Δεν μας άρεσε το τσούκου-τσούκου ball, τώρα... χορτάσαμε θέαμα!
Για τo «ναυάγιο» της Εθνικής στα τρία πρώτα ματς των προκριματικών του Euro 2016, έχουν ειπωθεί και γραφτεί πολλά, με τις κατηγορίες να επικεντρώνονται στην ΕΠΟ και στον Πρόεδρο της Γιώργο Σαρρή, αλλά και στον Κλάουντιο Ρανιέρι. Τα περισσότερα ήταν σωστά, κάποια ήταν και λάθος, ωστόσο όλα επικεντρώνονται στις «ασθένειες» που παρουσίασε μέσα σε τρεις μήνες η Εθνική ομάδα.
Το κεφαλαιώδες λάθος του Ιταλού, ενδεχομένως και κάτω από την πίεση που του άσκησαν κάποιοι, ήταν η προσπάθεια του να επιχειρήσει να αλλάξει το αγωνιστικό στιλ αυτής της ομάδας και να την κάνει περισσότερο επιθετική και παραγωγική. Ωστόσο το ποδοσφαιρικό DNA της Ελλάδας δεν γνωρίζει τι σημαίνει τρεις επιθετικοί, ούτε σύστημα 4-3-3! Μέσα σε αυτά τα 10 χρόνια των επιτυχιών, η Εθνική έμαθε να παίζει αμυντικογενές ποδόσφαιρο και να χτυπά στις αντεπιθέσεις ή σε στημένες φάσεις.
Καλώς ή κακώς, αυτό τον τρόπο παιχνιδιού καθιέρωσε ο Ρεχάγκελ, αυτόν συνέχισε και ο Σάντος, που μπορεί να μην είναι ελκυστικός, αλλά είχε ουσία και αποτέλεσμα. Η Ελλάδα με το τσούκου - τσούκου ball ανέβηκε στην κορυφή της Ευρώπης και ανανέωσε το ραντεβού της σε κάθε μεγάλη ποδοσφαιρική διοργάνωση, φτάνοντας να είναι μέσα στις 15 καλύτερες ομάδες του κόσμου, επιτεύγματα που αν τολμούσε να συζητούσες πριν το 2004, θα σε έστελναν κατευθείαν στο Δρομοκαϊτιο!
Οι Ελληνες ποδοσφαιριστές δεν είναι προικισμένοι τεχνικά, ωστόσο έχουν πολλές δυνάμεις και πάθος στο παιχνίδι τους. Αυτοί είναι και δεν αλλάζει. Το βλέπουμε άλλωστε κάθε εβδομάδα στην Σούπερ Λίγκα, που δεν βγάζει μάτια από πλευράς ποιότητας. Ωστόσο ο Κλάουντιο Ρανιέρι, δεν τα υπολόγισε αυτά και ήθελε να κάνει τα δικά του. Δυστυχώς, το μόνο που κατάφερε ήταν να διαλύσει ένα επιτυχημένο μοντέλο και να φτιάξει μια ομάδα χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς αγωνιστική ταυτότητα, χωρίς σύστημα μέσα στο γήπεδο, όπως φάνηκε κόντρα στη Βόρεια Ιρλανδία! «Ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει», λένε στην Ελλάδα, αλλά ο Ιταλός δεν πρέπει να έχει ακούσει ποτέ αυτή τη φράση!
Θα μου πείτε, ότι έχει τη δική του φιλοσοφία, την οποία θέλει να περάσει στους ποδοσφαιριστές καθώς άλλον τρόπο παιχνιδιού - από ότι είχαμε συνηθίσει - εφαρμόζει στις ομάδες του. Φυσικά και θα μπορούσε να το κάνει, όχι όμως, σε επίπεδο Εθνικής, την οποία προπονεί συνολικά 40-50 μέρες τον χρόνο. Αν ήταν προπονητής σε σύλλογο και αναλάμβανε τους παίκτες από το καλοκαίρι, θα είχε όλο το χρόνο μπροστά του, να τους κάνει να αφομοιώσουν τα «θέλω» του. Αυτό, όμως, δεν συμβαίνει σε Εθνική ομάδα, που μέσα σε ελάχιστες προπονήσεις πρέπει να ετοιμάσεις παίκτες για το κάθε ματς που είναι τελικός!
Η προσπάθεια λοιπόν, για αλλαγή αγωνιστικής φιλοσοφίας της Εθνικής απέτυχε παταγωδώς και τα αποτελέσματα αποτελούν και απάντηση σε όσους φιλάθλους γκρίνιαζαν όλα αυτά τα χρόνια για την... αντιτουριστική Εθνική μας. Πλέον το δίλημμα είναι ένα: Θέλουμε επιτυχίες με ποδόσφαιρο που δεν θέλγει ή προτιμάμε επιθετικό στιλ με τις ήττες να διαδέχονται η μία την άλλη; Επειδή όσο και να διαφωνούμε, για την Εθνική ομάδα μας, αυτοί είναι οι δύο δρόμοι...
follow me on Τwitter: @dimosbouloukos
