Μιχάλης Κακιούζης: O... αρχηγός των προπονητών!

«Φεύγω…»

«"Αυτός που έχει τη συνήθεια να ταξιδεύει, ξέρει να φτάνει πάντα τη στιγμή που πρέπει να φύγει".

21 χρόνια επαγγελματικής διαδρομής. Έχοντας πλήρη επίγνωση των συνθηκών ανακοινώνω, ότι έφτασε η στιγμή ν’ αποχωρήσω. Φεύγω στο τέλος της αγωνιστικής περιόδου από τη μάχιμη δραστηριότητα ως αθλητής. Διότι στη μάχιμη δραστηριότητα από άλλο πόστο θα παραμείνω. Αυτό επιβάλλει μια ανώτερη εσωτερική ανάγκη. Αυτό υπαγορεύει η φυσική νομοτέλεια της ζωής.

21 χρόνια επαγγελματικής διαδρομής, ή περισσότερα από 30 αν συνυπολογίσει κανείς τη στιγμή, που βρέθηκα με μια μπάλα στα χέρια όντας αθλητής στα Τμήματα Υποδομής του Ιωνικού στη Νέα Φιλαδέλφεια, έδωσα και την ψυχή μου. Σε ένα μεγάλο ταξίδι, που είχε κυρίως μπουνάτσες, αλλά και φουρτούνες. Που είχε τίτλους. Που είχε και ατυχίες.

Εκτιμώ, ότι ο Φάρος αποτελεί και σημειολογικά για μένα το τελευταίο λιμάνι της καριέρας μου. Το πρώτο, στην ΑΕΚ της καρδιάς μου, σαν να ήταν χθες. Τότε, που μου έπεσε το τηλέφωνο από τα χέρια. Καλοκαίρι του 1994. Ο κυρ-Χρήστος (ο πατέρας μου) με έπαιρνε από καρτοτηλέφωνο στην οδό Τρυπιά για να μου «ανακοινώσει» ότι έκλεισα στη «Βασίλισσα». Εγώ σπίτι. Δεν άντεξα. Έκλαψα. Από χαρά. Στην ΑΕΚ έκλαψα και στη συνέχεια. Βίωσα και προδοσία και πίκρα. Τα άφησα όμως πίσω. Οικογένειά μου είναι. Το «3-2» επί του Ολυμπιακού. Βαρκελώνη. Λωζάννη. Αλησμόνητα.

Ένιωσα την πρώτη μεγάλη ικανοποίηση ανεβαίνοντας στο ψηλότερο βάθρο του Κόσμου με την Εθνική Εφήβων, το 1995, όταν αμούστακα παιδιά ακόμα νιώσαμε ανατριχίλα από χιλιάδες κόσμου στο ΟΑΚΑ. Όταν ως αρχηγός της Εθνικής σήκωσα το 2005 το τιμημένο, στο Ευρωπαϊκό του Βελιγραδίου ένιωσα την απόλυτη ικανοποίηση, όταν έβαλα και το δικό μου λιθαράκι μαζί με τους συμπαίκτες μου ώστε να διατηρηθεί η «επίσημη αγαπημένη» στο υψηλότερο επίπεδο.

Ένιωσα ικανοποίηση και το 2006 στη Σαϊτάμα στη νίκη σαν παγκόσμιος τίτλος επί των ΗΠΑ, αλλά και ανείπωτη στενοχώρια μετά την ήττα στον Τελικό με Ισπανία.

Καθεμιά ομάδα απ’ όσες αγωνίστηκα, σε Ελλάδα ή εξωτερικό, ήταν για μένα σημαντική, και είμαι υποχρεωμένος να ευχαριστήσω όλους όσοι μου έδωσαν την ευκαιρία να προσφέρω.

Υπήρξαν και άνθρωποι τους οποίους στενοχώρησα, με πράξεις ή λόγια μου. Είναι εγωιστικό, αλλά ζητώ να με συγχωρέσουν ή κατανοήσουν.

