Τζούριτς στο Gazzetta: «Ήταν μια φανταστική χρονιά, στον Ολυμπιακό νιώθω σαν στο σπίτι μου»

Και πάμε στον 4ο τελικό όπου ξεκινάτε πολύ καλά παίρνετε με άνεση τα 2 πρώτα σετ και εκεί τραυματίζεσαι. Μέσα σου ένιωθες πως μπορεί να μην πάνε καλά τα πράγματα; Πως το ζούσες από τον πάγκο γνωρίζοντας πως δεν μπορείς να παίξεις;

«Εκείνη την στιγμή δεν μου περνούσαν από το μυαλό ευχάριστα συναισθήματα. Όλη την χρονιά παλεύεις γι’ αυτό και στους τελευταίους πόντους να μην μπορείς. Ήταν μια πραγματικά άσχημη στιγμή. Όταν χτύπησα πήγα στα αποδυτήρια γιατί δεν μπορούσα να πιστέψω πως έγινε αυτό τώρα. Πήγα λίγο να ηρεμήσω γιατί είχε και κόσμο το γήπεδο και δεν ήθελα να με δουν έτσι. Μόλις βγήκα πραγματικά τα συναισθήματα ήταν μπερδεμένα, δεν μπορώ να πω πως ήταν και ωραίο».

Το άγχος ήταν μεγαλύτερο γνωρίζοντας πως και να χρειαζόσουν δεν θα μπορούσες να βοηθήσεις;

«Η αίσθηση είναι πολύ πιο άσχημη. Νιώθεις να είσαι εκεί αλλά να μην είσαι. Ξέρεις πως βοηθάς όπως όταν στον πάγκο, όπως κάθε παιδί που είναι στον πάγκο, απλά τώρα γνώριζες πως δεν μπορούσες να μπεις και αυτό ήταν το δύσκολο. Αλλά εντάξει η ομάδα έπαιξε καλά. Πολύ λογικό ο Παναθηναϊκός να έρθει και να πάρει ένα και δύο σετ. Βάση αποτελεσμάτων ήταν μετά από εμάς η καλύτερη ομάδα στο πρωτάθλημα. Μακάρι να κερδίζαμε κάθε ματς με 3-0 αλλά αυτό δεν γίνεται και δεν είναι και ωραίο για το άθλημα. Δεν πιστεύω πάντως έπαιξε μεγάλο ρόλο η απουσία μου. Στην αρχή ίσως ξενέρωσαμε που βγήκα, αλλά σημασία έχει πως πήγαν όλα καλά και κερδίσαμε».

Και τελειώνει το παιχνίδι και ο Ολυμπιακός κατακτά το πρωτάθλημα. Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκες;

«Θα πάω διακοπές (γελάει). Όχι όχι σκέφτηκα πως ήταν μια δύσκολη χρονιά που θέλαμε να τελειώσει έχοντας πετύχει τους στόχους. Καταφέραμε να είμαστε σκληροί και δυνατοί και να πετύχουμε αυτά που θέλαμε. Όσον αφορά τα συναισθήματα που είχα. Δεν μπορώ να πως κάτι συγκεκριμένα, εκείνη την στιγμή είσαι χαμένος, με ένα πόδι έτρεχα όπως είδα μετά και στο βίντεο μετά για να πανηγυρίσω την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ωραία πράγματα, μακάρι να τα ζούμε κάθε φορά».

Και έρχεται και η δεύτερη προσωπική φετινή σου διάκριση με τον νέο τίτλο του MVP, γιατί ναι μεν σε ομαδικά αθλήματα σημασία έχει το σύνολο, αλλά και ένας προσωπικός τίτλος δεν είναι κάτι μικρό

