Διακοπή! Να κι αν μας συγχωρείτε, να κι αν δεν μας συγχωρείτε...
Μπορεί να ακούγεται (διαβάζεται) υπερβολικό, ωστόσο οι πρώτες ώρες στη μ.Ε. (μετά ΕΡΤ) εποχή θυμίζουν κατάσταση σοκ. Κυρίως για εμάς που μεγαλώσαμε με την ΕΡΤ. Μόνο με την ΕΡΤ. Μόνο με τα δύο κρατικά κανάλια. Την ΕΡΤ και την ΥΕΝΕΔ στα σέβεντις, την ΕΡΤ1 και την ΕΡΤ2 από τις αρχές της δεκαετίας του ΄80 μέχρι και τα μέσα της, όταν εμφανίστηκε και η ΕΡΤ3 στους δέκτες.
Δεν είμαι αρμόδιος να κρίνω αν η απόφαση της κυβέρνησης να βάλει λουκέτο σε έναν ζημιογόνο δημόσιο οργανισμό είναι σωστή ή λάθος. Η λέξη «ζημιογόνος», βέβαια, θα μπορούσε να απαντήσει από μόνη της. Ωστόσο...
Το σοκ το προκαλεί ο τρόπος που έγινε ό,τι έγινε. Πραξικόπημα κανονικό. Αποφασίζομεν (το απόγευμα) και διατάσσομεν (το βράδυ). Μπαμ και κάτω. Λουκέτο σε τρία κανάλια, ανεργία για περίπου 3.000 εργαζόμενους, «κενό» για κάμποσα εκατομμύρια Έλληνες. Για εκείνους που έβλεπαν ΕΡΤ στο εξωτερικό, από το δορυφορικό της πρόγραμμα, για εκείνους που έβλεπαν ΕΡΤ από συνήθεια (όπως ο μακαρίτης ο πατέρας μου), για εκείνους που ζουν σε απομακρυσμένες περιοχές με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις επιλογές τους σε κανάλια και για την ισχύ τους σε σήμα. Και για όλους τους άλλους, για εμάς, για εμένα, που είχα ταυτίσει τα κουμπιά του τηλεκοντρόλ μου με συγκεκριμένα κανάλια. 1 ΕΤ1, 2 ΝΕΤ, 3 ΕΤ3. Τώρα;
Τι γίνεται τώρα; Να αλλάξω θέσεις σε όλα τα κανάλια ανεβάζοντάς τα προς τα πάνω μαγαρίζοντας το ιερό ζάπινγκ μου ή να βάλω στο 1, το 2 και το 3 κανάλια που δεν είχα δει ποτέ και που δύσκολα θα δω τώρα (αλλά θα πατάω από συνήθεια 30 χρόνων);
Φυσικά, αυτό το μικρό προσωπικό «πρόβλημα» δεν είναι τίποτα μπροστά στο γενικότερο. Σε μια Ελλάδα που μόνο ΚΛΕΙΝΕΙ. Κλείνει δουλειές, κλείνει κανάλια, κλείνει ανθρώπους στα σπίτια και στην τρέλα του μυαλού. Μια Ελλάδα που κλείνει τα πάντα και δεν ανοίγει τίποτα. Θα έρθει η ανάπτυξη που ευαγγελίζονται οι τρεις καμπαλέρος, θα βρει ταμπέλα «ΚΛΕΙΣΤΟΝ» και θα γυρίσει πίσω, γαμώ το ξεσταύρι μου.
Πώς να εμπιστευτείς αυτούς τους τύπους στο φινάλε; Το μόνο που θα (ξαν)ανοίξουν, αν συνεχίσουν το ίδιο βιολί «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», θα είναι η Μακρόνησος! Αυτό που έγινε μέσα σε ένα απόγευμα με την ΕΡΤ, είναι σαν να έχει ένα εργοστασιάρχης τρία εργοστάσια, να ξέρει ότι μπαίνει μέσα, κι όμως να παραγγέλνει νέες πρώτες ύλες, να προσλαμβάνει νέους διευθυντάδες, να κλείνει συμφωνίες και ξαφνικά να τα ανατινάζει και τα τρία. Καλά, δεν μπορούσε να κλείσει το ένα, να διώξει τους όποιους κηφήνες και να κρατήσει τις εργατικές μελισσούλες μπας και πάρει τα πάνω του; Δεν μπορούσε να κλείσει τα δύο και να βαστήξει στο τρίτο τους καλύτερους; Δεν είχε κανένα σχέδιο στο μυαλό του παρά μόνο το λουκέτο; Κάτι δεν μου κολλάει εδώ, αλλά όπως έγραψα από την αρχή, «δεν είμαι αρμόδιος». Άλλωστε έχω άλλα προβλήματα: ποιο κανάλι να βάλω στο 1 του τηλεκοντρόλ; Την Υπηρεσία Ενημερώσεως Ενόπλων Δυνάμεων ή το «Αντώνης-Βαγγέλης-Φώτης TV» που είναι το αντίπαλον δέος;
Για την ώρα, λέω να τα αφήσω στη θέση τους και να προσπαθήσω να φανταστώ την εποχή που περίμενα πώς και πώς να ακούσω τον «Τσομπανάκο», το πρώτο μουσικό σήμα της ΕΡΤ, εκείνο με τη φλογέρα, που μαζί με τον Εθνικό Ύμνο σήμαινε την έναρξη του προγράμματος, πριν τον «Ροζ Πάνθηρα», τον «Γούντι τον Τρυποκάρυδο» ή τον «Κόσμο των Σπορ», τα απογεύματα του Σαββάτου.
Και μετά, να φέρω στο μυαλό τα μουσικά σήματα των αθλητικών εκπομπών, κυρίως της «Αθλητικής Κυριακής» με τον Γιάννη Διακογιάννη. Ή, το «Μουσικόραμα». Ή, και τις παλιές διαφημίσεις ακόμα. Όλα αυτά με τα οποία μεγαλώσαμε. Μαζί με την ΕΡΤ. Είπαμε, δεν είμαι αρμόδιος για να κρίνω αν έχουν δίκιο ή άδικο οι τρεις ...συνταγματάρχες, αλλά είμαι ο καθ΄ ύλην αρμόδιος για τα συναισθήματά μου. Και για το τηλεκοντρόλ μου. Η ΕΡΤ, που σε 3.000 ανθρώπους θα λείψει ως δουλειά, εμένα θα μου λείψει ως συνήθεια μιας ζωής...
Μέχρι να ξεχάσω τον «Τσομπανάκο», εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...
Υ.Γ.: Για το μυθιστόρημά μου, «Είναι στημένο», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εμβιπή (MVPublications) με υπογραφή Χρήστου Ελευθερίου και για ό,τι άλλο επιθυμείτε, θα τα λέμε στην ιστιοσανίδα μου στο φέισμπουκ.
