Ανέστης στο Gazzetta: «Με ήθελαν Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ, γι' αυτό πήγα στην ΑΕΚ»

Να ξεκινήσουμε τα παιδικά σου χρόνια. Πώς τα θυμάσαι στη Χαλκίδα;

«Μεγάλωσα στη Χαλκίδα. Εκεί, στο 6ο Δημοτικό Χαλκίδας μαζευόμασταν με τ' άλλα παιδιά και παίζαμε διάφορα αθλήματα. Παίζαμε κρυφτό, κυνηγητό και μετά σιγά σιγά ξεκίνησα να μπαίνω στο χώρο του ποδοσφαίρου».

Σε πίεζαν οι γονείς σου να ρίξεις το βάρος στα μαθήματα; Σου άρεσε το σχολείο;

«Όπως ο κάθε γονιός έτσι κι οι δικοί μου ήθελαν να διαβάζω και να έχω όσο το δυνατόν περισσότερες γνώσεις γίνεται. Επειδή έχω κι έναν αδερφό που έπαιζε κι εκείνος μπάλα στο τοπικό της Χαλκίδας, ο πατέρας μου μού είπε: "Δεν πας να παίξεις και εσύ;". Στην αρχή ψιλοβαριόμουν αλλά τελικά είπα "και δεν πάω". Εκείνα τα χρόνια είχε πολύ τρέξιμο γύρω γύρω και μετά είπα: "Μπαμπά δεν αντέχω". Ήμουν σε ηλικία 14-5, μεγάλος ξεκίνησα. Στην πορεία ο μπαμπάς μου βρήκε έναν γνωστό, τον Νταβόρ Γιακόβλεβιτς, που έχει παίξει στη Β' Εθνική. Τότε ήταν προπονητής στον Ευβοϊκό. Μόλις είδε το ύψος μου, με έβαλε τερματοφύλακα και άρχισε να μου αρέσει η θέση».

Πώς θυμάσαι τα πρώτα σου βήματα;

«Είναι τελείως διαφορετικό το να είσαι σε μια ομάδα που είναι όλα προγραμαμτισμένα, που πρέπει να κάνεις την προπόνηση στην ώρα σου, από το να παίζεις με τα παιδιά στη γειτονιά. Όταν κάνεις και το επόμενο βήμα και πηγαίνεις προς το να ασχοληθείς επαγγελματικά πρέπει να κοιτάς και τη διατροφή αλλά και τη ζωή σου. Γενικά είναι συνήθεια και όσο κάνεις κάτι κάθε μέρα τότε σού γίνεται συνήθεια».

Και ερχόμενος στον Πανιώνιο κατάλαβες ότι το ποδόσφαιρο είναι η ζωή σου ή και πιο πριν είχες πει «αυτό είναι που θέλω να κάνω»;

«Και πιο πριν στη Δ' Εθνική στη Θήβα, που δεν έπαιζα τόσο γιατί είχα πιο έμπειρους τερματοφύλακες μπροστά μου, μου είχαν πει ότι αν δουλέψεις και έχεις και τύχη μπορεί να το κάνεις και επαγγελματικά. Ετσι, το καλοκαίρι του 2010 πήγα σε ένα δοκιμαστικό στον Πανιώνιο, ξεχώρισα και με πήραν. Υπεύθυνος ακαδημιών ήταν ο Εβανς Παυλόπουλος, προπονητής ο Στάρε και προπονητής τερματοφυλάκων ο Φώτης Στρακόσια».

Εσένα ποιος σε ξεχώρισε;

«Αρχικά ο Εβανς Παυλόπουλος και μετά που έκανα προπόνηση στην πρώτη ομάδα, ο Φώτης Στρακόσια».

Τι θυμάσαι από τον Στρακόσια;

«Επειδή ήταν πιο επαγγελματικά εκεί τα πράγματα, σε εμένα κάτι έβλεπε και μου έδινε συμβουλές για να με βελτιώνει. Μου εξηγούσε πώς να πέφτω χαμηλά, πώς να πέφτω ψηλά και με βοήθησε πολύ στην αρχή της καριέρας μου».

Θυμάσαι κάτι ιδιαίτερο, κάτι ξεχωριστό από εκείνον;

«Επειδή την πρώτη μου χρονιά δεν ήμουν επαγγελματίας και πήγαινα για το πρώτο μου επαγγελματικό μου συμβόλαιο, για να με πιέσει σε μια προπόνηση με τελειώματα μου είπε: "Αν στην επόμενη φάση φας γκολ, δεν θα σου προσφέρουμε επαγγελματικό συμβόλαιο, δεν θα σε κρατήσουμε και θα πάρουμε άλλον". Ε, μόλις μου είπε αυτό μού έδωσε κίνητρο και μπορεί να μην έφαγα άλλο γκολ στην άσκηση αυτή».

Ποια χρονιά ήταν;

«Ήταν η τελευταία χρονιά του Τσακίρη και υπεύθυνος ήταν ο Κιντής».

Από μεγάλα ονόματα ποιον είχες;

«Ο Ρεκόμπα είχε φύγει... Είχαμε τον Εστογιανόφ, τον Γουνδουλάκη, τον Μήτρογλου που ήταν δανεικός από τον Ολυμπιακό, τον Μπάλαμπαν. Από τερματοφύλακες είχαμε τον Μάχο, ο οποίος ήταν σαν μπαμπάς μου. Μου έδινε συμβουλές, γάντια... Ό,τι ήθελα ήταν εκεί».

Κάποια όμορφη ιστορία που θυμάσαι απ' αυτόν;

«Τη δεύτερη χρονιά, όταν ήμουν επαγγελματίας, που ήταν κι ο Μάχο κι ο Παναγόπουλος τραυματίες θα παίζαμε με την Άουγκσμπουργκ φιλικό. Το γήπεδο ήταν σχεδόν γεμάτο - μου είχε δώσει γάντια γι' αυτό το ματς - τελειώνει το ματς 5-0 και πήγα να του δώσω τα γάντια και εκείνον μου είπε: "Φύγε από εδώ, πέταξέ τα"».

Εσύ γούρια έχεις;

«Τώρα έχω, τότε δεν θυμάμαι. Βάζω το πρώτο γάντι στο αριστερό και στο παπούτσι το πρώτο είναι το δεξί».

Ποιος είναι ο προπονητής με τον οποίο παίζεις στον Πανιώνιο;

«Με τον Λεμονή. Με στήριξε και εννοείται ότι δεν θα έπαιζα γιατί είχαμε άλλους μπροστά, αλλά με βοήθησε όπως κι ο Ακης Μάντζιος που ήρθε μετά. Εκείνη τη σεζόν αλλάξαμε 4 προπονητές. Από τον καθένα έχεις να πάρεις κάτι που σε κάνει καλύτερο άνθρωπο και προπονητή».

Στον Πανιώνιο έκανες 20 συμμετοχές;

«Την τελευταία χρονιά έκανα 17 συμμετοχές».

