Θέατρο… σκιών!

Year of the… rooster!

Στο κινέζικο ωροσκόπιο ήταν η χρονιά του κόκορα. Γενναίοι, ρομαντικοί, περήφανοι και ειλικρινείς… Στο ισπανικό ωροσκόπιο ήταν η χρονιά του τερματοφύλακα! Στις 3 Νοεμβρίου του 1981 γεννήθηκε ο Ντιέγκο Λόπεζ Ροντρίγκεζ. Έξι μήνες πριν – στις 20 Μαΐου – είχε έρθει στη ζωή ο Ίκερ Κασίγιας. «Μακάρι να είχα γεννηθεί πριν ή μετά από εκείνον», θα εξομολογούταν αργότερα στη ζωή του, όταν το ενδεχόμενο να βρει χώρο να αγωνιστεί στη Ρεάλ Μαδρίτης έμοιαζε άπιαστο όνειρο. Μέχρι τότε, όμως, είχε συνηθίσει να βλέπει τα όνειρά του να πραγματοποιούνται.

Σε μια κουκίδα του ισπανικού χάρτη ξεκίνησε η ιστορία. Σε ένα χωριό της Παραδέλας, η οποία από μόνη της – ως κομμάτι της Γαλικίας – δεν ξεπερνά τους 2.000 κατοίκους. «Φανταστείτε ότι μιλάμε για ένα χωριό 300 ανθρώπων. Στα χρόνια μου, ήμασταν μόνο δέκα ή δώδεκα παιδιά της ίδιας ηλικίας και ζούσαμε ήρεμα, σε ταπεινές οικογένειες. Στην οικογένειά μου ήταν φτωχοί άνθρωποι, εργάτες. Όμως αυτές οι οικογένειες έχουν αρχές, έχουν παιδεία και κυρίως γνωρίζουν από ταπεινότητα. Η ζωή από μόνη της σε βάζει συχνά στη θέση σου και μόνο αν έρθεις σωστές αρχές θα καταφέρεις να επιβιώσεις».

Η δική του επιβίωση έφερε πολλά περισσότερο από εκείνα που φανταζόταν, όταν κάποιοι φίλοι του τον παρότρυναν να δοκιμαστεί στο Λούγκο. «Δεν ήξερα αν έπρεπε να πάω ως τερματοφύλακας ή ως επιθετικός. Στο σχολείο πάντα έπαιζα μπροστά. Ένας φίλος μου με συμβούλεψε να δοκιμάσω στο τέρμα, γιατί δεν ήταν καλός αυτός που είχαν. Εγώ προτιμούσα να παίξω επιθετικός, αλλά τελικά τον άκουσα». Τότε, άρχισε να συναρμολογείται το παζλ της καριέρας του. Το οποίο, έστω κι αν ακόμα συμπληρώνεται, του έφερε περισσότερα απ’ όσα τολμούσε να σκεφτεί. «Ούτε στο πιο τρελό μου όνειρο. Κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί πως είναι να ξεκινήσεις από ένα κρυμμένο χωριό στο Λούγκο και να φτάσεις εκεί που είμαι τώρα».

Class of’ 00!

Στα νεανικά του χρόνια κι όταν το δίλημμα επιθετικός ή τερματοφύλακας είχε ξεπεραστεί, ο Ντιέγκο Λόπεζ δημιουργούσε εικόνες, έψαχνε παραστάσεις για να βελτιώσει το παιχνίδι του. «Ως έφηβος θαύμαζα τον Πάκο Μπούγιο», εξομολογείται… Ο Φραντσίσκο Μπούγιο Σάντσεζ είναι ένας βετεράνος γκολκίπερ που πήρε μεταγραφή στη Ρεάλ στα 28 του χρόνια κι έμεινε για περισσότερη από μια δεκαετία στη Μαδρίτη. «Μεγαλώνοντας παρακολουθούσα περισσότερο τον Ίλγκνερ και τον Φαν Ντε Σάαρ για να μαθαίνω πράγματα. Ήταν ο πρώτος που στο ξεκίνημά του χρησιμοποιούσε περισσότερο τα πόδια για να βοηθάει στην τακτική την ομάδα του».

