Οι μικροί Τζέι και οι μικροί Λεωνίδες

Ο μικρός Τζέι απέκτησε μέσα σε λίγες μέρες πάρα πολλούς φίλους στην Ελλάδα. Βλέποντας τον Γιώργο Σαμαρά να συγκινείται μιλώντας για τον ξεχωριστό του φίλο, ένιωσες και εσύ το πόσο αληθινά ήταν τα συναισθήματά του. Μέσα σε λίγες ώρες ένα γκρουπ στο facebook για τον Ιρλανδό πιτσιρικά συγκέντρωσε δεκάδες χιλιάδες υποστηρικτές. Μέσα σε λίγες ώρες, ο Γιώργος Σαρρής και η ΕΠΟ προσπάθησαν να κάνουν πραγματικότητα το θαύμα και να χαρίσουν στον Τζέι το ταξίδι της ζωής του.

Η ιστορία με τον μικρό Τζέι ανέδειξε ένα ξεχωριστό μας πρόσωπο, που συχνά τείνουμε να ξεχνάμε. Και μπορεί να μας κάνει πολύ καλό. Γενικότερα όσον αφορά την προσέγγιση για το ποδοσφαίρο και την αξία του για τους εκάστοτε μικρούς Τζέι. Μια χαρακτηριστική περίπτωση που θυμάμαι είναι ο μικρός Απόστολος, τον οποίο οι Αθανασιάδης και Σαλπιγγίδης συνάντησαν στην ογκολογική πτέρυγα του Ιπποκράτειου. Ο ΠΑΟΚ φρόντισε να δώσει συνέχεια στη συνάντηση αυτή. Τον φιλοξένησε στις εγκαταστάσεις στη Νέα Μεσημβρία. Οι παίκτες του τραγούδησαν για τα γενέθλιά του και τον οδήγησαν στα επίσημα της Τούμπας, μαζί με τους φίλους του για να δει το παιχνίδι με τη Βέροια. Καταλαβαίνουν όλοι την ανείπωτη χαρά που έδωσαν σε ένα παιδί που από μικρό καλείται να δώσει τη δική του μάχη για τη ζωή. Πρώτοι από όλους το καταλαβαίνουν οι ποδοσφαιριστές.

Ο μικρός Απόστολος δεν είναι ο μόνος. Η υποδειγματική στάση του Sammy στη περίπτωση του μικρού Τζέι δείχνει το δρόμο. Οι Έλληνες διεθνείς την έζησαν από κοντά. Και φυσικά κάθε ποδοσφαιριστής νιώθει ένα σκίρτημα στην καρδιά κάνοντας ένα παιδί που δοκιμάζεται χαρούμενο. Με μια απλή κίνησή του. Δεν αρκεί όμως μία επίσκεψη σε ένα ίδρυμα την τάδε παγκόσμια ημέρα. Ο Σαμαράς με τον πιτσιρικά έχει χτίσει μια σχέση, η οποία έχει αλλάξει τη ζωή του. Όπως και μέσα στο γήπεδο, η διάρκεια κάνει τη διαφορά. Και δυστυχώς, «μικροί Τζέι» υπάρχουν και θα υπάρχουν στην Ελλάδα. Η χαρά που μπορούν να τους προσφέρουν τα δικά τους είδωλα είναι ανείπωτη. Το ποδόσφαιρο έχει τη δύναμη.

Πάμε τώρα και στους άλλους μικρούς. Σε εκείνους που η ζωή ήταν πιο γενναιόδωρη απέναντί τους. Ο μικρός Λεωνίδας βρίσκεται στο δημοτικό. Η τριβή του με το ποδόσφαιρο ξεκίνησε σχετικά σύντομα. Ακόμα χτίζει εικόνες, απόψεις και νοοτροπία γύρω από το παιχνίδι. Μιλήσαμε λίγο για το Μουντιάλ. «Ποια ομάδα υποστηρίζεις;», τον ρώτησα. Παύση. Ο τόνος στην απάντησή του έκρυβε μια έκπληξη. «Την Ελλάδα φυσικά....». Ένιωσα λίγο εκτεθειμένος. «Ε, εκτός από την Ελλάδα», ξαναρώτησα. Σκέφτηκε λίγο για να απαντήσει, όντας επιφυλακτικός προς το μέρος μου. Αισθάνθηκα πως δεν είχε λόγο να έχει διαφορετική ομάδα. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη νίκη της Εθνικής.

Η δική μας γενιά γνώρισε τα μεγάλα ποδοσφαιρικά event, ξέροντας ότι ακόμα κι αν η γαλανόλευκη δώσει το παρών, το πιθανότερο είναι τα κουτσομπολιά και οι συντριβές να μονοπωλήσουν τη συζήτηση. Γα την προηγούμενη δε, η φράση «Ελλάδα στο Μουντιάλ» δεν υπήρχε καν σαν σκέψη. Για αυτό και ο καθένας, ορμώμενος από τις αναμνήσεις του, στηρίζει μια διαφορετική εθνική ομάδα. Οι τωρινοί πιτσιρικάδες διαμορφώνουν τις ποδοσφαιρικές τους εικόνες με την Ελλάδα στις μεγάλες διοργανώσεις. Το περίεργο για αυτούς θα είναι η Εθνική να είναι απούσα, όχι παρούσα. Να ζήσει μέρες '94, όχι 2014. Και αυτό πιστώνεται αποκλειστικά στον Ότο, τον Σάντος και τους παίκτες.

Το αν θα καταφέρει αυτή η ομάδα να αποκτήσει «κανονικούς» οπαδούς, είναι μια εντελώς διαφορετική κουβέντα. Σταδιακά όμως, αλλάζει την εικόνα της, διαμορφώνει μια διαφορετική ταυτότητα στη συνείδηση των νεότερων. Και οφείλει να την υπερασπιστεί. Η ίδια ανέβασε τον πήχη. Άλλαξε τα δεδομένα για όλους τους «μικρούς Λεωνίδες». Και είναι στο χέρι της να το συνεχίσει...

Follow @Thansarr