Πώς θυμάσαι, λοιπόν, τη σεζόν που αρχίζει να μπαίνεις για τα καλά στην πραγματικότητα της Super League;

«Την τρίτη χρονιά στο τελευταίο ματς, έκανα το ντεμπούτο μου το 2013 στο Καραϊσκάκης. Ημουν πολύ καλός, χάσαμε 2-1 στο τέλος. Από εκεί και πέρα είχα στο μυαλό μου το να δουλεύω όλο και περισσότερο ώστε να είμαι ο πρώτος τερματοφύλακας στην ομάδα».

Μια μικρή παρένθεση. Σου είπε ο Παναγόπουλος ότι παίζεις στον Ολυμπιακό. Πώς ένιωσες;

«Το είπα στους γονείς μου εννοείται, αλλά δεν το είχα συνειδητοποιήσει και δεν είχα άγχος. Μόλις φτάσαμε στο γήπεδο και είδα την 11άδα, είχα παραπάνω άγχος. Ο Ολυμπιακός είχε παίκτες όπως οι Μήτρογλου, Μέλμπεργκ. Και τώρα έχω λίγο άγχος πριν τα ματς, αλλά όταν μπαίνω για ζέσταμα απελευθερώνομαι. Ήταν για εμένα μεγάλη βραδιά. Είχα κάνει σε εκείνο το ματς 11 επεμβάσεις. Ενας αθλητής που θέλει να είναι επαγγελματίας, περιμένει το ντεμπούτο του και από εκεί και πέρα να προχωρήσει».

Αρα σε εκείνο το ματς ουσιαστικά ανανέωσες το «εισιτήριό» σου στην ομάδα;

«Νομίζω ναι. Ξεκινάει η τελευταία σεζόν, όπου ήταν στην ομάδα οι Γιαννακόπουλος-Περιστερίδης. Ξεκίνησε η προετοιμασία και έσπασα τον αγκώνα μου, ήταν κάπως περίεργα γιατί θα ήταν η σεζόν που θα έπαιρνα περισσότερα ματς. Θα πηγαίναμε 50-50 ας πούμε... Εμείνα έξω για τρεις μήνες, τότε ήρθε ο Νίκος ο Παντέλης προπονητής και ξεκίνησα να μπαίνω στην ομάδα στο 100%. Εδειχνα ότι είμαι καλά και στις 9/12/13, στο δεύτερο επαγγελματικό μου ματς κόντρα στον Παναιτωλικό ήμουν πολύ καλός. Το ματς ήρθε 0-0 και ήμουν ο MVP για την ομάδα μου. Από εκεί ξεκίνησα να είμαι το Νο1».

Εζησες τις δυσκολίες της ομάδας;

«Τότε που ήμουν εγώ ήταν η αρχή όλων αυτών των προβλημάτων. Ακόμα και για εμάς που παίρναμε τα λιγότερα χρήματα, υπήρχαν κάποιες δυσκολίες αλλά τα παιδιά που ήταν στην ομάδα μετά έζησαν τις δυσκολίες. Εκείνη τη χρονιά, παρά τα προβλήματα, σώσαμε την ομάδα. Είτε πληρωνόμασταν είτε όχι παίζαμε ο ένας για τον άλλον».

Ο Πανιώνιος είναι το μεγαλύτερο σχολείο;

«Για εμένα προσωπικά ναι, αλλά κι η ιστορία έχει δείξει ότι οι παίκτες που έπαιξαν σ' αυτήν την ομάδα 2-3 χρονιές, μετά πήραν μεταγραφή σε Ολυμπιακό, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Παναθηναϊκό».

Από εκείνη τη χρονιά, θυμάσαι κάτι ξεχωριστό; Κάτι που θυμάσαι έντονα;

«Καλή ερώτηση αυτή! Κάναμε μια μεγάλη νίκη απέναντι στον ΠΑΟΚ, που μας ξεκόλλησε από τις τελευταίες θέσεις και ήμουν από τους διακριθέντες. Αυτή είναι σίγουρα μια έντονη και μια από τις καλύτερές μου στιγμές στον Πανιώνιο».

Ο Πανιώνιος είναι ένας τεράστιος σύλλογος για την Ελλάδα και έχει απαιτητικό κόσμο. Ενιωθες την πίεση αυτήν;

«Νομίζω ότι την τελευταία χρονιά, ναι, αλλά καταλαβαίνεις μετά τι γινόταν. Παίζαμε με τον Απόλλωνα στη Ριζούπολη και νικήσαμε 2-1. Αν δεν παίρναμε αυτό το ματς θα πέφταμε εμείς, γιατί τελικά υποβιβάστηκε ο Απόλλων. Δεν καταλάβαμε πόσο σημαντικό ήταν αυτή η νίκη, αλλά το νιώσαμε στο τέλος της σεζόν. Ο Πανιώνιος είναι σίγουρα μεγάλη ομάδα, διεκδικούσε θέση στην Ευρώπη, είχε φέρει παίκτες όπως οι Ρεκόμπα, Χούτος. Δεν έχει την πίεση που θα είχε ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκό κι η ΑΕΚ, αλλά υπήρχε πίεση».

Το πιο ωραίο που άκουσες από τον κόσμο και αντίστοιχα το πιο άσχημο;

«Το πιο άσχημο ήταν όταν υπέγραψα στην ΑΕΚ που με έβριζαν. Κάτι ωραίο δεν μου έρχεται...».

Συνήθως κρατάμε τα ωραία και πετάμε τα άσχημα.

«Εμένα μου έμεινε το άσχημο».

Είσαι συναισθηματικός;

«Ναι, είμαι πολύ. Κράτα το και θα σκεφτώ να σου πω για το ωραίο».

Πρόσφατα έπαιξε ένα ντοκιμαντέρ από τον ΠΣΑΠΠ με παίκτες στη Β' Εθνική για την τραγική κατάσταση που επικρατεί στην κατηγορία με απλήρωτους συναδέλφους σου. Υήρξαν παιδιά που σου μοιράστηκαν ανάλογα σκηνικά;

«Αν δεν μιλήσεις με κάποια παιδιά απ' αυτά ή δεν τα ζήσεις ο ίδιος, δεν μπορείς να καταλάβεις τι γίνεται. Αν έχεις έναν γνωστό, μπορείς να δεις τι συμβαίνει. Μπορεί να μην έχεις να φας, να μην μπορούν οι δικοί σου να σε ζήσουν. Πρέπει και εμείς οι αθλητές και οι επιχειρηματίες να βοηθήσουν σημαντικά τους αθλητές, γιατί μέσω αυτών θα έρθουν κι οι επιτυχίες».

Είχες πάει και δανεικός στην Προοδευτική;

«Ετσι λένε αλλά δεν πήγα. Μου είχαν πει να πάω δανεικός για ένα 6μηνο, αλλά δεν ήθελα. Προτιμούσα να μείνω στον Πανιώνιο και να κάνω προπονήσεις».

Και πώς γίνεται η μεταγραφή στην ΑΕΚ;

«Στο τελευταίο 6μηνο του συμβολαίου μου μπορούσα να πάω σε όποια ομάδα ήθελα. Ο Ολυμπιακός είχε τότε καλές σχέσεις με τον Πανιώνιο. Ηθελαν πολύ να με πάρουν, είχε έρθει και η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ, αλλά έκλεισα στην ΑΕΚ, με τράβηξε περισσότερο το project τους».

