Eλλάδα keep running

Η... συνωμοσία του τρεξίματος ξεκίνησε από νωρίς για μένα κατεβαίνοντας την Μεσογείων για το Παναθηναϊκό Στάδιο, βλέποντας από τη μία τα λεωφορεία γεμάτα με δρομείς να κατευθύνονται στον Μαραθώνα για την εκκίνηση και από την άλλη πλευρά του δρόμου, απλούς ανθρώπους με τα νούμερα στα χέρια να πηγαίνουν στο κέντρο της Αθήνας για τη συμμετοχή στα 5.000 και στα 10.000 μέτρα. Ολοι τους ήρεμοι και χαμογελαστοί, είχαν έναν στόχο στο μυαλό τους, τον τερματισμό, με σύμμαχο τον καιρό, καθώς το χάραμα της Κυριακής βρήκε μόνο μερικά συννεφάκια στον αττικό ουρανό.

Η Αθήνα είχε φορέσει από νωρίς τα καλά και είχε ανοίξει τις αγκαλιές της για 35.000 δρομείς, άλλους τόσους θεατές στο Καλλιμάρμαρο και χιλιάδες ακόμα απλούς ανθρώπους που βγήκαν στους δρόμους, συμμετέχοντας με τον τρόπο τους στην μεγάλη γιορτή ενθαρρύνοντας όσους έτρεχαν. Κάπου εκεί κι εγώ, περίμενα τους πρώτους που θα τερμάτιζαν, χωρίς τίποτα να με προϊδεάζει για αυτό που θα ακολουθούσε και κυρίως για όσα θα ένιωθα!

Οι πρώτοι που μπήκαν στο Παναθηναϊκό Στάδιο ήταν οι δρομείς των 5 χιλιομέτρων. Αθλητές οι πρώτοι, πιο γυμνασμένοι οι επόμενοι, ερασιτέχνες οι τελευταίοι. Μετά ακολούθησαν τα 10 χιλιόμετρα, με απλούς ανθρώπους να φτάνουν στο Στάδιο και να μην κρύβουν την ικανοποίηση τους, όπως ένας πατέρας που καμάρωνε για τον 11χρονο γιο του με τον οποίο τερμάτισαν μαζί, σίγουρα στα 10 πιο όμορφα χιλιόμετρα της ζωής τους!

Την εικόνα αυτή άλλωστε, την είδα πολλές φορές. Γονείς πιασμένοι χέρι – χέρι με τα παιδιά τους, ολόκληρες οικογένειες να τρέχουν και να τερματίζουν, άνθρωποι ενθουσιασμένοι που τα κατάφεραν όχι τρέχοντας με τον... εγωϊσμό τους, αλλά μαζί με τα πιο αγαπημένα πρόσωπα στην ζωή τους! Είδα να φτάνουν μαζί, μπαμπάς, γιος και εγγονός! Ποιος είπε ότι το τρέξιμο είναι μοναχικό σπορ;

Η ατμόσφαιρα φορτίστηκε περισσότερο με τους επόμενους τερματισμούς, του παιδικού αγώνα και ακόμα περισσότερο των Special Olympics, που γνωρίζουν καλά από αγώνες, καθώς δίνουν καθημερινά τον πιο δύσκολο! Τίποτα, όμως, δεν ήταν σαν τον τερματισμό του Μαραθωνίου. Άνθρωποι κατάκοποι, διαλυμένοι, αλλά πάνω απ' όλα ευτυχισμένοι, επειδή εκπλήρωναν ένα όνειρο ζωής, να τρέξουν και να τερματίσουν στην αυθεντική διαδρομή από τον Μαραθώνα ως την Αθήνα. Το ξέσπασμα τους τη στιγμή του τερματισμού τα αποκάλυπτε όλα, ανεξαρτήτως θέσεως, χρόνου ή κατάστασης. Πατέρας αγκάλιασε το μικρό του κοριτσάκι που ήταν στην κερκίδα και λέγοντας την ότι την λατρεύει, έβαλε ευτυχισμένος τα κλάματα. Ζευγάρι μεσόκοπων ανθρώπων, τερμάτισαν μαζί και μετά έμειναν σφιχταγκαλιασμένοι για αρκετά δευτερόλεπτα. Χωρίς λόγια, αλλά αγκαλιά, έτσι για να ζήσουν τη στιγμή, μαζί...

Ωριμος άνδρας έφτασε στο τέλος, πήγε μπροστά στο τμήμα της κερκίδας που ήταν η οικογένεια του και τους έδειξε φωνάζοντας, «για σας το έκανα»! Ηλικιωμένος, κοντά στα 70, πέρασε τη νοητή γραμμή και φαινόταν έτοιμος να καταρρεύσει. Οταν πήγαν άνθρωποι του ΕΚΑΒ να τον πιάσουν, τους χτυπούσε τα χέρια και τους έδιωχνε, χωρίς να πει κουβέντα. Ηταν φανερό ότι εκείνη τη στιγμή, ήθελε να την αφιερώσει σε κάποιον ή κάποια που δεν ήταν μαζί του...

Είδα πολλά, ένιωσα ακόμα περισσότερα, συναισθήματα που μόνο να ζήσεις μπορείς και όχι να περιγράψεις!

Τι να πεις για τον άνθρωπο που έσπρωχνε το καροτσάκι με τον μικρό του φίλο που δεν μπορεί να περπατήσει, για 42 χιλιόμετρα, στέλνοντας μήνυμα υπέρ των ανθρώπων που δεν μπορούν να σταθούν στα πόδια τους. Τι να διηγηθείς για τον πατέρα που τερμάτισε με το άρρωστο κοριτσάκι του, την Μαριλένα, επίσης σε καροτσάκι, κρατώντας ένα πανό που έγραφε ότι είναι «άγγελος πάνω στη γη».

Πως να χαρακτηρίσεις τους ανθρώπους που έκλεισαν περισσότερες από οκτώ ώρες στον δρόμο κι έφταναν στο Παναθηναϊκό Στάδιο, όταν η νύχτα είχε αρχίσει να πέφτει, αλλά δεν σταμάτησαν παρά μόνο μετά τον τερματισμό. Τι σχόλιο να κάνεις για όσους πονούσαν και τερμάτισαν ακόμα και ξυπόλητοι, αλλά ποτέ δεν σκέφτηκαν να τα παρατήσουν.

Όλοι είχαν βάλει το προσωπικό τους στοίχημα και αυτό ήθελαν να πετύχουν! Πέρα, όμως, από τον στόχο του καθενός, αυτό που μένει, είναι ότι ο Ελληνας έμαθε να τρέχει και έχει βάλει για τα καλά την άθληση στη ζωή του. Κάτι που δεν αποδεικνύεται μόνο από τη συμμετοχή στον Μαραθώνιο, αλλά από όσους τρέχουν στους πολλούς αγώνες που φυτρώνουν πλέον σαν μανιτάρια, σε πάρα πολλές πόλεις της Ελλάδας.

Κι όχι μόνο τρέχουν, αλλά το χαίρονται, μεταλαμπαδεύοντας και στις νέες γενιές την αγάπη για τον αθλητισμό!

Follow me on twitter: @dimosbouloukos