Όχι, δεν είμαι Λίβερπουλ

Στην παρουσίαση των ομάδων πριν την έναρξη της περσινής χρονιάς, στις 12 Αυγούστου του 2012, γράφαμε για τη Λίβερπουλ: Ο «Κινγκ Κένι» Νταλγκλίς αποτέλεσε παρελθόν από τον πάγκο της ομάδας και στη θέση του αποκτήθηκε ένας από τους πιο ελπιδοφόρους προπονητές της Πρέμιερ Λιγκ, ο Μπρένταν Ρότζερς, που πέρυσι εμφύσησε στη Σουόνσι ένα διαφορετικό στυλ παιχνιδιού. Οι Σουόνς είχαν τρομερή κατοχή, ορθόδοξη ανάπτυξη και συνεχή κίνηση. Ο Ρότζερς, καλείται να εφαρμόσει αυτόν τον τρόπο παιχνιδιού στους Ρεντς. 4-3-3, κυκλοφορία, πρέσινγκ ψηλά, υποστήριξη από τα μπακ, κλεψίματα και γρήγορο τρανζίσιον. Ο ίδιος έχει ξεκαθαρίσει ότι χρειάζεται χρόνο, οι διοικούντες έχουν εκφράσει τη στήριξή τους και έχουν υποσχεθεί υπομονή. ΕΔΩ μπορείτε να βρείτε το σχετικό κείμενο. Λίγους μήνες πριν την πρόσληψή του, η «μικρή Μπαρτσελόνα» του Βορειοιρλανδού είχε νικήσει με 1-0 τους Ρεντς του Νταλγκλίς. Έχοντας 63% κατοχή.

Προφανώς, οι αλλαγές του Ρότζερς δεν θα ήταν επιδερμικές. Για αυτό άλλωστε και ο παράγοντας στήριξη έπρεπε να είναι δεδομένος. Στο πρώτο του ματς η Λίβερπουλ έχασε 3-0 από τη Γουέστ Μπρομ του ανερχόμενου Στιβ Κλαρκ. Είχε, όμως, κατοχή σχεδόν 60%. Έπρεπε να περάσουν πέντε ματς χωρίς νίκη για να έρθει το πρώτο «τρίποντο». Πέντε γκολ εις βάρος της Νόριτς στο Κάροου Ρόουντ. Τρία από τον Σουάρες, σε ένα σύστημα με τον Τζέραρντ πιο απελευθερωμένο και τον Άλεν να αναλαμβάνει τον έλεγχο του ρυθμού. Τα χαστούκια συνεχίστηκαν. Θυμάμαι ακόμα τα χλευαστικά σχόλια μετά από ένα αρνητικό αποτέλεσμα κόντρα στη σκληροτράχηλη Στόουκ. Παρότι, για όποιον είχε δει το ματς, η εικόνα ήταν τελείως διαφορετική. Το ποδοσφαιρικό πείραμα της Λίβερπουλ είχε αρχίσει να «περπατάει» και να εξελίσσεται. Ακόμα κι αν τα αποτελέσματα δεν ήταν τα ιδανικά. Και η πρόοδος του ήταν εμφανής. Τα συστατικά στο δοκιμαστικό σωλήνα του Ρότζερς έδεσαν περισσότερο μεταξύ τους τον προηγούμενο Ιανουάριο. Όταν ήρθαν στην ομάδα δύο παίκτες που «κούμπωσαν» γάντι με τη λογική. Μακριά από σταριλίκια και πολυδιαφημισμένα ονόματα.

Προφανώς, Μπράιαν Κλαφ για να πάρουν τον εκάστοτε... Γκάρι Μπερτλς από ερασιτεχνική ομάδα για 2.000 λίρες και να τον κάνουν να παίξει λίγο αργότερα τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης δεν υπάρχουν σήμερα. Ο Βορειοιρλανδός όμως ψώνισε με ξεκάθαρα κριτήρια. Παίκτες που δεν ήταν άγνωστοι, αλλά είχαν προβλήματα στους συλλόγους τους. Ο Κοουτίνιο που στην Ίντερ ψαχνόταν, βρήκε ξεκάθαρο ρόλο. Τα είχαμε γράψει από τότε (click). Και φυσικά ο Στάριτζ εξελίχθηκε σε έναν φονικό σύγχρονο forward. Ιδανικό για το στιλ του Ρότζερς. Ακόμα και στα ματς που έλειψε ο Σουάρες. Ίσως τα πράγματα ήταν διαφορετικά αν το σίριαλ με τον Ουρουγουανό το καλοκαίρι δεν είχε happy end. Εκ του αποτελέσματος, ο manager δικαιώνεται. Και βγάζει από τον φονικό Λουίς τον καλύτερο εαυτό του.

