Όταν το ολυμπιακό πνεύμα κατελήφθη από δαίμονες!

H ολυμπιακή οικογένεια θέλοντας να αποτινάξει τη «ρετσινιά» του φασισμού από την τελετή Αφης και τη λαμπαδηδρομία, απέδωσε την ιδέα στον Καρλ Ντιμ, τον γραμματέα της Οργανωτικής Επιτροπής των Αγώνων του 1936.

Παρότι, αρχικά είχε καταφέρει να διαχωρίσει τη θέση του από το ναζισμό, στοιχεία που σχετικά πρόσφατα ήρθαν στο φως αποδεικνύουν ότι ο Καρλ Ντιμ ήταν γρανάζι του μηχανισμού του τρίτου Ράιχ. Το πορτρέτο δε, της για πολλά χρόνια αμφιλεγόμενης προσωπικότητας του, που είχε αποκατασταθεί εν μέρη το 1965, οριστικά αποσύρθηκε από το Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου το 2003.

Ο Ντιμ στα απομνημονεύματά του, που εκδόθηκαν το 1974, διεκδικεί την αρχική ιδέα, ωστόσο στην επίσημη Εκθεση που συνέταξε μετά την Ολυμπιάδα του 1936, ο ίδιος αποδίδει την πατρότητα της ιδέας στον Υπουργό Προπαγάνδας του Ράιχ, Γκέμπελς.

Στην Αρχαία Ολυμπία πριν από κάθε τελετή Αφής τιμάται η μνήμη του Καρλ Ντιμ με την κατάθεση στεφάνου από την Ολυμπιακή Ακαδημία, της οποίας υπήρξε συνιδρυτής με τον Ιωάννη Κετσέα.

Χαρακτηριστικό της πραγματικής σκοπιμότητα που εξυπηρετούσε η Φλόγα αποτυπώνεται στους στίχους του πολεμικού εμβατηρίου του του Χάινριχ Άνακερ, του «ποιητή της μαύρης στρατιάς»:

«Ο πυρσός περνά από χέρι σε χέρι,

οταν ο θάνατος τον αρπάζει από κάποιον,

ο πιο κοντινός τον ξαναπαίρνει.

Οι πυρσοί αλλάζουν χέρια

Συνέχισε...

Θα τον μεταφέρουμε λοιπόν και συ και εγώ,

αυτόν τον πυρσό, προς ένα τέλος μακρινό στο τέλος του δρόμου.

Ο πυρσός λάμπει καθάρια!

Ηδη μπροστά μας, μέσ' τη σκοτεινιά καρτερούν οι Αλλοι!».

Οι «άλλοι» είναι οι Εβραίοι, οι ομοφυλόφιλοι, τα άτομα με ειδικές ανάγκες και όλοι όσοι έπεσαν θύματα της γερμανικής θηριωδίας.

Το πρωί της 1ης Αυγούστου 1936 η Φλόγα έφτασε στο Βερολίνο, παρόντος του χρυσού Ολυμπιονίκη στο μαραθώνιο του 1896, Σπύρου Λούη, ο οποίος ήταν επίτιμος καλεσμένος των διοργανωτών.

Ακολουθούν αποσπάσματα από την βιογραφία του Χίτλερ από τον Ian Kershaw, Χίτλερ 1936-1945, Νέμεσις, εκδόσεις Scripta.

«Ο Χίτλερ γνώριζε πολύ καλά ότι το καλοκαίρι του 1936 δεν ήταν κατάλληλος καιρός για να αρχίσει μία αντισημιτική εκστρατεία. Τον Αύγουστο θα οργανώνονταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Βερολίνο.

Ο αθλητισμός επρόκειτο να μετατραπεί, όπως ποτέ άλλοτε, σε όχημα εθνικιστικής πολιτικής προπαγάνδας. Η ναζιστική αισθητική της ισχύος δεν θα ξανάβρισκε ποτέ της μεγαλύτερο ακροατήριο. Με τα μάτια του κόσμου στραμμένα στο Βερολίνο είχαν μία ευκαιρία, που δεν έπρεπε να χάσουν, για να παρουσιάσουν το καλύτερο πρόσωπο της νέας Γερμανίας στις εκατοντάδες χιλιάδες επισκεπτών απ όλη την υφήλιο. Δεν έπρεπε να υπάρξει καμία φειδώ σε έξοδα ή προσπάθειες για το σκοπό αυτό.

