Ιστορίες... Βενεζου-ελληνικής τρέλας!

Η τηλεόραση έδειχνε για ένα δίωρο τα παιχνίδια της Εθνικής στο Καράκας. Τι συνέβαινε όμως τις υπόλοιπες 22 ώρες της ημέρας στην πρωτεύουσα της Βενεζουέλας και του μπάσκετ όλη την προηγούμενη εβδομάδα; Τις προηγούμενες ημέρες αναλύθηκε εις βάθος η παταγώδης αποτυχία της Εθνικής ομάδας. Τι δεν αναλύθηκε; Η εμπειρία ζωής που προσφέρει ένα ταξίδι στην άλλη άκρη της γης...

Το gazzetta.gr βρέθηκε εκεί και καταγράφει αυτοτελή επεισόδια, ανέκδοτα περιστατικά, πλάκες και κάθε λογής περιπέτειες που σημάδεψαν τις 9 μέρες στο Καράκας.


«Προσοχή στους πληροφοριοδότες του Τσάβες»

Αυτό ήταν το πρώτο άρθρο που γράφτηκε από το Καράκας. Ήταν η... αναγνωριστική βολή για την επικινδυνότητα της πόλης, τις συμμορίες που τη λυμαίνονται και την έχουν κατατάξει σε Νο 1 χώρα του πλανήτη σε εγκληματικότητα. Ο συγκάτοικος επί 8 βράδια Σπύρος Καβαλιεράτος το προχώρησε λίγο παρακάτω, περνώντας... σύριζα από την υπερβολή. «Λοιπόν, γράψε ό,τι θες αλλά καλύτερα αφού γυρίσουμε στην Ελλάδα. Μπορεί άνθρωποι του Τσίπρα να ενημερώσουν τον σύντροφο Τσάβες ότι θάβουμε τη χώρα του και να μας εκτελέσουν για παραδειγματισμό». Το ζήτησε κι έγινε όπως βλέπετε... Αλέξη δείξε επιείκια...

Απαγωγή, μαχαίρωμα ή ξύλο;

Τη δεύτερη μέρα αρχίζεις σιγά σιγά να προσαρμόζεσαι στη ζωή της πόλης. Έτσι νομίζεις δηλαδή. Ξεμυτίζοντας από το ξενοδοχείο της Εθνικής, όπου γίνεται το απαραίτητο ρεπορτάζ, αποφασίζουμε να κάνουμε μια βόλτα. Καθώς περιδιαβαίνουμε ανάμεσα σε χιλιάδες κόσμο, ένα αλάνι μας πλησιάζει: «Ένα ευρώ-έντεκα μπολιβάρ». Πόσο; Είχαμε ακούσει ότι παίζει μαύρη αγορά στο Καράκας, διότι δολάριο και ευρώ έχουν τεράστια αξία, αλλά τόσο πολύ; Μα, αφού είχαμε αλλάξει στο αεροδρόμιο με 1 προς 5,4! Ήμασταν τόσο κοντά στο... να διαπλασιάσουμε την αξία των χρημάτων μας, που μαζί με τον Σπύρο και τον Παναγιώτη ακολουθήσαμε τον πιτσιρικά γελώντας πονηρά. Σε λίγο θα τους πιάναμε μαλ...! «Περιμένετε εδώ», μας έκανε νόημα. Ξαφνικά εμφανίζεται ένας εύσωμος κύριος. Πόσα έχετε μαζί σας; Τόσα. «Δεν έχω τόσα, ελάτε λίγο πιο κάτω να τα αλλάξουμε». Προχωρήσαμε. Για καλή μας τύχη περάσαμε μπροστά από το «Melia» όπου διέμενε η Εθνική κι εκεί λειτούργησε το... ένστικτο της επιβίωσης. «Αν θες να αλλάξουμε τα χρήματα φέρτα εδώ» προτείναμε. «Δεν μπορώ, πρέπει να έρθετε μαζί, είναι μόνο δυο στενά παρακάτω». Να πάμε ή να μην πάμε; Να επικρατήσει η λογική ή να πάρουμε το ρίσκο με τον κίνδυνο να βγει ο Ζονκ; Ο μικρότερος Παναγιώτης έλεγε «να μείνουμε εδώ». Μετά από μια γρήγορη σύσκεψη και μία επίδειξη ισπανικών «No no no», μένουμε εκεί και το deal του αιώνα δεν προχωρά. Το βράδυ αφηγούμενοι μέσα στα χαμόγελα την ιστορία στους Έλληνες της ομογένειας αρχίζουν να τραβάνε τα μαλλιά τους. «Τι κάνατε ρε; Είστε τρελοί; Αυτοί ανήκουν σε συμμορίες και θα σας πήγαιναν πιο κάτω, σε κάποιο παράμερο στενό δήθεν για να είστε μακριά από την αστυνομία. Κι εκεί είχατε τρεις επιλογές. Η πρώτη να σας μαχαίρωναν, η δεύτερη να σας έπαιρναν τα λεφτά αλλά να σας κάνουν μπλε μαρέ και η τρίτη να σας πούλουσαν στην Κολομβία». Τι να μας έκαναν;;; «Αυτό που ακούσατε. Εδώ η συνήθης πρακτική είναι να σας φορτώσουν σε κάποια καρότσα, να σας πουλήσουν σε κάποια άλλη συμμορία, που θα σας μεταπουλήσει στους αντάρτες της Κολομβίας κι εκείνοι θα σας παζαρεύουν μετά ενώ εσείς είστε στον Αμαζόνιο και θα κόβετε ξύλα». Εξαίρετα! Ένας Έλληνας προ ετών πουλήθηκε για 500.000 δολάρια αλλά οι Κολομβιανοί αποδείχθηκαν γαλαντόμοι καθώς έκαναν και ευκολίες. Τα μισά μπροστά και τα άλλα σε δόσεις. «Ξέρετε παιδιά, εδώ η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία», συμπλήρωσε η κυρία Ξ.Μ.