Υπάρχουν μυστικά; ο Ρότζερς έχει ένα. «Η δομή της ομάδας είναι πολύ καλή. Είμαστε ευέλικτοι τακτικά και όποτε κάνω αλλαγές όλοι καταλάβουν ακριβώς τι πρέπει να κάνουν. Το στιλ παραμένει το ίδιο, ό,τι σύστημα κι αν παίζουμε. Ποδόσφαιρο κυριαρχίας. Παίζουμε σαν ομάδα. Βλέπεις την εμπιστοσύνη στους παίκτες. Έχουν πίστη στη δουλειά τους, κάτι που είναι πολύ σημαντικό. Αυτό τους δίνει έξτρα αυτοπεποίθηση», είχε τονίσει πριν από λίγο καιρό.

Τα γκολ της Λίβερπουλ (πηγή: Whoscored.com)

Αυτή η προσαρμοστικότητα και η ευελιξία των Μέρσεϊσαϊντερς είναι ένα στοιχείο που συχνά δεν του δίνεται η δέουσα σημασία. Ο Ρότζερς καταφέρνει να αιφνιδιάζει, να σπάει τακτικές άμυνας και να επιτίθεται ποικιλοτρόπως. Αλλάζει διατάξεις ακόμα και κατά τη διάρκεια των παιχνιδιών, ακόμα και χωρίς αλλαγές. Δεν βασίζεται στην αντιγραφή του tiki-taka και δεν είναι καν στο top 5 των ομάδων με την περισσότερη κατοχή. Και φυσικά, οι παίκτες μόνο ωφελημένοι βγαίνουν από την προσαρμογή στο νέο στιλ. Ο Τζο Άλεν πρόσθεσε στοιχεία στο παιχνίδι του. Ο Χέντερσον έγινε βασικό γρανάζι. Ο Φλάναγκαν άρπαξε τις ευκαιρίες από τα μαλλιά. Και βέβαια ο Τζέραρντ σε ρόλο deep lying playmaker έχει γίνει σαφώς πιο ουσιαστικός. Ξεπέρασε και τον Νταλγκλίς στη λίστα των all time scorer της Λίβερπουλ. Μαζί με την ομάδα, όμως, εξελίσσεται και ο Μπρένταν. Διαρκώς. Και όλη αυτή η εξέλιξη κάνει δίνει στο κλαμπ μια σαφώς πιο ελκυστική ταυτότητα.

Τα εννιά συνεχόμενα ματς που έχει κερδίσει η Λίβερπουλ είναι το καλύτερο σερί στην Πρέμιερ Λιγκ από το 2008-09, όταν η Γιουνάιτεντ είχε 11 συνεχόμενα «τρίποντα». Έχει 17 σουτ ανά ματς και 84.1% ποσοστο επιτυχημένων πασών. Ο Βορειοιρλανδός έκανε τη Λίβερπουλ τη μόλις τέταρτη ομάδα που έχει πετύχει 90+ σε μια σεζόν. Και αν υπολογίσει κανείς και τα 25 δοκάρια που έχει φέτος, περισσότερα από κάθε άλλο σύλλογο μπορεί να κατανοήσει απλά κι εύκολα την επιθετική της ροπή, τη φιλοσοφία που δεν αφορά φυσικά μόνο την επίθεση και τους απίστευτους Στάριτζ και Σουάρες, αλλά όλη την ομάδα.

Η επανάσταση της Λίβερπουλ δεν είναι θέμα μόνο παικτών, φιλοσοφίας και κοουτσαρίσματος. Το Σεπτέμβριο του 2013, ο Ρότζερς είχε αποκαλύψει την ειδική διαχείριση που κάνει στον Τζέραρντ. «Πρέπει να αναλύεις τους παίκτες, την ηλικία και το σωματότυπό τους. Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στη δουλειά μας είναι η αποκατάσταση. Ο Στίβι παίζει το Σάββατο, κάνει αποκατάσταση την Κυριακή με έλξεις, διατάσεις και μασάζ. Την τρίτη θα κάνει περισσότερη αποκατάσταση με ελαφρύ τρέξιμο. Έτσι καταφέρνει να παίξει Σάββατο, Τρίτη και μετά πάλι Κυριακή. Κάνει προγράμματα αποκατάσταση χαμηλής ή μέτρια έντασης. Έχουμε ατομικό πλάνο για κάθε παίκτη στην ομάδα». Η μεθοδική του δουλειά είναι θέμα καθημερινότητας. Και όλο αυτό βγαίνει και στο χορτάρι.

Όχι, δεν είμαι Λίβερπουλ. Η ομάδα μου δεν την ανταγωνίζεται καν, αφού παλεύει εδώ και χρόνια να ξεφύγει από την Τσάμπιονσιπ. Αλλά το πρότζεκτ του Ρότζερς είναι από τα πιο όμορφα που κυκλοφορούν στην Ευρώπη και αξίζει το χειροκρότημα. Και αυτό δεν αλλάζει, όποια κι αν είναι η τελική έκβαση της Πρέμιερ Λιγκ.