Βιλί Ντελαζό - διαιτητής του ΑΕΚ - Παναθηναϊκός: Ο μεσίτης που νίκησε τον καρκίνο στα 20 και έχει προσωπικό τιμ

Η αλήθεια είναι πως το CV του Βιλί Ντελαζό δεν εντυπωσιάζει. Ο Γάλλος ρέφερι, αν και έχει πάρει σημαντικά παιχνίδια στη Γαλλία όπως ντέρμπι ανάμεσα στην Παρί Σεν Ζερμέν και τη Μαρσέιγ, δεν έχει καταφέρει να κάνει το βήμα παραπάνω εκτός συνόρων. Φέτος για παράδειγμα, έχει σφυρίξει μόλις τέσσερα παιχνίδια στην Ευρώπη, ένα στα προκριματικά του Champions League, ένα σε αυτά του Europa League και από ένα στη φάση των ομίλων του Europa και του Conference League. Στη χώρα μας έχει διευθύνει το Άρης - ΠΑΟΚ (0-1) των play-offs το 2021. Το τελευταίο ματς ελληνικής ομάδας στο οποίο είχε ανάμειξη ο 31χρονος είναι το «διπλό» του Ολυμπιακού κόντρα στη Φερεντσβάρος στο Conference League.

Τότε ο Ντελαζό ήταν VAR της αναμέτρησης και μάλιστα βοήθησε τον - κατά πολλούς κορυφαίο στον κόσμο - Κλεμάν Τουρπέν. Ο συμπατριώτης του «έχασε» το χέρι του αμυντικού των Ούγγρων στο 45ο λεπτό, αλλά ο Γάλλος τον έστειλε στο μόνιτορ για να ελέγξει τη φάση για πέναλτι και ο Τουρπέν έδειξε εν τέλει την άσπρη βούλα, μέσω της οποίας οι ερυθρόλευκοι πήραν τη νίκη. Πάντως το παιχνίδι που δεν πρόκειται να φύγει από τη μνήμη του Ντελαζό είναι άλλο...

Πριν λίγο καιρό, ο Βιλί Ντελαζό έγινε αρνητικός πρωταγωνιστής στην αθλητική επικαιρότητα της πατρίδας του. Και αφορμή για αυτό υπήρξε η διαιτησία του στην ισοπαλία ανάμεσα στη Μαρσέιγ και τη Μονακό (2-2).

Δέχθηκε σκληρή κριτική και βρέθηκε στο επίκεντρο κυρίως για το γεγονός πως μόλις στο 11' απέβαλε τον στόπερ των Μονεγάσκσων, Μαριπάν, για τράβηγμά του ως τελευταίος παίκτης, όταν στο 76' δίστασε να αποβάλει τον Σογκλό των Μασσαλών για ένα σκληρό μαρκάρισμα. Εκείνο το παιχνίδι, η Μονακό το ολοκλήρωσε με εννιά παίκτες, καθώς στο 86' ο Ζακάρια αποβλήθηκε με δεύτερη κίτρινη κάρτα.

Η διαιτησία του Ντελαζό σε αυτό το ματς σήκωσε αρκετή κουβέντα και έκανε πολλούς Γάλλους οπαδούς να τού επιτεθούν. «Είχα ανοιχτό το κινητό μου επειδή ταυτόχρονα δουλεύω ως μεσίτης και άρχισε να χτυπά ανά δύο λεπτά. Λάμβανα ανώνυμες κλήσεις, με έβριζαν. Έπρεπε να αντιμετωπίσω πολλά και στα social media και αναγκάστηκα να ζητήσω από την εταιρεία μου να σβήσει όλα τα μηνύματα μίσους που έλαβα», ανέφερε για αυτό το παιχνίδι ο 31χρονος Γάλλος ρέφερι σε συνέντευξή του, κάνοντας πάντως και την αυτοκριτική του.

«Ανέλυσα την εμφάνισή μας με την ομάδα μου. Δεν ψάχνω δικαιολογίες. Δεν ήμασταν καλοί και το λέω αυτό πρώτα για εμένα που ήμουν ο πρώτος διαιτητής. Έπρεπε να αποδεχθώ ότι με καθαίρεσαν από το ματς μου την επόμενη αγωνιστική τόσο για να με προστατεύσουν, όσο και για να με τιμωρήσουν για αυτή την κακή εμφάνιση», είπε ο Ντελαζό.

Ο Γάλλος μάλιστα χρειάστηκε να αναζητήσει ψυχολογική βοήθεια μετά από αυτό το ματς και τον ντόρο που δημιουργήθηκε, προκειμένου να επιστρέψει στη δράση.

«Όταν ένας σύλλογος νιώθει αδικημένος, ρίχνει όλο το βάτος του σε ένα διαιτητή που θα βρεθεί μόνος του απέναντι σε 3000 άτομα. Είμαστε άνδρες και γυναίκες, όχι ρομπότ. Ο κόσμος πιστεύει πως οι διαιτητές είναι άφθαρτοι, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια.

Για να σταθώ ξανά στα πόδια μου και να βρω και πάλι αυτοπεποίθηση δούλεψα πολύ με τον ψυχολόγο μου, πριν επιστρέψω στο γήπεδο 15 μέρες μετά μπροστά σε 40.000 κόσμου.

