Η ανωτερότητα της αθωότητας

Το “ξεχωριστό καλάθι” θα μπορούσαμε να πούμε,γιατί αυτό είναι που όρισε την αρχή της δημιουργίας του κορυφαίου παίκτη του ΝΒΑ. Τον παίκτη του μέλλοντος. Επειδή, όμως, κανένα αντικείμενο δεν είναι αυθύπαρκτο, οφείλουμε να απονείμουμε τα εύσημα στον παππού του Στέφεν, τον Γουόρντελ “Τζακ” Κάρι. Η δημιουργία της μοναδικής ρακέτας, όπως και κάθε πράγματος, οφείλεται στο ισχυρό κίνητρο του παππού. Ποιο ήταν αυτό; Να απασχολήσει τον γιο του Ντελ. Πατέρα του Στέφεν. Ακούγεται εύκολο, αλλά σκεφτείτε ότι βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του ΄70 και στην αμερικάνικη ύπαιθρο. Επίσης, ότι ο μικρός Ντελ είχε και τέσσερις αδερφές. Ε, από τη μία οι άπειρες “Μπάρμπι” στο σπίτι και από την άλλη η άγρια φύση. Οι αρκούδες που έκαναν βόλτες στα πέριξ. Πώς θα περνούσαν οι μέρες του καλοκαιριού για ένα αγόρι και κυρίως για τον μπαμπά του που ήθελε την ηρεμία του; Η λύση ήταν μία (δεν πρέπει να υπήρχε κι άλλη): Ξύλινο κοντάρι, ένας πίνακας (ταμπλό) και κάποια μεταλλικά στηρίγματα. Ο Τζακ Κάρι με αυτά τα υλικά δεν έφτιαξε μόνο ένα καλάθι. Έφτιαξε το παρόν του, το εγγύς μέλλον του γιου και το μακρινό μέλλον του εγγονού του. Μαζί και του σύγχρονου μπάσκετ με άγνωστο καταληκτικό σημείο.

Ο παππούς Κάρι, χωρίς να το συνειδητοποιεί, “έσπρωχνε” δύο γενιές στην απότομη μπασκετική ενηλικίωση. Η “φτωχή” ρακέτα ήταν άκρως απαιτητική. Η μόνη “πολυτέλεια” ήταν η λάμπα δρόμου που στεκόταν από πάνω της. Το αδύναμο φως της ίσα που ζωήρευε τα χρώματα του σούρουπου. Ωστόσο, αυτοί που πραγματικά αγαπούσαν το παιχνίδι κατέθεταν την αφοσίωση τους. Και το μέγιστο των δυνατοτήτων τους. Το στεφάνι ήταν φτιαγμένο από χοντρό ατσάλι και μόνο τα σουτ που πήγαιναν στη μέση του κύκλου είχαν τύχη. Από πίσω υπήρχε μεταλλικό κουτί ηλεκτρικού ρεύματος που παρήγε έναν ατέρμονο βόμβο προκαλώντας τη συγκέντρωση του σουτέρ. “Εχθρικός” και ο ξύλινος στύλος, μια και το σχήμα του ήταν κάπως ακανόνιστο. Έτσι, κάθε σουτ έπρεπε να είναι τέλειο.

Η ιδιότυπη εκπαίδευση του Ντελ Κάρι απέδωσε. Του πρόσφερε τίτλο πολιτείας, υποτροφία για το Βιρτζίνια Τεκ και αξιοπρεπή καριέρα 16 χρόνων στο ΝΒΑ. Όταν γεννήθηκε ο Στέφεν, δεν πήρε μόνο το όνομα του παππού του (Γουόρντελ Στέφεν Κάρι ο 2ος). Κληρονόμησε και την μπασκέτα και μαζί τη διαρκή αγάπη που αυτή προκαλούσε. Ο μικρός Κάρι μαζί με τον αδερφό του ορμούσαν στην αυλή του εξοχικού για να σουτάρουν. Πριν καλά-καλά σταματήσει το αυτοκίνητο. Η γιαγιά Χουανίτα (σ.σ όλοι τη φωνάζουν Ντούκι) μετά βίας λάμβανε το φιλί της και μόνο όταν έμπαινε ανάμεσα στο όχημα και το καλάθι. Εκεί γεννήθηκε η αγάπη του σούπερ σταρ των Γουόριορς για το μακρινό σουτ.

Η φετινή σεζόν είναι (μόνιμη) κόλαση για τους άλλους. Παράδεισος για το Γκόλντεν Στέιτ. Ο Κάρι είναι ο δαιμονισμένος άγγελος και μπαινοβγαίνει στις δύο μεταφυσικές διαστάσεις. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές η ομάδα του είχε μόνο νίκες (24-0) και ο ίδιος εντυπωσιακά νούμερα: 32.5 πόντους, 5.3 ριμπάουντ, 6.1 ασίστ, 2.25 κλεψίματα και 46.5% στα τρίποντα.

Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα οβιδιακής μεταμόρφωσης. Ο σχεδόν αδιάφορος πλέι μέικερ μετατρέπεται σε πόιντ γκαρντ που σαρώνει και μεταφέρει όλα τα στοιχεία των σπουδαίων προκατόχων του. Ένα κράμα Στιβ Νας, Τζο Στόκτον, Γκάρι Πέιτον, Αϊζέια Τόμας καλυμμένο με τη χρυσόσκονη του Μάτζικ. Ο Κάρι σουτάρει σαν τον Καναδό, πασάρει σαν τον διόσκουρο του Μαλόουν, αμύνεται σαν το “γάντι” και καθοδηγεί σαν τον θρύλο των Πίστονς. Όσον αφορά τον τελευταίο, φαίνεται ότι είναι η αντανάκλαση του με το να κάνει τους συμπαίκτες του καλύτερους. Για τον Τζόρνταν μίλησε ο ίδιος και μένει να φανεί αν θα πετύχει τον απόλυτο άθλο ή θα πορευτεί με την ύβρη της πρόκλησης του Θεού του μπάσκετ. Βέβαια, κανείς δεν μπορεί να το ψέξει γι' αυτό. Αν δεν προκαλέσεις τους καλύτερους πώς θα τους πλησιάσεις; Ο Κάρι μπορεί να μην φτάσει πότε τον “MJ” όμως και μόνο η προσπάθεια να αγγίξει τα χνάρια του αρκούν. Το ύψος είναι δυσθεώρητο και μόνο μια ουρανομήκης μπασκετική κραυγή θα το φτάσει.

Ο Κάρι είναι σαν καλειδοσκόπιο και μερικές φορές σε αφήνει να το δεις χωρίς προσπάθεια. Να το απολαύσεις περισσότερο. Όπως στις 8 Μαρτίου 2015 απέναντι στους Λ.Α Κλίπερς. Χρειάστηκαν μόλις εφτά δευτερόλεπτα για να εκθέσει τους αμυντικούς των “Κλιπς”. Να τους μεταμορφώσει από καλούς αθλητές σε ανήμπορους ηλικιωμένους που έτυχε να βρεθούν απέναντι του.

Οι “Πολεμιστές” προηγούνται με δέκα πόντους και μένουν εννιά λεπτά για την ολοκλήρωση της τρίτης περιόδου. Ο Κάρι ντριμπλάρει στο αριστερό “φτερό”. Παίρνει πικ για να διεμβολίσει τους Ματ Μπαρνς, Κρις Πολ. Το πεδίο όμως δεν ανοίγει. Μπροστά του ο φόργουορντ Σπένσερ Χόους και ο σέντερ ΝτεΑντρε Τζόρνταν. Ο βραχύσωμος γκαρντ έπρεπε να κινηθεί αστραπιαία πριν τον “λιώσουν” οι αντίπαλοι. Σταματά, ντριμπλάρει προς τα πίσω ανάμεσα από τα πόδια και κρατά την μπάλα στο αριστερό χέρι. Την επιστρέφει στο δεξί με κίνηση πίσω από την πλάτη. Αναγκάζει τους Πολ, Τζόρνταν σε αδέξιο βαθύ κάθισμα στη δίνη που προκάλεσε. Έπειτα με περιστροφή απομακρύνεται από το καλάθι και απότομα ντριμπλάρει προς το ρακέτα. Δέος. Εν ριπή οφθαλμού “σπάει” τον καρπό του. Καλάθι. Ο Τζεφ Βαν Γκάντι, αναλυτής του ESPN, δηλώνει ότι “είναι η καλύτερη κίνηση που είδα ποτέ”. Οι συνάδελφοι του γέλασαν, αλλά αυτός έμεινε σοβαρός προσθέτοντας “όχι, το λέω σοβαρά”.

Η σκηνή τα είχε όλα: Δηλωτική, έντονη παρουσία, χειρισμό μπάλας, άψογα εκτελεσμένα βασικά γνωρίσματα του σουτ, δημιουργικότητα και πάνω απ' όλα “καρύδια”. Ο θαυμασμός στο υψηλότερο επίπεδο. Αυτό της σιωπής μπροστά στο ξεχωριστό με τον Στιβ Κερ να κοιτά σαν τον Μακόλεϊ Κάλκιν (σ.σ το ηθοποιό του “Μόνος στο σπίτι”).

Η αυλή του παππού και η περίεργη ρακέτα συνέθεσαν τα δυο χαρακτηριστικά του στοιχεία: Ντρίπλα, σουτ. Μολαταύτα, στο παρκέ δοκίμασε και εδραίωσε την ψυχραιμία του. Εκεί βρήκε το “μονοπάτι του πόιντ γκαρντ”. Την κοσμοθεωρία του. Αποκαλυπτικός τόπος που τον έμαθε να προσαρμόζεται με απώτερο σκοπό να φέρει εις πέρας την αποστολή του. Ό,τι κι αν είχε μπροστά του θα το αντιμετώπιζε. Γι' αυτό και όξυνε τη φαντασία του. Απέτυχε το πρώτο σχέδιο; Στο επόμενο. Διαφορετική γωνία, διαφορετικό διάδρομο, διαφορετική κίνηση, διαφορετικό σουτ...