Ευχαριστώ τους προπονητές, που συνέβαλαν στην αγωνιστική μου ανέλιξη. Ευχαριστώ τους συμπαίκτες μου. Ευχαριστώ τους φιλάθλους, που με στήριξαν σε όλη αυτή τη διαδρομή. Ευχαριστώ τους εκπροσώπους του Τύπου, οι οποίοι τις περισσότερες φορές υπήρξαν γενναιόδωροι μαζί μου. Ευχαριστώ την οικογένειά μου για την στήριξη διαρκείας. Ευχαριστώ και τον Θεό, διότι με αξίωσε να είμαι γερός και μου έδωσε απλόχερα όλες αυτές τις χαρές, αλλά κυρίως επειδή τα παιδιά μου με είδαν να αγωνίζομαι.

Ένα άλλο ταξίδι στον μαγικό κόσμο του αθλήματος, που όλοι αγαπάμε, θα αρχίσει από το καλοκαίρι του 2016.

Προχωράμε…

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ».

Η χρονιά έφτασε στο τέλος της και μαζί μια τεράστια καριέρα.

Μια καριέρα που ίσως να ξεπέρασε τα όνειρα που έκανε ο 8χρονος Μιχάλης όταν ξεκίνησε το μπάσκετ στον Ιωνικό Νέας Φιλαδέλφειας.

Η μοίρα του συνυφασμένη με την γαλανόλευκη φανέλα, αφού σε ηλικία 15 ετών έκανε την πρώτη του εμφάνιση με την Εθνική Παίδων.

Η συνέχεια μόνο ανοδική. Ο πάντα εργατικός και πολύ τυπικός Μιχάλης θα βρει τον χώρο και θα κάνει το ντεμπούτο την περίοδο 1992-93 με την φανέλα του Ιωνικού.

Εκεί θα παραμείνει 3 χρόνια όπου θα ξεδιπλώσει το ταλέντο του και αυτό θα φέρει σαν αποτέλεσμα να στελεχώσει άλλη μια «χρυσή» Εθνική. Αυτή των Εφήβων του 1995.

Ο Κακιούζης θα γίνει περιζήτητος και εκείνος θα επιλέξει με ελαφριά και... κιτρινόμαυρη καρδιά την ΑΕΚ.

Εκεί, θα παραμείνει 7,5 χρόνια και θα ζήσει τα πάντα.

Γλυκιές και πικρές στιγμές γράφτηκαν σε μια σχέση που από την πρώτη στιγμή ήταν πολύ βαθιά.

Στην συνέχεια αρχίζει ένα ευρωπαϊκό ταξίδι, με στιγμές απόλυτης καταξίωσης και σεβασμού από όπου πέρασε.

Η διετία 2003-05 θα βρει τον Μιχάλη στην Ιταλία και συγκεκριμένα στην Σιένα, με την συνέχεια να γράφεται στην Ισπανία και την Μπαρτσελόνα, όπως και της επόμενη χρονιά όπου θα μετακομίσει στην Σεβίλλη.

Το 2008 ο Κακιούζης θα κάνει άλλο ένα ταξίδι, αυτή τη φορά για την Τουρκία και συγκεκριμένα για την Εφές.

Εκεί θα παραμείνει για μια χρονιά και έπειτα θα επαναπατριστεί για λογαριασμό του Άρη, όπου και εκεί θα βρεθεί για μια χρονιά, αφού το ταξίδι συνεχίζεται στην Βιλερμπάν.

Την σεζόν 2011 θα μετακομίσει ξανά στην Ιταλία, αυτή την φορά για την Κρεμόνα και έπειτα για την Ρόμα, ενώ το 2012-13 ο Κακιούζης θα αγωνιστεί για τα χρώματα της Βακάλο.

Επόμενος προορισμός θα είναι η Κύπρος και η ΑΕΚ Λάρνακας, μέχρι να πάρει την απόφαση να επιστρέψει στην Ελλάδα και την Κηφισιά.

