«Τώρα, τι κάνουμε ρε μαλάκα;»

Η εικόνα που μου έχει μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη μου είναι η στιγμή της απονομής των χρυσών μεταλλίων, δηλαδή λίγο πριν σηκώσει ο Κακιούζης το τρόπαιο! «Δηλαδή τώρα είμαστε πρωταθλητές Ευρώπης;», λίγο πολύ αναρωτιόμαστε όλοι, καθώς επίσης και ο κυκλικός χορός που είχαμε χορέψει μετά το τέλος του τελικού... Είναι οι δύο στιγμές που με έχουν σημαδέψει περισσότερο απ' όλες...

Απλά... ένα καλοκαίρι όνειρο.

Πάνε 10 χρόνια, αλλά είναι σαν να το ζήσαμε χθες!

Όνειρο...

Ζήσης... 7" 6"....

Ποιος; Ποιος;;;

Βάλτο αγόρι μου!!!

Το βάλε, το βάλεεεε

ΒΑΛΤΟ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ!

3" 2"... κανένα.... Γιοβάισα όπως τότε!

Ναι ναι ναι ο Διαμαντίδης...

Το συρτάκι που είχαμε χορέψει όλοι στο παρκέ και η στιγμή που πετάξαμε τον coach στον "αέρα", σε μία ένδειξη αναγνώρισης και αποθέωσης της δουλειάς του.

Είχαμε χαλαρώσει όλοι πάρα πολύ και δεν διστάσαμε καθόλου να σηκώσουμε έναν άνθρωπο, που ήταν θιασώτης της πειθαρχίας και καθόλου των ακραίων αντιδράσεων.

Όνειρο ζω...

Είναι το τραγούδι που ακούγαμε στο δωμάτιο πριν από κάθε παιχνίδι.

Το ακούγαμε πάντα πριν φύγουμε και θυμάμαι τον Θοδωρή που ήθελε να είναι οι κουρτίνες τελείως κλειστές να μη μπαίνει φως.

Δε θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που σηκώνω το κύπελλο κι ενώ ήταν πάρα πολύ βαρύ, από την τρέλα μου το σήκωσα έτσι που μου φάνηκε πούπουλο και νόμιζα πως θα μου φύγει από τα χέρια.

Τα γέλια που κάναμε με τον "Λάζο", την ώρα που πετάγαμε τον «Δράκο» στον αέρα!

Συναντήθηκαν σχεδόν αμέσως τα βλέμματά μας και ήταν σαν να λέγαμε ο ένας στον άλλον: «Τώρα τι κάνουμε ρε μαλάκα;».

Ο coach ήταν πολύ αυστηρός και δεν μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε ότι θα φτάναμε στο σημείο να τολμήσουμε κάτι τέτοιο!

Αλλά είχαμε μόλις κατακτήσει το Eurobasket και είμαστε πάνω στην τρέλα μας, οπότε όλα επιτρέπονταν!

Ο τελικός ήταν ο πιο εύκολος αγώνας εκείνου του τουρνουά, οπότε, πέρα από πολλές μεμονωμένες στιγμές και εικόνες που μου έχουν μείνει από προπονήσεις, συζητήσεις στ' αποδυτήρια και συναντήσεις με τους προπονητές, αυτό που έρχεται πάντα στο μυαλό, είναι η έκσταση στην οποία βρεθήκαμε όλοι μετά το εύστοχο τρίποντο του Μήτσου στο τέλος του ημιτελικού με την Γαλλία!

Ήταν το καλάθι που ουσιαστικά μας έχρισε πρωταθλητές και γι' αυτό δεν θα το ξεχαστεί ποτέ!

Μεγάλωσα με τις αφίσες του Eurobasket του '87, με το τρόπαιο - γαβάθα στα χέρια του Γκάλη και του Γιαννάκη και μόλις το είδα μπροστά μου και το έπιασα, πραγματικά συγκινήθηκα.

Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι μια διαφορετική γενιά, τόσα χρόνια μπροστά έφτασε στο ίδιο σημείο Ότι κατάφερα να σηκώσω το κύπελλο που είχα στο παιδικό μου δωμάτιο.

Και ήταν και βαρύ...

