και θα το στηρίξω με όλη μου τη δύναμη.

Οι επαναστάσεις δε γίνονται απ' τη μία μέρα στην άλλη. Και σίγουρα ο φόρος δυστυχίας είναι βαρύς. Αρκεί, όμως, αυτή η νέα Εθνική, που απαρτίζεται από παιδιά τα οποία έχουν το όμορφο μπάσκετ μέσα τους, όσο και την ικανότητα να διαβάζουν το παιχνίδι και να βγάζουν (μπασκετικές) φάσεις υψηλού κάλους, να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο. Αν αυτή η αποτυχία ήταν απλά μία αυτόνομη φορολόγηση, θα είμαστε χαμένοι εις διπλούν. Διότι και την ευκαιρία να αλλάξουμε θα έχουμε χάσει και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Προσοχή, δεν ισχυρίζομαι ότι η Ελλάδα πρέπει να απαγκιστρωθεί από το DNA της άμυνας... Εξάλλου όλοι γνωρίζουν ότι αυτή είναι που προσφέρει τις νίκες. Επιμένω, όμως, ότι την αμυντική προσήλωση πρέπει να τη παντρέψουμε με όμορφο μπάσκετ, το οποίο είμαι σίγουρος και πεπεισμένος ότι μπορούμε να παράγουμε. Αυτή, άλλωστε, είναι η αρχή της ανάπτυξης, της βελτίωσης. Όσοι κρίνουν, έχοντας στο μυαλό του την εικόνα που βγάζαμε μέχρι τώρα, δε θα με βρουν συμμέτοχο.

Ο καθείς έχει υποχρέωση να κοιτάει μπροστά, να εξελίσσεται, να γίνεται καλύτερος. Και δε θα επικρίνω τη διάθεση των παιδιών να παίξουν, όπως το έκαναν στο Καράκας. Απλώς αυτό το στυλ χρειάζεται και σπουδαία άμυνα. Αν το καταλάβουμε γρήγορα, διαθέτουμε (έστω και για 2-3 χρόνια ακόμα) την ποιότητα να βλέπουμε μία ομάδα που θα τη χαζεύουμε. Κι αυτό μέχρι φέτος μου είχε λείψει.