Μοχάμεντ Αλί: Γροθιές στο κατεστημένο

Το γεγονός πως έφυγε έτσι όπως δεν αρμόζει σε έναν πρωταθλητή του βεληνεκούς του, όταν το σώμα του δεν ήταν σε θέση να υπακούσει το μυαλό του είναι κάτι σίγουρα που μετάνιωσε και τον πόνεσε. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο άλλωστε ότι στην επίσημη ιστοσελίδα του, ο τελευταίος αγώνας που εμφανίζεται στην κεντρική σελίδα είναι «Το θρίλερ της Μανίλας» (01/10/1975), παρότι έκτοτε πέτυχε έξι ακόμη νίκες.

Με τη θερμοκρασία να ξεπερνά τους 38 βαθμούς Κελσίου στην πρωτεύουσα των Φιλιππίνων, ο Αλί αναδείχθηκε νικητής κόντρα στον Τζο Φρέιζιερ, με διακοπή, σε έναν αγώνα 15 γύρων για να ομολογήσει αμέσως μετά ότι: «Βρέθηκα για πρώτη φορά τόσο κοντά στο θάνατο». Όταν δε, ερωτήθηκε αν ξανάδε τον αγώνα, φέρεται να είπε: «Γιατί να θέλω να επιστρέψω στην κόλαση». Ήταν μάλιστα τέτοιο το μεγαλείο της προσωπικότητας του, που δεν δίστασε να μοιραστεί την κορυφή με τον αντίπαλο του παραδεχόμενος ότι «ο Φρέιζιερ είναι ο μεγαλύτερος μαχητής όλων των εποχών δίπλα σε μένα».

Κανείς βέβαια δεν περίμενε το 1975 για να καταλάβει ότι Μοχάμεντ Αλί είναι κάτι παραπάνω από ένας πρωτοπυγμάχος. Ήταν ένας κοινωνικός επαναστάτης, με τις αξίες της ισότητας και της ελευθερίας βαθιά ριζωμένες. Σε βαθμό, που ούτε τα χρήματα, ούτε και η δόξα στάθηκαν ικανές να τον αλλοτριώσουν. Αντίθετα, χρησιμοποίησε τα παραπάνω για να «εισβάλλει» σε κάθε άβατο της εποχής για έναν μαύρο και να διατυμπανίσει τα πιστεύω του αποτινάζοντας ταυτόχρονα την «ταμπέλα» του νέγρου.

Στις 15/02/1978 ο Αλί γνωρίζει την ήττα από τον Λίον Σπινκς, για πρώτη φορά έπειτα πέντε χρόνια και 14 αγώνες αήττητος. Το rematch προγραμματίζεται επτά μήνες μετά, με τον Αλί να κατακτά τη νίκη και στέφεται για πρώτη φορά στην ιστορία της πυγμαχίας τρις παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων βαρών. Στις 27 Ιουλίου του 1979 ανακοινώνει την απόφαση του κρεμάσει τα γάντια του, την οποία ανακάλεσε γρήγορα για να παλέψει με τον Λάρι Χολμς για την WBC ζώνη. Είχε πάψει πια να μάχεται για τη νίκη, το έκανε για τα χρήματα και του πλήρωσε...

Το πραγματικό όνομα του γεννημένου στις 17/01/1942 στο Λούσβιλ, του Κεντάνι ήταν Κάσιους Μαρσέλους Κλέι Τζούνιορ. Ξεκίνησε να προπονείται στην πυγμαχία στα 12 του και 10 χρόνια μετά, το 1964 στέφθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής, παίρνοντας τη ζώνη από τον Σόνι Λίστον. Σχεδόν αμέσως ασπάζεται το Ισλάμ και βαπτίζεται Μοχάμεντ Αλί.

Πολλοί ήταν εκείνοι που συνέχιζαν να τον φωνάζουν Κλέι, ανάμεσα τους προκλητικά και ο Έρνι Τέρελ, τον οποίο αντιμετώπισε στις 06/02/1967. Ο Τέρελ ήταν ο πιο δυνατός αντίπαλος που έβρισκε μπροστά του μετά τον Σόνι Λίστον, αήττητος τα τελευταία 5 χρόνια. Τότε ο Μοχάμεντ Αλί ξεκαθάρισε ότι, «Κάσιους Κλέι είναι το όνομα ενός σκλάβου» και να προσθέσει: «Θέλω να τον βασανίσω (αναφερόμενος στον Τέρελ). Ένα γρήγορο νοκ-άουτ είναι πολύ καλό γι αυτόν». Για την ιστορία τήρησε στο έπακρο την υπόσχεση του. Η μάχη ήταν αμφίρροπη μέχρι τον 7ο γύρο, μάλιστα ο αντίπαλος παραλίγο να χάσει με νοκ-άουτ. Όμως, ο Αλί κράτησε το συσσωρευμένο θυμό του και τον εκτόνωνε αργά και βασανιστικά, έτσι όπως μόνο εκείνος ήξερε «πετώντας σαν πεταλούδα και τσιμπώντας σαν μέλισσα».

