Όλα ήταν ψέματα…

Το ντέρμπι δεν θα τελειώσει: Οι στοιχηματικές εταιρίες, ως μία ακόμα απόδειξη ελληνικού αθλητικού πολιτισμού, είχαν προσθέσει και την επιλογή «Διακοπή»! Το ντέρμπι και άρχισε και τελείωσε κανονικά. Με 6.000 αστυνομικούς βέβαια να περιφρουρούν, φτάσαμε να το θεωρούμε επιτυχία, αλλά σε αυτό το γήπεδο, με τις συγκεκριμένες συνθήκες διεξαγωγής αγώνων, το τελικό αποτέλεσμα «δεν είχαμε τραυματίες» κρίνεται περίφημο.

Ο Μήτρογλου δεν σκοράρει σε εκτός έδρας ντέρμπι: Είχε βάλει πέντε στον Παναθηναϊκό, αλλά μέχρι πέρυσι ήταν διαπιστωμένη μια εκτός έδρας αδυναμία του συγκριτικά με τα εντός έδρας ντέρμπι. Στο ντέρμπι ήταν άφαντος σε ό,τι αφορά τη δημιουργία αλλά και οι τρεις ευκαιρίες προήλθαν από δικές του τελικές. Η τρίτη ήταν και η πιο φαρμακερή απάντηση.

Ο Μάνταλος των αμφισβητήσεων: Ο Κώστας Νικολακόπουλος έγραφε πως ο Ολυμπιακός δεν κερδίζει όταν έχει τον Μάνταλο διαιτητή. Ο Παναθηναϊκός υπενθύμισε πως ήταν ο διαιτητής που ενεπλάκη το όνομά του στις συνομιλίες για τα στημένα. Τελικά, είδαμε μια διαιτησία που έπαιξε 50-50 και ο Παναθηναϊκός οφείλει να είναι ευχαριστημένος με αυτό. Χάρισε 2-3 κίτρινες, αλλά ο όποιος θόρυβος είναι αδικαιολόγητος. Όπως είπε κι ο Μπασινάς στην εκπομπή του Gazzetta TV «δηλαδή αν διαμαρτύρονται τώρα για τη διαιτησία, τι να λέγαμε κι εμείς τότε με αυτούς που μας σφύριζαν»…

Η Λεωφόρος βρωμάει: Η παγκόσμια πατέντα να χρησιμοποιηθεί το Παγκόσμιο Κέντρο Έρευνας και Φυσικών Επιστημών «Δημόκριτος» για να ελεγχθεί η μυρωδιά των αποδυτηρίων, ξεπερνά κάθε υγιή νου. Είναι ο ορισμός του “ασχολούμαστε με οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ το ποδόσφαιρο”. Το αποτέλεσμα κρίθηκε καθαρό. Το λάθος ανήκει μισό σε εμάς και άλλο μισό στον Ολυμπιακό. Στο πιο δυνατό ποδοσφαιρικό κλαμπ της χώρας γιατί συνεχίζει να εκφράζεται μέσω ενός παράγοντα που η Αννίτα Πάνια θα αρνείτο να του δώσει θέση στο πάνελ της και στα Μέσα Ενημέρωσης που, στο πλαίσιο της ίντριγκας και της γραφικότητας, απλώνει μικρόφωνα και κάνει τίτλους, τέτοιου είδους τοποθετήσεις.

Τα πιτσιρίκια του ΠΑΟ: Το ακούμε, το αναπαράγουμε, το υιοθετούμε κιόλας αβίαστα. Μόνο πρόσθεση και διαίρεση χρειάζεται για να διαπιστώσεις πως η 11άδα του Παναθηναϊκού είχε μέσο όρο 25,63 χρόνια, ενώ του Ολυμπιακού 26,45! Δηλαδή ούτε ένα έτος διαφορά συνολικά. Και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς όταν οι πράσινοι έχουν έξι παίκτες άνω των 27; Σίλντεφελντ, Νάνο, Μέντες, Πράνιτς, Μπεργκ, Φιγκερόα. Άλλο το ότι ήταν σχεδόν όλοι πρωτάρηδες σε τέτοιο ματς κι άλλο να λέμε ότι τα πιτσιρίκια έχασαν από τους... μαθουσάλες.

