Με την πόρτα ανοικτή…

Ιανουάριος του 2010… Ο Μιχάλης Παυλής είναι είκοσι χρονών. Έχει προλάβει να παίξει 13 παιχνίδια με τη φανέλα της ΑΕΚ και σε ανύποπτο χρόνο παραχωρεί συνέντευξη σε αθλητική εφημερίδα. «Αυτή την ομάδα έχω αγαπήσει ο μικρός. Θέλω να την βλέπω παντού, όπου και αν παίζει. Δεν πουλάω ΑΕΚοφροσύνη. Το κάνω γιατί μου αρέσει. Είμαι ΑΕΚ και δεν το διαπραγματεύομαι. Ό,τι και να βιώσω δεν σταματά την αγάπη μου για αυτή την ομάδα. Και 15 πρωταθλήματα να πάρω μέχρι τα 35 μου και στα ερασιτεχνικά να παίζει, η ΑΕΚ είναι στην καρδιά μου και δεν φεύγει από εκεί».

Κάθε εφιάλτης αρχίζει με ένα όνειρο…

Δεν αλλάζω πια το δρόμο…

Λένε πως το ταλέντο του ήταν τέτοιο, που όταν ήταν πιτσιρικάς στον Αετό Λουτρών οι προπονητές τον δοκίμαζαν σε όλες τις θέσεις. Και λένε πως σε όλες τις θέσεις ήταν εξίσου καλός ή τουλάχιστον, ξεχώριζε με την ίδια ευκολία. Στο τέρμα, είναι η αλήθεια, δε δοκιμάστηκε, αφού λόγω ύψους δε θα μπορούσε να πετύχει! Λένε, επίσης, πως από τότε είχε μόνο μια φιλοδοξία στο μυαλό του. Να παίξει στην ΑΕΚ! Και ήταν τόσο έντονη, που όταν τον εντόπισε ο Τόνι Σαβέφσκι στα 15 του χρόνια, εκείνος πάτησε πόδι προκειμένου να του επιτρέψουν οι γονείς του να έρθει στην Αθήνα. Χωρίς καν να σκεφτεί ότι την ίδια εποχή ενδιαφερόταν και ο Ολυμπιακός.

Η ιστορία με την ΑΕΚ ξεκινάει κάπως έτσι… Παράλληλα με μερικά τατουάζ, τα οποία μαρτυρούν το πάθος του για την Ένωση. Η βόμβα της Original, ο δικέφαλος αετός, ο αριθμός «11» του αγαπημένου του Ντέμη Νικολαΐδη. Επί των ημερών του, ο Μιχάλης Παυλής φόρεσε τα κιτρινόμαυρα. Ο Σαβέφσκι είχε αναλάβει επί προσωπικού την υπόθεσή του και φρόντιζε να έχει ό,τι χρειαζόταν στην Αθήνα. Σχολείο, σπίτι, προπονήσεις, μέχρι και… συνοδεία να τον προσέχει όταν επέστρεφε στο σπίτι του για διακοπές.

Τα πρώτα βήματα ήταν δειλά… Όταν το όνομά του άρχισε να εμφανίζεται στην επικαιρότητα της ΑΕΚ, δε διέφερε σε πολλά από τα δεκάδες τέτοια ρεπορτάζ που γράφονται κάθε χρόνο. Κάποιος θαυματουργός πιτσιρικάς κλέβει την παράσταση με την ομάδα Νέων και είναι η ελπίδα της ΑΕΚ για το μέλλον. Ο πιτσιρικάς βγήκε πρώτος σκόρερ εκείνη τη σεζόν στην ομάδα Νέων και προήχθη στην πρώτη ομάδα. Το καλοκαίρι θα έπαιρνε την πρώτη του ευκαιρία. Και πριν ξεκινήσει υπό τις οδηγίες του Λορέντζο Σέρα Φερέρ, φρόντισε για να διασφαλίσει το όνειρό του. Δούλευε μόνος του όλο το καλοκαίρι στη Μυτιλήνη και επισκέφτηκε το μοναστήρι του Ταξιάρχη στο Μανταμάδο και τον Άγιο Ραφαήλ για να πάρει δύναμη. Μέρη που μέχρι και σήμερα αναφέρει ως πηγή δύναμης. «Αντλώ δύναμη από τον Ταξιάρχη, τον Άγιο Ραφαήλ και τη μάνα μου», είπε πριν μερικούς μήνες, όταν γύρισε ως τοπικός ήρωας για να βραβευτεί στο νησί του.

