Γιουβέντους-Νάπολι: 9/11/86

Ξεκινήσαμε Αύγουστο, φτάσαμε Φεβρουάριο και ακόμη στο Campionato είναι όλα ρευστά σε όλα τα μέτωπα. Το μόνο που ξέρουμε -κι αυτό το μάθαμε μόλις πριν λίγες εβδομάδες- είναι το ζευγάρι που θα διεκδικήσει το scudetto. Ενα ζευγάρι που δεν έχει μόνο αγωνιστική κόντρα αλλά και εξωγηπεδική, δίνοντας έτσι και μια πιο... ρομαντική διάσταση στη μάχη. Γιουβέντους εναντίον Νάπολι σημαίνει βορράς εναντίον νότου και γι' αυτό οι Ιταλοί το χαίρονται ακόμη περισσότερο. Οπως θα το χαρούμε κι εμείς καθώς από σήμερα και μέχρι την Παρασκευή θα μπαίνει και ένα θέμα για το scontro diretto των Μπιανκονέρι με τους Παρτενοπέι. Και η αρχή δεν μπορεί να μην γίνει από τη δεκαετία του '80 και το ματς που σήμανε την έναρξη της... επίθεσης του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα προς το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία της Νάπολι!

Σε ένα αφιέρωμα της για τα γενέθλια της Γιουβέντους πριν λίγα χρόνια, η Gazzetta dello Sport έγραψε ότι οι Μπιανκονέρι είναι ο μόνος σύλλογος που έχει στην τροπαιοθήκη του και... Μουντιάλ. Θα μπορούσε να αναφέρεται σε οποιοδήποτε από τα τέσσερα της Ιταλίας αλλά αυτό στο οποίο εστίαζε η μεγαλύτερη αθλητική εφημερίδα της χώρας ήταν αυτό του 1982. Ηταν η Σκουάντρα Ατζούρα του Τζοφ, του Σιρέα, του Καμπρίνι, του Τζεντίλε, του Ταρντέλι, του Ρόσι, του Καούζιο που είχε φύγει μόλις πριν ένα χρόνο για την Ουντινέζε... Αυτήν την ομάδα, συν τους Πλατινί και Μπόνιεκ, ήξερε ότι θα έβρισκε απέναντι του ο Μαραντόνα όταν αποφάσιζε να υπογράψει στη Νάπολι το καλοκαίρι του 1984, προκαλώντας ντελίριο στον νότο και σοκ σε όλους τους υπόλοιπους.

Το ξεκίνημα δεν ήταν εύκολο καθώς οι Παρτενοπέι τερμάτισαν στην 7η θέση στην πρώτη χρονιά του Αργεντίνου, ο οποίος έπρεπε να προσαρμοστεί στις ιταλικές άμυνες. Οι οποίες, την δεκαετία του '80, ήταν ό,τι πιο σκληρό μπορεί να φανταστεί κάποιος σε ποδοσφαιρικό γήπεδο. Ενα χρόνο μετά, έχοντας καταλάβει πού βρίσκεται, ο «Pibe de oro» θα οδηγούσε την ομάδα του στην 3η θέση και από το καλοκαίρι του 1986 θα αλλάξουν όλα. Εχοντας κάνει πράγματα και θαύματα στα γήπεδα του Μεξικό, όπου αποφάσισε ότι θα κάνει παγκόσμιους πρωταθλητές τους υπόλοιπους δέκα που έμπαιναν μαζί του στο γήπεδο, ο Μαραντόνα είναι έτοιμος για να πετύχει κάτι ακόμη δυσκολότερο: Να δώσει για πρώτη φορά στα χρονικά το scudetto σε μια ομάδα του ιταλικού νότου.

Με βάση το πώς εξελίχθηκε η ιστορία, οι μεγαλύτερες μάχες του Ντιέγκο στην Ιταλία ήταν κόντρα στη Μίλαν των Ολλανδών και μετά απέναντι στην Ιντερ των Γερμανών. Για να φτάσει, όμως, σε αυτό το σημείο, έπρεπε πρώτα να βγάλει νοκ άουτ τον κάτοχο του τίτλου. Την Γιουβέντους. Και η μέρα που... φώναξε ότι είναι έτοιμος να φέρει τα πάνω-κάτω στο Campionato, ήταν η Κυριακή 9 Νοεμβρίου 1986. Στο «Κομουνάλε» του Τορίνο, όπου 60.000 οπαδοί των δύο ομάδων περίμεναν να δουν ένα ντέρμπι πρωτοπόρων. Οπως τώρα, δηλαδή... Ενα ματς που έδειξε τον χαρακτήρα εκείνης της Νάπολι, όχι μόνο λόγω του τελικού αποτελέσματος αλλά λόγω του τρόπου με τον οποίο έφτασε σε αυτό. Ακόμη και σήμερα, κάτι μήνες πριν συμπληρωθούν 30 χρόνια, για τους Ναπολιτάνους είναι το ματς που σήμανε την... la svolta. Το σημείο όπου όλα άλλαξαν δηλαδή!