Η ομάδα ήταν τότε στη Β' ΕΘνική;

«Όταν έκλεισα εγώ ήταν στη Γ'. Επρεπε να πάρει την άνοδο στο γήπεδο και όχι στα λόγια. Εκλεισα το Γενάρη και το καλοκαίρι που πήγα ήταν στη Β' Εθνική».

Τι είναι αυτό που σε πείθει να πας στην ΑΕΚ; Οκ, η ΑΕΚ σαφώς και είναι μια τεράστια ομάδα αλλά ήταν στη Β' Εθνική και ο Ολυμπιακός ήταν η ομάδα που τα είχε όλα συν ότι έπαιρνε τίτλους. Θα μπορούσες να γράψεις πρωταθλήματα με το «καλημέρα».

«Στην ΑΕΚ που εξήγησαν το πλάνο τους, θα είχα πρωταγωνιστικό ρόλο κάτι που δεν θα είχα στον Ολυμπιακό, γιατί είχε ανανεώσει κι ο Ρομπέρτο. Μόνο στο Κύπελλο θα είχα ευκαιρίες ή μόνο αν τραυματιζόταν. Ετσι, προτίμησα να πάω στην ΑΕΚ, γιατί θα έπαιζα περισσότερο, θα έπαιρνα εμπειρίες, διότι και στον Πανιώνιο δεν είχα αρκετές εμπειρίες. Στην ΑΕΚ, επίσης, ήξερα ότι η ομάδα θα ανέβαινε και ότι από την πρώτη χρονιά της κιόλας στη Super League θα είχε στόχο να κατακτήσει τίτλους. Αυτό μου έδωσε κίνητρο».

Με τον Μελισσανίδη μίλησες;

«Αρχικά είχα μιλήσει με τον Νίκο Λυμπερόπουλο και μετά μίλησα και με τον κύριο Μελισσανίδη».

Πώς ήταν για εσένα να σε εμπιστεύεται ένας τόσο ισχυρός πρόεδρος του ελληνικού ποδοσφαίρου;

«Σίγουρα το να σε εμπιστεύεται ένας τόσο σημαντικός άνθρωπος ήταν πάρα πολύ σημαντικό. Μου έδειξε την εμπιστοσύνη του κι αυτό με κέρδισε για να πάω στην ΑΕΚ».

Θυμάσαι το πρώτο σας ραντεβού;

«Είχα λίγο τρακ, για να σου πω την αλήθεια, δεν τον είχα γνωρίσει από κοντά ποτέ. Είχαμε πάει στα γραφεία του, μου ανέλυσε το πλάνο του, του είπα κι εγώ τις σκέψεις μου και έτσι ήταν πολύ εύκολο να υπογράψω στην ΑΕΚ».

ΑΕΚ με προπονητή Δέλλα και με νέα παιδιά.

«Στην ομάδα της Β' Εθνικής είχαμε πάει 8-9 άτομα με εμπειρία από την Α' Εθνική. Θα ήταν πιο εύκολο να προσαρμοστούμε στη Β' Εθνική, αλλά δεν ήταν έτσι. Πήγαμε να παίξουμε σε ματς με την Ερμιονίδα και θυμάμαι ότι το γήπεδο δεν είχε χόρτο. Επίσης, ομάδες που έπαιζαν κόντρα στην ΑΕΚ έπαιζαν σκληρά, έδιναν ξύλο, αλλά καταφέραμε να βγάλουμε την ομάδα κατηγορία και να την επαναφέρουμε εκεί που ανήκει».

Πώς ήταν η συνεργασία με τον Δέλλα;

«Από τους καλύτερους προπονητές με τους οποίους έχω συνεργαστεί. Δούλευε πάρα πολύ καλά, ήθελε να τους έχει όλους σε ετοιμότητα. Εντεκα είναι αυτοί που παίζουν αλλά ήθελε να τους έχει όλους ετοιμόπολεμους, να μπουν από τον πάγκο όποτε χρειαστεί και να τα δώσουν όλα για να βοηθήσουν την ομάδα».

Τα αποδυτήρια πώς ήταν; Καταλαβαίνεις ότι είσαι σε έναν σύλλογο που είναι σε άλλο επίπεδο;

«Σιγά σιγά ναι. Σίγουρα κατάλαβα το πού είμαι από τον κόσμο. Είχαμε 15.000-20.000 κόσμο, παίξαμε με τον Ολυμπιακό στο Κύπελλο και το ΟΑΚΑ ήταν κατάμεστο. Εκεί καταλαβαίνεις ότι είσαι σε μεγάλη ομάδα, σου βγάζει η ομάδα ότι πρέπει σε κάθε ματς να κερδίσεις. Οφείλεις να δουλέψεις ακόμα περισσότερο για να αξίζεις να είσαι στην 11άδα. Η νίκη και τίποτα λιγότερο είναι ο στόχος σε κάθε ματς».

Πώς θυμάσαι τι νίκη που κλείδωσε και μαθηματικά την άνοδο;

«Αυτή η νίκη απέναντι στον Ηρακλή ήταν ξεχωριστή, εκεί κλειδώσαμε την άνοδο και μαθηματικά».

Στην ΑΕΚ της Β' Εθνικής υπάρχει κάτι άλλο που μπορούμε να σταθούμε;

«Νομίζω όχι».

Η φυγή του Δέλλα...

«Ναι, είναι την επόμενη σεζόν. Χάσαμε από τον Ολυμπιακό την 4η αγωνιστική 4-0 και τον έδιωξαν».

Πώς θυμάσαι εκείνο το ματς;

«Όταν είσαι ΑΕΚ προσπαθείς να διεκδικείς τίτλους με το "καλημέρα". Δεν είναι εύκολο, όμως. Την πρώτη χρονιά διεκδικήσαμε το Κύπελλο και το πήραμε απέναντι στον Ολυμπιακό».

Πώς θυμάσαι την πρώτη σεζόν με την ΑΕΚ στην Α' Εθνική;

«Εκείνη τη σεζόν δεν ξεκίνησα βασικός, γιατί είχαν φέρει τον Μπαρόχα, έναν Βενεζουελάνο. Όταν ήρθε ο Πογιέτ και ήταν τραυματίας ο Μπαρόχα πήρα περισσότερες ευκαιρίες».

Με τον ερχομό του Πογιέτ, πώς ήταν για σένα; Πιο δύσκολα γιατί έπρεπε να αποδείξεις εκ νέου ότι αξίζεις να είσαι εκεί;

«Εγώ εκείνη τη σεζόν ξεκίνησα ως δεύτερος και κάθε μέρα δούλευα για να βελτιώνομαι και να κερδίσω τη θέση του βασικού. Χτύπησε ο Μπαρόχα τον Δεκέμβριο κι έτσι με έβαλε ο Πογιέτ. Να το πω κι αυτό: Στο πρώτο ματς χάσαμε 1-2 από τον Λεβαδειακό, πριν τα Χριστούγεννα. Εκανα ένα μεγάλο λάθος στο 1-1. Ήταν τα χειρότερα Χριστούγεννά μου, γιατί ήθελα να δείξω στον προπονητή ότι "εγώ είμαι εδώ". Από εκεί και πέρα, συνέχισα και από αρχές Γενάρη έπαιζα και πάλι εγώ».