Έκανα λάθος προσευχές…

Εκείνο το καλοκαίρι στην προετοιμασία της ΑΕΚ δε θα είναι απλά ένας «μικρός». Τα τέσσερα γκολ που θα πετύχει στα φιλικά καταδεικνύουν το ταλέντο του και ο Λορέντζο Σέρα Φερέρ δεν διστάζει να του δώσει γρήγορα την πρώτη του επίσημη συμμετοχή. Στις 3 Σεπτεμβρίου του 2007, περίπου είκοσι μέρες πριν κλείσει τα 18 του χρόνια, ο Μιχάλης Παυλής θα μπει αλλαγή στον αγώνα με τη Σεβίλλη και θα κατορθώσει να ξεχωρίσει από εκείνο το βράδυ. Θα κερδίσει πέναλτι, θα αναστατώσει την άμυνα και θα μείνει η στιγμή στο μυαλό του.

«Ήταν τρομερό το συναίσθημα. Δεν είναι το ίδιο να παίζεις με 30 φιλάθλους στη Νέων, με το να παίζεις με 40 και 50 χιλιάδες κόσμο. Ήταν πολύ όμορφη εμπειρία και ελπίζω να τη ζήσουν κι άλλα παιδιά στην ηλικία μου. Είναι κάτι που δεν μπορείς να το περιγράψεις με λόγια», θα έλεγε λίγο καιρό αργότερα, όταν το επίσημο περιοδικό της ΑΕΚ, τον καλούσε να συστηθεί. Τότε, που όταν τον ρωτούσαν τι όνειρα έχει για το μέλλον του, εκείνος δεν σκεφτόταν τίποτα διαφορετικό από το παρόν… «Να δουλέψω πολύ και να πάρω ευκαιρίες από τον προπονητή μου. Μετά να καθιερωθώ στην ΑΕΚ και να κλείσω την καριέρα μου εδώ. Να μην πάω πουθενά αλλού».

Ο προπονητής του, εκείνη την εποχή, έτριβε τα χέρια του. «Υπόσχεται πολλά, αλλά πρέπει να πάμε αργά μαζί του. Πρέπει πρώτα να τον εκπαιδεύσουμε, γιατί είναι μικρός και το να παίζει κανείς σε προκριματικά Champions League δεν είναι εύκολο. Και μάλιστα να αντιμετωπίζεις μια ομάδα όπως η Σεβίλλη που έχει μεγάλη εμπειρία και είναι ιδιαίτερα σκληρή. Ο Παυλής βγήκε με δέσμευση και αφοσίωση στο παιχνίδι». Στην πορεία θα του έδινε κι άλλες ευκαιρίες. Στην πρώτη του σεζόν έπαιξε – με προπονητές τον Λορέντζο Σέρα Φερέρ και τον Νίκο Κωστένογλου – σε οκτώ ματς και τον Γενάρη του 2008 θα σκόραρε το παρθενικό του τέρμα σε επίσημο ματς.

Η επόμενη σεζόν θα είναι και η καλύτερή του. Ξεκίνησε με ένα γκολ που δεν κατόρθωσε να χαρεί, αφού η ΑΕΚ αποκλείστηκε από την Ομόνοια παρά το 2-2 στην Κύπρο και στο φινάλε της, παρά και πάλι τις αλλαγές προπονητών (σ.σ. Δώνης και Μπάγεβιτς) είχε 15 συμμετοχές. Ο Παυλής έμοιαζε να κερδίζει το στοίχημα, έστω κι αν στη διάρκεια της χρονιάς πέρασε και πάλι από τη δεύτερη ομάδα. Είχε την υπομονή και την επιμονή να κυνηγάει το όνειρό του. Έμοιαζε να τα κάνει όλα σωστά, εκτός από κάτι… «Υπάρχει προσωπολατρία. Αυτό είναι αλήθεια», απαντούσε όταν τον ρωτούσαν για τον Ντέμη Νικολαΐδη και υπερθεμάτιζε… «Ίσως και για αυτό το λόγο με πέταξαν εκείνη την περίοδο».

