Παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου: Η κατάλληλη σκηνή για τις πιο συγκινητικές παραστάσεις

Αποστολή στη Βουδαπέστη: Πηνελόπη Γκιώνη

Είναι αρκετά γραφικό να ξεκινήσει κανείς ένα κείμενο μιλώντας για την Ιστορία που γράφτηκε όμως θα ήταν άδικο αν δεν το κάναμε.

Ο στίβος είναι ένα άθλημα που μπορεί να προσφέρει μοναδικά συναισθήματα στον θεατή. Είναι τόσες πολλές οι πληροφορίες που λαμβάνει κανείς, που το μάτι του δεν βαριέται ποτέ. Τα Παγκόσμια πρωταθλήματα είναι η επιτομή του στίβου, η τρίτη μεγαλύτερη διοργάνωση του πλανήτη και όχι άδικα.

Στη συγκεκριμένη διοργάνωση είδαμε μόνο ένα παγκόσμιο ρεκόρ όμως γνωρίσαμε πολλούς πρωταγωνιστές. Είδαμε φοβερές στιγμές, εξαιρετικούς αγώνες και καταλάβαμε από πρώτο χέρι πως το επίπεδο ανεβαίνει όλο και πιο πολύ. Σε μία σχεδόν άψογη διοργάνωση, με μοναδικό κακό το πολύ φορτωμένο website της παγκόσμιας ομοσπονδίας που συχνά μας… άφηνε μόνους να απομνημονεύουμε τα αποτελέσματα από τις γιγαντοοθόνες, στήθηκε η καλύτερη σκηνή για τις μεγαλύτερες παραστάσεις.

Οι Ούγγροι ξεπέρασαν τις προσδοκίες και κατάφεραν να επικοινωνήσουν τόσο καλά το πρωτάθλημα που ούτε μία μέρα δεν μπήκαμε σε άδειο -ή έστω μισοάδειο- στάδιο. Μάλιστα, την πρώτη μέρα των αγώνων πριν μπούμε στο στάδιο θεωρήσαμε πως οι φωνές που ακούμε είναι… τεχνητές.

Οι αγώνες μπορεί να μην είχαν παγκόσμια ρεκόρ αλλά είχαν παλμό, είχαν ατμόσφαιρα, είχαν ρυθμό, είχαν συναίσθημα, είχαν σασπένς. Οι στιγμές που ανατριχιάσαμε από το άκουσμα του κοινού να εμψυχώνει τους αθλητές ήταν πολλές.

Στιγμές μεγάλες, στιγμές μικρές αλλά με μεγάλη σημασία, στιγμές κακές που θα γίνουν μέρος σημαντικών ιστοριών, στιγμές που μας προκάλεσαν τα πιο δυνατά συναισθήματα. Γελάσαμε, βουρκώσαμε, αγχωθήκαμε, ενθουσιαστήκαμε. Όλα, πολύ.

Το Παγκόσμιο πρωτάθλημα της Βουδαπέστης ήταν στιγμές.

Ήταν η στιγμή που ο Μίλτος Τεντόγλου πήρε το χρυσό. Και όχι όταν τελικά νίκησε και το φόρεσε στον λαιμό του αλλά η στιγμή που έκανε τη μεγαλειώδη προσπάθεια στο τελευταίο άλμα. Η στιγμή που αγκάλιασε με την καρδιά του τον Τζαμαϊκανό αντίπαλό του, αφού τον είχε νικήσει. Η στιγμή που έδειξε με το δάχτυλό του όλους εκείνους που βρίσκονταν στην κερκίδα δίπλα του και τον βοήθησαν να ολοκληρώσει τον άθλο που είχε ξεκινήσει. Η στιγμή που ο προπονητής του, ο μεγάλος Γιώργος Πομάσκι, δάκρυσε από χαρά όσο ο Τεντόγλου χαμογελούσε με όλη του την ψυχή. Η στιγμή που συνειδητοποιήσαμε πως αυτός ο αθλητής, αυτός ο όμορφος άνθρωπος, έτυχε να γεννηθεί στην Ελλάδα και έτυχε να ζούμε την ίδια στιγμή με αυτόν και να παρακολουθούμε από τόσο κοντά το μεγαλείο του. Η στιγμή που συνειδητοποιήσαμε πως τελικά οι τυχεροί στη συγκεκριμένη ιστορία ήμασταν εμείς, οι θεατές.