Δέχεσαι κριτική. Καταλαβαίνεις ότι είναι δίκαιη ή άδικη; Διότι και ο κόσμος αλλά και οι δημοσιογράφοι διψάμε για αίμα.

«Σίγουρα διψάτε. Εκείνη τη στιγμή δεν το καταλάβαινα, ήταν το πρώτο μου χαστούκι. Από τη μία, βέβαια, ήταν δίκαιη η κριτική γιατί όταν κάνεις ένα λάθος δέχεσαι την κριτική. Ανθρωπος είσαι και κάνεις λάθος. Από εκεί και πέρα όμως σε κρεμάνε στα μανταλάκια. Από εκεί και πέρα, ο Πογιέτ, μου έδειξε στήριξη».

Τι σου είπε;

«Μου είπε: "Οκ, ένα λάθος ήταν. Το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι λαθών κι αν δεν γίνονται λάθη, όλα τα ματς θα έρχονται 0-0". Συνέχισα να δουλεύω για να γίνομαι καλύτερος και για δύο μήνες είχαμε κάνει 10/10 σε πρωτάθλημα και Κύπελλο. Είχα βγει δύο φορές MVP και είχα πιάσει και δύο συνεχόμενα πέναλτι. Το ένα ήταν Ξάνθη που νικήσαμε 1-2 και το άλλο στα Γιάννενα που επικρατήσαμε 0-2. Από εκεί και πέρα, είπαν ότι δέχτηκα και άδικη κριτική».

Απ' αυτά που διάβασες, υπήρξε κάτι που σε ενόχλησε;

«Να σου πω την αλήθεια, υπήρξαν δημοσιογράφοι που με στήριξαν. Υπήρξαν και κάποιοι άλλοι που είχα πιάσει πέναλτι και θυμόντουσαν το λάθος με τον Λεβαδειακό. Είναι και θέμα εμπειρίας να το αφήνεις πίσω αυτό που συμβαίνει. Εγώ είχα βάλει στο μυαλό μου ότι δεν θα με επηρεάζει αυτό που λέει ο καθένας και ότι θα δουλεύω για να γίνομαι καλύτερος».

Το φινάλε της σεζόν είναι το Κύπελλο με τον Ολυμπιακό;

«Ναι. Θυμάμαι ότι ήταν να γίνει ή να μην γίνει ο τελικός, που δεν παίξαμε με φιλάθλους τελικά. Ήταν να γίνει μια Παρασκευή και τελικά παίξαμε έναν μήνα μετά. Ο Πογιέτ είχε φύγει και ήρθε ο Μανωλάς».

Αυτόν τον τελικό πώς τον θυμάσαι;

«Να σου πω... Τελευταί μου ματς ήταν τον Φεβρουάριο στον Ατρόμητο, μετά δεν ξαναέπαιξα για τους λόγους που ξέρει ο Πογιέτ. Δεν ξέρω».

Μίλησες με τον Πογιέτ γι' αυτήν την απόφαση;

«Όχι, όχι... Είμαι επαγγελματίας και σέβομαι την επιλογή του προπονητή. Δεν πήγα να μιλήσω, από εκεί και πήρα δουλεύω για να γίνομαι καλύτερος. Και ήρθε ο Μανωλάς...».

Με τον Μανωλά πώς είναι τα πράγματα;

«Παίζουμε με τον Ατρόμητο το ματς Κυπέλλου, είμαι εκτός αποστολής στο πρώτο και στον πάγκο στο δεύτερο, όπου περάσαμε στην παράταση με γκολ του Τζιμπούρ και μετά πήγαμε να παίξουμε πρώτο ματς στα Play Off με τον ΠΑΟΚ. Στις προπονήσεις τα έδινα όλα και το έβλεπε αυτό ο Μανωλάς. Μου είχε πει: "Συνέχισε έτσι". Απλά επειδή έπαιζε ο Μπαρόχα δεν μπορούσε να τον βγάλει, είχε δώσει και την πρόκριση στον τελικό. Παίξαμε στον ΠΑΟΚ και χάσαμε 2-1. Μετά έρχεται ο τελικός με τον Ολυμπιακό και είχα καταλάβει ότι δεν θα έπαιζα στον τελικό. Είχα να παίξω 3,5 μήνες κι ένας προπονητής δεν θα εμπιστευόταν έναν τερματοφύλακα που δεν είχε ροή παιχνιδιών. Στις προπονήσεις, όμως, ήμουν πολύ καλός. Το πρωί του τελικού με κάλεσε στο ξενοδοχείο και μου είπε: "Σκέφτομαι να σε βάλω. Αν είχαμε παίξει ένα φιλικό θα ήμουν σίγουρος, τώρα είμαι 50-50, γιατί δεν έχεις ροή παιχνιδιών και το σκέφτομαι". Στο μεσημεριανό μου είπε "παίζεις" και πήρα τηλέφωνο τους γονείς μου να το πω. Τώρα παίρνω τη γυναίκα μου πρώτα. Αρχίζω και προετοιμάζομαι, υπάρχει άγχος σίγουρα, γιατί είναι ένας τελικός όπου τα λάθη κρίνουν τίτλους. Βάλαμε το γκολ στο τέλος και πήραμε το Κύπελλο. Ήμουν πολύ χαρούμενος και τελικά έπαιξε σε όλα τα ματς των Play Off».

Από εκείνο το ματς κάτι ιδιαίτερο που θυμάσαι;

«Η εμπιστοσύνη που μου έδειξε ο Μανωλάς και με έβαλε να παίξω. Μου άρεσε πάρα πολύ αυτό, γιατί είχα να παίξω 3,5 μήνες. Μου έδωσε το κίνητρο να παίξω και γι' αυτόν».

Αυτό το «οι παίκτες έφαγαν τον προπονητή» ή «οι παίκτες παίζουν και για τον προπονητή» υπάρχει;

«Νομίζω πως υπάρχει, γιατί όσο σου δείχνει ο προπονητής εμπιστοσύνη, θα δώσεις έστω κι 1% να παίξεις και γι' αυτόν».

Τελειώνει η σεζόν και γενικά εσύ καθιερώνεσαι σε μια ΑΕΚ που ψάχνεται και εξελίσσεται για να μπει στην Opap Arena.

«Εκείνη τη σεζόν, μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου, ένιωσα σημαντικός. Κατάλαβα ότι βοήθησα και εγώ να επιστρέψει η ΑΕΚ στους τίτλους, με τον τελευταίο της ομάδας να ήταν το 2010. Ετσι είχα μεγαλύτερο βάρος, γιατί έπρεπε να κερδίζουμε το κάθε ματς που ερχόταν».

Επόμενος προπονητής ο Κετσπάγια;

«Ναι. Εμεινε 3-4 μήνες και έφυγε μετά από νίκη στη Λάρισα, γιατί την προηγούμενη αγωνιστική είχαμε χάσει από τον Ολυμπιακό. Ξεκινήσαμε τη σεζόν και ύστερα από χρόνια παίξαμε στην Ευρώπη με τη Σεντ Ετιέν. Φέραμε 0-0 στη Γαλλία απέναντι σε έναν αντίπαλο που κι αυτός έπαιζε για να μπει στους ομίλους. Και για εμάς μετά από χρόνια ήταν δύσκολα, θέλαμε να συνεχίσουμε και να παίξουμε στην Ευρώπη αλλά ήταν δύσκολα γιατί οι περισσότεροι ήμασταν παίκτες από τη Β' Εθνική. Τελικά, χάσαμε 0-1 στο ΟΑΚΑ και αποκλειστήκαμε. Ηταν ωστόσο μια πολύ καλή εμπειρία για όλους μας. Μετά τον Κετσπάγια, ήρθε ο Μοράις, ο οποίος ούτε αυτός έκατσε πολύ».