«Σίγουρα είναι ένα βραβείο αυτό. Πραγματικά όμως σε αυτούς τους τελικούς δεν μπορώ να πω πως ξεχώρισε κάποιος, όχι εγώ αλλά συνολικά κάποιος, αν μπορούσα να αφιερώσω αυτό το βραβείο θα ήταν πραγματικά για όλη την ομάδα. Υπήρχαν φάσεις παιχνιδιών και παιχνίδια που τραβούσαν συγκεκριμένοι παίκτες, μετά οι άλλοι, μετά όλοι μαζί, το σύνολο έδωσε τους τίτλους. Το σημαντικό είναι το νταμπλ, το βραβείο οκ. Να είμαι ειλικρινής θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ανθρώπους που πίστεψα σε εμένα. Στο σταφ, στους συμπαίκτες μου, σε όλη την οικογένεια του Ολυμπιακού, γιατί έπαιξε μεγάλο ρόλο για εμένα το ότι ένιωθα τόσο άνετα».

Αφιερώνεις κάπου τον τίτλο του MVP; Γιατί δεν είναι λίγο πράγμα και για την θέση αυτή να βγαίνει κάποιος πολυτιμότερος παίκτης.

«Θα πω κάτι που είναι άσχετο με την χρονιά στον Ολυμπιακό. Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε ένα άνθρωπο που με πίστεψε, Βασίλης Σαββίδης λέγεται και ήταν στην ONEX στη Σύρο. Πρέπει να πω πως αυτός ο άνθρωπος με βοήθησε πάρα πολύ στο να επιστρέψω στην Ελλάδα και του αφιερώνω τον προσωπικό τίτλο. Ήταν δίπλα μου και πραγματικά με βοήθησε πολύ».

Πριν το πρωτάθλημα όμως, υπήρξε η κατάκτηση του Κυπέλλου σε ένα πολύ ωραίο Final-4...

«Το Κύπελλο ήταν ουσιαστικά αυτό που μας άλλαξε την ψυχολογία».

Ένα Κύπελλο που κατακτήθηκε πολύ πιο δύσκολα από όσο θα περίμεναν κάποιοι και μιλάω για τον τελικό...

«'Ίσως επειδή ήμασταν το φαβορί, πολλοί θα περίμεναν μια εύκολη νίκη, ωστόσο ο Μίλωνας έδειξε όλη την χρονιά πως μπορεί να κάνει την ζημιά. Έπαιξε όλη την χρονιά φοβερά. Κάθε χρόνο και το λέω από την εμπειρία μου αυτό, πάντα θα βρεις μια ομάδα που θα σε δυσκολεύει και ο Μίλωνας το έκανε και στο Κύπελλο, αλλά και στο πρωτάθλημα. Δεν ξέρω αν έπαιξε ρόλο και το άγχος που υπήρχε, αλλά αυτό που είχε σημασία είναι πως εκεί που όλα έδειχναν άσχημα η ομάδα έκανε την ανατροπή. Και στο πρωτάθλημα όταν δύο φορές χάσαμε με 3-0 στη Νέα Σμύρνη και μετά αντιδράσαμε αμέσως, αλλά και στο Κύπελλο.

Ο Μίλωνας ήταν μια ομάδα που με όποιον και να έπαιζε θα τον δυσκόλευε, αλλά θα έλεγα πως μας βοήθησε κιόλας καθώς πιεστήκαμε και αντιδράσαμε. Στο Κύπελλο και κόντρα στον ΠΑΟΚ θέλαμε τη νίκη και γιατί είχαμε χάσει στο Super Cup και η αλήθεια είναι πως παίξαμε καλά. Την επόμενη είχαμε επίσης ένα πολύ δύσκολο παιχνίδι όπου και κάναμε την ανατροπή στο τάι μπρέικ. Όλα αυτά δείχνουν το χαρακτήρα που είχε αυτή η ομάδα. Ο Μίλωνας έδειξε πόσο καλή ομάδα είναι, αλλά εμείς ήμασταν καλύτεροι».

Στον τελικό και αν έκανες καλή εμφάνιση...

«Εκεί ναι ήμουν καλά. Ήταν ένα σημαντικό παιχνίδι που το ένιωθε όλη η ομάδα. Έπρεπε να πάρουμε τον τίτλο, γιατί ξέραμε τι μπορεί να μας φέρει το Κύπελλο αν το πάρουμε. Ξέραμε πως ο Παναθηναϊκός ήταν η πιο φορμαρισμένη ομάδα εκείνη την περίοδο και στην Λάρισα καταφέραμε να το αλλάξουμε παίρνοντας το Κύπελλο. Εκεί φάνηκε η ομάδα με εμπειρία, αλλά και οι παίκτες με εμπειρία, γιατί καταφέραμε να πάρουμε τον τίτλο».

