Κριτική ναι, πανικός όχι...

Οι καλές ομάδες μπορούν να γιγαντωθούν από μία ήττα που δεν κοστίζει αποκλεισμό, που δεν φέρνει καταστροφή. Οι κακές ομάδες, όπως η Ρωσία χάνει ένα ματς στην πρεμιέρα και διαλύεται. Η Τουρκία το ίδιο. Οι καλές ομάδες σαν τη Γαλλία θα χάσουν από τη Γερμανία στην 1η αγωνιστική και θα επανέλθουν κερδίζοντας τις υπόλοιπες ομάδες. Η Ισπανία έχασε από τη Σλοβενία (ήττα που θα κουβαλήσει στη δεύτερη φάση) στο φινάλε, αλλά διέλυσε όλους τους άλλους.

Αυτή η ήττα δεν ήταν ένα μη αναστρέψιμο αποτέλεσμα. Απλά θα ήμασταν ήδη στην 8άδα, χωρίς άγχος σχεδόν στον β' γύρο. Μια νίκη θα χρειαζόμασταν για να καβατζώσουμε τα προημιτελικά. Τώρα θέλει λίγο παραπάνω τρέξιμο. Και αυτοκριτική. Έτσι θα βελτιωθούν, έτσι θα γίνουν καλύτεροι.

Το πιο εύκολο που έχουν να κάνουν είναι να καθίσουν και να ρίξουν την ευθύνη στους διαιτητές για τα σφυρίγματά τους στο τελευταίο δεκάλεπτο, μετά το αμφισβητούμενο αντιαθλητικό υπέρ του Παπανικολάου. Έπαιξαν έδρα, έδωσαν βολές απ’ το πουθενά στο 70-70 υπέρ του Μπελινέλι, χάρισαν μεγάλες ανάσες με κατοχές στους Ιταλούς. Ναι, αλλά δεν χάσαμε απ’ τους διαιτητές.

Χάσαμε, με ανάκατη σειρά, γιατί...

*Δεν έπαιξε ο Σπανούλης. Με τον Vspan μέσα, οι Ιταλοί θα κέρδιζαν στην... άλλη ζωή. Διότι στο τελευταίο τετράλεπτο, εκεί που “καίει” η μπάλα, βάλαμε δύο πόντους από βολές. Δε μπορούσε; Στο ζέσταμα πάντως, φάνηκε πως δεν είχε πρόβλημα. Προστατεύτηκε; Ορθώς! Και κανείς δε μπορεί να ψέξει τον κόουτς για αυτό. Λάθος θα ήταν μόνο αν ο Σπανούλης του ζήτησε να παίξει κι εκείνος δεν τον έβαλε...

*Έγινε κακή χρησιμοποίηση του Μπουρούση. Κάνει πολύ μεγάλο τουρνουά, βάζει 11 πόντους (4/5 δίποντα, 3/4 βολές) σε 13:59 και δεν ξαναπαίζει για να ελαφρύνει το σχήμα. Ήταν πράγματι, μαύρη τρύπα στα πικ εν ρολ των Ιταλών, που χτυπούσαν σε κάθε φάση πάνω του. Στο τέλος όμως, εκεί που οι κ... έσφιξαν, χρειαζόταν μια ώθηση γιατί ο Ζήσης έπαιζε μόνος του. Και το επιθετικό του στήριγμα ήταν στον πάγκο...

*Ο Μαυροκεφαλίδης, ενώ ήταν εξαιρετικός στα φιλικά, εδώ στη Σλοβενία παρουσιάζεται αγνώριστος. Οι αριθμοί του (2 πόντους με 1/3 και 2 ριμπάουντ) δεν δικαιολογούν πώς παίζει περισσότερο (15:56) από τον Μπουρούση, αμυντικά είναι συμβατικός, αλλά όχι σπουδαίος και ειδικά απόντος του Σπανούλη περίμενε κανείς το κάτι παραπάνω επιθετικά από έναν αθλητή που έχει τις ικανότητες να το κάνει.

*Ο Πιανιτζιάνι έκανε φοβερή δουλειά στο αμυντικό κομμάτι των Ιταλών. Είχαν καλές αποστάσεις, έβαζαν άπαντες τα χέρια στην άμυνα, μην επιτρέποντας στον Μπουρούση, τον Πρίντεζη και τον Μαυροκεφαλίδη να ντριμπλάρουν με πλάτη κερδίζοντας χώρο απέναντι στους κοντούς ή λιγότερο ποιοτικούς Ιταλούς. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τη μονοδιάστατη δημιουργία από πικ εν ρολ και λίγες “καθαρές” φάσεις κοντά στο καλάθι, με ελληνικό πλεονέκτημα.