Τα δύο από τα τρία πρότυπα θα αντάμωναν… «Ο Ίσμαελ Φερνάντεζ ήταν ο πρώτος που με πρόσεξε. Ήταν σκάουτερ στη Ρεάλ Μαδρίτης και με πήρε στα 18 μου χρόνια στην τρίτη ομάδα. Εκεί γνώρισα τον Μανόλο Αμιέιρο, τον άνθρωπο που με βοήθησε, που μου δίδαξε τα πάντα». Η «βασίλισσα» εκείνα τα χρόνια έμοιαζε με τη μεικτή κόσμου. Όταν ο Ντιέγκο πήγε στη Μαδρίτη, ο Μπόντο Ίλγκνερ ήταν ακόμα στο ρόστερ της ομάδας, έστω κι αν έβλεπε τον «μικρό» Ίκερ Κασίγιας να του παίρνει σιγά-σιγά τη θέση. Ήταν κι άλλοι… Ο Ρομπέρτο Κάρλος, ο Φερνάντο Ιέρο, ο Ραούλ, ο Μοριέντες, ο Φίγκο, ο Κονσεϊσάο, ο Μακελελέ, ένας ολόκληρος γαλαξίας αστέρων, που προκαλούσε ίλιγγο σε ένα παιδί 18 ετών.
Ο Ντιέγκο Λόπεζ έπαιξε δανεικός για ένα χρόνο Αλκορκόν και επέστρεψε για να αγωνιστεί στη δεύτερη ομάδα της Ρεάλ από το 2003 ως το 2005. Μια ομάδα που κατόρθωσε να ανέβει στη secunda division το 2004-05 και να προκαλέσει το ενδιαφέρον. «Νομίζω είναι πολύ δύσκολο να μαζευτούν ξανά τόσοι πολλοί καλοί παίκτες. Χάρη σε εκείνους κατάφερα να πάω στην πρώτη ομάδα», εξηγεί ο 32χρονος γκολκίπερ, ο οποίος το 2005 θα ερχόταν – επιτέλους – αντιμέτωπος με τον συνομήλικό του.

«Έμαθα πάρα πολλά πράγματα δίπλα του. Κυρίως από την απλότητά του, την ταπεινότητά του, το πώς είχε μάθει να χειρίζεται δύσκολες καταστάσεις. Μακάρι να είχα γεννηθεί πριν ή μετά τον Ίκερ. Δεν μπορώ να έχω παράπονο, όμως. Ήμουν τυχερός από το γεγονός και μόνο ότι έπαιζα στη Ρεάλ. Η πιο έντονη ανάμνησή μου ήταν όταν μου είπαν για πρώτη φορά να μπω στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» για να βοηθήσω τον Ίκερ στο ζέσταμα. Πιο έντονη και από το ντεμπούτο μου. Μπαίνεις σε αυτό το γήπεδο και απλά θες να ξαπλώσεις στο γρασίδι του».

Η σεζόν του 2005-06 δεν διέφερε και σε πολλά από εκείνες στις αρχές της δεκαετίας. Ρομπέρτο Κάρλος, Ζινεντίν Ζιντάν, Ραούλ, Ρονάλντο, Ρομπίνιο, Μπέκαμ, Κασάνο και η προπόνηση για έναν τερματοφύλακα θα μπορούσε να παρομοιαστεί με extreme sport. Ένα σπορ, στο οποίο επιδιδόταν όλο και με μεγαλύτερη ένταση ο Ντιέγκο Λόπεζ. «Πέρασα από δύο στάδια στη Μαδρίτη. Την πρώτη χρονιά, στην οποία ήξερα ότι δε θα παίξω αλλά δε με ένοιαζε. Έμαθα πολλά σε μια σπουδαία ομάδα. Ειδικά, να προπονείσαι απέναντι στην επιδεξιότητα του Ρονάλντο είναι κάτι το ανεπανάληπτο. Τη δεύτερη χρονιά άρχισα να βαριέμαι. Και τότε αντιλήφθηκα ότι πρέπει να προπονηθώ πιο σκληρά, ώστε να με βοηθήσει η δουλειά που θα κάνει στο μέλλον, όταν θα έχω την ευκαιρία να παίξω».