Η θετική εικόνα δεν έπρεπε να αμαυρωθεί με την αποκάλυψη της «σκοτεινής» πλευράς του καθεστώτος. Η ανοιχτή αντισημιτική βία, όμοια με εκείνη που είχε χαρακτηριστεί το προηγούμενο καλοκαίρι, δεν θα επιτρεπόταν. Με κάποιες δυσκολίες ο αντισημιτισμός κρατήθηκε μυστικός.

Εκδηλώσεις που θα θεωρούνταν απεχθείς από τους ξένους επισκέπτες, όπως αντιεβραϊκές ανακοινώσεις «Απαγορεύονται οι Εβραίοι εδώ» και άλλες οργίλες διατυπώσεις- στις εισόδους πόλεων και χωριών, είχαν ήδη αποσυρθεί με εντολή του Χίτλερ μπροστά στην επιμονή του Κόμη Ανρί Μπεγέ-Λατούρ, του Βέλγου προέδρου της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, πριν από την έναρξη της Χειμερινής Ολυμπιάδος στο Αλπικό θέρετρο Γκάρμις-Πάρτενκιρχεν της Βαυαρίας τον προηγούμενο Φεβρουάριο.

Οι φανατικοί αντισημίτες εντός του κόμματος όφειλαν να χαλιναγωγηθούν προσωρινά. Άλλοι ήταν οι σημαντικότεροι αντικειμενικοί στόχοι, προς το παρόν. Ο Χίτλερ είχε τη δυνατότητα να περιμένει άλλη ευκαιρία για να ξεκαθαρίσει του λογαριασμούς του με τους Εβραίους.

Η πυρετώδης ανέγερση κτηρίων, τα βαψίματα, οι ανακοινώσεις και τα φρεσκαρίσματα απέβλεπαν να κάνουν θελκτικότερη από ποτέ την εμφάνιση του Βερολίνου, της πόλης των Ολυμπιακών Αγώνων. Το κεντρικό σημείο ήταν το Ολυμπιακό Στάδιο.

Ο Χίτλερ είχε απορρίψει οργισμένος τα αρχικά σχέδια του αρχιτέκτονα Βέρνερ Μαρχ, ως «μοντέρνο γυάλινο κουτί» και, σε ένα από τα συνήθη παιδιάστικα και οργίλα ξεσπάσματα του είχε απειλήσει να ακυρώσει εντελώς τους Ολυμπιακούς.

Ήταν προφανώς ένα τέχνασμα για να βεβαιωθεί ότι όλα γινόταν με το δικό του τρόπο. Και σαν να κανάκευαν ένα κακομαθημένο παιδί, όλοι γύρω του φρόντιζαν να μην τον απογοητεύουν.

Η επί το κλασσικότερο επιβλητική αρχιτεκτονική του Άλμπερτ Σπέερ, η οποία έγινε με μεγάλη ταχύτητα, κέρδισε αμέσως την εύνοια του. Ο Χίτλερ είχε καλμάρει για τα καλά.

Τώρα γεμάτος ενθουσιασμό απαίτησε αμέσως να γίνει το στάδιο το μεγαλύτερο του κόσμου –και παρόλο που το στάδιο ήταν υπό κατασκευή και ξεπερνούσε σε μέγεθος το μεγαλύτερο ως τότε στάδιο, αυτού του Λος Άντζελες που είχε κατασκευαστεί για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1932, εκείνος παραπονιόταν ότι όλα ήσαν πολύ μικρά.

Όλο το Βερολίνο είχε καλυφθεί από σβάστικες καθώς την 1η Αυγούστου η άφιξη της Ολυμπιακής Φλόγας εν μέσω θεαματικών τελετών σηματοδοτούσε την έναρξη της 11ης σύγχρονης Ολυμπιάδας – των ολυμπιακών Αγώνων του Χίτλερ.

Ψηλά στον ουρανό το Χίντενμπουργκ αιωρούνταν φέροντας την Ολυμπιακή σημαία. Μέσα στο Στάδιο, είχε συγκεντρωθεί ένα πλήθος 130.000 ανθρώπων με μεγάλες προσδοκίες.

