Όπως (κάποτε)... στην Πορτογαλία

Κακά τα ψέματα. Από αυτό το παιχνίδι δεν περιμέναμε να δούμε την Εθνική να κεντάει στο γήπεδο, ούτε να βρίσκουν με κλειστά μάτια ο ένας τον άλλο. Θα ήταν άδικο να είχαμε τέτοιες απαιτήσεις και δεν θα ήταν φυσιολογικό να βλέπαμε τέτοια στιγμιότυπα.

Αντιθέτως, όσα είδαμε στο φιλικό με την καλή πελάτισσα Πορτογαλία, ήταν... ελληνικά. Και για να είμαι ειλικρινής μου ήρθε στο μυαλό η ταινία «Ξέρω τι έκανες πέρυσι το καλοκαίρι». Κάπως έτσι εισέπραξα την εικόνα της ομάδας του Σάντος. Με ψήγματα και στοιχεία στο παιχνίδι της από εκείνο το (μακρινό) τρελό καλοκαίρι του '04. Μόνο που δεν κέρδισε. Για να μην γίνει παρεξήγηση, η παρομοίωση με την προ δεκαετίας εθνική γίνεται συγκυριακά. Πορτογαλία, Ρονάλντο (έστω και στον πάγκο), Καραγκούνης και Κατσουράνης, δύο αγωνιστικά πρόσωπα, Λισαβόνα κλπ.

Στα αγωνιστικά τώρα: επαναλαμβάνουμε ότι δεν είναι political correct να κρίνουμε αυστηρά και πολύ περισσότερο να κατακρίνουμε όσα είδαμε ή δεν είδαμε από τους διεθνείς μας.

Εχουμε, όμως, την υποχρέωση να σταθούμε σε ορισμένα σημεία του σοβαρού και τελευταίου επί ευρωπαϊκού εδάφους φιλικού αγώνα, δύο Σάββατα πριν από τη μεγάλη πρεμιέρα κόντρα στην Κολομβία.

- Η άμυνα δεν έπαιρνε καλές θέσεις. Χανόταν στο... στήσιμο μόλις οι Πορτογάλοι εκτελούσαν έξω από την περιοχή. Αποτέλεσμα; Δύο ευκαιρίες των Ιβήρων στο πρώτο 15λεπτο.

- Η κυκλοφορία της μπάλας απλά δεν υπήρχε στο πρώτο ημίχρονο και κάπως βελτιώθηκαν τα πράγματα στο δεύτερο με Καραγκούνη, Φετφατζίδη.

- Οι Πορτογάλοι είναι ποιοτική ομάδα. Είχαν απουσίες, ωστόσο έδειξαν ότι έχουν ποιότητα στο ρόστερ. Παρόλα αυτά, απόντος Ρονάλντο, Πέπε, δεν είναι ό,τι καλύτερο να είμαστε μονίμως πίσω από τη μπάλα και να κυνηγάμε.

- Ο Μήτρογλου είπε χθες ότι δεν έχει ξεχάσει να σκοράρει. Σαφώς και δεν ξεχνιέται η τέχνη. Είδαμε, όμως, έναν πιστολέρο χωρίς όπλο. Που δεν έκανε την κίνηση να πάρει τη μπάλα, αλλά και που δεν πήρε τη μπάλα όπως και όσο έπρεπε.

- Στα χαφ πρέπει να ανέβουν οι ταχύτητες, διότι οι Ιάπωνες είναι μηχανάκια, σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες. Και μηχανάκια που αντέχουν. Αξιόπιστα, σκυλιά κανονικά.

Επειδή είπαμε στην αρχή ότι δεν θα ήταν δίκαιο να πούμε μόνο τα αρνητικά, διότι αυτά είναι αναγνωριστικά παιχνίδια περισσότερο και σε άλλα ματς θα πρέπει να σοβαρευτούμε, θα πούμε και τα καλά:

- Παίζουμε, δεν παίζουμε καλά, αγωνιζόμαστε. Δεν τα παρατάμε. Ο Σαμαράς γύριζε να κόψει. Το ίδιο και ο Σαλπιγγίδης.

- Με εξαίρεση τις στημένες μπάλες, δεν χάσαμε το τόπι, ούτε θυμάμαι να επιτρέψαμε ποτέ στους Πορτογάλους να το κρύψουν. Αυτό δείχνει προσωπικότητα, επαγρύπνιση και ένστικτο επιβίωσης στην περίπτωση που η δουλειά του προπονητή και όσα φαντάζεται, δεν συμβαίνουν στο γήπεδο.

- Ο Καρνέζης σταθερός και κυρίως χωρίς άγχος όταν μαζεύονταν προς το μέρος του οι Πορτογάλοι.

Δεν θα σταθώ άλλο ούτε σε ατομικές αποδόσεις, αλλά ούτε τόσο αυστηρά στο ίδιο το σύνολο. Τους λόγους δεν θα τους ξαναπώ και οι όποιες παρατηρήσεις καταγράφονται με τη μορφή σημειώσεων. Θα ευχηθώ να είναι καλά ο Παπασταθόπουλος και να μην φανεί από το πρωί η κακιά μέρα. Η ομάδα έχει υλικό. Με δύναμη, τεχνική που της δίνει τη δυνατότητα να μην χάνει ακόμα και στο μέτριο 90λεπτο.

Ότι άλλο και να ειπωθεί θα είναι προς κατανάλωση. Σε 15 μέρες θα φανούν όλα. Ας ελπίσουμε να αρχίσουμε με χειροκρότημα.

ΥΓ. Οι τρομπέτες και οι μουσικές κόντεψαν να φτάσουν σε εκνευρισμό τις βουβουζέλες. Οι τελευταίες, τουλάχιστον, ήταν μοναδικές. Τα... τρομπόνια και τα άλλα πνευστά που ακούγονταν κατά τη διάρκεια του αγώνα θύμιζαν αμερικάνικη επαρχιώτικη παρέλαση.

Follow me: ChrisStatho