Μοράις;

«Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα. Τότε παλεύαμε για το πρωτάθλημα και το να είμαστε σε μια καλή θέση για να παίξουμε Ευρώπη. Εφυγε ο Μοράις και ήρθε ο Χιμένεθ με τον οποίο παίξαμε στον τελικό Κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ. Χάσμαε 2-1 μ' αυτό το οφσάιντ 3 μέτρα. Βγήκαμε δεύτεροι και πήγαμε στα προκριματικά του Champions League».

Ο περιβόητος τελικός του Βόλου.

«Αστο... Φτάσαμε στο γήπεδο και από πάνω μας έπαιζαν ξύλο. Ήταν κι η γυναίκα μου στο γήπεδο».

Πώς είναι για έναν παίκτη που γίνονται όλα αυτά να έχει και το άγχος μη πάθει κάτι η οικογένειά του;

«Εννοείται ότι όταν βλέπεις κάποιους να μαχαιρώνονται είναι δύσκολο για εσένα να το βλέπεις. Και επειδή το ματς ήταν να γίνει να μην γίνει, βγήκαμε οι παίκτες και των δύο ομάδων στο κέντρο του γηπέδου και ζητούσαμε να ηρεμήσουν για να ξεκινήσει το ματς. Ξεκίνησε τελικά και το τελικό αποτελέσμα το έκρινε το γκολ που φάγαμε και ήταν οφσάιντ».

Σε ματς που έχει επεισόδια και τα βλέπετε αυτά από τη φυσούνα έχει τύχει να πείτε οι παίκτες μεταξύ σας «ας σηκωθούμε να φύγουμε»;

«Ουσιαστικά δεν θα παίξεις για τον κάθε οπαδό ή τον κάθε φίλαθλο, αλλά για εσένα, για την ομάδα και επειδή πληρώνεσαι. Από εκεί και πέρα εγώ δεν θα έλεγα "να πάει να γαμ#!@$*". Ήθελα να παίξω, ήταν ένα μεγάλο παιχνίδι ο τελικός. Κάποιοι μπορεί να το σκέφτηκαν έτσι. Οι περισσότεροι ξένοι μπορεί να έλεγαν "πάμε να φύγουμε", αλλά μέχρι εκεί.

Την επόμενη χρονιά ήσουν και πάλι στην ΑΕΚ και πήρατε το πρωτάθλημα με τον Μανόλο Χιμένεθ.

«Ξεκινήσαμε στα προκριματικά του Champions League. Παίξαμε με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, χάσαμε εντός έδρας 0-2. Δεχτήκαμε δύο γκολ από στατικές φάσεις, από κόρνερ και μετά το 55' - 60' όταν ακουμπούσα την μπάλα άρχισε ο περισσότερος κόσμος να γιουχάρει. Μου δημιούργησε λίγο περισσότερη πίεση. Ποτέ δεν κατάλαβα τον λόγο, σε αυτό το ματς. Δεν είχα κάνει κάποιο λάθος. Δεν ήμασταν τόσο οργανωμένοι στα κόρνερ και δεχτήκαμε γκολ. Μου δημιούργησε λίγη πίεση, λίγο άγχος, αλλά το άφησα πίσω. Πήγαμε στη Μόσχα, χάσαμε 1-0 και στην επόμενη κλήρωση παίξαμε με την Κλαμπ Μπριζ στα προκριματικά για τους ομίλους του Europa League».

Σε αυτή τη σειρά έκανες και clean sheet...

«Και στα δυο παιχνίδια. Στο Βέλγιο ήρθαμε 0-0 και μετά νικήσαμε 3-0, με δυο γκολ του Σιμόες και ένα του Λάζαρου. Ήμασταν χαρούμενοι γιατί μετά από χρόνια μπήκαμε στους ομίλους του Europa League. Ξεκινήσαμε το πρωτάθλημα πάρα πολύ καλά, κάναμε μια πολύ μεγάλη ανατροπή κόντρα στον Ολυμπιακό από 0-2 σε 3-2. Αυτό το ματς μας έδωσε το κίνητρο να πιστέψουμε πως αυτή τη χρονιά θα καταφέρουμε να διεκδικήσουμε να πάρουμε το πρωτάθλημα.

.
Ξεκινήσαμε τους ομίλους του Εuropa League πολύ καλά. Τελειώσαμε τα δυο ματς χωρίς ήττα. Στο Μιλάνο θα έλεγα πως έκανα το ματς της ζωής μου! Ήρθαμε 0-0 με τη Μίλαν και βγήκα στην καλύτερα ενδεκάδα της αγωνιστικής. Είχα κρατήσει clean sheet και στα δυο ματς με τη Μίλαν. Στο Σαν Σίρο είχα κάνει 10 ή 11 μεγάλες επεμβάσεις».

Ένιωσες ποτέ να ξεφεύγει το μυαλό σου με αυτά που έκανες;

«Να σου πω την αλήθεια, όχι επειδή είμαι ταπεινός. Και η οικογένεια μου είναι χαμηλών τόνων και μπορούσαν να με βοηθήσουν. Και η γυναίκα μου είναι έτσι. Με κρατούσαν χαμηλά. Εννοείται πως ήμουν χαρούμενος. Για μένα στο Μιλάνο ήταν το ματς της καριέρας μου, μέχρι το επόμενο. Όταν παίζεις σε αυτό το επίπεδο και είσαι από τους διακριθέντες, που λίγο ακόμα και θα έβγαινα καλύτερος τερματοφύλακας της Ευρώπης εκείνη τη Game Week, είναι πολύ σημαντικό».

Ποιο είναι το πιο ωραίο που άκουσες τότε για αυτό;

«Έφτιαχναν κάποιες φωτογραφίες που έβαζαν το πρόσωπο μου στον Τσεχ και στον Μπουφόν. Την Πέμπτη παίζαμε στο Μιλάνο που ήρθαμε 0-0 και τη Δευτέρα στην Ξάνθη για το πρωτάθλημα. Ήρθαμε 1-1. Η Ξάνθη προηγήθηκε με ένα απευθείας φάουλ που η μπάλα πήγε στις... αράχνες. Και κάποιοι δημοσιογράφοι αυτής της... φάρας άρχισαν λένε, επειδή δεν πρόλαβα να πέσω, καθώς δεν μπορούσα να έχω αντίδραση, πως είχα ευθύνη στο γκολ. Έγραφαν πως δεν έπεσα ούτε για τη φωτογραφία. Όταν δέχομαι κακή κριτική στο επόμενο ματς είμαι από τους καλύτερους παίκτες. Δεν ξέρω πως γίνεται. Μάλλον μου δίνει κίνητρο. Κατάφερα να παίξω μέχρι τέλη Νοεμβρίου που ήταν το τελευταίο μου ματς. Ήμουν στον τελευταίο χρόνο του συμβολαίου μου και είχαμε ξεκινήσει κάποιες συζητήσεις. Δεν είχαμε βρει την κατάλληλη φόρμουλα, δεν θα ανανέωνα και βγήκα εκτός ομάδας».