Η ευκαιρία δε θα ερχόταν στην Μαδρίτη. Παρότι έκανε ντεμπούτο στην primera division στις 30 Απριλίου του 2006 και νωρίτερα είχε παίξει στο Καραϊσκάκη απέναντι στον Ολυμπιακό (6/12/2005), δε θα μπορούσε να κλέψει χρόνο από τον Ίκερ Κασίγιας. Ούτε την επόμενη χρονιά, παρότι ο πανύψηλος γκολκίπερ (σ.σ. 1μ.96) έχαιρε της εκτίμησης του Φάμπιο Καπέλο. «Ήμουν το στυλ του τερματοφύλακα που του αρέσει, αυτό είναι αλήθεια. Έμαθα πολλά πράγματα κοντά του και κυρίως μου έδωσε αυτοπεποίθηση, παρότι δεν ήμουν βασικός. Ενδιαφερόταν για μένα, με διόρθωνε και μου έδινε σημασία. Ένιωσα πολύτιμος παρότι δεν έπαιζα κι αυτό είναι κάτι που σπάνια συμβαίνει».

Ο Λόπεζ, στα 25 του πλέον, δεν είχε ούτε μια συμμετοχή στη σεζόν και άρχισε να αντιλαμβάνεται πως πρέπει κάτι να γίνει διαφορετικά. «Είναι σημαντικό να αντιληφθείς πως μια ομάδα όπως η Ρεάλ ή η Μπαρτσελόνα δεν είναι τα πάντα. Υπάρχει χώρος μόνο για πολύ λίγους παίκτες και σε μια θέση όπως η δική μου, για ακόμα λιγότερους. Είναι όμορφο να δεις πως λειτουργεί μια τέτοια ομάδα, αλλά δεν πρέπει να φοβάσαι να φύγεις».

Απόδραση απ’ το… Μπερναμπέου!

Ο Ντιέγκο Λόπεζ είχε πάρει την απόφασή του. Ο Ίκερ Κασίγιας ήταν πολύ καλός για να… χρειάζεται αναπληρωματικό και η διαφυγή του 25χρονου γκολκίπερ θα ερχόταν μέσω θαλάσσης! Τα κίτρινα υποβρύχια με μια κίνηση που ούτε ο ίδιος πίστευε θα πλήρωναν έξι εκατομμύρια ευρώ στη Ρεάλ Μαδρίτης για να τον αποκτήσουν. «Έμεινα έκπληκτος, αλλά την ίδια στιγμή συνειδητοποίησα ότι αξίζω. Κάτι θα κάνω καλά, ώστε να πληρώσει μια ομάδα τόσα λεφτά», έλεγε μετά την υπογραφή του στη Βιγιαρεάλ για πέντε χρόνια.

Οι πρώτοι έξι μήνες της πενταετίας έμοιαζαν εφιαλτικοί και το φάντασμα απ’ το οποίο έτρεχε να ξεφύγει ο 25χρονος τον στοίχειωνε και στην πόλη της Βαλένθια. Ο Σεμπάστιαν Βιερά είχε προτεραιότητα και ο Λόπεζ θα περνούσε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα άλλοτε στον πάγκο και άλλοτε στην κερκίδα. «Ξεκίνησα ως τρίτος γκολκίπερ μέχρι να βρω χρόνο να παίζω», διηγήθηκε και πράγματι μέχρι τον Ιανουάριο είχε μόλις δύο 90λεπτα συμμετοχής. Μόλις, όμως, του δόθηκε η ευκαιρία απέδειξε ότι το ποσό δεν ήταν εξωφρενικό. Η Βιγιαρεάλ έκανε την καλύτερη σεζόν στην ιστορία της και τερμάτισε δεύτερη και ο Ντιέγκο Λόπεζ χαρακτηρίστηκε από την UEFA ο παίκτης αποκάλυψη του ισπανικού πρωταθλήματος.

Η εντυπωσιακή του πορεία συνεχίστηκε και την επόμενη σεζόν. Έπαιξε 38 ματς στο ισπανικό πρωτάθλημα, εννέα στο Champions League, ανάμεσα στα οποία και δύο αναμετρήσεις με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Κράτησε την αγγλική ομάδα δύο φορές στο μηδέν, προκάλεσε το ενδιαφέρον της το καλοκαίρι και παρότι δεν προχώρησε η μεταγραφή, ο Λόπεζ είχε αρχίσει να συγκαταλέγεται στους κορυφαίους της Ισπανίας. Είχε γίνει, άλλωστε, και διεθνής αφού ο Βιθέντε Ντελ Μπόσκε τον κάλεσε για το κύπελλο Συνομοσπονδιών του 2009.

