«Δεν ήθελα να σταματήσω με πίκρα»!

Ο 34χρονος διεθνής σέντερ έκανε τον γύρο του κόσμου για να παίξει έναν αγώνα με την Εθνική ομάδα και ήταν δίχως άλλο, ο πιο δυνατός κρίκος της σημαντικής νίκης της Ελλάδας στο Λέστερ επί της Μεγάλης Βρετανίας, βάζοντας στην εξίσωση τις υποχρεώσεις του με την ομάδα του στην Κίνα, το εθνικό καθήκον και την κούραση από τα πολύωρα ταξίδια.

Μιλώντας στο gazzetta.gr από την Κίνα, στην οποία επέστρεψε, ο Γιάννης Μπουρούσης επιβεβαίωσε ότι η σχέση του με την Εθνική δεν έχει ξεθωριάσει. Τουναντίον, ξεκαθάρισε ότι δεν ήθελε να σταματήσει με πίκρα από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα και όσο εξακολουθεί να νιώθει γερός, θα συνεχίσει να δίνει το παρών! Το δωμάτιο με τον Βασιλόπουλο, η παρέα με παιδιά με που ήξερε από ελάχιστα έως καθόλου, η αγωνία και το πάθος για τη νίκη με την Μεγάλη Βρετανία, ο έξαλλος πανηγυρισμός στο τρίποντο του Αθηναίου, η γνώμη του για την κόντρα FIBA-Euroleague κι άλλα πολλά σε μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Καρδιτσιώτη ψηλού.

H πορεία σου όλα αυτά τα χρόνια στην Εθνική ομάδα, η αδιάλειπτη παρουσία σου στις διεθνείς υποχρεώσεις εν μέσω τραυματισμών, τιμωριών και τώρα η απόφασή σου να επιστρέψεις από την Ασία για ένα ματς, ενώ όλοι περίμεναν να έχεις κρεμάσει τη γαλανόλευκη φανέλα, δείχνουν ότι εδώ υπάρχει ένας «έρωτας μεγάλος» που λέμε και στην καθομιλουμένη... Ένα ξεχωριστό «δέσιμο»! Έτσι το νιώθεις;

«Κοίτα, δεν θα το χαρακτήριζα έτσι! Στην προκειμένη περίπτωση, δεν ήθελα να σταματήσω με πίκρα από την Εθνική... Και από τη στιγμή που ακόμη νιώθω γερός στα πόδια μου, αισθάνομαι ότι μπορώ να βοηθήσω και ταυτόχρονα μου ζητάνε να παίξω, γιατί να μην παίξω;»

Εντάξει το καταλαβαίνω, αλλά από εκεί που ετοίμαζες δήλωση αποχώρησης, ξαφνικά, άφησες την οικογένεια στην Κίνα, άλλαξες τρία αεροπλάνα και μέσα σε μία εβδομάδα έκανες σχεδόν το γύρο του κόσμου, για ένα ματς! Στροφή 180 μοιρών που λένε...

«Θα σου πω κάτι που το έχω πει σε μερικούς συμπαίκτες μου στην Εθνική. Η σκέψη να σταματήσω να φοράω το εθνόσημο, μου πρωτομπήκε στο μυαλό πριν από 2 χρόνια, στη Λιλ, όταν χάσαμε από την Ισπανία και μείναμε εκτός από την τετράδα του Eurobasket...»

Τότε που έπαιξες για τελευταία φορά με τον Σπανούλη και τον Ζήση;

«Ναι τότε...

Και τι άλλαξε εν τω μεταξύ;

«Τότε το είχα πει για πρώτη φορά στον... εαυτό μου! Στην πορεία έκανα μία καλή χρονιά με την Λαμποράλ, αισθανόμουν καλά το επόμενο καλοκαίρι και με την προοπτική των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο, έτσι απλά συνέχισα...».

Επομένως δεν αντιλαμβάνεσαι την συμμετοχή στην Εθνική ομάδα με την έννοια του «πρέπει»;

«Εννοείται ότι η εθνική «υποχρέωση» υπάρχει πάντα, αλλά για να παίξεις, πρέπει πρώτα να μπορείς σωματικά και μετά πνευματικά. Αυτό είναι το πιο βασικό «πρέπει»... Από τη στιγμή, λοιπόν, που μπορώ, εννοείται ότι θέλω να πάω...»

Πόσο συνδεδεμένος νιώθεις με την Εθνική ομάδα;

«Τι να λέμε τώρα; Μία ζωή ολόκληρη! Από τα πρώτα χρόνια των μικρών Εθνικών ομάδων, μέχρι το 2005 που πρωτοκλήθηκα στην Ανδρών και νόμιζα ότι ζω ένα παραμύθι με το χρυσό μετάλλιο που πήραμε στην παρθενική μου συμμετοχή! Όλα αυτά τα χρόνια, είναι σαν μία ανεκτίμητη κληρονομιά, μία πολύτιμη περιουσία, γι' αυτό και κάθε χρονιά που πλησιάζει το καλοκαίρι και σκέφτομαι τον εαυτό μου εκτός Εθνικής, μου κακοφαίνεται, δεν αισθάνομαι καλά και ξαναγυρνάω... Όταν κάποια στιγμή θα φύγω οριστικά, νομίζω ότι θα μου λείψει πάρα πολύ!»