Ήθελες να μείνεις στην ομάδα;

«Να σου πω την αλήθεια ήθελα. Έπαιζα βασικός, παίζαμε Ευρώπη και διεκδικούσαμε το πρωτάθλημα αλλά δεν βρήκαμε στις λεπτομέρειες την κατάλληλη χημεία εκείνη τη στιγμή και δεν ανανέωσα».

Αισθάνθηκες πως ήταν άδικο που έμεινες εκτός ομάδας;

«Είναι άδικο αλλά δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Σέβεσαι αυτή την απόφαση, δουλεύεις πρώτα για τον εαυτό σου και από εκεί και πέρα έψαχνα να βρω τον επόμενο σταθμό της καριέρας μου».

Από την ΑΕΚ έφυγες πικραμένος; Είχες σκεφτεί τον εαυτό σου να παίζεις στην OPAP Arena;

«Τότε που πήγαμε το 2014 μας έλεγαν πως σε δυο - τρία χρόνια θα παίζαμε στην OPAP Arena αλλά ξεκίνησαν να παίζουν εκεί πριν δυο χρόνια. Εννοείται πως ήμουν πικραμένος όπως έγινε η όλη κατάσταση αλλά ποτέ δεν μετανιώνω για τις αποφάσεις που έχω πάρει. Τις στηρίζω και προχωράω».

Στην ΑΕΚ είχες σπουδαίους συμπαίκτες Αραούχο, Λάζαρο, Μπακασέτα, Σιμόες...

«Ο πιο ποιοτικός ήταν ο Ούγκο Αλμέιδα παρόλο που δεν είχε παίξει τόσο πολύ».

Ποιος ήταν αυτός που έκανε τις περισσότερες πλάκες και ήταν πιο «χαβαλές»;

«Από τότε κρατάω πολύ καλές σχέσεις με τον Μπακασέτα, τον Λαμπρόπουλο και τον Μπακάκη. Πιο χαβαλετζής ήταν ο Λαμπρόπουλος. Εμείς οι τέσσερις είχαμε δέσει πάρα πολύ. Σχεδόν κάθε μέρα ήμασταν μαζί».

Εκτός γηπέδου πως αποφορτιζόσασταν;

«Την τελευταία χρονιά πηγαίναμε σχεδόν κάθε μέρα στο Χαλάνδρι για καφέ. Εκεί πιστεύω ήταν η δύναμη για όλους μας που πήραμε το πρωτάθλημα εκείνη τη χρονιά (γέλια)».

Μετά την ΑΕΚ πήγες για λίγο Ισραήλ. Εκεί τι έγινε;

«Είχα να παίξω έξι μήνες γιατί είχα μείνει στην ΑΕΚ μέχρι το τέλος της χρονιάς και ήμουν εκτός ομάδας. Δεν αγωνιζόμουν στα παιχνίδια και απλά έκανα προπονήσεις.

Εκείνο το διάστημα που ήσουν ανενεργός σου μίλησε κανείς από την ομάδα για να τα ξαναβρείτε; Μίλησες με τον πρόεδρο;

«Όχι. Λίγο στην αρχή μετά από 2-3 εβδομάδες μου είπαν έλα να το γυρίσουμε, να υπογράψεις και τέτοια. Είπα πως δεν είχα θέμα αν τα βρίσκαμε σε κάποιες λεπτομέρειες αλλά δεν τα βρήκαμε και μετά "σταματήσαμε". Είπα δεν θα ανανεώσω. Το δέχτηκαν και αυτοί».

Οι διαφορές ήταν οικονομικές, στη διάρκεια του συμβολαίου ή σε κάτι άλλο;

«Πρώτα πρώτα όπως κάθε αθλητής θέλει να παίξει στην Α' Εθνική στη χώρα του και από εκεί και πέρα είχα φιλοδοξίες να αγωνιστεί στο εξωτερικό. Ηθελα να ζήσω κι αυτή την εμπειρία. Μπορεί να έπαιξε ρόλο κι αυτό σίγουρα».

Το Ισραήλ προέκυψε αλλά εσύ περίμενες κάτι καλύτερο στην Ευρώπη;

«Ναι. Υπήρχε προοπτική για άλλη ομάδα αλλά δεν έκατσε στο τέλος και επέλεξα να πάω στο Ισραήλ».

Άλλη ελληνική ομάδα προσπάθησε να σε πάρει;

«Δεν θυμάμαι ακριβώς αν είχε έρθει πρόταση αλλά δεν ήθελα. Αν ήταν θα ανανέωνα στην ΑΕΚ. Δεν ήθελα να πάω σε άλλη ομάδα στην Ελλάδα. Ήθελα να πάω στο εξωτερικό. Δύο εβδομάδες αφού έφτασα στην ομάδα έπαιξα το πρώτο μου ευρωπαϊκό παιχνίδι με τη Χάποελ Μπερ Σεβά. Κερδίσαμε 3-1 τη Φλόρα Ταλίν. Στο επόμενο ματς παίξαμε με την Ντινάμο Ζάγκρεμπ, σε μια από τις πιο καλές χρονιές της. Χάσαμε 5-0 στην Κροατία. Τότε ξεκίνησε λίγο η κακή κριτική προς το πρόσωπο μου. Ήμουν και ξένος. Στο επόμενο παιχνίδι παίξαμε Super Cup και έμεινα στον πάγκο για να παίξω στο επόμενο ευρωπαϊκό ματς. Χάσαμε στα πέναλτι και μετά δεν ξέρω τι ακριβώς έγινε. Μουρμούραγε ο κόσμος επειδή χάσαμε το Super Cup. Είχαν φιλοδοξίες από την προηγούμενη χρονιά που είχαν πάει στους ομίλους του Europa League και ήθελαν αν ήταν τυχεροί να πάνε στους ομίλους του Champions League αλλά δεν έκατσε. Από εκεί και πέρα ξεκίνησα να βρω μια λύση είτε να πάω δανεικός είτε να λύσω το συμβόλαιο μου και να φύγω από εκεί. Έλυσα το συμβόλαιο μου τις τελευταίες ημέρες των μεταγραφών. Ψάχναμε να βρούμε μια ομάδα στις αρχές Σεπτέμβρη για να πάω επειδή είχα καιρό να παίξω και επιλέξαμε να μην πάω σε κάποια από τις επιλογές που είχα. Έμεινα πέντε μήνες ανενεργός.

Δεν κρατάς κάτι καλό από το Ισραήλ;

«Δεν υπάρχει κάτι να κρατήσω. Ήταν μια εμπειρία για εμένα για να παίρνω καλύτερες αποφάσεις. Ότι γίνεται γίνεται για κάποιο λόγο. Συνεχίζω και το πιστεύω αυτό. Αρχές Νοέμβρη ήρθε σε επαφές με τον μάνατζερ μου η Γκέτεμποργκ. Ήταν μια καλή προοπτική για εμένα. Είναι μια ιστορική ομάδα. Είχα να παίξω αρκετούς μήνες. Μου είπαν πως θα ήμουν η πρώτη τους επιλογή και το δέχτηκα. Τον Γενάρη του 2019 ήμουν παίκτης της Γκέτεμποργκ».