Εκτός από το νταμπλ μην ξεχνάμε και την Ευρώπη και ειδικά την επιστροφή στο Champions League, εκεί όπου ο Ολυμπιακός στάθηκε εξαιρετικά επικρατώντας και της μυθικής ΖΑΚΣΑ...

«Αυτή η περίοδος ήταν πραγματικά όμορφη περίοδος. Όλο αυτό το διάστημα. Σε αυτούς τους 2-3 μήνες υπήρξε απίστευτη κούραση, αλλά ήταν πολύ ωραία. Εντάξει το έχουμε ξανακάνει όλοι. Είναι η δουλειά μας αυτή. Αυτό το διάστημα ήταν πραγματικά εξαιρετικό, κερδίζαμε, φτάσαμε μια ανάσα από το να περάσουμε την φάση των ομίλων και στην συνέχεια ήμασταν μια ανάσα από το να βρεθούμε στα ημιτελικά του CEV Cup. Είδαμε την διαφορά με τον top επίπεδο, που είμαστε και που μπορούμε να φτάσουμε. Κόντρα στην ΖΑΚΣΑ στην Πολωνία θα μπορούσαμε να είχαμε πάρει αν όχι τη νίκη, σίγουρα τον πόντο και να είχαμε προκριθεί. Εκεί παίξαμε ακόμα καλύτερα από ότι εδώ που τους κερδίσαμε».

Σου μένει δηλαδή ένα απωθημένο για την Ευρώπη φέτος; Γιατί για την Ελλάδα δεν γίνεται να σου μένει. Ο Ολυμπιακός πήρε νταμπλ και εσύ δύο MVP.

«Μου μένει απωθημένο το παιχνίδι που κάναμε με την Αρκάς στην Τουρκία. Τους κερδίσαμε εδώ με 3-2 και εκεί δεν φανήκαμε τόσο καλοί. Μπορεί να ήταν θέμα κούρασης, το σίγουρο είναι πως δεν εμφανιστήκαμε όπως θα έπρεπε. Αυτό είναι το απωθημένο γιατί με το νταμπλ στην Ελλάδα, αν πήγαινες και ημιτελικό στο CEV Cup πραγματικά θα ήταν μαγική χρονιά».

Συνολικά και για την ομάδα, αλλά και για εσένα, πως θα χαρακτήριζες την χρονιά;

«Εγώ είμαι πολύ ευτυχισμένος. Ήρθα στην αρχή εδώ και μπορεί να ήμουν και πριν από χρόνια, αλλά ουσιαστικά οι άνθρωποι ήταν νέοι από παίκτες, διοίκηση και προπονητές. Όλοι με έκαναν να νιώσω πολύ ωραία και αυτό είναι το σημαντικό γιατί είμαι και σε ηλικία που σιγά-σιγά τελειώνω. Ακούγεται άσχημα, αλλά είμαι 35. Είναι σημαντικό να νιώθεις καλά σε μια ομάδα που μεγάλωσες, ένιωσα σαν να είμαι στο σπίτι μου».

Πάμε όμως τώρα να ξεκινήσουμε από την αρχή. Μια αρχή που έγινε στην Κύπρο και τον Παφιακό και μετά στην Ορεστιάδα όπου και σε μάθαμε στην Ελλάδα. Πως ήταν αυτά τα χρόνια την στιγμή που ακόμα ήσουν παιδί μόλις 15 χρονών. Και το μικρόβιο το πήρες από τον πατέρα ή σκεφτόσουν και άλλο άθλημα;