Η χαώδης διαφορά δυναμικότητας: Αγωνιστικά αποδείχθηκε το μεγαλύτερο ψέμα. Ο Ολυμπιακός είναι καλύτερος από τον Παναθηναϊκό και δεν χωράει αμφιβολία. Ως εκεί. Η πολύ μεγάλη διαφορά έγκειται στο βάθος του ρόστερ και όλα τα συμπαραμαρτούντα και λιγότερο στους πρώτους 11.
Οι πράσινοι έχασαν το ντέρμπι, αλλά στο 90λεπτο αποδείχθηκε ακόμα μια φορά πως α) τα ντέρμπι είναι μια άλλη ιστορία β) έχει υποβαθμιστεί η ποιότητα του ρόστερ των γηπεδούχων λόγω της παρουσίας τεσσάρων-πέντε νέων, εξελίξιμων ποδοσφαιριστών. Σε αυτό, το χειρότερο ίσως από άποψη ποιότητας, πρωτάθλημα της σύγχρονης ιστορίας του ποδοσφαίρου, ο Ολυμπιακός που έχει στον άξονα τρεις παίκτες που γαλουχήθηκαν στον Πανιώνιο (Μανιάτης, Σιόβας, Σάμαρης) κι έναν ακόμα που πέρασε από εκεί (Μήτρογλου αλλά αυτός είναι από... άλλο ανέκδοτο), έχει 9 νίκες σε 10 ματς, παίζοντας χαλαρά. Δεν θα απειληθεί καν για τον τίτλο, όμως στις δύο πρώτες μεγάλες κόντρες που του έβαλαν Παναιτωλικός και Παναθηναϊκός αδυνατούσε να φτιάξει δύο καθαρές ευκαιρίες.

Οι πράσινοι μάλιστα τον κέρδισαν σε τακτική και προσωπικές μονομαχίες και πλήρωσαν στο τέλος την κλάση του Μήτρογλου και την απειρία των Τριανταφυλλόπουλου, Καπίνο που άφησε ανοιχτή την κλειστή του γωνία. Απέδειξαν όμως, ότι με μπάτζετ 5 εκατομμυρίων μπορούν να σταθούν ανταγωνιστικά είτε απέναντι στον ΠΑΟΚ, είτε στον Ολυμπιακό. Κι ίσως του... χρόνου, όταν τα πιτσιρίκια του είναι πιο έμπειρα, υπάρξει συνοχή, χημεία και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση (σαν αυτή του Μήτρογλου...) έρθουν καλύτερα αποτελέσματα.

Ο 12ος παίκτης και ο κόσμος που δεν ξέρει να χάνει: Παίζει σαν κασέτα εδώ και δεκαετίες “ο κόσμος ήταν υπέροχος, ήταν ο 12ος παίκτης”, όπως και το “στην Ελλάδα εκτιμούμε μόνο τις νίκες”. Διαψεύστηκαν αμφότερα. Αφ’ ενός γιατί αυτοί που πέταξαν φωτοβολίδες στον Ρομπέρτο και στον Μίτσελ και κροτίδες στον Πράνιτς (που λίγο έλειψε να χάσει τα δάχτυλά του!!!) εξελίχθηκαν σε 12ο παίκτη του Ολυμπιακού παγώνοντας το ρυθμό, τη στιγμή που οι πράσινοι είχαν το μομέντουμ του αγώνα. Αφ’ ετέρου γιατί μετά από γκολ-μαχαιριά στο 90’, το χειροκρότημα ήταν εκκωφαντικό και απόδειξη ότι και να χάνουν ξέρουν οι Έλληνες, αν πρώτα έχουν δει κάτι που θα τους ενθουσιάσει. Από την... αφρικάνικη συμπεριφορά ορισμένων συγκλονιστικά ηλίθιων στη διάρκεια του αγώνα περάσαμε στην... ευρωπαϊκή συμπεριφορά της πλειοψηφίας μετά τη λήξη.