Αυγό στο αυτοκίνητο...

Οι συμμορίες στο Καράκας δεν είναι ακριβώς... ντροπή. Είναι επάγγελμα! Τουλάχιστον 5.000 διαφορετικές ευδοκιμούν και τα μέλη της, ειδικότερα τα νέα, πρέπει να αποδείξουν τι αξίζουν. Η εντολή ήταν σαφής: Αν σας πετάξουν αυγά στο αυτοκίνητο μην χρησιμοποιήσετε υαλοκαθαριστήρες γιατί θα κάνουν τα τζάμια χάλια και θα σας επιτεθούν εκμεταλλευόμενοι την έλλειψη ορατότητας. «Γιατί όλα τα αυτοκίνητα έχουν φιμέ τζάμια και κανένας δεν τα έχει κατεβασμένα»; ήταν η... αφελής ερώτηση του Ευρωπαίου. «Για να μην βλέπουν οι συμμορίτες τι ρολόι φοράς και τι κινητό έχεις. Αν περάσουν από δίπλα σου και είσαι σταματημένος, θα στο πάρουν μαζί με το... χέρι!

kulikitaka ti kulikitaka ta!

Τις ώρες ή τις ημέρες που η Εθνική δεν είχε αγώνες, η βενεζουελάνικη τηλεόραση προσέφερε μοναδικό θέαμα. Ο σπορτκάστερ του TVES απέδειξε ότι γραφικός δεν γίνεσαι, γεννιέσαι! Και στη Λατινική Αμερική δεν πανηγυρίζουν μόνο τα γκολ παρατεταμένα αλλά και τα καλάθια. Canastaaaaaaaaaa στα δίποντα και triples, triples, triples συνοδευόμενα από ένα μακρόσυρτο Jasikeviciuuuuuuuuuuuuuuuus έβαζαν μια διαφορετική πινελιά στους αγώνες. Είχε πλάκα ο τύπος μέχρι που ακούσαμε τι έκανε στις βολές όταν τις εκτελούσε η ομάδα που υποστήριζε. Πώς λέμε εμείς το «Έεεεεεειιιιι ωωωωπππ». Εκείνος άρχισε τραγουδιστά να λέει: «kulikitaka ti». Πώς; Και δώστε ξανά, 10 και 15 φορές σε κάθε ματς! Μα τι ήταν επιτέλους αυτό; Τοπικός χορός! Το άκουσε ο Ιωάννου και δεσμεύτηκε να το λανσάρει στους Ολυμπιακούς Αγώνες! Για σκεφτείτε το. Εκτελεί βολές ο Κόμπε Μπράιαντ και ο Βαγγέλης να τραγουδά: «kulikitaka ti kulikitaka ta». Κι αν δεν μας πιστεύετε ορίστε και το video!