«Μπάσκετ έπαιζα λίγο μικρός, αλλά και λόγω πατέρα κάπως κόλλησα το μικρόβιο. Στην Ορεστιάδα ήταν πολύ ωραία χρόνια. Παιδικά. Είχα τρέλα με το βόλεϊ. Όταν ήρθα στον Ολυμπιακό πήγαινα σχολείο στην Αργυρούπολη και είχα τα κλειδιά για να πηγαίνω πριν το σχολείο και να κάνω προπόνηση μια ώρα. Έχω δουλέψει πραγματικά πολύ στην ζωή μου και στην καριέρα μου από μικρός. Αφού και ο πατέρας μου μου έλεγε να ηρεμήσω και να μην το παίρνω τόσο σοβαρά. Είχα τρέλα για το άθλημα. Θυσίασα πάρα πολλά μικρός, καθώς δεν έκανα πράγματα που έκαναν άλλα παιδιά στην ηλικία μου».

Ένιωσες πως στερείσαι πράγματα, όντας μικρό παιδί;

«Είχα τόση τρέλα με το βόλεϊ που με ένοιαζε μόνο πότε θα έχω προπόνηση, πότε θα παίξω ματς, αλλά είχε και φιλίες και χρόνο γι' αυτούς. Από τα 16 και μετά με τις προετοιμασίες το καλοκαίρι χάνεσαι λίγο, αλλά οι πραγματικές φιλίες μένουν».

Και πηγαίνεις στον Ολυμπιακό στα 17 σου, σε μια ομάδα με στόχο τον πρωταθλητισμό...

«Πραγματικά τότε ήταν άλλα χρόνια. Μεγάλες ομάδες, μεγάλα μπάτζετ, μεγάλες μάχες. Αυτό σου έλεγα και πριν, πως ξεκίνησα στα βαθιά, στα πιο top χρόνια της χώρας όσον αφορά το πρωτάθλημα του βόλεϊ. Θυμάμαι που στην πρώτη μου προπόνηση έτρεχα δίπλα στον Τσάκι (Τσακιρόπουλος) και του έλεγα “Τσάκι δεν πιστεύω πως κάνω προπόνηση μαζί σας” και γελούσε.

Είχε παίξει και με τον πατέρα μου και τον ήξερα. Κάποιους ήξερα από μικρός. Τον Κουρνέτα δεν το ήξερα προσωπικά και ακόμα θυμάμαι πως σκεφτόμουν πως κάνω προπόνηση μαζί του. Ο Κώστας Χριστοφιδέλης που τότε εγώ ήμουν ψαρωμένος και αγχωμένος, αυτός ήταν κύριος απέναντί μου, έμαθα πολλά και από αυτόν. Ήταν τεράστια εμπειρία. Η πρώτη αίσθηση του επαγγελματισμού. Να μαθαίνεις από τη νίκη και την ήττα, πως να συμπεριφέρεσαι εντός και εκτός γηπέδου».

Και πως θυμάσαι την πρώτη σου χρονιά ως βασικός;

«Ήμουν ακραίος τότε και έμπαινα αλλαγή. Θυμάμαι πως υπήρχε μεγάλο άγχος. Δεν ήσουν ο εαυτός σου, ήσουν βαρύς, αλλά αυτό το ξεπερνάς και παρακαλάς κάθε παιχνίδι να παίζεις γιατί έβλεπα πως σε κάθε παιχνίδι που έπαιζα βελτιωνόμουν. Και έτσι έγινε. Μετά την επόμενη χρονιά έγινα κεντρικός και πήραμε το πρώτο πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό και εκεί έμαθα τι σημαίνει να κερδίζεις».

Άλλη αίσθηση αυτή ε; Το να είσαι 19 χρονών, βασικός κεντρικός και να κατακτάς πρωτάθλημα...

«Ήμουν από τους τυχερούς αθλητές. Ο Ολυμπιακός είχε να πάρει πρωτάθλημα 6 χρόνια και όταν το πήραμε ήταν άλλη αίσθηση. Γιατί είναι άλλο να το παίρνεις κάθε χρόνο και άλλο το να σπας μια αρνητική παράδοση».