Μπαίνοντας για πρώτη φορά στο γήπεδο για προπόνηση και αντικρίζοντας όλα αυτά τα πολύ νεότερα παιδιά από σένα, πως αισθάνθηκες; Αν εξαιρέσουμε τον Βασιλόπουλο και τον Μαυροειδή και λίγο τους Αθηναίου και Λαρεντζάκη, που ήταν πρόπερσι και το καλοκαίρι αντίστοιχα στην ομάδα, τους υπόλοιπους τους ήξερες από ελάχιστα έως καθόλου υποθέτω...

«Ήταν λίγο πρωτόγνωρο το συναίσθημα γιατί η Εθνική ομάδα ήταν πάντα, πρώτα απ' όλα μία παρέα ετών και πράγματι με τα περισσότερα παιδιά δεν είχα ιδιαίτερες προσωπικές σχέσεις... Άσε που αισθάνθηκα όχι απλά πολύ μεγαλύτερος, αλλά σαν... παππούς! Αλλά σ' αυτό έχει παίξει ρόλο και η Κίνα, γιατί αν εξαιρέσεις τον Φόρτσον, όλοι οι υπόλοιποι συμπαίκτες μου στους Lions, είναι σαν παιδιά μου (γέλια)!!!»

Παρά τα πολλά νέα πρόσωπα, πάντως και την έλλειψη εμπειριών από τους περισσότερους - ειδικότερα σ' αυτό το επίπεδο - η αγωνιστική εικόνα που παρουσιάσαμε σαν ομάδα, ήταν μάλλον καλύτερη του αναμενόμενου...

«Συμφωνώ απόλυτα και πιστεύω ότι όλα τα παιδιά που επιλέχτηκαν, κλήθηκαν να σηκώσουν ένα πολύ μεγάλο βάρος και ανταπεξήλθαν και με το παραπάνω. Ο ενθουσιασμός και το πάθος του εξασφάλισαν δύο σημαντικές νίκες που έβαλαν την Εθνική με το καλημέρα σε τροχιά πρόκρισης, σε μία διοργάνωση που πραγματικά είναι άγνωστο αν οι περισσότεροι απ' αυτούς τους παίκτες, θα δώσουν το παρών! Δεν είναι εύκολο πράγμα αυτό και τους τιμάει διπλά! Επειδή συζήτησα με αρκετούς συμπαίκτες μου, όμως, όλοι είδαν τη συμμετοχή τους ως μία αναγνώριση και μία δικαίωση των κόπων τους, γι' αυτό και έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό τους και μπράβο τους.»

Θέλεις να πεις, δηλαδή, ότι οι νέοι παίκτες έπαιξαν τεράστιο ρόλο σ' αυτό το 2/2;

«Θέλει κι ερώτημα; Τα παιδιά έβγαλαν τεράστια επιθυμία, μεγάλο πάθος κι ενθουσιασμό, γιατί κανένας τους δεν είχε αγωνιστεί ξανά στην Εθνική ανδρών και δεν άφησαν αυτή την ευκαιρία να πάει χαμένη! Μόνο και μόνο το συναίσθημα της συνεισφοράς σε μία πρόκριση, είναι μεγάλο πράγμα και αν τα καταφέρουμε, θα το οφείλουμε σε μεγάλο βαθμό, σε όλους τους νέους παίκτες που ήρθαν κι οδήγησαν την Εθνική Ελλάδας στο Παγκόσμιο! Απλά πράγματα...»

Στο τρίποντο του Αθηναίου, τρελαθήκατε όλοι;

«Πήγαμε να πεθάνουμε γιατί αν χάναμε, θα ήταν κρίμα, γιατί έγινε μεγάλη προσπάθεια υπό δύσκολες συνθήκες και όλοι μας είχαν ψιλοξεγραμμένους!»

Στο ματς με τη Μεγάλη Βρετανία, αναβίωσε για σένα και μία ολόκληρη εποχή αγωνιστικής συμβίωσης με τον Παναγιώτη Βασιλόπουλο, με τον οποίο είσαστε 4 χρόνια συμπαίκτες και αυτοκόλλητοι στον Ολυμπιακό...