Στον 8ο γύρο ενώ ο Αλί χόρευε γύρω από τον Τέρελ φωνάζοντας του ανάμεσα στα χτυπήματα: «Πως με λένε, Θείε Τομ... Πως είναι το όνομα μου;» Ο Αλί πήρε τη νίκη στους 15 γύρους με ομόφωνη απόφαση. Κάποιοι έκαναν λόγο για τον «πιο απαίσιο αγώνα πυγμαχίας», ενώ ο δημοσιογράφος, ο Τεξ Μολ έγραψε αργότερα ότι επρόκειτο για: «Μία θαυμάσια επίδειξη πυγμαχικών ικανοτήτων και μία βάρβαρη επίδειξη σκληρότητας». Κάποιοι έσπευσαν να κάνουν λόγο για αλαζονεία, όμως ο Αλί είχε κηρύξει ταξικό πόλεμο και οποιοσδήποτε δεν τον σεβόταν ήταν εχθρός του!

Σημειώνεται ότι ο Μοχάμεντ Αλί είναι ο πρώτος που έκανε μόδα τις προκλητικές δηλώσεις τόσο πριν όσο και στη διάρκεια ενός αγώνα, όπως στην περίπτωση του Τέρελ. Σκοπός του ήταν να προσελκύσει το ενδιαφέρον των μέσων μαζικής ενημέρωσης και ταυτόχρονα να αποσπάσει την συγκέντρωση του αντιπάλου του. Ο συνδυασμός της άψογης τεχνικής του, η οποία βασιζόταν στην ταχύτητα και την ευκινησία και ψυχολογικός πόλεμος τον καθιστούσαν ασυναγώνιστο.

Τρία μετά την κατάκτηση του πρώτου παγκόσμιου τίτλου, στις 28 Απριλίου 1967, ο Μοχάμεντ Αλί καλείται να καταταγεί στον αμερικανικό στρατό και να πάει να πολεμήσει στο Βιετνάμ. Όταν παρουσιάζεται ένας αξιωματικός φωνάζει τρεις φορές το όνομα του, με τον πρωτοπυγμάχο να αρνείται να κάνει ένα βήμα μπροστά. Ο βαθμοφόρος τον προειδοποιεί ότι διαπράττει κακούργημα και κινδυνεύει με 5ετή φυλάκιση και πρόστιμο 10 χιλιάδων δολαρίων, τον ξαναφωνάζει.

Τα πόδια του Αλί παραμένουν ριζωμένα στο έδαφος, όπως και η θέσεις του γι αυτόν τον πόλεμο. Την ίδια κιόλας μέρα του αφαιρέθηκε η άδεια πυγμαχίας και οι τρεις παγκόσμιοι τίτλοι του. Για τα επόμενα τρία χρόνια δεν έχει δικαίωμα να πυγμαχήσει, αφού καμία πολιτεία δεν του δίνει άδεια.

Στις 20 Ιουνίου 1967, σε μία δίκη παρωδία 21 λεπτών, οι ένορκοι αποφασίζουν την ενοχή του Αλί.

«Ο πόλεμος είναι ενάντια στις διδασκαλίες του Κορανίου. Δεν επιτρέπεται να παίρνουμε μέρος σε πόλεμο, εκτός κι αν είναι θέλημα του Αλάχ ή του Προφήτη. Δεν παίρνουμε μέρος σε χριστιανικούς πολέμους και πολέμους απίστων», ήταν μία από τις δηλώσεις του Μοχάμεντ Αλί, αλλά δεν ήταν τόσο πειστικοί όσο εκείνες που ακολούθησαν: «Κανένας Βιετκόνγκ δεν με έχει αποκαλέσει Νέγρο. Όχι δεν πρόκειται να ταξιδέψω 10.000 μίλια για να βοηθήσω στη δολοφονία, τον σκοτωμό και το κάψιμο ανθρώπων, βοηθώντας απλώς στην συνέχιση της κυριαρχίας των λευκών δουλεμπόρων σε βάρος των μαύρων ανά τον κόσμο. Έφτασε η μέρα που το κακό και η αδικία πρέπει να τερματιστεί. Γιατί μου ζητούν να βάλω μία στολή και να βομβαρδίζω και πυροβολώ ανθρώπους στο Βιετνάμ, όταν φωνάζουν Νέγρους τους ανθρώπους στο Λουσβιλ, μας συμπεριφέρονται σαν σκυλιά και δεν σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα;