Ήταν η στιγμή που η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη βάδιζε προς τον τερματισμό, στην Πλατεία Ηρώων, όσο όλη της οικογένεια βρισκόταν εκεί και φώναζε ξέφρενα. Όταν ξέσπασε αμέσως μόλις πέρασε τη γραμμή του τερματισμού, λύγισε, έκλαψε και μαζί της δάκρυσαν όσοι βρίσκονταν εκεί. Όταν αγκαλιάστηκε με τη μητέρα της, που τόσο πολύ έχει προσπαθήσει για να πραγματοποιήσει το όνειρο της κόρης της κι εκείνη τη στιγμή το έβλεπε μπροστά της να παίρνει σάρκα και οστά. Όταν ο σύζυγός της έκανε πατίνι παράλληλα της διαδρομής που βάδιζε η Ντρισμπιώτη, για να είναι πραγματικά δίπλα της. Όταν όλοι φώναζαν ρυθμικά «Αντιγόνη! Αντιγόνη!» και ο κόμπος ανέβαινε στον λαιμό μας, έτοιμοι να δακρύσουμε.

Ήταν η στιγμή που ο Μιχάλης Αναστασάκης έριχνε τη βολή που θα τον έβαζε στον τελικό του Παγκοσμίου αλλά παράλληλα θα άφηνε εκτός τελικού τον συναθλητή του, Χρήστο Φραντζεσκάκη. Όταν αργότερα να είναι 10ος στον κόσμο (!) και στις δηλώσεις του, με απόλυτη ταπεινότητα, να τονίζει πως θα ήθελε πολύ να αγωνιστεί σε έναν τελικό μαζί με τους άλλους ταλαντούχους, Έλληνες σφυροβόλους ή έστω, ας αγωνίζονται εναλλάξ.

Ήταν η στιγμή που η μαχήτρια Κατερίνα Στεφανίδη τραυματίστηκε και ενώ τη μετέφεραν εκτός αγωνιστικού χώρου εκείνη ζητούσε να μείνει εκεί για να αγωνιστεί. Όταν είπε πως«Είμαστε σε Παγκόσμιο πρωτάθλημα, δεν θα τα παρατούσα» και το εννοούσε αφού παρ’ ότι ο αστράγαλός της πρηζόταν εκείνη προσπαθούσε μέχρι το τελευταίο της άλμα να προκριθεί. Η στιγμή που έφυγε τελικά χαμογελαστή, έτοιμη για την επόμενη πρόκληση και ακόμη πιο έτοιμη να στηρίξει όλη της την ομάδα.

Ήταν η στιγμή που η Ελίνα Τζένγκο μας μίλησε δακρυσμένη, και με περίσσιο θάρρος είπε πως δεν προσέχει τον εαυτό της, πως το άγχος την έχει καταβάλει τόσο πολύ. Όταν αυτό το μόλις 21 ετών κορίτσι έδειχνε για ακόμη μία φορά πως το μέλλον της είναι χρυσαφένιο, όπως και ο χαρακτήρας της. Όταν η αλήθεια της μας έκανε να νιώσουμε πως ίσως κάτι να κάνουμε λάθος τελικά που ένα παιδί -κυριολεκτικά παιδί- νιώθει τέτοια πίεση και την εμποδίζει να ευχαριστηθεί τον αγώνα της.

Ήταν η στιγμή που ο Εμμανουήλ Καραλής ήρθε παγωμένος στη μεικτή ζώνη. Όταν νωρίτερα δεν μπορούσε να πιστέψει πως έκανε τρία άκυρα στο αρχικό ύψος και όταν, δύο μέρες μετά, ζήτησε συγγνώμη από το κοινό. Μία συγγνώμη που δεν θα έπρεπε να έχει πει ποτέ γιατί κανείς από όσους ζήτησε συγγνώμη δεν γνωρίζει πώς έχει φτάσει ο ίδιος στο σημείο που είναι σήμερα και τί περνάει για να βρίσκεται εκεί.

Ήταν η στιγμή που η ειλικρίνεια μας «έσπασε». Όταν η Ελένη Πόλακ αναρωτήθηκε αν ο στίβος μπορεί να της προσφέρει πια κάτι, δεν ξέρει αν μπορεί να συνεχίσει έτσι και πως παρ’ ότι αγαπά τον στίβο ίσως σύντομα να μην τη βλέπουμε πια στα ταρτάν. Όταν η Τατιάνα Γκούσιν είπε απόλυτα αυθόρμητα πως δεν μπορεί να στεναχωρηθεί που δεν πέρασε το 1.89μ., όσο άνθρωποι χάνουν τα σπίτια τους στην Ελλάδα από τις φωτιές.