Όπως για εμάς τους φίλους του βόλεϊ είναι άλλη αίσθηση οι δύο τελικοί στο Τροκαντερό ανάμεσα στους δύο «αιώνιους»

«Πωωω ναι ρε φίλε, μεγάλα παιχνίδια εκείνα. Μεγάλες μάχες».

Και μετά έρχεται μια πρόταση από την καλύτερη ομάδα στον πλανήτη την συγκεκριμένη περίοδο και μιλάμε για την Τρεντίνο. Όταν ήρθε αυτή η πρόταση τι σκέφτηκες;

«Αρχικά αυτή η πρόταση είχε έρθει έναν χρόνο πριν, αλλά δεν έφυγα και έμεινα ακόμα έναν χρόνο στον Ολυμπιακό. Στην συνέχεια είχα πολύ καλές προτάσεις από Ρωσία και Ιταλία και για κεντρικός αλλά και για διαγώνιος και αποφάσισα να πάω στην Τρεντίνο. Ο Στόιτσεφ μου έδειξε πόσο ήθελε να πάω στην ομάδα και έτσι κατάφερε να με πείσει. Μου έλεγε να πάω και να κάνω προπονήσεις ως διαγώνιος, πως θα με βάζει για λίγο και εγώ τον πίστεψα και υπέγραψα. Δύο χρόνια δεν με άφηνε να κάνω επίθεση από το 2 (γελάει). Μαλώναμε φουλ, αλλά όταν πήγε Τουρκία στην Χάλκμπανκ που πήρε την Τρεντίνο, με πήρε εμένα ως διαγώνιο και έτσι έγινα διαγώνιος, γιατί με πίστεψε ο Στόιτσεφ, ένας προπονητής που έχω συνεργαστεί 7 χρόνια».

Στην Τρεντίνο πως ήταν; Γιατί ήσουν στην καλύτερη ομάδα του πλανήτη έχοντας συμπαίκτες ιερά τέρατα όπως ο Καζίτσκι, ο Χουαντορένα...

«Εγώ όταν πήγα εκεί πήγα σε μια εντελώς άλλη πραγματικότητα, που δεν ήταν πραγματικότητα γιατί ήταν όλοι σούπερ σταρς. Ήταν σαν να έπαιζα άλλο άθλημα. Άλλες ταχύτητες, άλλα ύψη, άλλη οργάνωση. Εκεί σκέφτηκα πως μακάρι η πραγματικότητα να είναι έτσι σε όλες τις χώρες και όλα τα πρωταθλήματα, εκεί τα έμαθα όλα. Κάπου εκεί άρχισα να νιώθω πως για το συγκεκριμένο επίπεδο έκανα τις θυσίες που έκανα παιδί και ήθελα να το ζήσω όσα περισσότερα χρόνια γίνεται. Την πρώτη χρονιά το να πας στο καμπιονάτο είναι απίστευτο. Πήραμε και 2 παγκόσμια και σίγουρα εκείνα τα χρόνια ήμασταν οι καλύτεροι στον κόσμο. Συνολικά είναι αυτό που είπαμε πριν, πως από μικρός αυτό που ήθελα το έζησα εκεί. Είδα πως είναι το υψηλό επίπεδο βόλεϊ. Και πως είναι να ζεις από αυτό, τα πάντα. Μετά υπήρξε τεράστια διαφορά στο παιχνίδι. Άλλα ύψη, άλλες ταχύτητες, άλλη δύναμη, άλλη τεχνική. Από την πρώτη ημέρα είδες πόσο πίσω ήσουν και πόσο έπρεπε να δουλέψεις για να είσαι έτοιμος γιατί θα χάσεις την θέση σου. Σε κοιτάζουν σαν αυτοκίνητο, δεν τραβάει, το αλλάζουμε. Και δεν το λέω με άσχημο τρόπο, αλλά έτσι είναι».

