The story: Από τη διάλυση στον θρόνο...

Είναι γνωστό πως στην Ελλάδα το «Θεός» από το «παλτό» απέχουν όσο το «δοκάρι και μέσα» απ' το «δοκάρι κι έξω». Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός απείχε ακόμα λιγότερο όπως αποδείχθηκε. Όσο το «κριτική» απ' την «αυτοκριτική».

Το μάθημα αυτό το πέρασε πρώτος με επιτυχία ο Ολυμπιακός. Όταν οι Αγγελόπουλοι συνειδητοποίησαν πως φέρνοντας καραβιές ΝΒΑερς, τύπους που πρόσφεραν αφειδώς θέαμα, αλλά ουσία μηδέν, θα έκλειναν κοντά μια δεκαετία χωρίς να φτάσουν στη γη της επαγγελίας. Μέχρι που ήρθε ο... άγιος Ντούντα, έβαλε νέες αρχές και κατέστησε σαφές πως οι τίτλοι περνάνε απ' το... κανονικό μπάσκετ. Εφάρμοσε το ευρωπαϊκό πρόγραμμα, έβαλε αρχές στο παιχνίδι, επένδυσε σε παίκτες που μπορούσαν να φέρουν εις πέρας το πλάνο του, μοίρασε σωστά ρόλους και ας μην είχε ούτε έναν παίκτη να καρφώνει ανάποδα και «τσεκούρι».

Κι όμως, ο Ολυμπιακός προ διετίας ήταν περίπου στην ίδια αφετηρία που βρέθηκε ο Παναθηναϊκός αυτό το καλοκαίρι. Είχε σχεδόν μια νέα ομάδα να φτιάξει απ' την αρχή, με φοβερή δυσπιστία απ' τον κόσμο, μια διοίκηση που κυνηγούσε χίμαιρες, την ΚΕΔ, την ΕΟΚ, τους κακούς ατζέντηδες που «μοσχοπουλούσαν» και τους έπιαναν κότσο και το «σύστημα» να τους κυνηγάει.

Το ξεκίνημα και η ολοκληρωτική αποδόμηση

Ο Παναθηναϊκός είχε όλα αυτά, συν τη βαριά σκιά του Ομπράντοβιτς να αιωρείται. Και τους τίτλους να έχουν χρεωθεί ως επί το πλείστον στη δική του δουλειά. Το ξεκίνημα δεν το λες απλά δύσκολο. Ήταν βουτιά στον Ειρηνικό χωρίς σωσίβιο, με ανοιχτές πληγές και καρχαρίες να παραμονεύουν. Διότι ο «αιώνιος» αντίπαλος είχε ήδη φτιάξει μια πανίσχυρη βάση που χρειαζόταν μόνο πινελιές, με αυτοπεποίθηση στο full, έλεγχε την κατάσταση σε όλα τα επίπεδα, είχε γίνει πόλος έλξης για τους παίκτες που έμπαιναν στο μεταγραφικό δίλημμα «Παναθηναϊκός ή Ολυμπιακός».

Η έλευση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου αποτέλεσε απ' τη μια σανίδα σωτηρίας για έναν Παναθηναϊκό που αναζητούσε (κατά δήλωση των ιδιοκτητών του πάντα) νέους μεγαλομετόχους, αλλά απ' την άλλη κουβαλούσε και όλα τα αρνητικά επακόλουθα της προϊστορίας του ΔΓ στον σύλλογο, κι όχι μόνο στο ποδοσφαιρικό τμήμα.

Οι παίκτες φοβισμένοι για το αύριο άρχισαν να αποχωρούν, ο Ομπράντοβιτς έφυγε λόγω της κοροϊδίας που είχε υποστεί τα τελευταία χρόνια (κατ' ομολογία του Δημήτρη Γιαννακόπουλου στην περιβόητη συνέντευξη Τύπου του φθινοπώρου) και δεδομένης της «έλλειψης εγγυήσεων» που έλαβε, η ομάδα αποδομήθηκε πλήρως. Διαλύθηκε για να το πούμε ωμά! Και ξαναχτίστηκε απ' την αρχή δίνοντας αρχικά τα αγωνιστικά ηνία στα χέρια του αμφιλεγόμενου, για όσους δεν γνωρίζουν μπάσκετ, Αργύρη Πεδουλάκη.

