Αυτοκτονία στη Βραζιλία...

Η Εθνικής έγραψε άλλη μια καταραμένη πρεμιέρα σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Ηττήθηκε από την Κολομβία με 3-0, αλλά το χειρότερο δεν είναι αυτό. Το κακό είναι ότι το συγκρότημα του Σάντος έχασε με κάτω τα χέρια.

Όσο και να "βλέπω" στα social, όσο και να ακούω ότι παίξαμε, κάναμε, ράναμε και άλλα τέτοια, από το ένα μπαίνουν και από το άλλο βγαίνουν (σ.σ. ξεκίνησα να γράφω πριν από το 3ο γκολ, υπάρχουν και... μάρτυρες).

Το σύνολο του Σάντος απογοήτευσε. Και ξαναλέω, όχι λόγω των τριών γκολ που δέχτηκε, αλλά από την ατολμία που έβγαλε στο γήπεδο, από τους ρυθμούς χελώνας που είχε στο παιχνίδι του και από την έλλειψη του ανθρώπου που θα πάρει την ομάδα στην πλάτη του.

Ας τα πάρουμε με τη σειρά, σα να γυρίζουμε το χρόνο πίσω.

Βρισκόμαστε στο 5ο λεπτό να χάνουμε 1-0 και σε πρώτο χρόνο αντιδράμε καλά. Για αρχή, ρίχνουμε το ρυθμό του αγώνα διότι οι Κολομβιανοί παίζουν γρήγορα και το γήπεδο βράζει. Είναι κατακίτρινο. Καταφέρνουμε, λοιπόν, να παγώσουμε τον αντίπαλο, αλλά ξεχνιόμαστε και μένουμε εκεί. Δεν υπάρχει άνθρωπος να ανεβάσει την ομάδα τόσο σε ρυθμό, όσο και σε δημιουργία. Αναγκαζόταν ο Παπασταθόπουλος να περάσει το κέντρο, λόγω απουσίας κεντρικού δημιουργικού μέσου. Παρόλα αυτά, ελέγχουμε το ματς και όχι μόνο αυτό, αλλά οι Κολομβιανοί συμπεριφέρονται σα να κερδίζουν με τρία γκολ, λίγο πριν από τη λήξη. Μας δίνουν χώρους, μέτρα. Κι εμείς τίποτα. Κατοχή, κατοχή και ξανά κατοχή.

Ο Κονέ πάλευε και δεν έπρεπε να βγει, αν κι αυτός χάθηκε στην πτώση των υπολοίπων στο δεύτερο ημίχρονο, το οποίο ήταν χειρότερο από το πρώτο. Παρόλα αυτά, ήταν θετικός και θα μπορούσε να μείνει στο ματς. Είπαμε για τον Παπασταθόπουλο. Ο Σωκράτης έβγαινε μπροστά διότι έμενε πίσω ο Κατσουράνης, Για την ακρίβεια ξέμενε και δεν βοήθησε ούτε στην διεύθυνση της αμυντικής γραμμής, αρχής γενομένης βεβαίως από τους χαφ μπροστά του.

Ενα άλλο στοιχείο που δεν βοήθησε, αυτό δηλαδή που έκρινε το ματς κατά τη γνώμη μου, είναι οι ταχύτητες στο παιχνίδι της Εθνικής. Από εκεί πηγάζουν όλα. Αργές πάσες, καθυστερημένη ανάπτυξη υπανάπτυκτου παιχνιδιού, γενικά η ομάδα έδειχνε έξω από τα νερά της σα να φοβήθηκε την ίδια τη διοργάνωση και το μέγεθός της. «Γιατί μας έχει συνηθίσει ποτέ σε ποδόσφαιρο ιπτάμενων Ολλανδών;» μπορεί να πει κάποιος. Όχι, είναι η απάντηση βεβαίως. Αλλά εδώ είχαμε μια καλύτερη ομάδα που «ήθελε» να μας κάνει δώρο. Και δεν κάναμε τίποτα για να το πάρουμε. Λες και φοβηθήκαμε ότι την ώρα που θα το ανοίξουμε θα εκραγεί.

Αυτό είναι το πιο ανησυχητικό στοιχείο. Ακόμη και η αντίδραση του Καρνέζη στο πρώτο γκολ, slow motion είναι, για να μην πούμε για τον Γκέκα και τον Σαμαρά που δεν έβαλε το πόδι στη φωτιά. Ok, ίσως παίζει το ρόλο του ότι είναι ελεύθερος και δε νιώθει τη σιγουριά του συμβολαίου, όμως μιλάμε για το τουρνουά που μπορεί να φέρει το συμβόλαιο που δεν έχεις φανταστεί. Στην ταχύτητα του ελληνικού παιχνιδιού, που θύμιζε τρίκυκλο, προστίθεται η απουσία του ανθρώπου που θα "τα δείξει". Θα το περίμενε κανείς από τον Καραγκούνη. Μπήκε, όμως, αργά. Φετφατζίδης και Μήτρογλου προσπάθησαν, όμως η ομάδα κολύμπησε σε τόσο ρηχά νερά που έμοιαζαν σα να έκαναν ηλιοθεραπεία κάτω από τον καυτό ήλιο.

Όσον αφορά την άτυχη στιγμή του Γκέκα, ναι, Μεγάλη ατυχία. Όπου «φτωχός» κι η μοίρα του. Και η απόδοση της Εθνικής σε αυτό το ματς δεν είχε καθόλου πλούτο και πλουραλισμό. Τα πράγματα τώρα γίνονται πολύ δύσκολα. Αν ο ρυθμός δεν ανέβει, θα υπάρξει μεγαλύτερο πρόβλημα με τα γιαπωνέζικα μηχανάκια. Αν οι παίκτες μας δεν βγάλουν την ποιότητά τους και τη μαχητικότητά τους στο 110%, τότε με τη θεωρητικά καλύτερη του ομίλου Ακτή Ελεφαντοστού, το σκορ θα είναι παρόμοιο με το σημερινό. Διότι δεν μπορώ να φανταστώ τους Αφρικανούς να μας χαρίσουν τόσους χώρους.

ΥΓ. Δυστυχώς η ομάδα μας αγωνίστηκε στο μέχρι στιγμής χειρότερο ματς του Μουντιάλ.

Follow me: ChrisStatho.