Ήταν καλύτερη τελικά η Γερμανία;

Το τέταρτο αστέρι στη γερμανική λευκή φανέλα είναι γεγονός εδώ και λίγες ώρες. Ο Μάριο Γκέτσε έραψε το δικό του δίπλα από εκείνα του Φριτς Βάλτερ, του Γκερντ Μίλερ και του Λόταρ Ματέους.

Η νασιονάλμανσαφτ γύρισε έπειτα από 24 χρόνια στο βιβλίο της ιστορίας του Παγκοσμίου Κυπέλλου και πήρε τη θέση που της αξίζει. Της άξιζε όμως να (γ)ραφτεί δίπλα στην all time classic Ιταλία στο πάνθεον των Μουντιάλ και στα 18 καρατίων κεφάλαια του μεγαλύτερου ποδοσφαιρικού θεσμού; Οι απόψεις είναι πολλές. Διίστανται με διαφορετικά επιχειρήματα, συμφωνούν με βασικό ατού το αποτέλεσμα και τον τελικό προορισμό του χρυσού τροπαίου.

Από τη μία πλευρά, λοιπόν, η ομάδα του Λεβ. Το σύνολο με τα «διπλάσια» στατιστικά, συγκριτικά με της Αργεντινής, αν κοιτάξει κανείς τα... χαρτιά του τελικού. Σε όλες τις κατηγορίες, οι Γερμανοί έχουν επιβάλλει τακτική Μέρκελ. Αποφασίζω και διατάσσω. Από πάσες μέχρι κατοχή μπάλας, χιλιόμετρα μέσα στο γήπεδο κλπ. Χάνουν, όμως, σε μία βασική κατηγορία: στις κλασικές ευκαιρίες. Κι όμως, αυτή η μηχανή, με το πλούσιο υλικό στη διοργάνωση, με τις καλύτερες δυνατές επιλογές από τεχνικής πλευράς όσον αφορά την αποστολή (σ.σ. δεν θυμάμαι μουρμούρες για τον Λεβ), με πληρότητα σε όλες τις γραμμές, με το πάθος και τη δείψα για την ανομβρία από το 1990 μέχρι τους καιρούς μας και με τις ευκαιρίες όλα αυτά τα χρόνια να τις κλωτσούν όπως ο Μέσι εκείνο το φάουλ λίγο πριν από το τέλος της παράτασης, γκάζωνε, αλλά δε... γάζωνε. Αλλά κατάφερε στη μία από τις δύο όλες κι όλες φάσεις που έφτιαξε σε 120 λεπτά, ό,τι δεν μπόρεσαν ο Ιγκουαϊν, ο Παλάσιο και ο Λίο.

Ο Λεβ τράβηξε τον άσο από τον πάγκο και πήρε την παρτίδα της ζωής του. Κατά πόσο δίκαιο είναι να παίρνει το Μουντιάλ η ομάδα που δεν έχει δημιουργήσει, που δεν έχει απειλήσει ιδιαίτερα, που δεν έχει βγάλει μάτια βρε αδερφέ, με βάση τις προσδοκίες, τη γκαρνταρόμπα και το ρεπερτόριό της; Και μάλιστα απέναντι σε αυτή την Αργεντινή που έβλεπες τον Παλάσιο με την ποντικοουρά και λυπόσουν το τρόπαιο που θα το έπιαναν (αν και εφόσον) τα χέρια του. Απέναντι στην αλμπισελέστε του Μέσι, τον οποίο έχει αντιμετωπίσει ο οπαδικός πλανήτης σαν τον Νετανιάχου που σκοτώνει στη Γάζα μωρά και γυναικόπαιδα. Αν, λοιπόν, τα πάντσερ είναι τόσο σούπερ ομάδα, όσο σχολιάζουν όλοι μετά βεβαίως το αποτέλεσμα, γιατί δεν έκανε την Αργεντινή μια μικρή Βραζιλία, τη στιγμή, μάλιστα, που ο Ντι Μαρία ήταν στον πάγκο και ο Λαβέτσι άφησε τον αγωνιστικό χώρο νωρίς;

Από την άλλη, ποια ομάδα είχε καλύτερη παρουσία σε αυτόν τον ένα μήνα ποδοσφαιρικής μαγείας; Ποια ήταν πιο σταθερή, ποια ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη από τη Γερμανία, ποια ήταν πιο προσεκτική, ποια ήταν πιο αποδοτική, πιο παραγωγική, πιο αγωνιστική και πιο ποδοσφαιρική σε απόλυτους αριθμούς και όρους; Τις απαντήσεις τις ξέρουμε. Το θέμα είναι η οπτική. Κρίνεις από τον τελικό και μόνο; Από το αποτέλεσμα; Από τη συνολική εικόνα στη διοργάνωση ή στο ένα και μοναδικό ματς; Από τα δώρα που δεν πήρε η Αργεντινή, από τη φάση που έβγαλαν ο Σίρλε με τον Γκέτσε ή συγκρίνεις τα δύο ρόστερ και βλέπεις ποιος ήταν πιο «τίμιος» και έφτασε πιο κοντά στην πηγή; Τελικά τι συνέβη; Την κούπα την πήρε ο καλύτερος, ο πιο άξιος ή αυτός που έβαλε γκολ; Αποδόθηκε η περιβόητη δικαιοσύνη;

Το Μουντιάλ των απογοητεύσεων

Ναι, απογοητεύσεις πολλές, πάρα πολλές. Κι ας λένε όλοι ότι αυτό είναι από τα καλύτερα Μουντιάλ. Να μετρήσουμε απότομες και αναγκαστικές προσγειώσεις; Η Ισπανία έκανε την Ελλάδα να μοιάζει με τη Βραζιλία του 1970, οι Ιταλοί ήταν σα μονοπρόσωπη ΕΠΕ στο όνομα του μαέστρου Πίρλο, οι Άγγλοι ανώριμοι σα μαθητούδια του λυκείου που την πέφτουν στην πρωτάρα καθηγήτρια. Οι Ολλανδοί; Έλεγες πως αυτή είναι η χρονιά τους και στο μεγάλο ματς έβγαλαν το DNA του χαμένου. Οι Πορτογάλοι και ο Ρονάλντο άφαντοι. Η Βραζιλία; Θα πρέπει να αλλάξει... χρώματα έτσι όπως ξεφτίλισαν τη θρυλική των 5 τίτλων. Ακόμα και σε επίπεδο προσωπικοτήτων απογοητευτήκαμε. Ο Μέσι, τα είπαμε. Ό,τι έκανε στη φάση των ομίλων. Ρονάλντο, Μπαλοτέλι, Σουάρες, Ντιέγκο Κόστα, Κασίγιας, Νταβίντ Λουίζ, Οζίλ λες και έμπαιναν για πρώτη φορά σε θάλασσα. Υπήρχαν,όμως, αποκαλύψεις, όπως το Μεξικό, η Κόστα Ρίκα, (το Βέλγιο το περιμέναμε) κι άλλες ομάδες και πρόσωπα. Κακά τα ψέματα, όμως. Όπως τις μεγάλες κούπες τις σηκώνουν οι μεγάλοι, έτσι δεν μπορεί να μείνει στην ιστορία (όπως το 1986, το 1982, το 1990, το 2002, το 1974, το 1970) διοργάνωση "χωρίς" μεγάλες ομάδες και ιστορικές φυσιογνωμίες.

Follow me: ChrisStatho