Πάνω από ένα εκατομμύριο άλλοι άνθρωποι, οι οποίοι δεν κατάφεραν να πάρουν εισιτήριο, παρατάχθηκαν στους δρόμους του Βερολίνου για να ρίξουν έστω και μία ματιά στον Ηγέτη τους, καθώς μία πομπή από μαύρες λιμουζίνες μετέφεραν στον Χίτλερ μαζί με άλλους αξιωματούχους και επίτιμους καλεσμένους στον πρόσφατα σχεδιασμένος πολυτελή ναό των αθλημάτων.

Καθώς μπήκε στο στάδιο το απόγευμα εκείνο, σάλπισαν πομπωδώς τριάντα τρομπέτες. Ο διεθνούς φήμης συνθέτης Ρίχαρντ Στράους, ντυμένος στα άσπρα, διεύθυνε μία χορωδία 3.000 ατόμων, η οποία τραγουδούσε τον ύμνο του ναζιστικού κόμματος Horst-Wessel-Lied Deutschland, Deutschland über alles και τον νέο Ολυμπιακό ύμνο τον οποίο είχε συνθέσει ο Στράους ειδικά για την περίπτωση.

Καθώς η μουσική τελείωνε, η μεγάλη Ολυμπιακή Καμπάνα άρχισε να χτυπά, ανακοινώνοντας την παρέλαση των αγωνιζόμενων αθλητών, η οποία ακολούθησε αμέσως μετά. Πολλές εθνικές αντιπροσωπείες χαιρέτισαν ναζιστικά καθώς περνούσαν από την εξέδρα του Χίτλερ, οι Βρετανοί και οι Αμερικανοί απέφυγαν επιδεικτικά να κάνουν το ίδιο».

Οι μεγαλειώδεις στιγμές απαθανατίστηκαν από την Λένι Ρίφενσταλ, την σκηνοθέτιδα που αργότερα βραβεύτηκε για την ταινία «Olympia».

«Πάνω απ' όλα οι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτέλεσαν μία τεράστια προπαγανδιστική επιτυχία για το ναζιστικό καθεστώς. Η κάλυψη των Αγώνων από τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης ήσαν τεράστια.

Πάνω από 3.000 προγράμματα εκπέμπονταν διεθνώς σε πενήντα περίπου γλώσσες, πάνω από εκατό ραδιοφωνικοί σταθμοί έκαναν αναμετάδοση, μόνο στις ΗΠΑ ήσαν, επίσης οι πρώτοι αγώνες που μεταδόθηκαν τηλεοπτικά -αν και η κάλυψη, που έπιανε μόνο το Βερολίνο, δεν έδινε καλή εικόνα. Τέσσερα, περίπου εκατομμύρια θεατές είχαν παρακολουθήσει τους Αγώνες (ξοδεύοντας εκατομμύρια μάρκα του Ράιχ για το προνόμιο αυτό).

Πολύ περισσότερα εκατομμύρια διάβασαν τις περιγραφές των αγώνων ή τους παρακολούθησαν στις ταινίες των επίκαιρων ειδήσεων. Υψίστης σημασίας ήταν το γεγονός ότι η Γερμανία του Χίτλερ είχε επιτρέψει να τη δουν επισκέπτες απ' όλο τον κόσμο. Πολλοί από αυτούς έφυγαν φοβερά εντυπωσιασμένοι. «Φοβάμαι πως οι ναζί πέτυχαν στην προπαγάνδα τους», παρατήρησε ο Αμερικανός δημοσιογράφος, Γουίλιαμ Σίρερ.

Ένας «παρείσακτος» εντός της Γερμανίας ο Εβραίος γλωσσολόγος Βίκτορ Κλέμπερερ, ο οποίος έμενε στη Δρέσδη, είδε τους Ολυμπιακούς ως «μία ολοκληρωτικά και αποκλειστικά, πολιτική υπόθεση... Διατυμπάνιζαν ακατάπαυστα στον λαό και στους ξένους ότι εδώ μπορούσαν να δουν την αναγέννηση, το άνθισμα , το νέο πνεύμα, την ενότητα, τη σταθερότητα, τη δόξα και φυσικά επίσης το ειρηνικό πνεύμα του Γ' Ράιχ, που αγκάλιαζε με τρυφερότητα ολάκερο τον κόσμο».

Η αντισημιτική κινητοποίηση και οι φιλοπόλεμοι τόνοι είχαν εξαφανιστεί από τις εφημερίδες, παρατηρούσε τουλάχιστον μέχρι τις 16 Αυγούστου-που θα τέλειωναν οι αγώνες. Υπενθύμιζαν επανειλημμένως στους επισκέπτες την «ειρηνική και χαρωπή» Γερμανία, η οποία βρισκόταν σε πλήρη αντίθεση με την Ισπανία όπου οι «κομμουνιστικές ορδές» (όπως ισχυρίζονταν) επιδίδονταν σε λεηλασίες και φόνους.»