Τα επόμενα χρόνια θα κυλούσαν με τον ίδιο τρόπο, αλλά και με μια αντίστροφη μέτρηση. Εκείνη που φαινομενικά ξεκίνησε όταν η Βιγιαρεάλ ξεπέρασε κάθε προσδοκία στη σεζόν 2007-08 και έφτασε στον υποβιβασμό το 2012. Ο Ντιέγκο Λόπεζ θα έφευγε για τη Σεβίλλη και τα «κίτρινα υποβρύχια» θα λάμβαναν τρία εκατομμύρια ευρώ για την παραχώρησή του. «Πρέπει να αποχαιρετήσω ένα πολύ ξεχωριστό κλαμπ για μένα. Όλοι ήταν ιδιαίτεροι. Ο πρόεδρος, οι διευθυντές, οι υπάλληλοι, οι οπαδοί. Υπήρξαν ευτυχισμένος στη Βιγιαρεάλ. Πέρασα πέντε υπέροχα χρόνια, τα καλύτερα της ζωής μου», έλεγε στο αντίο του και ετοιμαζόταν για Ανδαλουσία.

Ο Μίτσελ και η Μαδρίτη!

Από τον Ίκερ Κασίγιας στον Αντρές Πάλοπ… Έμοιαζε η μοίρα του Ντιέγκο Λόπεζ να συγκρούεται με θρύλος. Ο Μίτσελ, τότε προπονητής της Σεβίλλης, επέλεξε τον 31χρονο για να συγκροτήσει το δίδυμο των γκολκίπερ με την τεράστια προσωπικότητα για 39χρονου Πάλοπ. «Μου αρέσει ο ανταγωνισμός. Το γνώριζα όταν ήρθα στη Σεβίλλη και είναι υποχρέωσή μου να δουλεύω κάθε μέρα για να πείσω τον προπονητή να παίξω εγώ το Σάββατο. Η σχέση μου με τον Αντρές είναι πολύ καλή. Ο σεβασμός προηγείται της συμμετοχής σε έναν αγώνα», έλεγε ο Λόπεζ για τη νέα πρόκληση που είχε μπροστά του.

Μια πρόκληση για την οποία λέγεται ότι υποχώρησε στις προσωπικές του απαιτήσεις. «Δεν είχα καμία αμφιβολία για την επιλογή μου. Η Σεβίλλη με διάλεξε, πλήρωσε για να με πάρει και μου έδωσε πενταετές συμβόλαιο. Έπρεπε κι εγώ να υποχωρήσω και να κάνω κάτι», παραδέχτηκε και πέρασε το πρώτο τετράμηνο της σεζόν σε κατάσταση… rotation με τον Αντρέα Πάλοπ. Έπαιξε σε οκτώ ματς πριν έρθει η στιγμή που ουδέποτε περίμενε. Να παίξει στη Ρεάλ Μαδρίτης, παρότι… παρέμενε γεννημένος την ίδια χρονιά με τον Ίκερ Κασίγιας!

«Το έμαθα από τα μίντια ότι η Ρεάλ έψαχνε τερματοφύλακα και πως ήμουν υποψήφιος. Ο εκπρόσωπός μου, μου είπε χθες ότι συζητάει για τη μεταγραφή μου και μέχρι το τέλος της ημέρας είχε κλείσει το θέμα. Έχω περάσει ώρες χωρίς να κοιμηθώ, τρέχω να τα προλάβω όλα. Δεν υπάρχουν λόγια πέρα από ευγνωμοσύνη και ενθουσιασμό». Ήταν 25 Ιανουαρίου όταν έγιναν όλα τόσο γρήγορα, λόγω του ιατρικού ανακοινωθέν που ήθελε τον Ίκερ Κασίγιας να μένει έξω για τρεις μήνες. «Για έναν οπαδό της ομάδας όπως είμαι εγώ, η επιστροφή μου στη Ρεάλ ήταν το καλύτερο που μπορούσε να συμβεί στην καριέρα μου. Κάθε λεπτό που θα παίζω στη Ρεάλ είναι ένα δώρο από τον ουρανό για μένα». Χθες, είχε και ο Ντιέγκο Λόπεζ ένα δώρο για τη Ρεάλ.