«Η άποψή μου για τα γκρίκλις...»
Δεν γράφω για την 40ή επέτειο του Πολυτεχνείου με μια μέρα καθυστέρηση. Την αφορμή για το θέμα μου την έδωσε ένα κείμενο που έπεσε στα χέρια μου σήμερα, 18 Νοεμβρίου 2013. Για το Πολυτεχνείο, έτσι κι αλλιώς, δεν είχα καμία διάθεση να ξαναγράψω. Έχω -με πίκρα- αποδεχθεί και «χωνέψει» πλήρως πως το μήνυμά του έχει ξεπουληθεί μαζί με την πλειοψηφία των ανθρώπων της γενιάς του. Πώς, αλήθεια, να πείσεις ένα παιδί ότι οι «καλοί» εκείνης της «ταινίας» μεταλλάχτηκαν σε βαμπίρ στην επόμενη; Πώς να του εξηγήσεις ότι η Χούντα άφησε ουσιαστικά στο πόδι της τους ...Χουντίνι της πολιτικής; Τους μάγους που μπορούν να κάνουν το άσπρο, μαύρο; Τα λεφτά, πουλιά που πετάξανε και φύγαν; Τη δημοκρατία, ολιγαρχία; Την περήφανη Ελλάδα, του κλότσου και του μπάτσου; «Ποιο ήταν το μήνυμα;», θα αναρωτηθεί το παιδί και θα έχει δίκιο. Διάβασα σε ένα «φωτογραφικό» διαδικτυακό ανέκδοτο πως «μια ραδιοφωνική παραγωγός με μόλις μία ώρα πρόγραμμα, έκανε καριέρα για μια ζωή». Δεν είναι μακριά από την πραγματικότητα. Ελάχιστη η υπερβολή: απλώς, δεν ήταν καν ραδιοφωνική παραγωγός. Για να μην μένουμε μόνο σε αυτήν, το ίδιο συνέβη και με πολλούς άλλους. Δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες. Σαν να ήταν ένα παραμύθι, του οποίου οι πρωταγωνιστές «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς...». Άσε μας εμάς...
Εμείς διαπιστώνουμε καθημερινά πράγματα που ψυχανεμιζόμαστε, φορώντας στα μυαλά μας αλεξίπτωτα, για να είναι πιο απαλές οι καθημερινές πτώσεις από τα σύννεφα. Μία από αυτές τις πτώσεις βίωσα το πρωί, όταν ο φίλος μου ο Χρήστος, καθηγητής σε Επαγγελματικό Λύκειο, μου έστειλε την απάντηση μιας μαθήτριας της Δευτέρας Λυκείου σε ένα διαγωνιστικό τεστ στη Γλώσσα. Όχι πως δεν το φανταζόμουν πως κάπως έτσι είναι η κατάσταση ή πως δεν έπαιρνα μηνύματα από το περιβάλλον μου. Άλλωστε, κι ο ίδιος ο Χρήστος μου είχε δώσει κατά καιρούς διάφορα «στοιχεία» για την ποιότητα των μαθητών, εξηγώντας πώς άσπρισαν τα μαλλιά του κατά τη διάρκεια της καριέρας του ως εκπαιδευτικού. Ωστόσο, άλλο είναι να φαντάζεσαι και να υποψιάζεσαι κι άλλο να έχεις στα χέρια σου το «ντοκουμέντο»...
Λοιπόν, το θέμα ζητούσε από τους μαθητές να γράψουν τη γνώμη τους για τα «γκρίκλις». Για την ελληνική γλώσσα που γράφεται με λατινικούς χαρακτήρες, κυρίως στο διαδίκτυο. Η απάντηση της μαθήτριας ήταν η εξής:
«Η άποψή μου για τα γκρίκλις είναι πολύ καλή. Χρειάζεται μια ξένη γλώσσα στους νέους για να πιάσουν εύκολα μια δουλειά»!!!