Και μετά ήρθε η Τουρκία και η Χάλκμπανκ που ήσουν και πρώτος σκόρερ στο Champions League

«Ναι ναι μαζί με τον Λάσκο, αλλά ήμουν και στο πρωτάθλημα καλύτερος επιθετικός, πήγε τέλεια η χρονιά, τα πήραμε όλα και πήγαμε στον τελικό του Champions League. Με βοήθησε πολύ το πέρασμά μου από εκεί. Ήταν σημαντικό το ότι έπαιζα με παικταράδες. Είχα τον Καζίτσκι, μετά τον Χουαντορένα, τον Ράφα τον πασαδόρο, ήταν μια ωραία και άκρως πετυχημένη χρονιά».

Και μετά η Κορέα. Τι διαφορετικό έζησες εκεί; Ισχύει αυτό για τις πολύωρες προπονήσεις που λένε;

«Οι ξένοι όχι τόσες πολλές ώρες, οι Κορεάτες ναι. Συνολικά όμως είχε πολλή δουλειά και προπόνηση. Καμικάζι νοοτροπία. Ένας ξένος σε κάθε ομάδα και παίρνεις 50 μπάλες στο ματς».

Η απόφαση να πας εκεί ήταν καθαρά οικονομική ή ήθελες να το ζήσεις και να γνωρίσεις και κάτι διαφορετικό;

«Ήταν και οικονομική, αλλά και λίγο να το ζήσω να δω πως είναι εκεί. Άλλη χώρα δεν έκανε αυτά τα συμβόλαια. Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν το πρώτο μου πλάνο αλλά πήγα και με βοήθησε το ότι έπαιρνα 50 με 60 μπάλες στο κάθε ματς. Η χρονιά πήγε σούπερ και ήμουν τυχερός που δεν περάσαμε τελικό και αμέσως επέστρεψα στην Τρεντίνο γιατί με άφησε η Κορεάτικη ομάδα και πήραμε πρωτάθλημα και πήγαμε και στο τελικό στο CEV Cup. Δεν είναι λίγο πράγμα να παίρνει το καμπιονάτο».

Και μετά υπήρξε η πρώτη επιστροφή στην Ελλάδα και τον ΠΑΟΚ

«Στον ΠΑΟΚ ήταν μια σύντομη εμπειρία, όσο ήμουν στην ομάδα θα έλεγα πως δεν βρήκαμε την χημεία ή δεν βρήκαμε τον ίδιο δρόμο που θα θέλαμε με συνέπεια να σταματήσουμε την συνεργασία. Τότε ήταν που σκέφτηκα να σταματήσω. Και με πήρε ο πρόεδρος της Τρεντίνο και μου είπαν να επιστρέψω και να με βοηθήσουν και εκεί άρχισα το restart. Στην Τρεντίνο αποφάσισα βλέποντας πως δεν μπορώ να παίξω άλλο διαγώνιος, να επιστρέψω στο κέντρο».

Πόσο εύκολο ήταν να το πεις αυτό στον εαυτό σου πρωτίστως;

«Γενικά απολαμβάνω περισσότερο το παιχνίδι ως διαγώνιος. Στο κέντρο βγαίνεις εκτός, δεν έχεις τόση επαφή με την μπάλα και ότι και να κάνεις δύσκολα αλλάζεις την ροή του αγώνα. Ως διαγώνιος και να χάνετε 2-0, αν είσαι στην μέρα σου μπορείς να το αλλάξεις αυτό, να πάρεις 30-40 μπάλες και να κάνεις τον ήρωα».

Βέβαια είναι πολύ σημαντικό που έχεις καταφέρει ως κεντρικός να δείξεις πως μπορείς να κρίνεις ένα παιχνίδι...

«Αυτό έχει να κάνει με το ότι είμαι πολύ δυνατός στο μπλοκ, πάντα κάλυπτα καλά το φιλέ και σιγά σιγά βελτιωνόμουν. Από μικρός ήμουν καλό. Η αίσθηση του μπλοκ μου αρέσει πολύ».

Και μετά την επιστροφή σου στην Τρεντίνο και την Σλοβενία, τα 3 τελευταία χρόνια και πάλι στην Ελλάδα, αρχικά στην Σύρο και τον Φοίνικα...

