Η πρόκριση χάθηκε στο 45+...

Ο Ολυμπιακός άξιζε να περάσει. Ναι, άξιζε να προκριθεί στην επόμενη φάση του Τσάμπιονς Λιγκ. Όχι επειδή αδικήθηκε, ούτε γιατί έχασε τα άχαστα.

Οι «ερυθρόλευκοι» δεν αδικήθηκαν στο Ολντ Τράφορντ, όπως ήθελε να μας πείσει με ενοχλητική επιμονή η Δημόσια Τηλεόραση. Και για να μην το κουράζουμε, το πέναλτι στο οποίο υπέπεσε ο Χολέβας, ήταν απλά... πέναλτι. Ο αμυντικός των ερυθρολεύκων πέφτει επάνω στον αντίπαλο, τον πετάει κάτω με τα χέρια μέσα στην περιοχή και η άσπρη βούλα είναι τόσο φυσική συνέχεια, όσο και ο τελικός προορισμός της μπάλας από τη στιγμή που ο φαν Πέρσι θα εκτελέσει.

Το παιχνίδι στράβωσε από την αρχή για τους πρωταθλητές. Από την πρώτη κίτρινη κάρτα που αντίκρισε ο Μανωλάς, πριν ακόμα συμπληρωθεί το πεντάλεπτο. «Καπάκι» ήρθε η δεύτερη κίτρινη και στη συνέχεια το άγαρμπο μαρκάρισμα του Χολέβα, που σηματοδότησε την αρχή του τέλους. Η ομάδα του Μίτσελ, παρόλα αυτά, δεν τα παράτησε. Έδωσε τη μάχη της σε όλο το γήπεδο με πρωτεργάτη τον Τσόρι Ντομίνγκεζ που απέδειξε ότι είναι για μεγάλα παιχνίδια και πως μπορεί να κουβαλήσει την ομάδα για 1-2 χρόνια ακόμα.

Οι Πειραιώτες δεν κρύφτηκαν σε κανένα σημείο του αγώνα. Οι περισσότεροι. Διότι το κεντρικό αμυντικό δίδυμο ήταν για κλάματα. Δεν θα πω επιθετικά, διότι δεν είναι αυτή η δουλειά τους. Αμυντικά ο Μανωλάς με τον Μαρκάνο δεν βρέθηκαν ποτέ και γι' αυτό πριν οι ομάδες κατευθυνθούν στα αποδυτήρια, έχασαν τον φαν Πέρσι, αυτός έβαλε την πρώτη σφραγίδα στην πρόκριση και άφησε τον Ολυμπιακό με την ελπίδα.

Την ελπίδα που πέθανε τελευταία, αλλά... πέθανε. Δεν αναστήθηκε ποτέ από το 45+, σημείο που θεωρώ ότι τελείωσε το ματς και το όνειρο μαζί. Το λέω αυτό διότι βλέποντας τη ροή του αγώνα και ερμηνεύοντας τη βραδιά με τον τρόπο που κυλούσε, δεν «μύριζε» πουθενά πρόκριση. Όσο και να προσπαθούσε ο Τσόρι να φτιάξει παιχνίδι, όσο και να χωνόταν για το γκολ ο Πέρες και όσο και να έκοβε ο Ντινγκά, οι φάσεις δεν έβγαιναν για τους Πειραιώτες, μέχρι που ο Μανωλάς έκανε άλλο ένα τσαφ και έδωσε την ευκαιρία στον ιπτάμενο Ολλανδό του Μόγιες να υπογράψει φαρδιά πλατιά μια μεγάλη νίκη.

«Το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει» θα απαντήσουν μερικοί και θα επιχειρηματολογήσουν με το ότι ο Ολυμπιακός «κατάφερε» να χάσει την πρόκριση από αυτή την... ταπεινή Γιουνάιτεντ και μάλιστα προερχόμενος από το 2-0 του Γεώργιος Καραϊσκάκης. Δεν έχουν πολύ άδικο. Ας σκεφτούν, όμως, ότι ο Μίτσελ δεν είχε μαζί του παίκτες όπως ο Σαβιόλα και ο Ολαϊτάν που θα μπορούσαν να του δώσουν ανάσες, βοήθειες και λύσεις και με αυτά τα δεδομένα ας αναλογιστούν πώς οι ερυθρόλευκοι κοίταξαν στα μάτια τη Μάντσεστερ.

Όλα αυτά μόνο αδυναμία δεν δείχνουν. Άστοχος ίσως να μην είναι αυτός που θα σκεφτεί «αν όχι τώρα, πότε;». Είπαμε, το τελικό αποτέλεσμα μένει. Όμως, «εδώ» είναι μια ομάδα, ένα σύνολο που με απουσίες, κούραση και ατυχία φτάνει μια ανάσα από τη βρύση. Και γι' αυτό όπως είπα στην αρχή του κειμένου άξιζε να περάσει στους 8 κορυφαίους. Επειδή είναι καλύτερο από τους «κόκκινους διάβολους».

Follow me: ChrisStatho