Η ολυμπιακή οικογένεια φρόντισε άμεσα να απαλλάξει την τελετής Αφής και τη λαμπαδηδρομία από τις βαριές σκιές του παρελθόντος. Έτσι, στους πρώτους Αγώνες μετά τον πόλεμο το 1948, η λαμπαδηδρομία χαρακτηρίστηκε ως πορεία ειρήνης. Μάλιστα, ο πρώτος δρομέας, ο δεκανέας Δημητρέλης, συμβολικά έβγαλε τη στρατιωτική του στολή πριν τρέξει με τη δάδα.

Η προσπάθεια αυτή παρότι είχαν περάσει 20 ολόκληρα χρόνια δεν είχε πείσει τον φοιτητή κτηνιατρικής, Μπάρκι Λάρκιν, ο οποίος το 1956 διαμαρτυρόμενος για τη λαμπαδηδρομία, ενόψει των Ολυμπιακών της Μελβούρνης έφτιαξε μία δάδα αποτελούμενη από ένα καρεκλοπόδαρο και εσώρουχα, την άναψε και την παρέδωσε στο Δήμαρχο του Σίδνεϊ, ο οποίος κατάλαβε ότι είχε πέσει θύμα φάρσας αφότου ο δράστης είχε απομακρυνθεί.

Αργότερα, το 1994, δυο φοιτητές έσβησαν τη Φλόγα σε μία στάση που έκανε στην Κολονία για να τιμήσει τον Καρλ Ντιμ. Η Φλόγα βρισκόταν καθ' οδόν για το Νορβηγικό Λιλεχάμερ, όπου θα πραγματοποιούνταν οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες, με τους δύο φοιτητές να δράττονται της ευκαιρίας και να της πετούν ένα κουβά νερό.

Τα παραπάνω, ήταν δύο μεμονωμένα περιστατικά, εν αντιθέσει με όσα διαδραματίστηκαν το 2008. Οι φωνές διαμαρτυρίας για: την καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Θιβέτ, την παιδική εργασία, τις αντίξοες συνθήκες εργασίας για την αποπεράτωση των ολυμπιακών έργων, τη θανατική ποινή, ακολούθησαν τη λαμπαδηδρομία σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, με αποτέλεσμα η Φλόγα να σβήσει τουλάχιστον δύο φορές (κάποιοι υποστηρίζουν πέντε). Εκείνο όμως που πλήγωσε βαθιά το ολυμπιακό πνεύμα ήταν οι εκατοντάδες νεκροί από την αστυνομική βία, προκειμένου να φιμώσουν τους διαδηλωτές.

Για χιλιάδες χρόνια ο κινεζικός δούλευε ακατάπαυστα στο όνομα κάποιου ηγέτη και πάντα με ένα σύνθημα. Πρώτα για τον Αυτοκράτορα, αργότερα για την ενωμένη Κίνα και τους εθνικιστές του Γκουόμιτανγκ με ηγέτη τον Τσιάνγκ Κάι Σεκ, την Επανάσταση και τον Κομουνισμό στο όνομα του Μάο. Η επωδός των σύγχρονων ηγετών του Πολιτικού Γραφείου του κόμματος ήταν το άνοιγμα της Κίνας στον δυτικό κόσμο μέσω των Ολυμπιακών Αγώνων του 2008.

Η Αντίστροφη μέτρηση για τους Αγώνες ξεκίνησε στην αιματοβαμμένη πλατεία Τιενανμέν, με τη μεγάλη προστάτιδα της διοργάνωσης ΔΟΕ να στρέφει επιδεικτικά το βλέμμα της αλλού σφυρίζοντας αδιάφορα και τον τότε πρόεδρο της Ζακ Ρογκ, να δηλώνει με διάθεση απολιτίκ ότι «οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν είναι Πανάκεια για όλα τα προβλήματα στην Κίνα».

Οι Αγώνες του 2008 φιλοξενήθηκαν σε μία χώρα, η οποία κατείχε το ρεκόρ στις θανατικές ποινές, με τα στατιστικά της Διεθνούς Αμνηστίας, να υποδεικνύουν ότι ετησίως εκτελούνταν 1000-8000 έγκλειστοι.