Ένα μπουκάλι νερό ή ένα ντεπόζιτο γεμάτο αμόλυβδη...

Η Βενεζουέλα στηρίζει το 80% του πλούτου της στο πετρέλαιο. Αυτό το ξέραμε. Εκείνο που μάθαμε φεύγοντας από το Καράκας είναι ότι ένα δίλιτρο αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού γεμίζει με... ένα ευρώ! Το μικρό μπουκαλάκι νερό κοστίζει 7-8 μπολιβάρ και 20 λίτρα βενζίνης κοστίζουν 5 μπολιβάρ, που ισούται ας πούμε με 90 λεπτά!!! Εξ ου και το γεγονός ότι στο Καράκας κυκλοφορούν τζιπάρες και λιγότερο μικρομεσαία αυτοκίνητα. Τα δε παλαιότερα μοντέλα, γεμίζουν, όπως μάθαμε με 50 λεπτά βενζίνη. Να μην μπορούμε να βάλουμε μερικά μπιτόνια στο αεροπλάνο, ε;

Ισπανικά ή... νοηματική

Αν δεν ξέρεις ισπανικά, μπαίνοντας σε ένα μαγαζί οφείλεις να το ξεκαθαρίσεις. «No abla espanol (δε μιλάω ισπανικά)». Όσες φορές όμως κι αν τους πεις ότι δε μιλάς ισπανικά, εκείνοι θα σου απαντήσουν στη γλώσσα τους. Οπότε στη Βενεζουέλα καλύτερα να ξέρεις τη νοηματική. Θα σου φανεί χρήσιμη. Τα αγγλικά κράτα τα για το... Ευρωμπάσκετ. Κι αν τολμήσεις να ξεστομίσεις ισπανική λέξη «hola» (γεια), τότε το πίστεψαν κιόλας ότι ξαφνικά έμαθες και αρχίζουν να σε «πυροβολούν» με προτάσεις, ενώ εσύ κοιτάς έντρομος!

Οι διάδοχοι του «Άκη»

Η Βενεζουέλα θυμίζει την Ελλάδα του 2000 σε κάτι. Στις μίζες! Το βιοτικό επίπεδο είναι τόσο χαμηλό που με 30 μπολιβάρ (ας πούμε 3 ευρώ) ανοίγουν πόρτες, παράθυρα, με τρόπο ώστε θα έκαναν τον Άκη να ντραπεί που την έβγαλε με τα... ψίχουλα των υποβρυχίων!

Ομορφιά (υπέρ) φυσική!

Από την πρώτη βόλτα στη Βενεζουέλα διαπιστώνεις για ποιο λόγο είναι η υπερπρωταθλήτρια στους τίτλους «Μις Κόσμος». Η ομορφιά ήταν τόσο φυσική που έμοιαζε... υπερφυσική. Όπως μας εξήγησαν οι ντόπιοι, κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της, είναι «υποχρεωμένη» να έχει διπλό διαφορικό και να τραβάει στην ανηφόρα, φουσκώνοντας οπίσθια (sic) και στήθη (από περηφάνια). Η φτώχεια, φτώχεια, αλλά και η σιλικόνη σιλικόνη!

Όσο υπάρχουν Έλληνες...

Ο Έλληνας της... Ελλάδας και ο Έλληνας της ομογένειας έχουν την ίδια εθνικότητα. Μόνο αν ζήσει όμως, κάποιος την τρέλα των ομογενών μπορεί να διαπιστώσει την καψούρα τους για την πατρίδα. Ειδικότερα αν κατοικοεδρεύουν 9.000 χιλιόμετρα μακριά από την ψαροκώσταινα. Οι 2.500 Έλληνες που ζουν εκεί δεν είχαν ποτέ τη χαρά να δουν ελληνική ομάδα στα μέρη τους. Για αυτό και τη στιγμή που οι Έλληνες παίκτες, προπονητές, δημοσιογράφοι ήθελαν να ανοίξει η γη να τους καταπιεί μετά τη σφαλιάρα από τη Νιγηρία, εκείνοι στέκονταν υπομονετικά έξω από το γήπεδο επί μία ώρα περιμένοντας για μια φωτογραφία, μία υπογραφή και μονολογούσαν: «Χάσαμε. Και λοιπόν; Καμία ήττα δε μπορεί να μετριάσει την ανείπωτη χαρά που νιώσαμε βλέποντας εδώ την Εθνική μας ομάδα»...