Ήταν οι στιγμή που το χαμόγελο μας έδωσε ξανά ελπίδα. Όταν η Πολυνίκη Εμμανουηλίδου βγήκε ευτυχισμένη από τον προκριματικό των 200μ., που είχε τρέξει δίπλα σε είδωλά της και είχε προκριθεί στον ημιτελικό. Όταν ο Κώστας Ζάλτος χαμογελούσε και δήλωσε ευτυχισμένος που βρισκόταν σε αυτή την τεράστια διοργάνωση. Όταν η Παναγιώτα Δόση, παρά τον τραυματισμό της, μας μοίρασε λίγη αισιοδοξία και φρεσκάδα λέγοντάς μας το πιο απλό και αληθινό: «Συνεχίζουμε».

Το πρωτάθλημα της Βουδαπέστης ήταν πρόσωπα.

Ήταν το πρόσωπο της Φέμκε Μπολ όταν έπεσε λίγο πριν τον τερματισμό στη μεικτή σκυταλοδρομία 4Χ400μ. αλλά και το πρόσωπό της όταν έδωσε τελικά στην ομάδα της το χρυσό που μπορούσαν να κερδίσουν.

Ήταν το πρόσωπο της Νίνα Κένεντι όταν τελικά κατάλαβε πως η Κέιτι Ναζότ θέλει να μοιραστούν το χρυσό μετάλλιο και έτσι δύο από τα πιο μεγάλα όνειρά της γίνονταν πραγματικότητα: ήταν Παγκόσμια πρωταθλήτρια και ανέβαινε στο βάθρο με μία από τις κορυφαίες άλτριες του επί κοντώ.

Ήταν το πρόσωπο της Γιούλιμαρ Ρόχας όταν τελικά βρέθηκε στην οχτάδα και συνέχισε τις προσπάθειές της στον δραματικό τελικό του τριπλούν και όταν τελικά κέρδισε με διαφορά μόλις 8 εκατοστών.

Ήταν το πρόσωπο του Ντάνιελ Σταλ όταν πήρε τον παγκόσμιο τίτλο στην τελευταία του προσπάθεια στη δισκοβολία, όπως και της Λαουλάουγκα Ταουσάγκα που με τον ίδιο εντυπωσιακό τρόπο αναδείχθηκε παγκόσμια πρωταθλήτρια στη δισκοβολία γυναικών.

Ήταν το πρόσωπο του Γουέινι Πίνοκ στο μήκος, όταν είδε τον Τεντόγλου να τον περνά στο τελευταίο άλμα που χαμογελούσε για δύο λόγους: πρώτα γιατί θα βεισκόταν δεύτερος και έπειτα γιατί είχε γίνει μέρος ενός καταπληκτικού τελικού, είχε κάνει πραγματικότητα ένα όνειρο.

Ήταν το πρόσωπο του Γιάκομπ Ίνγκεμπριγκτσεν όταν τερμάτισε δεύτερος στην κούρσα των 1500μ. αλλά και του Άλισον Ντος Σάντος όταν χτύπησε δύο εμπόδια και μετά παράτησε την κούρσα, τερματίζοντας πέμπτος.

Ήταν τα πρόσωπα των τριών μεταλλιούχων στο μήκος γυναικών, που μαρτυρούσαν την απέραντη χαρά τους για όσα έζησαν εκείνη τη μέρα αλλά και τον απεριόριστο σεβασμό που τρέφουν η μία για την άλλη. Το κλάμα της Ιβάνα Βουλέτα μας έκανε να θυμηθούμε πως είναι να πετυχαίνεις τον μεγάλο σου στόχο.

Ήταν τα πρόσωπα των θεατών, που τα μάτια τους έλαμπαν όσο παρακολουθούσαν και γίνονταν μέρος κάθε αγώνα που έβλεπαν μπροστά τους.

Ήταν τα πρόσωπα των εθελοντών που απαντούσαν σε κάθε αίτημα, με απόλυτη ευγένεια και καλοσύνη.

Το ραντεβού με τη μεγαλύτερη διοργάνωση του κλασικού αθλητισμού ανανεώνεται για το 2025, στην πρωτεύουσα της Ιαπωνίας.