Υπάρχει μεγαλύτερο πρόβλημα απ' την ΑΠΟΤΥΧΙΑ...

Εθνική καταστροφή δεν υπάρχει στον αθλητισμό. Καταστροφή ήταν της Σμύρνης. Ούτε τραγωδίες. Τραγωδίες ήταν το ναυάγιο του Σάμινα στην Πάρο και της πτώσης του αεροσκάφους στο Γραμματικό. Αυτό που ζήσαμε με την Εθνική ήταν μια αποτυχία. Σκέτη. Μια μεγάλη ΑΠΟΤΥΧΙΑ, απόρροια πολλών, διαδοχικών λαθών, στραβοτιμονιών, συμπτώσεων και μη που οδήγησαν την Εθνική ομάδα εκεί. Το gazzetta.gr θα ανοίξει άμεσα το "μαύρο κουτί" της αποτυχημένης προσγείωσης στο βάθρο.

Μέχρι τότε όμως αξίζουν δυο λόγια και όχι για την ήττα από την Κροατία. Το ελληνικό μπάσκετ υπήρχε και θα υπάρχει. Έχει τέτοια δεξαμενή ταλέντων, παικτών και προπονητών, που είναι αδύνατον να μην επανέλθει και σε εθνικό επίπεδο, στην κορυφή. Όπως ακριβώς συμβαίνει κάθε χρόνο, από το 2011 μέχρι σήμερα και σε συλλογικό.

Η φετινή ΑΠΟΤΥΧΙΑ όμως, έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά τέτοιων που κοντεύουν να μας γίνουν συνήθεια την τελευταία τετραετία. Το 2010 στο Παγκόσμιο μείναμε εκτός 8άδας, το 2011 σχεδόν πανηγυρίσαμε για την 6η θέση, το 2012 ήρθε ο Νταγκουντούρο να μας βγάλει εκτός προλυμπιακού και το 2013 ένα απ' τα πιο πλούσια ρόστερ Εθνικής ομάδας στο Ευρωμπάσκετ, κατατάσσεται 11ο.

Τέτοιου είδους "συμπτώσεις" παύουν να είναι συμπτώσεις. Τέσσερα σερί χρόνια χωρίς διάκριση για την Εθνική μπάσκετ που συνήθισε όλους τους Έλληνες στις επιτυχίες είναι κάτι σαν... πέτρινα χρόνια.

Το πρόβλημα είναι ότι η φετινή ΑΠΟΤΥΧΙΑ είναι μια συνέχεια της περυσινής. Κι ας είναι άλλος ο καπετάνιος. Το καράβι προσέκρουσε σε ύφαλο ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Επειδή δεν υπήρχαν ρόλοι. Ο Τιτανικός βυθίστηκε επειδή κάποιοι δεν είδαν το παγόβουνο. Εμείς πέρυσι το είδαμε. Αλλά προφανώς δεν το αξιολογήσαμε σωστά. Νομίζαμε πως απλά με την πάροδο του χρόνου θα λιώσει ο πάγος και θα ξεχαστούν όλα.

Η Εθνική περισσότερο κι απ' τον αποκλεισμό πληγώνει τους γνωρίζοντες το σπορ, όχι επειδή δεν πέτυχε, αλλά διότι απέτυχε να ξαναβρεί την χαμένη ταυτότητά της. Τελειώνει το Ευρωμπάσκετ και δεν ξέρουμε τι παίζαμε. Γρήγορα; Αργά; Σκεπτόμενα; Τransition; Έμφαση στο low post; Πού ήταν η ελληνική άμυνα, η πρώτη λέξη που έμαθε ο Τρινκιέρι;

Ποιοι ήταν οι ρόλοι; Με εξαίρεση το ματς με την Ισπανία, όπου έγινε κατάθεση ψυχής από τους παίκτες, τι άλλο έχουμε να θυμόμαστε; Την εμφατική νίκη επί των ανύπαρκτων, διαλυμένων Τούρκων.

Το θέμα είναι ότι πέρυσι την πάθαμε και μυαλό δε βάλαμε. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο του προπονητή, αν πιστεύετε κάτι τέτοιο. Δεν είναι μόνο των παικτών. Όλοι τους έχουν ευθύνη. Το βασικό είναι τι Εθνική θέλουμε να έχουμε. Κι αυτό που είδαμε δεν αντιπροσωπεύει σε καμία περίπτωση την ελληνική σχολή. Ήταν τουρλού, τουρλού, με ολίγον ταλέντο και πολύ σύγχυση. Ρόλων και φιλοσοφίας.

Πριν ξεκινήσουμε λοιπόν, για την επόμενη διοργάνωση (εμείς, ο κόσμος, οι παίκτες, όλοι!) ανεβάζοντας τον πήχη των απαιτήσεων, ας κάνουμε τα βασικά. Να ξαναβρούμε τον χαμένο εαυτό μας. Η αυτοκριτική θα είναι ο πρώτος παράγοντας που θα μας οδηγήσει ξανά στη γη της επαγγελίας.