Από τη Β’ Εθνική στο Γ’ Τοπικό: Η συναρπαστική ιστορία των Πετραλώνων που επιμένουν
«Στο πρώτο παιχνίδι με τη φανέλα των Πετραλώνων δεν πίστευα στα μάτια μου. Βγήκα από την καταπακτή και από πάνω στην εξέδρα πρέπει να ‘χε ίσα με χίλια άτομα. Και όλα αυτά για έναν αγώνα της πρώτης ερασιτεχνικής κατηγορίες. Είπα από μέσα μου: “καλά σε ποια ομάδα ήρθα;”».
Αυτή είναι η πρώτη ποδοσφαιρική ανάμνηση που έχει από το πέρασμά του από τα Πετράλωνα ο Νίκος Ζούλιας, ο οποίος παραμένει μέχρι σήμερα στον σύλλογο, από το πόστο πια του προπονητή τερματοφυλάκων.
Σήμερα, όμως εξηγεί, δεν υπάρχει τίποτα που να θυμίζει τα χρόνια της μεγάλης δόξας της ομάδας. Τότε που αγωνιζόταν στη Β’ Εθνική και κέρδιζε άνετα με πολύ σπουδαιότερη παρουσία στης επαγγελματικές κατηγορίες, όπως τη Νίκη Βόλου και τον Βύζαντα Μεγάρων.
Η ιστορία της σύνδεσης του ποδοσφαίρου με τη συγκεκριμένη γειτονιά της Αθήνας κρατάει από πολύ παλιά. Η πρώτη καταγραφή κάνει λόγο για την ίδρυση ενός ανεπίσημου σωματίου στα 20s, της Νίκης Πετραλώνων. Αργότερα εμφανίστηκε ο Ηρακλής Πετραλώνων, ο Ολυμπιακός, ο Δικέφαλος, η Ένωσις Αγίου Ανδρέα, ο Θησέας, ο Εθνικός Κάτω Πετραλώνων, η Σπάρτα.
Η μεγάλη έκρηξη, όμως, έγινε όταν προχώρησε η συγχώνευση αρκετών από των παραπάνω σωματείων. Η νέα ομάδα με το όνομα ΑΟ Πετραλώνων κατάφερε γρήγορα να ανελιχτεί και να ανεβεί στη Γ’ Εθνική. Το 1972 το όνειρο της παρουσίας στη δεύτερη κατηγορία της χώρας έγινε πραγματικότητα.
Παρά τον τεράστιο ανταγωνισμό, η ομάδα παρέμεινε στην κατηγορία, τερματίζοντας στη 15η θέση. Την επόμενη χρόνια, όμως, δεν άντεξε και έπεσε μέσω της διαδικασίας των μπαράζ. Ανέβηκε ξανά το 1979, ωστόσο, υποβιβάστηκε μετά το τέλος της ίδιας χρονιάς. Αυτή ήταν και η τελευταία της παρουσία στη δεύτερη κατηγορία.
Από το σημείο εκείνο και έπειτα ξεκίνησε η μεγάλη κάθοδος στις ερασιτεχνικές κατηγορίες της Αθήνας. Φέτος αγωνίζεται στην τελευταία. Τα πράγματα, όπως εξηγούν οι άνθρωποι του συλλόγου, είναι πολύ δύσκολα.
«Υπήρχε πολύς κόσμος που ασχολούταν παλιά με την ομάδα. Πια δεν υπάρχουν αυτά. Τα περισσότερα ματς τα παίζουμε χωρίς κόσμο» συμπληρώνει ο κ. Ζούλιας. «Οι γειτονιές έχουν αλλάξει. Δεν ξέρω, τα παιδιά σταμάτησαν να παίζουν ποδόσφαιρο. Ή ακόμη κι αν παίζουν, δεν θα το κάνουν στην ομάδα της γειτονιάς τους» εξηγεί.
