Είναι όλα στημένα...

Ζούμε στο μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό κωλοχανείο της Ευρώπης. Έχει κανείς αμφιβολία επ' αυτού; Ο Παναθηναϊκός νίκησε, η ΑΕΚ νίκησε, ο Ολυμπιακός νίκησε, ο ΠΑΟΚ νίκησε. Πάμε παρακάτω γιατί κανένα παιχνίδι δεν χρίζει και ιδιαίτερης κριτικής. Και για ποια μπάλα εξάλλου, να συζητάμε; Για αυτή που παίζεται εκτός γηπέδων;

Βγαίνει σήμερα ένας εισαγγελέας και λέει όσα βλέπει όλος ο λαός εδώ και χρόνια και θα καθόμαστε τώρα να ασχολούμαστε με τους κομπάρσους; Διότι ας μη γελιόμαστε. Κομπάρσοι είναι οι ποδοσφαιριστές. Οι αληθινοί πρωταγωνιστές στο ποδόσφαιρό μας είναι όσοι το περιτριγυρίζουν. Οι παράγοντες, οι διαιτητές, οι δημοσιογράφοι, άλλοτε μεμονωμένα κι άλλοτε όλοι μαζί.

Το καλοκαίρι που πέρασε, αποτέλεσε την μεγαλύτερη ευκαιρία της τελευταίας... 50ετίας για κάθαρση. Πολύ μεγαλύτερη και πιο χρυσή από την ευκαιρία του 2004, με την κατάκτηση του Euro. Μερικούς μήνες μετά, ο ποδοσφαιρικός εισαγγελέας και αντιεισαγγελέας Αρείου Πάγου, Μανώλης Αντωνακάκης έκανε το ρεζουμέ όσο πιο ανάγλυφα γίνεται (διαβάστε εδώ), μιλώντας στον Θάνο Μπλούνα για την «Καθημερινή της Κυριακής»:

«Το μαχαίρι θα έπρεπε να φτάσει στο κόκκαλο. Όμως, μια ομάδα μόνο, η Ηλιούπολη, σήκωσε όλο το βάρος των στημένων αγώνων. Κρίνω ότι όχι μόνο δεν υπήρχε κάθαρση, αλλά ούτε έναρξη της κάθαρσης. Όσοι πιστεύουν ότι έχει αρχίσει η εξυγίανση του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι βαθιά νυχτωμένοι!».

Κι εσείς (κι εμείς μαζί...) ρε θύματα που πληρώνετε εισιτήριο κάθε εβδομάδα ή συνδρομές για να βλέπετε μπάλα, συνεχίζετε και πιστεύετε σε... πρίγκηπες (όχι τον Αλ Σαούντ) και να παθιάζεστε για ποιο πράγμα; Πιο απλά δε μπορούσε να το περιγράψει ο άνθρωπος. ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΣΤΗΜΕΝΑ. It's official. Μέχρι και στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης δεν αποκλείεται να γραφτεί.

Κι είναι άλλο πράγμα να το λέει ένας παίκτης μιας ομάδας, ένας πρόεδρος, κάποιος που τα βλέπει υποκειμενικά κι άλλο να στα λέει αυτός που το έζησε από μέσα και στη διαδρομή του απέδειξε ότι πήρε σωστές και λάθος αποφάσεις, αλλά δεδομένα δεν αποτέλεσε μέρος του συστήματος. Για αυτό άλλωστε φαγώθηκαν και ο Αντωνακάκης και ο Φάκος.

Επειδή δεν ήταν υποχείριά τους. Δεν τους «είχαν», να το πούμε απλά. Έριχναν πρόστιμα, έκαναν εφέσεις, κυνήγησαν τις υποθέσεις που είχαν μέχρι εκεί που μπορούσαν, παρά τον λυσσαλέο πόλεμο που δέχθηκαν από δημοσιογράφους-υπαλλήλους όχι των εφημερίδων αλλά των πραγματικών αφεντικών τους. Την ΕΣΗΕΑ πάντως, την ενδιαφέρουν μόνο οι απεργίες. Αν ένας δημοσιογράφος είναι επίσημα υπάλληλος μιας ομάδας που κάνει το ρεπορτάζ, δεν παίζει ρόλο...

Ο Αντωνακάκης ακτινογράφησε ιδανικά την κατάσταση με το παράδειγμα της Ηλιούπολης. Το απόλυτο κουκούλωμα έγινε. Υπάρχουν 39.000 συνομιλίες που θάφτηκαν επειδή, λέει, δεν υπήρχαν... γραμματείς να τις απομαγνητοφωνήσουν. Η επιτροπή εφέσεων - η πιο ξεφτιλισμένη επιτροπή όλων των σπορ σε Ελλάδα και Αφρική - ακύρωνε όλες τις ποινές, αθώωνε όποιους έκαναν τζιζ και από κάτω οι τσάτσοι επευφημούσαν. Οι εισαγγελείς έμπαιναν στο στόχαστρο, οι Βασάρες, οι Πιλάβιοι, οι Δούροι, οι ανυπάκουοι δημοσιογράφοι, όποιος εν τέλει δεν τους έκανε τα χατήρια.

Το θέμα όμως, δεν είναι τι λέμε εμείς, εσείς και ο Αντωνακάκης. Αλλά ότι ζούμε σε ένα κράτος που παρακολουθεί τα γεγονότα σαν απλός θεατής. Έχει πάρει το ποπ κορν του και αφήνει τους λακαμάδες να παρακολουθούν. Οπότε αφού δεν αντιδρά κανείς, και δε μπορούμε και να το αποφύγουμε, ας το απολαύσουμε. Καλή διασκέδαση.