Τι σου έκανε εντύπωση στη Σουηδία;

«Ο καιρός. Καμία σχέση με την Ελλάδα. Πήγα μόνος μου τότε, επειδή εκείνη την περίοδο είχε γεννηθεί η μικρή κορούλα μου και τις πρώτες μέρες είχε -12 και -13. Αν στην Ελλάδα είχε -13 δεν θα έβγαινε κανείς έξω. Δεν έχει την ίδια υγρασία».

Πώς είναι για έναν τερματοφύλακα να παίζει σε τόσο χαμηλές θερμοκρασίες;

«Τον Γενάρη και τον Φεβρουάριο αυτοί κάνουν προετοιμασία. Είχαμε ένα κλειστό γήπεδο, πλαστικό που με «έβαλε» σιγά σιγά στο κλίμα. Στο κλειστό ήταν ΟΚ είχε 16-17 βαθμούς και σιγά σιγά πήγα στο κρύο. Ήταν πολύ φιλικοί οι άνθρωποι της ομάδας μαζί μου. Μου έδειξαν πως με πιστεύουν παρόλο που με εξαίρεση δυο ματς στην Μπερ Σεβά είχα να παίξω ένα χρόνο. Μου έδωσαν παραπάνω κίνητρο. Είχα υπογράψει για 1,5 χρόνο και στο πρώτο εξάμηνο με την απόδοση που είχα ήρθαν για να μου κάνουν ανανέωση».

View this post on Instagram

A post shared by Giannis Anestis (@giannis_anestis)

Η Γκέτεμποργκ ήταν η πρώτη ομάδα που έδειξαν πως σε σέβονται και σε εκτιμούν;

«Νομίζω πως ναι και για αυτό ήμουν ακόμα καλύτερος στον γήπεδο. Υπέγραψα για ακόμα δυο χρόνια. Τη δεύτερη χρονιά ήταν ο Covid, όπου στη Σουηδία δεν έκλεισε τίποτα. Καταφέραμε να κατακτήσουμε το Κύπελλο εκείνη τη σεζόν. Είπα πως στο ματς στο Μιλάνο ήταν το καλύτερο της καριέρας μου μέχρι σήμερα αλλά σε αυτή την κατηγορία βάζω και τον ημιτελικό με την Έλφσμποργκ, μονό παιχνίδι, εκτός έδρας.

Νομίζω έκανα τα πάντα σε αυτό το ματς. Ακόμα και τρεις - τέσσερις μέρες να παίζαμε ήμουν σε κατάσταση που και ο Θεός να κατέβαινε δεν θα έτρωγα γκολ. Είχα κάνει 10-11 επεμβάσεις και έπιασα πέναλτι, ενώ ήμασταν 0-0 στο 87'. Πήγαμε στην παράταση, σκοράραμε, έκανα 2-3 επεμβάσεις ακόμα και πήγαμε στον τελικό. Αν θυμάμαι κάτι από αυτό το ματς ήταν που εκείνες τις ημέρες είχε πάρει τη Χρυσή Μπάλα ο Μέσι και έβαλαν το πρόσωπο μου στον Μέσι. Κατακτήσαμε το Κύπελλο απέναντι στη Μάλμε. Παίξαμε στην Ευρώπη ένα μονό παιχνίδι αλλά δεν τα καταφέραμε και αποκλειστήκαμε από την Κοπεγχάγη. Συνολικά εκείνη η χρονιά ήταν καλή τόσο για την ομάδα, όσο και για εμένα. Όταν κατακτάς έναν τίτλο είναι πολύ σημαντικό. Ήρθε η τρίτη χρονιά στη Σουηδία, όπου η ομάδα δεν ήταν τόσο καλή. Δεν πηγαίναμε τόσο καλά. Κάναμε κάποιες νίκες, είχαμε όμως και μερικά κακά αποτελέσματα. Τελείωσε η χρονιά, βγήκαμε 7οι - 8οι και πήραμε απόφαση και οι δύο, από την πλευρά μου και τη διοίκηση της ομάδας, να μην ανανεώσω και να βρω τον επόμενο σταθμό της καριέρας μου.

Τον πρώτο μήνα ήμουν μόνος μου στη Σουηδία και μετά ήρθε η οικογένεια μου. Τα δυο αγοράκια μου τα δίδυμα γεννήθηκαν στη Σουηδία. Είναι top χώρα για να έχεις οικογένεια. Είναι μια τρομερά οργανωμένη χώρα».

Μετά ήρθε ο Παναιτωλικός. Μετά τη Γκέτεμποργκ περίμενες κάτι καλύτερο από πλευράς πρωταθλήματος;

«Είχα κάποιες προτάσεις και από τη Σκανδιναβία και από κάποιες άλλες χώρες αλλά ο Παναιτωλικός μου έδινε σίγουρα περισσότερα λεφτά. Ένας λόγος παραπάνω ήταν πως με είχε πάρει τηλέφωνο ο Αναστασίου και μου είδε εξηγήσει το πρότζεκτ, την προπόνηση και όλα αυτά που σκεφτόταν και μου έδωσε ένα κίνητρο να πάω στον Παναιτωλικό και να γυρίσω στην Ελλάδα. Εκεί έκατσα 1,5 χρόνο».

Πως πήγαν τα πράγματα εκεί;

«Από τις προηγούμενες χρονιές που έπαιζαν μπαράζ Play Out και έσωζαν την κατηγορία την τελευταία αγωνιστική νομίζω ήμασταν πάρα πολύ καλά. Κάναμε και μεγάλες νίκες, απέναντι στον Παναθηναϊκό, το πρώτο εξάμηνο που ήμουν εκεί. Δουλεύαμε πάρα πολύ καλά. Την τελευταία μου χρονιά εκεί στην κανονική διάρκεια τερματίσαμε έβδομοι, άσχετα που στα Play Out δεν ήμασταν πολύ καλοί, αλλά νομίζω πως ήταν ένα καλό πέρασμα για την καριέρα μου».

Τι άνθρωπος είναι ο Κωστούλας;

«Ήπιων τόνων. Ήταν δίπλα στην ομάδα. Συχνά ερχόταν στις προπονήσεις και στα παιχνίδια. Ήταν σχεδόν πάντα εκεί. Ότι ζητούσες το έκανε. Από τις μικρομεσαίες ομάδες έχει από τις καλύτερες εγκαταστάσεις. Προπονητικό, γυμναστήριο, δυο γήπεδα και το γήπεδο πολύ ωραίο. Αυτό που μου μένει από τον Παναιτωλικό είναι στο πρώτο μου εξάμηνο που κρατήσαμε τέσσερις διαδοχικές φορές το μηδέν που για εμένα είναι ρεκόρ στο πρωτάθλημα».