Την σεζόν 2015 ο Μιχάλης για αγωνιστεί για τον ΑΠΟΕΛ πριν πάρει την απόφαση να βρεθεί στον Φάρο, όπου και έφτασε στον τελικό προορισμό του, μετά από ένα μακρύ και απολαυστικό ταξίδι.

Οι τίτλοι

1 Κύπελλο Σαπόρτα (2000)

1 Πρωτάθλημα Ελλάδας (2002)

2 Κύπελλα Ελλάδας (2000, 2001)

1 Κύπελλο Ισπανίας (2007)

1 Πρωτάθλημα Ιταλίας (2004)

1 Σούπερκαπ Ιταλίας (2004)

1 Πρωτάθλημα Τουρκίας (2009)

1 Κύπελλο Τουρκίας (2009)

1 Πρωτάθλημα Κύπρου (2013)

1η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων (1995)

1η θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ανδρών (2005)

2η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ανδρών (2006)

Ο Κακιούζης δεν είχε ποτέ το εντυπωσιακό κορμί που ίσως κάποιος να έβλεπε σε άλλους παίκτες. Το ταλέντο του και η ευφυία του όμως μέσα στο παρκέ ίσως να περίσσευε για να δώσει σε μερικούς ακόμα. Φόργουορντ που μπορούσε να κάνει κάθε δουλειά μέσα στο γήπεδο και να προσφέρει χρήσιμα πράγματα που δεν προσέφεραν οι υπόλοιποι 4.

Το μυαλό του ήταν αυτό που πάντα έκανε την διαφορά. Ίσως από τους τελευταίους τόσο αποτελεσματικούς παίκτες μπάσκετ και όχι αθλητές.

Εξαιρετική κίνηση χωρίς τη μπάλα, με κοψίματα στην base line ευρισκόμενος πάντα στο σωστό μέρος την σωστή στιγμή.

Η επαφή του με το καλάθι και η μεγάλη έφεση στο επιθετικό ριμπάουντ όπως και το ότι ήταν εκείνος που θα βγει μπροστά και θα δώσει οδηγίες στους συμπαίκτες του ήταν στοιχεία μοναδικά.

Με λίγα λόγια ο παίκτης που λάτρευαν οι προπονητές και θα αντάλλασσαν οποιονδήποτε για να τον έχουν.

«Η ΑΕΚ είναι η ομάδα μου. Ήμουν, είμαι και θα είμαι ΑΕΚ»

Το μεγαλύτερο κεφάλαιο στην ζωή του Μιχάλη Κακιούζη ήταν η ΑΕΚ.

Ίσως μαζί με τον Ντέμη να ήταν οι παίκτες που δήλωσαν τόσο ξεκάθαρα ότι αγαπούσαν μια ομάδα και ήθελε να υπερασπιστεί τα χρώματα της μέσα στο παρκέ.

Οι σχέσεις έχουν όλα τα συναισθήματα και κανένα δεν έλειψε και από αυτή την συγκεκριμένη.

Με την ΑΕΚ θα καταφέρει να κατακτήσει 2 Κύπελλα, ένα Σαπόρτα και ένα «επικό» πρωτάθλημα που θα σημάνει την αρχή του τέλους.

Το πρωτάθλημα του 2002 θα είναι αυτό που βάλει τους τίτλους τέλους σε μια βαθιά σχέση.

Ο Κακιούζης θα κατηγορηθεί μαζί με άλλους 2 συμπαίκτες του ότι, έχουν... δώσει το πρωτάθλημα στον Ολυμπιακό και κάτι μέσα του θα σπάσει.

Η ανατροπή είναι γεγονός και η ΑΕΚ θα γυρίσει την σειρά από 2-0 σε 2-3 κατακτώντας το πιο επικό πρωτάθλημα στην ιστορία.