Εχθροί μου είναι οι λευκοί άνθρωποι όχι οι Βιετκόνγκ... Εσύ είσαι εκείνος που αντιπαλεύεις την ελευθερία μου. Εσύ είσαι εκείνος που αντιπαλεύεις όταν ζητώ την δικαιοσύνη. Εσύ είσαι εκείνος που αντιπαλεύεις την ισότητα. Δεν πρόκειται να μου σταθείς στην Αμερική λόγω των θρησκευτικών μου πεποιθήσεων και θέλεις από μένα να πάω να πολεμήσω, όταν εσύ δεν με υποστηρίζεις για την θρησκεία μου στην πατρίδα...»

Η υπόθεση του εκδικάστηκε από το Ανώτατο δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών στις 28 Ιουνίου του 1971 με τον Μοχάμεντ Αλί να ανακηρύσσεται πανηγυρικά αθώος με ψήφους 8-0, του επιστρέφονται οι τίτλοι και η άδεια να ασκήσεως επαγγέλματος.

Το διάστημα που ο Αλί δεν αγωνιζόταν δεν σταμάτησε να μιλά δημόσια απ' άκρη σ' άκρη στη χώρα σε κολέγια και πανεπιστήμια για τα ζητήματα της ελευθερίας, της ισότητας και της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε βάρος των μαύρων.

Mία από τις ιστορικότερες μάχες του Μοχάμεντ Αλί ήταν αυτή με αντίπαλο τον Τζορτζ Φόρμαν, η οποία έμεινε στην ιστορία ως The Rumble in the Jungle, αφού πραγματοποιήθηκε στην Κινσάσα του Ζαΐρ (30/10/1974). Ο Αλί στα 32 του είχε χάσει από την ταχύτητα και τα ρεφλέξ του και ο κραταιός και κατά πολύ νεότερος Φόρμαν έμοιαζε έτοιμος να αποκαθηλώσει το είδωλο. Φυσικά, ο Αλί ξεκίνησε να κλέβει την παράσταση πολύ πριν τον αγώνα: «Αν νομίζατε ότι ο κόσμος εξεπλάγην από την παραίτηση Νίξον, περιμένετε να δείτε τι έχει να γίνει με τον Φόρμαν» και πρόσθεσε: «Έκαναν διάφορα καινούρια πράγματα για τον συγκεκριμένο αγώνα. Πάλεψα με έναν αλιγάτορα. Τα έβαλα με μία φάλαινα, έβαλα χειροπέδες σε μία αστραπή και έστειλα στη φυλακή έναν κεραυνό. Μόνο την περασμένη εβδομάδα δολοφόνησα έναν βράχο, τραυμάτισα μία πέτρα και έστειλα στο νοσοκομείο ένα τούβλο. Είμαι τόσο κακός αρρώστησα τα φάρμακα».

Στον πρώτο γύρο ο Αλί αιφνιδίασε τον Φόρμαν με δυνατά δεξιά κροσέ, τα οποία προσγειώθηκαν στο κεφάλι του αντιπάλου. Στο δεύτερο εφάρμοσε την τακτική «Rope-A-Dope», κλείστηκε στα σχοινιά και άρχισε να προκαλεί λεκτικά τον Φόρμαν φωνάζοντας του, «Αυτή είναι όλη η δύναμη σου Τζορτζ; Μου είπαν ότι μπορούσες να χτυπήσεις». Ο Φόρμαν είχε πέσει την παγίδα που του είχε στήσει ο αντίπαλος του. Εκνευρίστηκε και έχασε τον έλεγχο του αγώνα, κουράστηκε και στον 8ο γύρο ηττήθηκε με νοκ-άουτ.

Στα 73 του πια ο Αλί σύμφωνα με τον στενό του φίλο Τζινι Κιλρόι, «είναι φυλακισμένος στο ίδιο του το σώμα». Η κατάσταση της υγείας του έχει επιδεινωθεί και «είναι δύσκολο να τον βλέπεις. Ίσα που μπορεί να μιλήσει και η ομιλία του είναι μπερδεμένη. Καταβάλλει τεράστια προσπάθεια και να κάνει την παραμικρή επικοινωνία, αλλά όταν το κάνει κάθε λέξη είναι σημαντική.

Ωστόσο, ακόμα και τώρα δεν έχει κανένα φόβο, λέει: «Θα μείνω εδώ όσο θέλει ο Θεός να μείνω.

Όταν έρθει η ώρα μου δεν θα έχω μετανιώσει για τίποτα. Έχω καταφέρει πολλά»