Η εκκίνηση, βέβαια, μόνο εύκολη δεν ήταν. Το ΝΒΑ είναι πολύ σκληρό και πολλές φορές άδικο. Η αδυναμία, η υστέρηση δεν επιτρέπεται να εκδηλωθούν. Ο Κάρι ήξερε ότι δεν αρκούσε μόνο ένα πολύ καλό, έως τέλειο, σουτ. Οι Γουόριος των επέλεξαν στο νούμερο εφτά του ντραφτ το 2009 και άρχισαν να “χτίζουν” πάνω του. Τρία χρόνια αργότερα το τέρας της αμφισβήτησης είχε κάνει την εμφάνιση του. Η άμυνα του δεν έπειθε, ο χειρισμός του και όλοι ανησυχούσαν για τα προβλήματα στους αστραγάλους.

Ο Κάρι ήξερε ότι έπρεπε να ψάξει βαθιά μέσα του για να αποφύγει την ισοπέδωση. Άντλησε από τον Στιβ Νας, ο οποίος ξεχώρισε για τους ίδιους, περίπου, λόγους που ξεχωρίζει τώρα ο ίδιος: Δεξιότητα στο σουτ, δημιουργικότητα, ηγετικό πνεύμα, ένστικτο νικητή. Δεν αρκούσε όμως. Ο Κάρι ήθελε να αφήσει το σημάδι του ως πόιντ γκαρντ και το κατάφερε όταν επισκέφτηκε τους Caroline Panthers, ομάδα του NFL. Πώς; Έλαβε μέρος στις συζητήσεις του τεχνικού επιτελείου με τους “πλέι μέικερ” του συλλόγου. Τους quarterback. Ο Κάρι βρήκε τον όμοιο του στο πρόσωπο του Καμ Νιούτον ο οποίος το 2011 είχε κερδίσει το βραβείο του ρούκι της χρονιάς στην επίθεση. Στο βιβλίο οδηγιών και στα βίντεο, ο Κάρι αναγνώρισε πώς χειριζόταν ο Νιούτον τις ίδιες, σχεδόν, ευθύνες με αυτόν: Κατάσταση αγώνα, μομέντουμ, τοποθέτηση, προστασία μπάλας, ανύψωση συμπαικτών, να μένει τρία βήματα μπροστά από την άμυνα και, το πιο σημαντικό, να κάνει κάτι επιτυχημένο μόνος του.

Η επαφή με την πραγματικότητα δεν του έδειξε μόνο το “άγριο” τοπίο που έπρεπε να κατακτήσει. Γιατί αυτός ήταν και είναι ο μοναδικός στόχος. Η κυριαρχία επί του πεδίου δράσης. Να δείξει ποιος είναι το αφεντικό. Κάθε βράδυ και με κάθε αντίπαλο. Ο ολοκληρωτισμός όμως δεν θέλει μόνο υποταγή του χώρου. Να κινείσαι δηλαδή σε κάθε κομμάτι του παρκέ και να μην αφήνεις κανέναν και τίποτα να στο πάρει. Ούτε το ταλέντο και η δεξιότητα για να λύσει τον γρίφο του καλαθιού. Ο Κάρι πάντα ήξερε να παίζει το παιχνίδι. Η πρόσληψη του άυλου επιτάσσει να επιστρέψεις πίσω. Εκεί όπου η ρακέτα του παππού Τζακ στέκει άφθαρτη από τον χρόνο και όλα είναι οικεία. Η πιο έντονη, ευχάριστη, ανάμνηση προτάσσεται και καλύπτει τα αρχικώς εμφανισθέντα εχθρικά στοιχεία: Η πίεση του κοινού, ο ηλεκτρισμός της ατμόσφαιρας όταν όλα κρέμονται σε μια κλωστή, οι αποδοκιμασίες, το άστοχο σουτ, το λάθος, η ευφορία της κερκίδας και του σόου που μπορεί να αποπροσανατολίσει, το δαχτυλίδι του πρωταθλητή. Ο Κάρι αισθάνεται ότι βρίσκεται ακόμη στην αυλή και όλα έρχονται τόσο φυσικά. Αυτό είναι και το πιο σημαντικό. Η αίσθηση του παιχνιδιού στην ολότητα του. Πλέον, νιώθει άνετα και η κορυφή του κόσμου δεν τρομάζει.

Ο Κάρι εκφράζει το πηγαίο και το ατίθασο. Το ανέλεγκτο που μόνο ο ίδιος μπορεί να χαλιναγωγήσει. Η εκτέλεση, η κίνηση με την μπάλα, ο χειρισμός της, η χαρά και η λύπη εκδηλώνονται από ένα παιδί που χαίρεται να βρίσκεται στο παρκέ. Τόσο απλά. Κάθε καλάθι, κάθε διείσδυση, κάθε ντρίμπλα του είναι σαν το χαμόγελο του πιτσιρίκου που αφού έκανε τη ζημιά δεν δείχνει μεταμέλεια, αλλά επιδεικνύει την ανωτερότητα της αθωότητας του.