Οι απίστευτες ιστορίες που λέγαμε με Λάζο και Φώτση στη γαλαρία του πούλμαν, που έφτασαν μέχρι τον... Καραμανλή: «Η παραλιακή οδός είναι η παράλληλη στην παραλία ή ο κοντινότερος δρόμος στην παραλία» ή μια άλλη επική απορία -νομίζω του Φώτση- «αν τα αυτοκίνητα στα Nascar, έχουν φρένα».

Λέγαμε διαρκώς τέτοιες βλακείες και σκάγαμε όλοι στα γέλια.

Μέχρι κι ο Δράκος, που είναι της πειθαρχίας, γελούσε, γιατί έκανε πολύ καλό στο κλίμα της ομάδας και πηγαίναμε χαλαροί στο γήπεδο...

Tι θυμάμαι ε;

Δύο πράγματα!

Τον Λάζο να μας λέει όλη την ώρα: Είμαι ο καλύτερος σέντερ στην Ευρώπη!

Και κάτι ακόμα...

Σηκώσαμε το ευρωπαϊκό.

Τι άλλο;

ΣΗΚΩΣΑΜΕ ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΟΟΟ

Όσα χρόνια κι αν περάσουν η εικόνα που θα έρχεται πάντα στο μυαλό μου είναι η στιγμή του βάθρου και της απονομής των μεταλλίων και του τροπαίου!

Ωστόσο, επειδή είμαστε φοβερή παρέα και κάναμε πολλές πλάκες, κυρίως με τον Φώτση και τον Ντικούδη...

Πόσο γελούσαμε!

Στον ημιτελικό με τη Γαλλία, στο τρίποντο του Δημήτρη, είχα φύγει από τον πάγκο και είχα φτάσει κάτω από το καλάθι.

Τρέλα!

Και το άλλο που θυμάμαι, είναι η αγωνία που είχα πριν σηκώσω το Κύπελλο!

Έλεγα... «λες να μου πεσει από τα χερια και να γινω τελείως ρεζίλι».

H πρώτη εικόνα η οποία μου έρχεται στο μυαλό, αυτή την ημέρα είναι η απόγνωση που αποτυπώνεται στην έκφραση του Φλοράν Πιετρούς όταν ακούγεται η κόρνα της λήξης του ημιτελικού.

Θυμάμαι σαν να τον βλέπω τώρα να κρύβει το πρόσωπο μέσα στα χέρια του και ύστερα να... χάσκει σαν αποσβολωμένος προς το άπειρο!

Μια δεύτερη αξέχαστη εικόνα είναι η έξοδος του Νοβίτσκι από τον τελικό που αποτελεί μια ομολογία παραδοχής της ανωτερότητας της Εθνικής από τους Γερμανούς.

Η τρίτη σκηνή που έχει αποτυπωθεί πολύ έντονα στη μνήμη μου έχει να κάνει με την απογοήτευση των Ελλήνων φιλάθλων όση ώρα πήγαινε στραβά ο προημιτελικός με τη Ρωσία. Τους είδα με την άκρη του ματιού μου την ώρα που κάλεσα ένα τάιμ άουτ και είπα από μέσα μου πως θα είμαστε ασυγχώρητοι εάν δεν κάνουμε ό,τι μπορούμε για να διώξουμε τη θλίψη από τα πρόσωπα τους!

Tον Σεπτέμβριο του 2005, οι μοναδικοί πρωταθλητές Ευρώπης ήταν ο Φωτσένκο (2000) και ο Λάζος (2002), ενώ ο μοναδικός από τη 12άδα που δεν ανέβηκε στην κορυφή της ευρωπαϊκού μπάσκετ, ήταν ο Κακιούζης. Δεν πειράζει! Σήκωσε πρώτος μια άλλη κούπα ο αρχηγός. Καλύτερη!

Σαν σήμερα πριν 10 χρόνια...

Ούτε ο Γιαννάκης κατάφερε να κατακτήσει ως προπονητής την Euroleague... Αυτός κι αν έχει μεγαλύτερο παράσημο όμως! Είναι ο μοναδικός άνθρωπος στην ιστορία που έχει κατακτήσει το Eurobasket τόσο ως παίκτης, όσο και ως προπονητής!

Τοτέμ...

Θοδωρή, Βασίλη, Νίκο, Γιάννη, Παναγιώτη, Αντώνη, Νίκο, Δήμο, Κώστα, Δημήτρη, Λάζο, Μιχάλη, Παναγιώτη

Σας ευχαριστούμε που... αλλάξατε τη σύγχρονη ιστορία του ελληνικού μπάσκετ!