Επίσημα στοιχεία για το πόσοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους εν ώρα εργασίας δεν δόθηκαν ποτέ στη δημοσιότητα. Ανέκαθεν οι πολιτικές σκοπιμότητες και στη χώρα αυτή είχαν μεγαλύτερη αξία από αυτήν της ανθρώπινης ζωής. Χαρακτηριστικό είναι ότι την περίοδο της Πολιτιστικής Επανάστασης του Μάο, όταν έκανε το αποφασιστικό βήμα για την εδραίωση της κυριαρχίας του υπολογίζεται ότι χάθηκαν 40.000.000-78.860.000 ανθρώπινες ζωές.

Όταν αργότερα τα κινεζικά στρατεύματα εισέβαλαν στην ορεινή περιοχή του Θιβέτ το 1950 με την τότε κυβέρνηση και τον πνευματικό ηγέτη Δαλάι Λάμα να εξορίζεται στη Βόρεια Ινδία έως το 1959, υπολογίζεται ότι ο αριθμός των θυμάτων ξεπέρασε τις 400.000 νεκρούς και 200.000 αγνοούμενους.

Το τελευταίο ήταν και η κυριότερη αφορμή για τις διαμαρτυρίες και τα επεισόδια που «καταδίωκαν» την Φλόγα, σε όλον τον κόσμο. Ωστόσο, πιο εκτεταμένα ήταν τα επεισόδια που σημειώθηκαν Σαν Φρανσίσκο, Παρίσι, Λονδίνο και Θιβέτ.
Στο Παρίσι οι διοργανωτές αναγκάστηκαν να σβήσουν τη Φλόγα και να την τοποθετήσουν σε ένα λεωφορείο ασφαλείας.

Το πρώτο επεισόδιο εκδηλώθηκε αμέσως μετά την έναρξη της λαμπαδηδρομίας στον Πύργο του 'Αιφελ, όταν μέλος του δημοτικού συμβουλίου των Παρισίων από το κίνημα των Πρασίνων προσπάθησε να αποσπάσει τη Φλόγα από τον πρώτο λαμπαδηδρόμο, Στεφάν Ντιαγκανά.

Σε ηλεκτρισμένο κλίμα πραγματοποιήθηκε η λαμπαδηδρομία και στο Σαν Φρανσίσκο, αφού χιλιάδες διαδηλωτές με σημαίες του Θιβέτ φώναζαν συνθήματα εναντίον της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κίνα, περιμένοντας τους λαμπαδηδρόμους, οι οποίοι δεν εμφανίστηκαν ποτέ, αφού τροποποιήθηκε εκτάκτως η διαδρομή.

Tα χειρότερα επεισόδια έλαβαν χώρα στην πρωτεύουσα του Θιβέτ, Λάσα, όπου η διαμαρτυρία των μοναχών «πνίγηκε» στο αίμα με περισσότερους από 150 νεκρούς σύμφωνα με την εξόριστη κυβέρνηση.

Ακτιβιστές υπέρ της ανεξαρτησίας του Θιβέτ έδωσαν το παρών και στην Αρχαία Ολυμπία, όπου διαμαρτυρήθηκαν ειρηνικά. Η δράση των ακτιβιστών είχε ξεκινήσει νωρίτερα, με την παρουσία τους τόσο στους Αγώνες του Τορίνου, όσο και της Αθήνας το 2004, ενώ και το 2012 υπήρξε «χτύπημα». Ο 27χρονος Ντάνιελ Λιρ έτρεξε γυμνός δίπλα σε λαμπαδηδρόμο στις όχθες του Τάμεση, έχοντας γραμμένο στην πλάτη του το σύνθημα «Ελευθερία στο Θιβέτ».

Στο «Σπίτι των Αδελφών» στην Μπουσάν της Νοτίου Κορέας, υπήρχαν περισσότερα από 20 εργοστάσια, στα οποία δούλευαν παιδιά. Τα δικτατορικά καθεστώτα του Παρκ Τσουνγκ-χι (από τη δεκαετία του '60 έως τη δολοφονία του το 1979) και του Τσουνγκ Ντου Χουάν (από το 1979 έως το 1988) ουσιαστικά απήγαγαν παιδιά και τα φυλάκιζαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης σαν αυτό στο «Σπίτι των Αδελφών», όπου βίωναν την κόλαση επί γης.