Για αυτό θέλω να μάθουμε περισσότερα πράγματα για το ποιος είναι πίσω από τη σφυρίχτρα. Η αντίληψη του κόσμου για εμάς, το ότι είμαστε σκληροί "εφοριακοί" που ονειρεύονται να βγάζουν κόκκινες κάρτες, είναι πλήρως αντίθετη με την πραγματικότητα. Είμαι ένας Γάλλος. Ένας μπον βιβέρ (λάτρης της καλής ζωής) από το Οτ-Σαβουά, που τού αρέσει να απολαμβάνει το φαγητό και να πίνει ένα ποτήρι κρασί. Το στυλ της διαιτησίας μου είναι επικεντρωμένο σε μεγάλο βαθμό στο ένστικτο και την ανθρωπιά», είχε δηλώσει πριν λίγο καιρό σε γαλλικό Μέσο ο Βιλί Ντελαζό, ο οποίος στην - ιδιαίτερη - ζωή του ισορροπεί ανάμεσα στη διαιτησία και το real estate.

Μια ζωή γεμάτη ενέργεια. Όταν δεν είναι διαιτητής στη Ρώμη για το Λάτσιο-Μπάγερν στο Champions League ή στη Βουδαπέστη για το Φερεντσβάρος-Ολυμπιακός στο Conference League, ο Βιλί Ντελαζό φοράει το σακάκι του επιχειρηματία.

Πριν από τρία χρόνια, ο νεαρός Γάλλος διαιτητής ίδρυσε την «Delajod Promotion Immobilière», μια οικογενειακή κτηματομεσιτική εταιρεία με τέσσερις υπαλλήλους, συμπεριλαμβανομένης της Σαντρίν, της μητέρας του.

Τα γραφεία απέχουν μόλις δύο λεπτά από το γήπεδο ποδοσφαίρου της Saint-Pierre-en-Faucigny, της ομάδας στην οποία αγωνιζόταν. Σε ηλικία 13 ετών, και ένα χρόνο νωρίτερα από το προγραμματισμένο, πέρασε το θεωρητικό τεστ για τις εισαγωγικές εξετάσεις διαιτησίας. Χρειάστηκαν μόλις δέκα χρόνια για να φτάσει να σφυρίζει στη Ligue 2 σε ηλικία 23 ετών. Άλλα δύο χρόνια αργότερα θα ανέβαινε στη Ligue 1 και, στα 25 του, θα έκανε νέο ρεκόρ ως ο νεότερος διαιτητής στη Γαλλία.

Μπαμπάς στα 24, διευθυντής εταιρείας στα 28, ο Βιλί Ντελαζό έκανε τα πάντα πολύ νωρίς, πολύ γρήγορα. Πολύ γρήγορα; Κοιτάζοντας πίσω, η γρήγορη άνοδός του στη Ligue 2 μοιάζει με… δηλητηριασμένο δισκοπότηρο. «Ήμουν εντελώς απροετοίμαστος. Πέρασα στην κόλαση για μερικούς μήνες», λέει ο άνθρωπος που μόλις είχε εγκαταλείψει τη δουλειά του στη Γενεύη της Ελβετίας, μεταφέροντας και αποθηκεύοντας έργα τέχνης, για να αφοσιωθεί πλήρως στη διαιτησία. «Ήμουν γεμάτος άγχος. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Τελείωνα τους αγώνες μου με κράμπες και ξηρό λαιμό».

Ο ίδιος αποφάσισε να δημιουργήσει μια ομάδα γύρω του. Περιβάλλεται από έναν φυσιοθεραπευτή, έναν γυμναστή (Benoît Naves) και έναν ψυχολόγο (Frédéric Perez) για να ξεπεράσει τις δυσκολίες του με τον ίδιο τρόπο που είχε ξεπεράσει τον καρκίνο στο πόδι τρία χρόνια νωρίτερα, όταν ήταν 20 ετών. Μια κομβική στιγμή στην καριέρα του ελπιδοφόρου διαιτητή, που θα είχε πετάξει λευκή πετσέτα αν δεν είχε γίνει σε βάθος δουλειά με τον πνευματικό του γυμναστή, έναν από τους πυλώνες της απόδοσής του ακόμα και σήμερα. «Δουλέψαμε πάνω στη μείωση των φόβων, της αναπνοής και των πεποιθήσεων που δημιουργούν άγχος». Εγινε μεσίτης για να αντισταθμίσει τη λάμψη και τη γοητεία του ποδοσφαίρου. Μπορεί το πάθος του να είναι η διαιτησία, όμως έπρεπε να κάνει και κάτι εκτός ποδοσφαίρου για να μπορέσει να ισορροπήσει.

Έκτοτε, ο Βιλί Ντελαζό, διεθνής από το 2020, συνέχισε την αλματώδη άνοδό του στη διαιτησία, χωρίς ποτέ να γυρίσει την πλάτη του στα ακίνητα. «Μου επιτρέπει να επανασυνδέομαι με την πραγματική ζωή κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, όταν έρχομαι σε επαφή με κάποιον που μόλις χώρισε ή έχασε τον σύντροφό του και χρειάζεται βοήθεια για να σταθεί ξανά στα πόδια του». Το όνειρο του παιδιού που γεννήθηκε στα γήπεδα του Saint-Pierre-en-Faucigny: είναι να καθιερωθεί στο Champions League και να σφυρίξει στο Παγκόσμιο Κύπελλο.