Πυροβολισμοί; Κλείσε την κουρτίνα να κοιμηθούμε...

Σάββατο βράδυ, ο Ερμής και ο Γιώργος από την ομογένεια αποφασίζουν να μας γνωρίσουν το Caracas by night. Ανεβαίνουμε στο roof garden ενός ξενοδοχείου και πίνουμε με ασφάλεια λίγο ρούμι διασκεδάζοντας ελαφρώς την πίκρα του αποκλεισμού. Επιστρέφοντας, ο καραφλός συγκάτοικος που πενθούσε για την ήττα, έχει βυθιστεί στον ύπνο. Ξαφνικά, πυροβολισμοί πέφτουν βροχή. Ένας, δύο, τρεις, δέκα, είκοσι, τριάντα, πενήντα συνεχόμενοι. Σας να γινόταν εκτέλεση τάγματος! Έχετε ακούσει που λένε «δεν ξυπνάει ούτε με κανονιοβολισμούς;». Κάπως έτσι! Ξύπνα ρε, έρχονται να μας πάρουν ομήρους! Σηκώνεται, ακούει μερικούς που μάλλον ήχησαν σαν μελωδία στα αυτιά του, και αποκρίνεται: «Έλα τώρα, κλείσε την κουρτίνα να κοιμηθούμε». Οι σφαίρες στο μεταξύ συνεχίζουν να πέφτουν βροχή, επί ένα δεκάλεπτο! Πάνω από 100! Τηλέφωνο στη ρεσεψιόν. «Τι γίνεται έξω;». «Τι γίνεται; Τίποτα... Σας ενόχλησε κανείς στο δωμάτιο;». Όχι κοπέλα μου, άστους να πυροβολούνται με την ησυχία τους...

Οι εικόνες, το διδακτικό δάκρυ και ένα ευχαριστώ...

Τι εικόνες μένουν απ’ αυτό το μεγάλο ταξίδι; Μια πρωτεύουσα περιτριγυρισμένη από καταπράσινες πλαγιές βουνών, ατελείωτο traffic τις ώρες αιχμής, άνθρωποι ταπεινοί και πρόθυμοι να σε εξυπηρετήσουν αλλά ανήμποροι να συνεννοηθούν, υπάλληλοι εξίσου «πρόθυμοι» να προσθέσουν στον λογαριασμό που σου φέρνουν μερικά μπολιβάρ, ένας κόσμος που λατρεύει το μπέιζμπολ και το ποδόσφαιρο και ψιλοαγνοεί το μπάσκετ, ταξιτζήδες που λειτουργούν χωρίς ταξίμετρα αλλά με κατάλογο σαν τα εστιατόρια, νταραβεριτζήδες πάσης φύσεως, μια χώρα που αγνοεί καύσωνα και βαρύ κρύο (από 11 μέχρι 30 β. Κελσίου όλο τον χρόνο) και απαγορεύει τη λειτουργία ιδιωτικών και δημόσιων καζίνο για να μην παρασύρονται οι πολίτες και χάνουν τα λεφτά τους (!) και προεκλογικά χαρίζει τηλεοράσεις plasma και μηχανάκια σε όσους στηρίξουν την κυβέρνηση με την ψήφο τους!!!

Φτάνοντας στον επίλογο, ίσως η πιο διδακτική εικόνα του 9ημέρου ήταν το δάκρυ που αντικρίσαμε στο πρόσωπο μέλους της Εθνικής μετά το στραπάτσο από τη Νιγηρία. Ένα δάκρυ που υπενθυμίζει τα ακραία συναισθήματα που προκαλεί ο αθλητισμός, άλλοτε χαράς κι άλλοτε λύπης. Έξι χρόνια πριν στην Ιαπωνία, όλοι δάκρυζαν από υπερηφάνια, τώρα κάποιοι από πίκρα. Τα χρόνια πέρασαν, τα πρόσωπα άλλαξαν, όμως η Εθνική είναι ακόμα εδώ και ανεξαρτήτως αποτελέσματος θα την ευχαριστούμε που μας ταξιδεύει. Νοερά και κυριολεκτικά...