Είδα την άκρη του γκρεμού…

Η ζωή συνεχιζόταν για τον Μιχάλη Παυλή. Το ίδιο και η καριέρα του στην ΑΕΚ. Μέχρι που έρχεται εκείνη η στιγμή που η ευχή για υγεία, μοιάζει λιγότερο ξύλινη και συνηθισμένη. Στις 12 Ιουλίου του 2009, το ρεπορτάζ από την προετοιμασία της Ένωσης μοιάζει σχεδόν… αστείο. «Πρόβλημα φαίνεται πως θα αντιμετωπίσει ο Μιχάλης Παυλής. Ο διεθνής με την Ελπίδων επιθετικός σηκώθηκε κανονικά για να πάρει το πρωινό του και μόλις τελείωσε πήγε ξανά στο δωμάτιό του, όπου τον πήρε ο ύπνος. Οι άνθρωποι της ΑΕΚ πήγαν να τον ξυπνήσουν, ο 20χρονος ποδοσφαιριστής προσπάθησε να σηκωθεί, αλλά δεν τα κατάφερε».

Είναι η πρώτη και η μοναδική αναφορά που υπάρχει στο πρόβλημα, το οποίο θα του έκοβε την καριέρα και θα του απειλούσε τη ζωή. Θα του απειλεί τη ζωή… Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς θα τον συμβουλέψει να φύγει δανεικός, όμως εκείνος αρνείται. Θέλει να παλέψει για τη θέση του στην ΑΕΚ. «Υπήρχαν 3-4 προτάσεις με υπερτριπλάσια χρήματα από όσα παίρνω σήμερα στην ΑΕΚ. Δεν με ενδιαφέρει όμως αυτό. Πίστεψα ότι θα πάρω ευκαιρίες στην ΑΕΚ και πήρα. Θέλω να ζήσω το όνειρο μου. Μπορούσα να πάω για έξι μήνες, αλλά δεν θέλω να παίξω σε άλλη ομάδα ποτέ. Ακόμα και όταν μου είπε ο Μπάγεβιτς να φύγω πίστευα ότι μπορώ να παίξω. Και προς τιμήν του με έχει βάλει σε εννέα ματς», έλεγε στις αρχές του 2010, ωστόσο έκτοτε θα έπαιζε μόνο σε ένα ακόμα ματς και για ένα λεπτό.

Το επόμενο καλοκαίρι το κλίμα ήταν και πάλι το ίδιο. Στην προετοιμασία ένιωθε σίγουρος για τον εαυτό του και για το μέλλον του. «Από τη στιγμή που δεν έγινε κάποια συζήτηση να δοθώ δανεικός δεν υπήρχε λόγος να φύγω. Τα μάτια μου έχουν δει πολλά από δανεικούς και αγύριστους», έλεγε τότε, ωστόσο λίγο καιρό μετά αναγκαζόταν να φύγει. Στις 19 Αυγούστου βρέθηκε στα Τρίκαλα, όμως δεν θα υπέγραφε. Στις 31 Αυγούστου μετακόμισε στην Καισαριανή για τον Εθνικό Αστέρα, όμως ούτε εκεί θα έμενε. Γύρισε στην ΑΕΚ τον Γενάρη, έφυγε ξανά τον Σεπτέμβριο για τον Βύζαντα Μεγάρων. Στις 3 Ιανουαρίου μια ανακοίνωση 24 λέξεων έμοιαζε να γράφει τον επίλογο.

«Η ΠΑΕ ΑΕΚ ανακοινώνει την κοινή συναινέσει λύση συμβολαίου με τον ποδοσφαιριστή Μιχάλη Παυλή και του εύχεται καλή επιτυχία στη συνέχεια της καριέρας του». Θα μπορούσε να είναι τα χειρότερα νέα της ζωής του, αν δεν υπήρχε εκείνο που ουδείς γνώριζε μέχρι φέτος τον Φεβρουάριο. «Ήταν Μάιος του 2010, ξύπνησα ένα πρωινό και είχα κάποιο πρόβλημα ξαφνικό και από εκεί άλλαξε όλη μου η ζωή, έμεινα στα άδυτα για σχεδόν δυο χρόνια. Ένιωθα μουδιάσματα στα πόδια και στα χέρια είχα παράλυση σε σημεία στο σώμα μου, πήγα στην προπόνηση και πάταγα τα πόδια μου και έπεφτα κάτω».

Η διάγνωση δεν άφηνε περιθώριο για συζήτηση. Σκλήρυνση κατά πλάκας. «Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα, έχασα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου, όταν έμαθα τι ακριβώς είναι η ασθένεια αυτή και μετά ξεκίνησε ο δικός μου Γολγοθάς. Είμαι όμως άνθρωπος που δεν το βάζω κάτω με τίποτα, είμαι εγωιστής και δε θα με νικήσει η αρρώστια. Δεν είναι και ό,τι καλύτερο για ένα παιδί 20 ετών να υποβάλλεται σε αυτού του είδους της θεραπείες, με αγωγές και τρεις φορές την εβδομάδα με ενέσεις».