Σκοπός ήταν να «εκπαιδεύσουν» τη νέα γενιά εργατών – σκλάβων για τα εργοστάσια, τα προϊόντα των οποίων θα κατανάλωνε η Δύση. Ατέλειωτες ώρες εργασίας, ξύλο, βιασμοί, ακόμα και δολοφονίες ήταν στην ημερήσια διάταξη. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Associated Press, όταν καταργήθηκαν το 1988, λειτουργούσαν 36 τέτοια σε όλη τη χώρα.

Μάλιστα, το 1986 ο αριθμός των έγκλειστων παιδιών εκτινάχθηκε σε διάστημα πέντε ετών από 8.600 σε 16.000, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της κυβέρνησης, το οποίο σημαίνει ότι τα πραγματικά νούμερα ήταν πολύ μεγαλύτερα.

Βάσει των ίδιων επίσημων στοιχείων 513 παιδιά έχασαν τη ζωή τους από το 1975 έως το 1986.

Σε ένα προγκρόμ πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ, χιλιάδες άστεγοι, παιδιά και άτομα με ειδικές ανάγκες συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, προκειμένου ο δικτάτορας της χώρας, να μοστράρει περήφανος το σύγχρονο πρόσωπο της Κορέας.

Την ώρα που η Κορέα ετοιμάζεται να διεκδικήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2018, χιλιάδες θύματα δεν έχουν αποζημιωθεί.

Ο Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ, γόνος πλούσιας οικογένειας της Βαρκελώνης, διατέλεσε Υπουργός αθλητισμού επί Φράνκο (1973-1977) και ανήλθε στην προεδρία της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής το 1980, παραμένοντας έως το 2001.

«Δεν νιώθω ντροπή για ότι έκανα στην Ισπανία», είχε δηλώσει στους «New York Times» ο Σάμαρανκ το 1999 και συμπλήρωσε: «Ο Φράνκο έκανε κάποια καλά πράγματα για τη χώρα μου».

Ο Ισπανός υπήρξε ο δεύτερος μακροβιότερος πρόεδρος της ΔΟΕ μετά τον Πιέρ ντε Κουμπερτάν (29 χρόνια).

Εκείνο όμως για το οποίο θα μείνει στην ιστορία ο Σάμαρανκ δεν είναι η πολυετής θητεία του, αλλά το γεγονός ότι κατέστησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, μία κερδοφόρα βιομηχανία, επιτυγχάνοντας να προσελκύσει χορηγούς και να κλείσει ασύλληπτα ποσά για τα τηλεοπτικά δικαιώματα.

Ο Σάμαρανκ έβγαλε από το οικονομικό αδιέξοδο την ΔΟΕ, αλλοτριώνοντας παράλληλα, το ολυμπιακό πνεύμα. Προκειμένου να πουλήσει ακριβά το προϊόν δεν δίστασε σταδιακά να προσελκύσει επαγγελματίες αθλητές, περιορίζοντας στο ελάχιστο τον ερασιτεχνικό χαρακτήρα των Αγώνων. Η αγάπη του δε για το χρήμα, κατάφερε να ενώσει την ολυμπιακή οικογένεια. Φερ' ειπείν ήταν εκείνος που έπεισε την Κίνα να επανέλθει στους Αγώνες έπειτα από απουσία πολλών ετών, και τελικά να εξαλείψει τα φαινόμενα μποϊκοτάζ που σημειώθηκαν το 1980 στη Μόσχα και του 1984 στο Λος Άντζελες. Ωστόσο, με το πέρας του πονοκεφάλου των μποϊκοτάζ άρχισαν τα σκάνδαλα για στημένες αναθέσεις Αγώνων, με χρηματισμό των «αθανάτων» και το ντόπινγκ.

Ο Βρετανός δημοσιογράφος, Αντριου Τζένιγκς έφερε στην επιφάνεια φωτογραφίες του Σάμαρανκ να χαιρετά ναζιστικά, υπογραμμίζοντας: «Η λέξη φασισμός είναι απαγορευμένη όταν γράφεις για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το πρόβλημα με τη ΔΟΕ είναι ότι το ρεπορτάζ καλύπτουν αθλητικοί ρεπόρτερ που είναι υπερβολικά δειλοί. Τα μέλη της ΔΟΕ είναι ένα μάτσο άνθρωποι που εκμεταλλεύονται τον απλό κόσμο που έχει πάθος για τον αθλητισμό».