*Παίξαμε στο τελευταίο 12λεπτο... κολοκοτρωνέικο μπάσκετ! Ο Τρινκιέρι ως άριστος γνώστης της ελληνικής ιστορίας θα καταλάβει τι σημαίνει. Δεν παίζαμε στην τύχη, προσοχή! Επέλεξε όμως, όταν οι Ιταλοί ξέφυγαν λίγο, να κάνει το ματς... ολίγον ροντέο. Αρχικά με ζώνη στην άμυνα (άγνωστο λήμμα στο ελληνικό μπασκετικό λεξιλόγιο), μετά βάζοντας τον Φώτση σέντερ για να αλλάζει μαρκαρίσματα σε όλα τα σκριν, κάνοντας ευέλικτο το σχήμα. Οι Ιταλοί, μάστορες στο ένας εναντίον ενός, πήγαν τη μπάλα στα χέρια αθλητών που είναι μάστορες στο 1vs1. Του Ντατόμε, του Τζεντίλε, αλλά πάνω απ’ όλα του Μπελινέλι κι ο τύπος απέδειξε ότι στο ΝΒΑ δεν πηγαίνουν μόνο... τουρίστες απ’ την Ευρώπη αλλά και παικταράδες που τη βάζουν στο καλάθι όπως θέλουν, όσο θέλουν.

*Γιατί έλειψε ο Σπανούλης. Το γράψαμε αυτό; Ναι, αλλά είναι... συνέχεια εκ του προηγουμένου. Η τακτική του ένας εναντίον ενός είναι ιδανική με τον Σπανούλη μέσα. Και χρησιμοποιείται σε ειδικές καταστάσεις. Εμείς το πράξαμε, ταϊζοντας το παιχνίδι των Ιταλών τελικά. Γιατί επιθετικά ο Ζήσης τα έβαλε όλα και αν δεν τα έβαζε, θα είχαμε χάσει ακόμα νωρίτερα.

*Γιατί στο πρώτο ημίχρονο όπου οι Έλληνες είχαν τον απόλυτο έλεγχο και, έπρεπε, μπορούσαν να κλείσουν την ανάπαυλα με τη διαφορά στους +8 πόντους, τελικά πληγώθηκαν από την κακή άμυνα στα πικ εν ρολ. Η άμυνα 2 εναντίον 2, δηλαδή χωρίς καμία βοήθεια από τους πλαϊνούς παίκτες, επελέγη με κριτήριο να μην “ζεσταθούν” οι Ντατόμε, Τζεντίλε, Αραντόρι. Και τελικά και στα πικ είχαμε πρόβλημα και οι υπόλοιποι ήταν καυτοί, με τον Τσιντσιαρίνι να κάνει μεγάλη ζημιά.

Θα μπορούσε κανείς να πει, συμπερασματικά, ότι βιαστήκαμε! Τι παθαίνεις όταν πίνεις λίγο θάλασσα; Πανικό... Ε, δεν χρειάζεται. Ούτε να στήσουμε το πανηγύρι των ζουρλών γύρω από την ήττα αυτή. Να χρησιμοποιήσουν την ήττα πρέπει, γιατί αυτή η ήττα μπορεί να μας στείλει στην κορυφή! Αρκεί να γίνει η σωστή διαχείριση για τον... λάθος τρόπο που παίξαμε στα δύσκολα. Εκεί δηλαδή που κρίνονται οι τίτλοι. Αμφιβάλλει κανείς ότι με τον Σπανούλη στο παρκέ όλα θα είναι αλλιώς;

Ανάμεσα, εξάλλου, στα τόσα αρνητικά που εύκολα βρίσκει κάποιος μετά από ήττες, δεν μπορεί να παραγνωρίσει το πιο θετικό: Ότι η ομάδα έπαιξε σαν ομάδα! Έχασε σαν ομάδα. Αλλά για 39 λεπτά, απόντος του κορυφαίου παίκτη της, ήταν εκεί και πάλευε με τα κύματα, έμεινε όρθια παρ’ ότι έπαιζε εκτός έδρας και ήθελε ένα στοιχείο έστω απ’ όσα προαναφέραμε για να φύγει και νικήτρια.

Ο Μπενίνι μπορεί να... λέει ό,τι θέλει στις ταινίες του, όμως στο μπάσκετ και ειδικά σε μια διοργάνωση με 11 αγώνες η ζωή δεν είναι πάντα ωραία. Τη Δευτέρα στις 3:30 μαζί με τις τηλεοράσεις σας, ανοίξτε και τα παράθυρά σας. Θα διαπιστώσετε πως ο ουρανός θα είναι πιο γαλανός...