Να αλλάζω την αλήθεια…

Όλα αυτά ήταν τότε άγνωστα. Προς τα έξω έβγαινε μόνο η αγωνιστική κατρακύλα του ποδοσφαιριστή, που βρέθηκε στη Δ’ Εθνική μέσα σε τέσσερα χρόνια. Από τα προκριματικά του Champions League στο ερασιτεχνικό πρωτάθλημα να δέχεται καφέ στο πρόσωπο, όπως είχε δηλώσει σε συνέντευξή. «Πήγαινα σε ομάδες Δ’ εθνικής, απλά για να μη σταματήσω το ποδόσφαιρο. Υπήρχαν δύο περιπτώσεις, πρόπερσι τον Ιανουάριο και ακόμα μία, που είπα πως σταματάω το ποδόσφαιρο. Ήμουν πολύ απογοητευμένος». Ο Μιχάλης Παυλής δεν σταμάτησε.

Πήγε στον Ελπιδοφόρο, λίγο καιρό αφότου έμεινε ελεύθερος από την ΑΕΚ. «Δεν ήταν εύκολη απόφαση, όμως υπήρχε πίεση χρόνου και η πρόταση του Ελπιδοφόρου ήταν δελεαστική. Έμεινα ελεύθερος από την ΑΕΚ και δεν είχα τον χρόνο να αναζητήσω άλλη ομάδα. Όμως ο Ελπιδοφόρος μου έκανε πολύ καλή πρόταση και μου έδωσε την εντύπωση ότι πραγματικά με θέλει. Εξάλλου, υπήρχε ο κίνδυνος να μείνω χωρίς ομάδα ως το καλοκαίρι», εξηγούσε τότε για την απόφασή του να παίξει σε τόσο χαμηλή κατηγορία. «Υπήρχε κόσμος που νόμιζε ότι υποφέρω από πράγματα που δεν υπήρχαν. Με επηρέασε ψυχολογικά διότι βγήκε πολύ στη δημοσιότητα. Αυτό μου χαράμισε γύρω στις τρεις μεταγραφές. Πήγαινα σε ομάδες και με έδιωχναν, γιατί πίστευαν πως ταλαιπωρούμαι από πράγματα τα οποία δεν υπάρχουν. Ήταν πολύ άσχημο αυτό που πέρασα τα δύο τελευταία χρόνια».

Μετά τον ελπιδοφόρο, σειρά είχε η Καβάλα και το καλοκαίρι του 2012 η μεγάλη επιστροφή. Ο Μιχάλης Παυλής είχε κατορθώσει να αλλάξει την αλήθεια του. Έστω κι αν όλα γίνονται χωρίς την άδεια των γιατρών.

Δε φοβήθηκα ποτέ μου…

Ιούλιος του 2012 και ο Μιχάλης Παυλής θέτει τον εαυτό του στη διάθεση της ΑΕΚ. Με δική του πρωτοβουλία πηγαίνει στα Σπάτα και ζητάει να δοκιμαστεί. Σιγά-σιγά πείθει τον Βαγγέλη Βλάχο ότι αξίζει μια θέση στο ρόστερ. Ταξιδεύει στην Αγγλία, εντάσσεται στην ομάδα και νιώθει και πάλι γεμάτος συναισθήματα. «Το όνειρο μου πιστεύω πως το έχω πραγματοποιήσει από τα 15 μου. Τη συγκεκριμένη στιγμή, με τα συγκεκριμένα προβλήματα που έχει η ομάδα, ήθελα να επιστρέψω στην ομάδα», δηλώνει και θα τον περίμενε μια χρονιά γεμάτη έντονα συναισθήματα.

Το γκολ που πέτυχε, η εξομολόγηση για την αρρώστιά του, η δήλωση ότι θα σταματήσει τη μπάλα αν πέσει η ΑΕΚ, η στήριξη στον Γιώργο Κατίδη, η κατάρρευση μετά την ήττα στο Περιστέρι και τον οριστικό υποβιβασμό. Ο Μιχάλης Παυλής δεν φοβήθηκε και ακόμα δεν φοβάται. Το μυστικό ίσως κρύβεται σε εκείνη τη συνέντευξη του 2010… «Το γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας το έχει δει μόνο από την τηλεόραση. Ονειρεύομαι την «σκεπαστή» που μάλλον δεν θα γίνει ποτέ ξανά. Μόνο να νιώσω την ηδονή από αυτό το γήπεδο».

Κάθε εφιάλτης, μπορεί να γίνει ξανά όνειρο!