Ο Κακιούζης θα είναι εκεί να σηκώσει το Κύπελλο του πρωταθλητή, αλλά οι πληγές στην κιτρινόμαυρη» καρδιά του θα έχουν ανοίξει και θα θέλουν χρόνο να κλείσουν.

Χρόνο που τελικά θα βρει μακρυά, αφού αυτή θα είναι και η τελευταία του χρονιά με την «βασίλισσα».

Η σχέση του με την Εθνική ομάδα θα είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο για τον Μιχάλη Κακιούζη. Η ανανέωση που θα έφερνε ο Γιαννάκης στην Εθνική ομάδα θα βρει την «χρυσή» γενιά των 76άρηδων, που πήραν το χρυσό στο Μουντομπάσκετ των Εφήβων, με νέους ρόλους και τους περισσότερους έξω από αυτήν.

Ο Κακιούζης θα δεχτεί τον νέο ρόλο του προπονητή, θα γίνει αρχηγός και είναι αυτός που θα ενώσει το πλούσιο ταλέντο των γενεών με τα αποτελέσματα να μιλούν από μόνα τους.

Μετά την τεράστια επιτυχία με την εθνική Εφήβων του 95, θα είναι αυτός που θα αποτελέσει τον κοινό παρονομαστή στην αλλαγή... φρουράς.

Γεύτηκε από πρώτο χέρι τις επιτυχίες του 2005 στο Βελιγράδι και του 2006 στο Μουντομπάσκετ.

Ήταν εκεί, πάντα αρχηγός να δώσει το κάτι παραπάνω για την ομάδα και να τιμήσει την φανέλα με το εθνόσημο σε κάθε ευκαιρία που του δόθηκε.

Καλοκαίρι του 2005. Η Εθνική θα ταξιδέψει στην Ιταλία για να δώσει φιλικά παιχνίδι στο πλαίσιο της προετοιμασίας της για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Σερβίας. Τα αποτελέσματα θα γεμίσουν απαισιοδοξία και τους πιο αισιόδοξους.

Η Εθνική ομάδα θα μετρήσει 3 ήττες και η κριτική για ακόμα μια φορά θα είναι σκληρή.

Ο Κακιούζης αμέσως μετά θα ερωτηθεί για το τι πιστεύει για την ομάδα και αφοπλιστικά θα απαντήσει η ομάδα θα κατακτήσει το χρυσό.

Απέδειξε για μια φορά ότι αρχηγός δεν γίνεσαι τυχαία. Κόντρα σε όλους και σε όλα, αναγνώρισε τις δυνατότητες της ομάδας, βγήκε μπροστά και φρόντισε να δικαιωθεί.

Η φωτογραφία του να σηκώνει ίσως ένα από τα πιο γλυκά τρόπαια της ιστορίας μας, θα φέρνει για πάντα συναισθήματα που αποτελούν παράσημο για κάθε αθλητή.

Η πίστη του σε αυτό πάνω απ' όλους και από όλα δίνει στον αρχηγό μας ένα λίγο μεγαλύτερο κομμάτι της επιτυχίας.

Ο Μιχάλης Κακιούζης ξεκινάει μια νέα ζωή, ίσως ως προπονητής, και μας αφήνει για ακόμα μια φορά να συγκινούμαστε για εκείνον, που μαζί με άλλους, συντέλεσαν στο να γίνει το ελληνικό μπάσκετ το προϊόν που είμαστε υπερήφανοι που το έχουμε.

Μας... αναγκάζει να πούμε για ακόμα μια φορά ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ευχαριστώ σε έναν άνθρωπο που προσέφερε με το ταλέντο του στο ελληνικό μπάσκετ και έδειξε ήθος και αγάπη σε μια ομάδα που αγαπάει μια ολόκληρη χώρα.

Ο Μιχάλης Κακιούζης κλείνει μια πολύ μεγάλη καριέρα και μας αφήνει να κοιτάμε με γλυκιά νοσταλγία το παρελθόν και να ανυπομονούμε να δούμε την κληρονομιά που έχει αφήσει στο μέλλον...