«Στην Σύρο ο πρώτος χρόνος ήταν καταπληκτικός. Πήγαμε τελικό Κυπέλλου, πήραμε το League Cup, κάποια στιγμή ήμασταν 2οι. Οκ δεν ξέρω γιατί βγήκε αποτυχημένη η χρονιά, αλλά ήταν απίστευτη η εμπειρία που πήγα να ζήσω σε ένα νησί. Την δεύτερη χρονιά η ομάδα δεν πήγε καθόλου καλά και ήταν μια άσχημη εμπειρία. Εγώ αλήθεια λέω πως σαν αθλητής έδωσα για την ομάδα ότι καλύτερο μπορούσα. Από τα λάθη μαθαίνουμε».

Μιλώντας για την σχέση σου με τους συμπαίκτες σου στον Ολυμπιακό, έκανε πολλή ωραία αίσθηση το ότι βγήκες να πάρεις το βραβείο του MVP στο πρωτάθλημα, φορώντας τη φανέλα του Ζουπάνι...

«Επειδή ξέρω πόσο δύσκολο είναι για έναν αθλητή να χάνει παιχνίδια από τραυματισμό και είχα τραυματιστεί και στο συγκεκριμένο παιχνίδι, ήμασταν στα αποδυτήρια, είδα τον Τζιάβρα να έχει την φανέλα και του την ζήτησα να την βάλω. Μακάρι να ήμασταν μαζί, του εύχομαι περαστικά, είναι παίδαρος. Βοήθησε όλη την χρονιά την ομάδα, δούλεψε σκληρά και όλοι ξέραμε πως δεν ήταν οι καλύτερες ημέρες αυτές που περνάει».

Όλα αυτά τα χρόνια στην μεγάλη σου καριέρα έχεις παίξει 3 θέσεις. Πιστεύεις πως αν έπαιζες περισσότερο κεντρικός θα είχες κάνει μεγαλύτερη πορεία;

«Με τίποτα, δεν ήθελα. Εγώ τον δεύτερο χρόνο στην Τρεντίνο που είχε και ένα χρόνο συμβόλαιο, έψαχνα να φύγω. Ήθελα να παίξω διαγώνιος. Είχα παίξει μόνο έναν χρόνο στον Ολυμπιακό αλλά μου άρεσε πολύ και ήθελα να δοκιμάσω. Εκείνη την εποχή στο κέντρο ήμουν σίγουρα μέσα στους 10, αλλά όπως σου είπα ήθελα να δοκιμάσω ως διαγώνιος και είχα συμφωνήσει στην Κούνεο με Γκρμπιτς και Ν' Γκαπέ αλλά η Τρέντο δεν με άφησε γιατί ήθελαν να με πουλήσουν στην Χάλκμπανκ. Δούλεψα τόσο πολύ για να παίξω διαγώνιος που με βοηθάει τώρα στο κέντρο».

Πάμε λίγο στο κεφάλαιο Εθνική. Ένα κεφάλαιο δύσκολο και πολύπλοκο που έχει τα υπέρ και τα κατά...

«Όσο ήμουν νέος και έκανα τα μεγαλύτερα συμβόλαια και ρίσκαρα, ήμουν πάντα παρόν. Όταν είχα προβλήματα τραυματισμών και δεν μπορούσα να είμαι, κάποιοι με κατακρίνανε, είπαν αυτά που είπαν και γι' αυτό τον λόγο σταμάτησα. Αυτά όμως είναι περασμένα ξεχασμένα και πέρσι κατέβηκα. Κατάλαβα πως ήθελαν και αυτοί και εγώ. Είχαμε έναν όμιλο που πιστεύαμε πως μπορούσαμε να περάσουμε. Πως αν πήγαινα και εγώ θα μπορούσα να βοηθήσω την ομάδα. Εντάξει, δεν μας βγήκε, αλλά πήγα και ήμουν πολύ χαρούμενος που ήμουν εκεί, όπως χαρούμενος είμαι πάντα που είμαι στην Εθνική».