Να ήταν όμως μόνο αυτά τα προβλήματα;

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είχε ανοιχτά μέτωπα με τους οργανωμένους, με τον απλό φίλαθλο κι άνοιξε με το καλημέρα ορισμένα ακόμα: Με τους καλύτερους ατζέντηδες στον χώρο γιατί «τους έσπρωχναν σε άλλες ομάδες», με δημοσιογράφους που «ήθελαν το κακό του Παναθηναϊκού», ενώ υπήρχαν ήδη «προηγούμενα» με την Ευρωλίγκα. Είχε όμως κι έναν ισχυρό σύμμαχο: Την εμπιστοσύνη του κόσμου στο επώνυμό του. Η επιλογή του Αργύρη Πεδουλάκη συνάντησε πολύ ισχυρές αντιδράσεις από το ευρύ κοινό (εδώ μπορείτε να διαβάσετε τη δική μας άποψη όταν ανακοινώθηκε)

και οι κάκιστες επιλογές, από βιασύνη, έλλειψη εμπειρίας και όχι απεριόριστο μπάτζετ, έφεραν τα πρώτα σύννεφα στο ΟΑΚΑ που κορυφώθηκαν στο εντός έδρας παιχνίδι με την Κίμκι. Έναν αγώνα που σηματοδότησε το επίσημο τέλος εποχής της δυναστείας που είχε χτίσει ο Ομπράντοβιτς και της ασυλίας που παρείχε ο κόσμος σε όλους λόγω των επιτυχιών.

Η απομάκρυνση των Τοτσέδων...

Ήταν όμως και το πρώτο καμπανάκι που άρχισε να ακούει η διοίκηση και το τεχνικό τιμ. Διαπιστώνοντας ότι στο ρόστερ είχαν πάρει θέση παίκτες (Πάνκο, Αρμστρονγκ, Κίτσεν συν κάποιους Έλληνες) που άλλη εποχή θα έβρισκαν θέση μόνο στον Παναθηναϊκό του... Βαρδινογιάννη μαζί με Μίτου, Ραγκουέλ, Ντεμπά, ξεκίνησαν την δεύτερη ανοικοδόμηση. Κι έτσι, έφτασε ο Παναθηναϊκός που 13 χρόνια δεν άλλαζε παίκτη ούτε με αίτηση, να τελειώνει τη χρονιά με 11 ξένους!!! Κάθε αλλαγή έκρινε σε μεγάλο βαθμό και έναν τίτλο. Ο Γκιστ με τον Καπόνο βοήθησαν στην κατάκτηση του Κυπέλλου, η αλλαγή του Μπανκς άργησε χαρακτηριστικά με συνέπεια τον αποκλεισμό από το φάιναλ φορ, οι προσθήκες του Κάρι κυρίως, αλλά και του Γκουίν οδήγησαν στο νταμπλ.

Για να συμβούν όλα αυτά, χρειάστηκε η διοίκηση να βάζει κάθε φορά το χέρι στην τσέπη. Κι έτσι το μπάτζετ, να ξεφύγει από τα 11-12 εκατομμύρια που είχε τεθεί ως όρος στον Ομπράντοβιτς και να εκτοξευθεί σε επίπεδα που θα τον καθιστούσαν ευθέως ανταγωνιστικό έναντι του Ολυμπιακού που είχε τα γνωστά πλεονεκτήματα.

Όσο οι αλλαγές συνεχίζονταν, ο Πεδουλάκης φρόντιζε να βάζει το τρένο στις ράγες. Δουλεύοντας πολύ και μιλώντας λίγο, είδε τις αδυναμίες κι από τον Γενάρη ήδη, η ομάδα του αποκτούσε ταυτότητα. Με μπάσκετ αργό, αλλά ελεγχόμενο, με άμυνα που τσάκιζε κόκαλα, αλλά επίθεση προβλέψιμη, κέρδιζε κι έχανε κρίσιμα παιχνίδια, όμως σιγά σιγά άρχισε να πείθει τον κόσμο.

Η δικαίωση του Πεδουλάκη και των ΜΜΕ για την πίστωση χρόνου

Σε αυτό το διάστημα, ο Πεδουλάκης είχε να αντιμετωπίσει έναν περίεργο, για τα ελληνικά δεδομένα, διχασμό. Ένα κοινό που στήριζε σιωπηλά στο ΟΑΚΑ και δεν έκραξε ποτέ τον προπονητή, τους "χούλιγκαν του πληκτρολογίου" που τον έθαβαν για ψύλλου πήδημα στο facebook και την αξιοσημείωτη στάση του Τύπου. Κι όμως, όλως περιέργως, και ο Πεδουλάκης και ο Μπαρτζώκας, είχαν φάει την «ένεση» ότι τους... πολεμούσαν απ' το παρασκήνιο τα media και οι δημοσιογράφοι. Ποιοι; Θα δυσκολευτείτε πολύ ψάχνοντας στο google να βρείτε σοβαρά άρθρα σε σοβαρά Μέσα που να κριτικάρισαν τον «Άρτζι». Η όποια κριτική αφορούσε τις επιλογές των ξένων που πρώτα απ' όλα αναγνώρισε η διοίκηση και το τεχνικό τιμ. Η 100% χιουμοριστική σάτιρα για τα αγγλικά ή το πουκάμισο που βγήκε απ' έξω, έγινε σημαία δήθεν χλευασμού, που ασπάστηκε και ο Πεδουλάκης (!), ενώ στην πραγματικότητα, ουδείς αμφισβήτησε εν γένει προπονητικά τον τεχνικό του τριφυλλιού. Αντιθέτως, τον στήριξαν, όπως και τον Μπαρτζώκα, και τα αποτελέσματα επιβεβαίωσαν όσους είχαν το θάρρος να πάρουν θέση κόντρα στο ρεύμα.