Σημείωση – επισήμανση - επανάληψη: πρόκειται για μαθήτρια Δευτέρας Λυκείου, δηλαδή για μια γυναίκα 17 ετών που του χρόνου ψηφίζει. Τα υπόλοιπα με τα οποία ασχολούνται ενίοτε οι ενήλικοι, φαντάζομαι πως τα κάνει ήδη. Του χρόνου, όμως, ψηφίζει! Και κάπως έτσι μπορούμε να εξηγήσουμε πολλά από τα «γιατί» και τα «πώς» της σημερινής κοινωνίας, της σημερινής πολιτικής σκηνής, της σημερινής κατάντιας, της σημερινής Ελλάδας. Πώς π.χ. άνθρωποι τους οποίους δεν θα εμπιστευόσουν ούτε για να αγοράσεις βιβλίο, περιφέρονται καθημερινά στα κανάλια ως καρνάβαλοι με μανδύα υπουργών απειλώντας με τις τσιρίδες τους τα τύμπανά μας, πώς άνθρωποι που δεν μπορούν να φυτέψουν ένα δέντρο ...χωρίς τη γλάστρα έγιναν πρωθυπουργοί, πώς άνθρωποι που δεν είναι ικανοί να φυλάξουν ένα στικάκι βρέθηκαν να διαχειρίζονται το θησαυροφυλάκιο του κράτους, πώς άνθρωποι που έχουν ξεπουλήσει τη χώρα κι εμάς τους ίδιους, προσπαθούν να μας πείσουν πως πασχίζουν για τη σωτηρία μας...
Η «γενιά του Πολυτεχνείου» που γέννησε ελπίδα για μια καλύτερη Ελλάδα, ήταν η ίδια που την ισοπέδωσε. Διαχρονικά και με συνέπεια. Ξεκινώντας από τη βάση, που αποτέλεσε και μέρος του συνθήματος της εξέγερσης: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Από την παιδεία. Αυτό λείπει από τους Έλληνες της εποχής μας. Το ψωμί θα λείψει κι αυτό όπου να ΄ναι, ενώ για την ελευθερία δεν παίρνω όρκο, κλειδωμένος μέσα στο σπίτι με τον συναγερμό μονίμως οπλισμένο. Η παιδεία, όμως, είναι η βάση. Η παιδεία που κάποτε έδειχνε το δρόμο στους υπόλοιπους, τώρα έχει χάσει το δικό της δρόμο. Εκπαιδευτικό σύστημα υπό κατάρρευση. Γονείς που καταπίνουν αμάσητη την προπαγάνδα της τηλεόρασης και αδιαφορούν για το σκουπιδαριό που ρουφάνε από το ίδιο Μέσο τα παιδιά τους. Και τα ίδια τα παιδιά, βολεμένα στην άγνοιά τους. Στα «γκρίκλις» που είναι «ξένη γλώσσα» για να πιάσουν «εύκολα δουλειά»! Αν το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, από εκεί βρωμάει κι ο Έλληνας. Από το κεφάλι του, που από την παιδική ηλικία γεμίζει καθημερινά απορρίμματα και ακαθαρσίες, αδειάζοντας παράλληλα από οποιοδήποτε ποιοτικό χαρακτηριστικό. Το ακόμα πιο δυσάρεστο, είναι πως αυτό αποτελεί κανόνα και πως μόνο κάποιες εξαιρέσεις, κυρίως λόγω χαρακτήρα του παιδιού και περιβάλλοντος (με ...«σπαστικούς» γονείς και σπασαρχίδηδες δασκάλους που κυνηγάνε ανεμόμυλους), ξεφεύγουν από τον συρμό.
Εν τέλει, ακόμα κι αν κάποιοι ρομαντικοί παραμένουν πιστοί στο μήνυμα του Πολυτεχνείου, ακόμα κι αν στις καρδιές τους, στις καρδιές μας, «το Πολυτεχνείο ζει», μάλλον πρέπει να το πάρουμε απόφαση πως η ελληνική παιδεία έχει πεθάνει. Χθες είχαμε τα ...σαράντα! Πιστεύετε στις νεκραναστάσεις;
Μέχρι να βρει «εύκολα» δουλειά η μαθήτρια με εφόδιό της την «ξένη γλώσσα» που έχει μάθει φαρσί, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...
Υ.Γ. Η «ρετρό ιστορία» αυτής της εβδομάδας θα δημοσιευτεί την Τετάρτη. Μη λέτε ότι δεν προειδοποίησα...
Υ.Γ.2: Για να μην ξεχνιόμαστε, για το μυθιστόρημά μου, «Είναι στημένο», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εμβιπή (MVPublications) με υπογραφή Χρήστου Ελευθερίου, αλλά και για ό,τι άλλο επιθυμείτε, θα τα λέμε στην ιστιοσανίδα μου στο φέισμπουκ.
Υ.Γ.3: Μέσα στις επόμενες μέρες, οι εκδόσεις Εμβιπή (MVPublications) με υπογραφή Χρήστου Ελευθερίου, θα παρουσιάσουν ακόμα μία επίκαιρη εκδοτική έκπληξη. Μείνετε συντονισμένοι...