Υπήρχαν προβλήματα και πολλά, τώρα βλέπεις μέλλον για την Εθνική;

«Περάσαμε πολύ δύσκολα χρόνια στην Εθνική ομάδα, αλλά μείναμε μαζεμένοι και πάντα προσπαθούσαμε να φέρουμε το καλύτερο αποτέλεσμα, αλλά αυτό δεν αρκούσε. Σχετικά με το αν βλέπω να υπάρχει μέλλον, φυσικά και υπάρχει. Τώρα που πήγα χάρηκα που είδα την βελτίωση σε όλο το οργανωτικό. Προπονητικά και όλα όσα μας έλειπαν, βλέπω νέους και ταλαντούχους παίκτες που έχουν αυτή την τρέλα που είχα εγώ μικρό παιδί. Σου μιλάνε για βόλεϊ συνέχεια και αυτό μου άρεσε πολύ. Υπάρχουν παιδιά που μπορούν να παίξουν σε καλό επίπεδο αρκεί να τους προσέξουν. Το σίγουρο είναι πως υπάρχουν παιδιά και σε 2-3 χρόνια θα φανούν και το πιο ωραίο είναι πως εκτός του ταλέντου που έχουν, είναι παιδιά με όρεξη να βελτιωθούν και να παίξουν επαγγελματικά

Πραγματικά θέλω να ευχαριστήσω όλα τα παιδιά και το σταφ για το απίστευτο καλοκαίρι. Ήταν χαρά μου που είδα τους νέους παίκτες και συνάντησα και πάλι τους παλιούς μου συμπαίκτες στην Εθνική. Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου αυτή η ομάδα να καταφέρει να πάει όσο πιο ψηλά γίνεται.».

Φτάνεις προς το τέλος της καριέρας σου, ποιοι είναι οι στόχοι για όσα χρόνια ακόμα παίξεις;

«Οι στόχοι μου είναι να συνεχίζω να παίρνω με την ομάδα μου τίτλους. Να μαζέψω όσους περισσότερους γίνεται. Υγεία να έχουμε πάνω από όλα. Σε πέντε χρόνια μπορεί να μην είμαι εδώ αλλά όσο θα παίζω θα προσπαθώ για να κατακτώ τίτλους».

Έχεις την ίδια δίψα σε σχέση με τότε που ξεκίνησες;

«Σε κάποια θέματα ναι σε κάποια όχι. Αυτό συμβαίνει με όλους. Νομίζω και εσύ δεν έχεις την ίδια δίψα (γελάει), αλλά εκεί που πρέπει και μετράει έχω την δίψα και την πείνα για νίκη. Όταν νιώσω πως δεν έχω όρεξη να παίξω θα σταματήσω. Αυτό είναι ότι χειρότερο για έναν αθλητή, να μην έχει όρεξη και να παίζει. Εγώ παίζω γιατί είναι και η δουλειά μου, ζω από αυτό, αλλά και επειδή θέλω να κερδίζω και άλλο»,

Όσον αφορά την οικογένεια, πόσο έχει αλλάξει ο Μίταρ με τα παιδιά και πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να είσαι επαγγελματίας αθλητής και πατέρας;

«Έχει αλλάξει πάρα πολύ. Όλα αλλάζουν. Είναι αρκετά πιο δύσκολο όταν θες να είσαι και σωστός οικογενειάρχης και αθλητής. Υπάρχει κούραση, έρχομαι μερικές φορές στο γήπεδο χωρίς να έχω κοιμηθεί και ψάχνω να βρω ανθρώπους που μπορούν να με καταλάβουν για να κλαφτώ λίγο (γελάει). Είναι πιο δύσκολο αλλά είναι μέσα στο πρόγραμμα, είναι η ζωή μας. Παλιά αν δεν κοιμόμουν 8ωρο τρελαινόμουν, τώρα δεν υπάρχει αυτό. Βέβαια να τονίσω πως μου είναι πιο εύκολο που η σύζυγός μου ήταν αθλήτρια και έχω μεγάλη υποστήριξη σε αυτόν τον τομέα. Καταλαβαίνει τα πάντα, ξέρει από κούραση, από νεύρα, εντάσεις, ειδικά πριν τα μεγάλα παιχνίδια και όλα αυτά τα ξέρει».