«Δεν υπάρχουν πόροι για να συντηρηθεί μια ομάδα. Οι εποχές έχουν αλλάξει»
Όλα τα παραπάνω πιέζουν ασφυκτικά τη λειτουργία του. «Δεν υπάρχουν πόροι για να συντηρηθεί μια ομάδα. Οι εποχές έχουν αλλάξει. Θα σου δώσω ένα συγκεκριμένο παράδειγμα. Αυτό που συνέβη το περασμένο καλοκαίρι όταν και χτίζαμε το ρόστερ δεν το είχα συναντήσει ποτέ ξανά. Όλοι οι ποδοσφαιριστές ζητούσαν χρήματα για να παίξουν, ανεξαρτήτου πορείας. Και μιλάμε για ένα σωματείο του Γ’ Τοπικού. Στην εποχή μας αυτό δεν συνέβαινε. Πια όλοι οι ερασιτέχνες παίκτες έχουν γίνει μισθοφόροι» συνεχίζει.
Ο Νίκος Ζούλιας ξεκίνησε την καριέρα του στους νέους του Φωστήρα. Με τη φανέλα του αντιμετώπισε διάφορους ποδοσφαιριστές που αργότερα διακρίθηκαν στο υψηλότερο επίπεδο, όπως τον Γιώργο Δώνη του Παναθηναϊκού και τον Στέλιο Μανωλά της ΑΕΚ.
Στα Πετράλωνα έπαιξε για έξι χρόνια. Δέθηκε με τους ανθρώπους του και τριάντα χρόνια μετά επέστρεψε προκειμένου να χτίσουν όλοι μαζί τα τμήματα υποδομής του συλλόγου, που αποτελούνται σήμερα από εκατό μικρούς ποδοσφαιριστές, ηλικίας από 4 έως 17 ετών. Όλες οι προπονήσεις γίνονται στο γήπεδο του Ρουφ.
Όλες γίνονται βράδυ και φυσικά στο μισό γήπεδο. «Είναι πάρα πολλές οι ομάδες που παίζουν εδώ. Είναι το Θησείο, το Κουκάκι, οι Λέοντες Αθηνών, ο ΠΑΟ Ρουφ. Όλες τους γειτονιές της Αθήνας» λέει. Του λείπει που αρκετές από αυτές τις ποδοσφαιρικές συνοικίες δεν έχουν πια εκπροσώπηση στα μεγάλα σαλόνια του ελληνικού πρωταθλήματος. «Είναι τόσες οι ομάδες που έχουν εξαφανιστεί. Παίξαμε στο γήπεδο του Αθηναϊκού και με έπιασε μελαγχολία. Μια ομάδα που κάποτε έπαιξε με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ».
Η χρονιά φέτος είναι δύσκολη και το ξέρουν όλοι στον σύλλογο. Κανείς τους, όμως, δεν πρόκειται να το βάλει κάτω. Ούτε οι προπονητές της που τον έζησαν στις μεγάλες του δόξες, ούτε οι ποδοσφαιριστές που έρχονται κάθε μέρα για προπόνηση ακόμη κι αν δεν συμπληρώνονται, ούτε φυσικά ο κύριος Αντώνης, ο κωφάλαλος φροντιστής των Πετραλώνων που όλοι λένε ότι είναι «η ψυχή της ομάδας».
Η προπόνηση γίνεται υπό το φως της πανσελήνου. Σήμερα δεν έχει πολύ τρέξιμο. Μόνο πασούλες και σουτάκια. Κι αυτό γιατί την ερχόμενη Κυριακή έχει παιχνίδι με τον Χαλκηδονικό στην Πετρούπολη.
Και οι δύο ομάδες έχουν συγκεντρώσει μέχρι στιγμής 12 βαθμούς σε 10 αγώνες. Η άνοδος είναι πολύ μακριά. Υποβιβασμός δεν υπάρχει. «Οπότε, από εδώ και πέρα μόνο παραπάνω μπορούμε να πάμε» λένε γελώντας οι ποδοσφαιριστές μεταξύ τους και φεύγουν για τα αποδυτήρια.
@Photo credits: Άκης Κατσούδας