Για έναν Ιταλόφιλο, το να βλέπει βίντεο από τα 80's είναι απλά ηδονή. Ετσι -κι ακόμη καλύτερο- ήταν το όλο σκηνικό για αυτούς που το ζούσαν τότε σαν πρωταγωνιστές. Και το ζούσαν σαν... ιεροτελεστία, την οποία τηρούσαν κατά γράμμα κάθε Κυριακή. Η άφιξη του Τζιάνι Ανιέλι στο «Κομουνάλε» σήμανε πάντα συναγερμό στους δημοσιογράφους, με τους οποίους ήταν πάντα πιο ευδιάθετο το αφεντικό της Γιουβέντους και της FIAT (ή ακόμη και της Ιταλίας) όταν το θέμα ήταν το ποδόσφαιρο. «Ο Μαραντόνα και ο Πλατινί; Ο ένας είναι πιο νέος, ο άλλος είναι πιο... elegante», έλεγε πριν την έναρξη εκείνο το μεσημέρι ο Avvocato, ο οποίος δεν είχε ποτέ πρόβλημα να κάνει δηλώσεις για την Domenica Sportiva και στο ημίχρονο των αγώνων!

«Βλέπω μια δυνατή Νάπολι, μια ομάδα που μπορεί να διεκδικήσει τον τίτλο», ήταν η ατάκα του μετά τα πρώτα 45 λεπτά, τα οποία δεν είχαν γκολ. Ηταν στη μοίρα των Ναπολιτάνων, φαίνεται, την πρώτη φορά που θα άκουγαν ότι η ομάδα τους μπορεί να κατακτήσει το scudetto, να το άκουγαν από τον άνθρωπο που ήθελαν να νικήσουν. Και το έκαναν στο δεύτερο 45λεπτο, με τρόπο που έπεισε τους πάντες ότι ο Μαραντόνα και οι υπόλοιποι δέκα δεν αστειεύονταν. Το γκολ του Μίκαελ Λάουντρουπ στο 50' έβαλε μπροστά την Γιούβε και όλοι πίστεψαν ότι θα ήταν απλά... ακόμη μία Κυριακή αλλά η συνέχεια έμεινε στην ιστορία. Στο 73' ο Φεράριο θα ισοφαρίσει, στο επόμενο λεπτό ο Τζιορντάνο θα κάνει το 1-2 και στο 90' ο Βολπετσίνα θα γράψει το τελικό 1-3 μέσα σε παραλήρημα!

Αυτό ήταν... Από εκείνη την ημέρα, η Νάπολι δεν κοίταξε ποτέ ξανά πίσω ενω η Γιουβέντους δεν μπόρεσε να ακολουθήσει. «Στο Μουντιάλ του 1986 ο Ντιέγκο έδειξε σε όλο τον κόσμο ότι ήταν ο καλύτερος, παίρνοντας την σκυτάλη από τον Πλατινί. Αυτό επισημοποιήθηκε την σεζόν 1986-87. Ο Μαραντόνα έδινε στη Νάπολι την μεγαλύτερη χαρά της ιστορία της και ο Μισέλ αποφάσιζε ότι είχε έρθει η ώρα για να αποσυρθεί, αν και μόλις 32 ετών», θα πει μετά από χρόνια ο Τσίρο Φεράρα, ο οποίος έζησε τα πάντα με τις φανέλες και των δύο ομάδων.