Ο Πεδουλάκης το χρησιμοποίησε ως «έξτρα κίνητρο», μπήκε ασπίδα μπροστά απ' τους παίκτες του, και συνεχίζοντας να υποστηρίζει το σχέδιο του, εισέπραξε στο τέλος τους καρπούς. Κύπελλο, πρωτάθλημα και το σημαντικότερο έπαθλο το «Πεδουλάκης οέ οέ οέ» στη φιέστα.

Το Κύπελλο έδωσε το έναυσμα, λειτούργησε ως καύσιμο στην ψυχολογία και ο Παναθηναϊκός άρχισε να ανεβάζει στροφές. Πάλεψε σκυλίσια για την πρόκριση κόντρα στη Μπαρτσελόνα και παρ' ότι αποκλείστηκε είχε ήδη φωνάξει «παρών» σε μια πολύ δύσκολη, μεταβατική χρονιά. Ο αποκλεισμός του τελικά, δεν αποκλείεται να τον βοήθησε να συγκεντρωθεί επί ενάμιση μήνα στον στόχο που εξ αρχής είχε τεθεί: Επιστροφή των σκήπτρων στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Ο ρόλος του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος το είχε πάρει προσωπικά και το αποτέλεσμα τον δικαίωσε. Η επίθεση στον Πηλοϊδη μετά το παιχνίδι στο ΣΕΦ ήταν το πρώτο δείγμα πριν ακολουθήσουν τα «ξεβρακώματα» στον Μπερτομέου, οι έλεγχοι ντόπινγκ που επιχείρησαν να «πειράξουν» το μυαλό των παικτών του Ολυμπιακού, το ντου στην τριάδα διαιτητών του δεύτερου τελικού και άλλες ενέργειες είχαν την σφραγίδα του προέδρου της ΚΑΕ Παναθηναϊκός. Μια τακτική που σε πολλές περιπτώσεις θυμίζει Βαγγέλη Μαρινάκη. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι ένας επιθετικός παίκτης, που δεν έχει όρια όταν θέλει να πετύχει τον στόχο του.

Και τον πέτυχε στον απόλυτο βαθμό. Πήρε το νταμπλ στην πρώτη του χρονιά (όπως κι ο Μαρινάκης το 2011), έδωσε όραμα για τον μπασκετικό Παναθηναϊκό, τον κατέστησε ξανά ανταγωνιστικό παρά τις μεγάλες απώλειες. Κι αφού πήρε τους τίτλους, ένα χρόνο μετά την πλήρη διάλυση, βρίσκεται στη θέση ισχύος που ήταν ο Παναθηναϊκός όλα αυτά τα χρόνια έναντι του βασικού ανταγωνιστή του. Είναι ξανά πιο ελκυστικός ως ομάδα για νέους παίκτες, όπως ο Γιάνκοβιτς, ο Παππάς που οδεύουν προς το ΟΑΚΑ, αλλά και παλιούς όπως ο Φώτσης και άλλοι...

Ο... Βαρδινογιάννης και ο νέος στόχος

Η σύγκριση είναι αναπόφευκτη: Ο Βαρδινογιάννης δήλωσε εγγυητής της επόμενης ημέρας και άφησε τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό να διασύρεται σε όλα τα επίπεδα προκειμένου να φανεί το κενό του, ο Γιαννακόπουλος, αφού δεν βρήκε νέο μεγαλομέτοχο, έκανε καύσιμο τον εγωισμό του για να πετύχει το τμήμα μπάσκετ. Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός αποτελεί το πρώτο κερδισμένο στοίχημα στην επιχειρηματική ζωή του Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Με τον τρόπο του ή τις τακτικές του, θα βρείτε πολλούς να διαφωνούν και πολλούς να συμφωνούν. Το αποτέλεσμα όμως δεν επιδέχεται αμφισβήτησης.

Αφού κατέκτησε σχεδόν το μάξιμουμ όσων μπορούσε σαν πρώτη σεζόν, ξεκινάει την επόμενη χρονιά με μια ισχυρή βάση παικτών, με την ψυχολογία ομάδας και κόσμου στα ύψη και μεγάλη δίψα να επιστρέψει στους ευρωπαϊκούς τίτλους. Οι πρώτες κινήσεις έχουν ήδη γίνει και αναμένονται οι επόμενες που θα δείξουν εξ αρχής αυτή τη φορά κι όχι μεσούσης της σεζόν, ότι ο μεγάλος στόχος θα είναι η Ευρωλίγκα. Πέρυσι τέτοιο καιρό δεν είχε τίποτα, τώρα του λείπουν λίγα. Πρόοδος αν μη τι άλλο...