Μετά τον Παναιτωλικό τι περίμενες στην καριέρα σου;

«Ψαχνόμουν πάλι να φύγω από την Ελλάδα και να έρθω στο εξωτερικό. Σίγουρα στη Σουηδία ήταν πολύ ωραία και ήθελα να ευχαριστηθώ περισσότερο το ποδόσφαιρο. Είχαμε δυο - τρεις προτάσεις από άλλες χώρες που δεν ήταν αυτό που ήθελα και μετά ήρθε η Κύπρος. Είχα μια πρόταση από Νορβηγία και ήμουν σχεδόν κοντά στο να επιστρέψω στη Σουηδία. Τελικά επέλεξα να έρθω στην Κύπρο».

Είχες κληθεί στην Εθνική;

«Όταν ήμουν στην ΑΕΚ είχα κληθεί τρεις φορές από τον Σκίμπε την χρονιά που παίζαμε Ευρώπη. Ήμουν στην αποστολή στα Play Off με την Κροατία, όπου χάσαμε 4-1 εκεί και δεν πήγαμε στο Μουντιάλ του 2018. Τότε οι Κροάτες έφτασαν στον τελικό. Είχαμε φάει δυο γρήγορα γκολ, μειώσαμε αλλά μετά ήρθε η κατηφόρα. Θυμάμαι πως μετά το ματς που δεν είχα παίξει είχε αντιντόπινγκ κοντρόλ και είχα πάει εγώ με τον Ράκιτιτς και ανταλλάξαμε φανέλες. Κάτι ήταν κι αυτό (γέλια)».

Τι κρατάς από τη μέχρι στιγμής καριέρα του; Τι είναι αυτό που σε ικανοποιεί;

«Όταν είσαι αθλητής και στη συγκεκριμένη περίπτωση ποδοσφαιριστής αυτό που σημαίνει είναι όσα περισσότερα παιχνίδια παίξεις, οι συμμετοχές και από εκεί και πέρα όταν κλείνεις τα μάτια σου μένουν οι τίτλοι. Τι έχεις κερδίσει. Μπορεί για τους ΑΕΚτζήδες να μη μετράει αλλά έχω κερδίσει το πρωτάθλημα της Β' Εθνικής που βγήκαμε πρώτοι, το πρωτάθλημα στην Α' Εθνική, το Κύπελλο και ένα Κύπελλο στη Σουηδία. Στο τέλος μένουν οι φωτογραφίες και τα Κύπελλα. Οι τίτλοι».

Για τερματοφύλακας έχεις ακόμα αρκετά χρόνια. Πώς σκέφτεσαι τον εαυτό σου στο μέλλον;

«Αν ερχόταν κάτι από διαφορετική χώρα στο εξωτερικό θα μου άρεσε για να έβλεπα μια άλλη κουλτούρα, το επίπεδο και τη διαφορετικότητα τους. Από εκεί και πέρα όποια καλή πρόταση έρθει θα είναι καλοδεχούμενη. Θέλω να συνεχίσω να παίζω σε υψηλό επίπεδο για τουλάχιστον 3-4 χρόνια ακόμα και μετά βλέπουμε. Δεν θέλω να μιλάω τόσο πολύ για το μέλλον. Κοιτάω το τώρα και βλέπουμε».

Βλέποντας την κοινωνία μας τι σε προβληματίζει;

«Όταν βλέπεις τη σημερινή γενιά, που υπάρχουν περισσότερο τα Social Media και το ίντερνετ, τα νεαρά παιδιά βλέπουν αυτά που βλέπουν στο YouTube και οπουδήποτε στο ίντερνετ και προσπαθούν να κάνουν αυτά που βλέπουν. Τα παιδιά μου που βλέπουν παιδιά προσπαθούν να χορέψουν αυτά που βλέπουν στα παιδικά. Στο ίντερνετ μπορείς να δεις τα πάντα. Εμένα με πειράζει, όπως και τους περισσότερους, γιατί δεν είναι καλό να βλέπεις βία. Είμαι ένας άνθρωπος πολύ ήπιος που δεν πρόκειται ποτέ να τσακωθώ. Εμείς πιο παλιά που δεν είχαμε ίντερνετ είχαμε άλλες ασχολίες. Βγαίναμε με τα παιδιά στη γειτονιά να παίξουμε ποδόσφαιρο και κρυφτό που δεν το κάνουν πια τα παιδιά. Τώρα υπάρχει η τεχνολογία, το PlayStation και το κομπιούτερ που τα περισσότερα παιδιά είναι εκεί. Θέλω να πιστεύω πως στα επόμενα χρόνια θα αλλάξει όλο αυτό και δεν θα υπάρχει τόση βία».

Έχουν γράψει αυστηρή κριτική για εσένα στα Social Media. Πόσο εύκολο είναι να μένεις μακριά από όλο αυτό;

«Κανονικά δεν πρέπει να σε επηρεάζει. Η δουλειά σου δεν είναι να διαβάζεις τι γράφει ο καθένας. Η δουλειά σου ως ποδοσφαιριστής είναι στο γήπεδο, να έχεις κλειστά τα αυτιά σου και να κάνεις τη δουλειά σου, άσχετα τι θα πει ο καθένας. Είτε είναι καλό ή κακό. Αλλά από εκεί και πέρα είσαι άνθρωπος. όσο και να θες να μην το σκέφτεσαι δεν μπορείς. Έστω και 1% να το έχεις στο μυαλό σου πάλι σε επηρεάζει. Πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία. Η κριτική καλοδεχούμενη είναι, αλλά όχι από το ένα άκρο στο άλλο. Να κρίνεις έναν άνθρωπο δεν ήταν καλός ή δεν ήταν σε καλή μέρα εννοείται πως μπορεί να βοηθήσει τον αθλητή. Όμως η κριτική που μπορεί να γίνεται και να μηδενίζεις κάποιον άνθρωπο για εμένα δεν είναι σωστό. Πρώτα από όλα δεν βοηθάς τον παίκτη που υποστηρίζεις και ο παίκτης δεν θα είναι τόσο καλός για να βοηθήσει την ομάδα σου να διεκδικήσει τίτλους».

Σκέφτηκες ποτέ να τα παρατήσεις; Υπήρχε κάποια στιγμή που σε έκανε να αηδιάσεις;

«Όχι. Δεν το σκέφτηκα ποτέ. Όπως είπα ο καθένας μπορεί να γράφει ότι θέλει. Εγώ προσπαθούσα να τα αφήσω πίσω. Δεν με επηρέασαν στο 100%».

Χρειάστηκε ποτέ να πάρεις δημοσιογράφο για κάτι που έγραψε για εσένα;

«Το σκέφτηκα αλλά δεν το έκανα. Ίσα ίσα θα του έδινα αξία που ασχολήθηκα μαζί του».

Τι σε κράτησε όρθιο την περίοδο που ήσουν «τιμωρημένος» και δεν έπαιζες στην ΑΕΚ; Ο Μπακάκης μου είχε πει πως είχε πάει σε ψυχολόγο. Εσύ χρειάστηκες;

«Όχι. Είχα δίπλα μου την οικογένεια μου. Με στήριξε στην επιλογή μου να πάω σε άλλη ομάδα. Βρήκα κίνητρο μόνος μου. Να γίνω ακόμα καλύτερος και να δείξω τον καλό μου εαυτό στην επόμενη ομάδα μου για να κερδίσω τίτλους».