Τι σήμαινε εκείνο το 1-3 στο «Κομουνάλε», μπορούσε ή μπορεί να το καταλάβει στην πλήρη διάσταση του μόνο κάποιος Ναπολιτάνος. Οπως, για παράδειγμα, ο συγγραφέας Μαουρίτσιο Ντε Τζιοβάνι, ο οποίος έγραψε ολόκληρο βιβλίο για εκείνο το μεσημέρι. Το ονόμασε «Juve-Napoli 1-3, La presa di Torino», σε ελεύθερη μετάφραση «η άλωση του Τορίνο» και διηγείται σε αυτό πώς έζησε μια παρέα τεσσάρων φανατικών οπαδών των Παρτενοπέι (ο ίδιος ήταν ο ένας εξ αυτών) το ταξίδι από το νότο ως το Τορίνο, τα συναισθήματα κατά τη διάρκεια του ματς και μετά την επιστροφή ως θριαμβευτές. Πάνω σε αυτό το βιβλίο, ο 43χρονος ηθοποιός Αντόνιο Νταμάσκο, Ναπολιτάνος που ζει στο Τορίνο, ανέβασε θεατρική παράσταση πριν λίγα χρόνια, θέλοντας να τιμήσει με τον τρόπο του αυτό που έκανε η ομάδα του Οτάβιο Μπιάνκι εκείνο το μεσημέρι και το οποίο οδήγησε στην κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος.

«Ενας αγώνας ανάμεσα σε Γιουβέντους και Νάπολι είναι το έμβλημα μιας κοινωνικής κόντρας, αυτής ανάμεσα στον βορρά και το νότο. Για να είμαι ειλικρινής, εκείνο το ματς, στο οποίο ήμουν παιδάκι, το έζησαν σαν... Γιουβεντίνος. Ο πατέρας μου δούλευε στη FIAT, ήταν φυσικά οπαδός της Νάπολι και για να του πάω κόντρα, όπως συχνά συμβαίνει με τους γιους και τους πατεράδες λίγο πριν την εφηβεία, δήλωνα Μπιανκονέρο. Για έναν Ναπολιτάνο δεν υπάρχει κάτι χειρότερο από το να έχει γιο Γιουβεντίνο. Μετά, βέβαια, όταν έγινα ενήλικος, κατάλαβα το λάθος μου και λάτρεψα τη Νάπολι οπότε αυτή η θεατρική παράσταση μπορεί να θεωρηθεί και μια έμπρακτη συγγνώμη προς τον πατέρα μου. Ας πούμε ότι είναι ένα ματς, το οποίο ενώνει δύο διαφορετικές γενιές Ναπολιτάνων», δήλωσε το 2013 στο Sky Italia.

Ενα ματς, το οποίο «ακύρωνε» αυτό της 6ης Απριλίου 1975, όταν η Γιουβέντους θα επικρατούσε με 2-1 χάρη στο γκολ του (πρώην Ναπολιτάνου) Ζοσέ Αλταφίνι, κατακτώντας το πρωτάθλημα. Ενα ματς, το οποίο έβαλε τέλος σε μια παράδοση 29 χρόνων που ήθελε τους Παρτενοπέι να μην πανηγυρίζουν στο Τορίνο κόντρα στους Μπιανκονέρι... «Ηταν το σημείο-κλειδί, η μέρα που άλλαξαν όλα. Ημασταν ισόβαθμοι στην κορυφή, ήταν μόλις η 9η αγωνιστική αλλά το γεγονός ότι νικήσαμε εκεί, μας έδωσε την ώθηση που θέλαμε για να γράψουμε στη συνέχεια ιστορία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πώς ένιωσα όταν έκανα το 1-3 στο 90' και κλείδωσα τη νίκη», δήλωσε πριν λίγες μέρες ο Βολπετσίνα, ο οποίος πάντως δεν θέλησε να αναφερθεί στην ομιλία του Μαραντόνα προς τους συμπαίκτες του λίγο πριν αναχωρήσει η αποστολή για το «Κομουνάλε». Το τι τους είπε ο Αργεντίνος, έχει μείνει μυστικό όλα αυτά τα χρόνια καθώς όλοι αποφεύγουν πάντα να απαντήσουν...

Οπως και να έχει, ό,τι κι αν τους είπε ο Ντιέγκο, προφανώς είχε αποτέλεσμα αφού η Νάπολι κόντρα στις προβλέψεις όταν άρχιζε η σεζόν, πανηγύριζε στις 10 Μαΐου 1987 -μετά το 1-1 με την Φιορεντίνα στο San Paolo- το πρώτο scudetto της ιστορία της! Θα ακολουθούσε ακόμη ένα, το 1990, αλλά οι βάσεις είχαν μπει εκείνο το μεσημέρι του Νοέμβρη του '86. Ενα μάθημα για τον Ιγουαΐν, τον Ινσίνιε, τον Χάμσικ, τον Σάρι και τους υπόλοιπους...