«Καλά άστο αυτό... Με τον Παναγιώτη δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός και πραγματικά, μου ήταν αδύνατον να κρύψω την συγκίνησή μου... Ο κόσμος δεν μπορεί να ξέρει, αλλά μαζί έχουμε ζήσει πολλές στιγμές που θα μας ενώνουν για πάντα και είμαστε πάνω απ' όλα καρδιακοί φίλοι. Κατευθείαν πήγαμε μαζί στο δωμάτιο και συγκινούμαι μόνο και μόνο που γνωρίζω τι έχει περάσει όλα αυτά τα χρόνια και πόσο έχει ταλαιπωρηθεί από τους τραυματισμούς! Χαίρομαι όμως για την ψυχική δύναμη που έχει και για τον τρόπο που διαχειρίστηκε όλες αυτές τις άσχημες στιγμές που πέρασε και δεν χορταίνω να χαμογελάω που τον βλέπω να αγωνίζεται και πάλι, μετά από τόσα χρόνια σ' αυτό το επίπεδο!».

Δεν φανταζόσουν ότι θα ξαναπαίζατε μαζί στην Εθνική ομάδα;

«Λογικό δεν είναι; Με τόσα που έχει περάσει το παλικάρι, κανονικά δεν θα 'πρεπε να παίζει ακόμη... Αλλά καμιά φορά δεν ξέρεις πως τα φέρνει η ζωή. Όλες αυτές τις μέρες που είμαστε μαζί, σκεφτόμουν πόσο τυχερός ήμουν που πέρασα τον πιο σοβαρό τραυματισμό μου όταν ήμουν 19 χρονών και χρειάστηκε να κάτσω σχεδόν ένα χρόνο στο κρεβάτι για να δέσουν οι λάμες στο πόδι μου! Γι' αυτό και αυτό που έχει πετύχει ο Βασιλόπουλος είναι για... βιβλίο Γκίνες!»

Εσύ μπορείς να βρίσκεσαι σε ουδέτερο στρατόπεδο, πλέον, έχεις όμως 15 χρόνια στην πλάτη στην Euroleague και μπορείς να μπεις στην θέση των παικτών που, ενδεχομένως να θέλουν να παίξουν στην Εθνική, αλλά να μην μπορούν λόγω των υποχρεώσεων των ομάδων τους στην Ευρώπη. Πως βιώνεις όλη αυτή την κόντρα με την FIBA; Συζήτησες καθόλου με τα παιδιά του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού;

«Δεν είχαμε τον χρόνο για τέτοιες συζητήσεις γιατί ουσιαστικά δεν είδα κανέναν από τους παλιούς μου συμπαίκτες. Ξέρω όμως, πως είναι να θέλει ο παίκτης να παίξει στην Εθνική και να μην μπορεί, γιατί υπάρχουν τα συμβόλαια, ο κίνδυνος τραυματισμών, το θέμα της ασφάλισης κλπ. Δυστυχώς, οι δύο πλευρές απέτυχαν να βρουν λύση και μοιραία το μπαλάκι πέφτει στους παίκτες και φτάνουμε στο σημείο να αποκαλούμε κάποιους ήρωες ή προδότες, όταν αυτά τα θέματα θα έπρεπε να είναι λυμένα και να μην χρειάζεται ούτε καν η συγκατάθεση των συλλόγων για την ενίσχυση των Εθνικών ομάδων...»

Ποιος από τους συμπαίκτες σου που παίζουν στον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό σου έλλειψε περισσότερο αυτές τις μέρες που ήσουν με την Εθνική;

(γέλια!!)... «Άλλη ερώτηση...»

Ποιον πείραζες περισσότερο απ' όλους;

«Τον Λάρι (σ.σ.: Λαρεντζάκης) γιατί του έχω αδυναμία (γέλια)!!»

Να γυρίσουμε στα της συμμετοχής σου στην Εθνική ομάδα... Έπαιξες σε ένα ματς και έκανες την διαφορά με τους 27 πόντους και τα 8 ριμπάουντ που «έγραψε» η στατιστική...

«Συγνώμη που σε διακόπτω, αλλά θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι... Η ομάδα στην Κίνα, δεν μου απαγόρευσε να παίξω στο ματς με το Ισραήλ. Ήταν καθαρά δική μου απόφαση γιατί αν έπαιζα και στον αγώνα της Κρήτης, χρονικά, δεν θα προλάβαινα να επιστρέψω και να είμαι έτοιμος για το επόμενο παιχνίδι του πρωταθλήματος. Αν έπαιζα στο Ηράκλειο, τότε βάσει των πτήσεων, θα επέστρεφα τα ξημερώματα της Πέμπτης και φυσικά μετά από 24 ώρες ταξιδιού, θα ήταν αδύνατον να παίξω μετά από λίγες ώρες... Υπό άλλες συνθήκες, θα έπαιζα κανονικά και με τους Ισραηλινούς, όπως θα παίξω και στα δύο ματς του Φεβρουαρίου!»

Επομένως αν όλα πάνε καλά, είσαι υγιής και δεν έχεις σταματήσει, σε βλέπω να είσαι παρών και στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Κίνας, τον Σεπτέμβριο του 2019...

«Αυτό θα εξαρτηθεί από το αγωνιστικό επίπεδο στο οποίο θα βρίσκομαι του χρόνου! Μακάρι να είμαι γερός και να παίξω...»