Αυτές τις λεπτομέρειες...

Η Φενέρ έχει κόσμο και λεφτά. Σαν ομάδα όμως, σαν οργανισμός του μπάσκετ είναι πολύ μικρή ως μέγεθος, φανέλα, ιστορία απέναντι στον Παναθηναϊκό. Είναι μια... νεόκοπη ομάδα που προσπαθεί με την ποιότητα των πρωτοκλασάτων παικτών και προπονητών της να ισοσκελίσει το τεράστιο μειονέκτημα της έλλειψης χημείας.

Κόντρα στον Παναθηναϊκό εμφανίστηκε αποφασισμένη, βάζοντας χέρια σε κάθε μπάλα, κερδίζοντας κάθε προσωπική μονομαχία στο πρώτο μέρος. Οι πράσινοι έμειναν για λίγο στο 3-0 και στην επιτυχία επί του Ολυμπιακού κι αυτό αρκούσε για να βρεθεί στο κυνήγι από το ξεκίνημα μέχρι το φινάλε.

Βαθμολογικά, είναι αυταπόδεικτο από τους αριθμούς τι θα σήμαινε αν το αποτέλεσμα ήταν ανάποδο. Το σημαντικό λοιπόν, δεν είναι ότι έχασε ο Παναθηναϊκός διότι το αποτέλεσμα και το -5 δεν τον βγάζει επ' ουδενί εκτός τροχιάς. Παραμένει φαβορί και πολύ δύσκολα θα τον προλάβει η Φενέρ.

Ως εκ τούτου, και με τη Μπάρτσα ήδη αγκαλιά με τη μία θέση, μετά τις νίκες που δύσκολα θα κάνει άλλη ομάδα, τα παιχνίδια με τον Ολυμπιακό (αν περάσει από τη Βιτόρια...) ενδεχομένως να κρίνουν ακόμα και το αβαντάζ.

Η αλήθεια είναι πως ο Παναθηναϊκός έφτασε κοντά σε ένα αποτέλεσμα που θα τον έφερνε με το μισό πόδι στο F4. Θα είχε μάλιστα ακόμα μεγαλύτερη σημασία αν αυτή ερχόταν παίζοντας κανονικό μπάσκετ μόνο για ένα ημίχρονο.

Γιατί δεν το πέτυχε; Διότι στο τέλος τέτοιων αγώνων, εκείνο που μετράει είναι μια λεπτομέρεια. Μια κλωστή χώριζε τις δύο ομάδες. Κι αυτές οι λεπτομέρειες ήταν που έκαναν τόσα χρόνια τον Παναθηναϊκό σχεδόν... ανίκητο σε κάθε κρίσιμο ματς που έφτανε στο τέλος.

Οι λεπτομέρειες αφορούν όλα αυτά που νομίζετε, αλλά και... δεν νομίζετε. Είναι θέμα ποιότητας, αλλά και ακατάπαυστη δουλειά, σκέψη, ξενύχτια, σωστές αποφάσεις, καθαρό μυαλό. Ναι, ακόμα και τον προσήκοντα σεβασμό από τη διαιτησία θες, σαν αυτόν που απολαμβάνει ο Ομπράντοβιτς, για να πάρεις ένα σφύριγμα, τον ορισμό του γκολ φάουλ στον Διαμαντίδη που μετατράπηκε σε... φάουλ απ' έξω. Τρεις πόντοι εκεί, σε ματς στον πόντο, είναι σαν... πέναλτι στο 90'...

Αλλά δεν είναι, αγαπητοί, μόνο οι διαιτητές. Πόσοι για παράδειγμα κατάλαβαν τι συνέβη στο τελευταίο επτάλεπτο του αγώνα και δίνουν έμφαση μόνο στους «πορτοκαλί»;

Ο Παναθηναϊκός έζησε, αναστήθηκε και... πέθανε με τον ίδιο τρόπο. Σουτάροντας τρίποντα! Η άμυνα της Φενέρ έκλεισε τόσο πολύ που... θύμιζε Παναθηναϊκό κόντρα στον Ολυμπιακό! Από τη στιγμή (32'50'') που ο Λάσμε κάρφωσε μετά την άλεϊ ουπ πάσα του Διαμαντίδη μειώνοντας σε 58-55, ακολούθησαν στα επόμενα 6,5 λεπτά εννιά επιθέσεις, με σουτ, του τριφυλλιού. Στις... εννιά από τις εννιά σούταρε τρίποντο! Μη έχοντας δύο σίγουρα χέρια και μια μεγάλη πλάτη να ακουμπήσει τη μπάλα στη ρακέτα, να βάλει καλάθι, να πάρει φάουλ, να δημιουργήσει, άρχισε τα μπουμπουνητά από μακριά.

Η ρακέτα των Τούρκων έγινε αδιάβατη, λες και είχε... κροκόδειλους μέσα. Ο Ζοτς δεν ήθελε να δεχθεί εύκολο καλάθι κι όπως πάντα... ρίσκαρε στο φουλ. Έφαγε τέσσερα τρίποντα που ήταν πολύ μεγάλα καλάθια δεδομένου ότι ως το οι πράσινοι είχαν 5/30, αλλά κι άλλα πέντε πήγαν στο βρόντο. Κι όταν ο Κλέιζα πια με δύο, μεγάλης κλάσης, σουτάρες έφερε τη Φενέρ στο +5 και ο Παναθηναϊκός έψαχνε τρίποντο, η άμυνα της Φενέρ βγήκε έξω και ο Κάρι σκόραρε με λέι απ στα 52 δεύτερα...

Με 10/40 τρίποντα και 15/26 δίποντα θα ήταν εκτός της ίδιας της λογικής του Πεδουλάκη να κερδίσει!

Έτσι είναι το μπάσκετ. Μικρές, μικρές λεπτομέρειες. Σαν ένα παζλ που χρειάζεται ένα κομματάκι για να συμπληρωθεί...

Την επόμενη εβδομάδα, ο Παναθηναϊκός πάει στο πιο μεγάλο ευρωπαϊκό τεστ μέχρι τώρα. Κι εκεί θα φανεί, απέναντι στη Μπάρτσα, αν είναι έτοιμος για μισό βήμα παραπάνω από πέρυσι.