Δεν μας αξίζει αυτή η Εθνική...

Ήταν η πιο σπάνια στιγμή των τελευταίων ετών για τη χώρα. Ήταν η στιγμή που ο Μήτρογλου κατόρθωσε να ενώσει ΟΛΟΥΣ τους Έλληνες: «Γκοοοολλλλλ»! Ποτέ και τίποτα εδώ και πάρα πάρα πολύ καιρό δεν κατάφερε να μας κάνει να νιώθουμε ΕΝΑ. Η φτώχεια έχει φέρει τόση γκρίνια, τέτοια αντιπαλότητα, που έχει μεταφερθεί σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας μας. Από το να βριζόμαστε στο δρόμο, φτάσαμε να σκοτωνόμαστε κιόλας. Ο τίτλος όμως, δεν έχει να κάνει μόνο με αυτό. Έχει να κάνει και με το ποδόσφαιρό μας.

Ας απολαύσουμε λοιπόν, το πιο «ξένο» κομμάτι του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ας ενωθούμε με κάτι που είναι τόσο ξένο με το ποδόσφαιρό μας. Που είναι δηλαδή αγνό, αμόλυντο, έχει σύστημα, τακτική, πειθαρχία, ομοιογένεια, είναι παρέα, είναι ομάδα, σε συνδυασμό με το όποιο ατομικό ταλέντο. Με αυτή τη σειρά. Υπάρχει κάτι άλλο δηλαδή που να τα συγκεντρώνει όλα; Μήπως οι ποδοσφαιρικές αρχές της χώρας; Μήπως είναι η Super League, η ΚΕΔ, η αθλητική δικαιοσύνη;

Μήπως είναι οι δημόσιες υπηρεσίες μας; Μήπως η ελληνική δημοσιογραφία; Η ελληνική αστυνομία; Οι γιατροί, τα νοσοκομεία; Μήπως η διεφθαρμένη πολιτική του τόπου που τώρα βγάζει συγχαρητήριες ανακοινώσεις; Ποιος! Βρείτε έναν φορέα που να αξίζει να έχει αυτή την Εθνική. Διθυράμβους θα διαβάσετε πολλούς. Αμέτρητους. Τώρα είναι η ώρα της περισυλλογής για όλους τους υπόλοιπους, έξω από τα αυτά τα παιδιά και τους προπονητές της ομάδας. Το πιθανότερο είναι πως η πρόκριση στο Μουντιάλ θα προσφέρει ό,τι και η ανεπανάληπτη επιτυχία του 2004: Ατελείωτη χαρά, αλλά εφήμερη. Διότι τίποτα δεν θα αλλάξει. Οπότε ας το απολαύσουμε όσο μπορούμε. Τώρα, αύριο, το καλοκαίρι που μας έρχεται. Καθαρά ποδοσφαιρικά, το αληθινά μεγάλο επίτευγμα της Εθνικής δεν είναι η πρόκριση.

Η Ρουμανία της μιας ευκαιρίας σε δύο 90λεπτα ήταν μια μπουκιά για τα δόντια του Σάντος. Ο τρόπος που έστησε την Εθνική, που έκλεισε κάθε χώρο, που έκανε τόσες ευκαιρίες στα πρώτα 120 λεπτά, που κλείδωσε την πρόκριση πιο εύκολα από κάθε άλλη ομάδα στα μπαράζ, είναι σεμιναριακός. Αυτή η Εθνική όμως πέτυχε κάτι πολύ μεγαλύτερο.

Να είναι ίσα και όμοια με τη Γαλλία. Να κοιτάζει στα μάτια την Πορτογαλία. Να παίζει σαν ίση προς ίση τις παγκόσμιες υπερδυνάμεις. Να μην φοβάται όταν θα πάει να παίξει με τη Βραζιλία αν θα φάει 4 ή 5, αλλά να κοιτάξει αν γίνεται να πάρει και αποτέλεσμα. Να κάνει άλλοτε κραταιές ποδοσφαιρομάνες σαν τη Ρουμανία, τη Ρωσία να νιώθουν ότι ακόμα κι αν παίζουν τρεις μέρες κόντρα στην Ελλάδα δε μπορούν να τη νικήσουν.

Αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία της γενιάς του Καραγκούνη, του Κατσουράνη, του Σάντος, η παρακαταθήκη που άφησαν ο Νικοπολίδης, ο Δέλλας, ο Τσιάρτας, ο Ρεχάγκελ. Αυτοί, και όλοι οι συνοδοιπόροι τους, είναι οι μόνοι που έκαναν πράξη τα λόγια του Γιώργου Σεφέρη: «Λίγο ακόμα να σηκωθούμε, λίγο ψηλότερα». Οι υπόλοιποι είμαστε άξιοι μόνο να τους χειροκροτούμε...