Οι πτήσεις του Κρις Ράιτ

Μια σπάνια γυναίκα…

Ο Κρις ήταν ένας εξαιρετικά ενεργητικός νέος… Μια συνηθισμένη μέρα στο σχολείο κι αφού το μάθημα είχε τελειώσει δεν είχε διάθεση να διαβάσει και δεν μπορούσε να ηρεμήσει στην τάξη. Μιλούσε διαρκώς με τους συμμαθητές του, ενώ έκανε και ήχους ζώων. Όταν έφτασε στη γαλοπούλα, η δασκάλα του θεώρησε ότι είχε αντέξει αρκετά. Ανέβηκε τη σκάλα και πήγε να βρει τη μητέρα του, η οποία ως διατροφολόγος εργαζόταν στον ίδιο χώρο. «Γύρισα να μιλήσω στον φίλο μου τον Τόνι και είδα μια σκιά πίσω από την πόρτα. Και πάντα ξέρεις όταν είσαι παιδί. Την ξέρεις αυτή τη σκιά».

Η δασκάλα είχε φέρει την Ερνεστίν Γκρίγκσμπι περισσότερο για εκφοβισμό. Εκείνη, όμως, έκανε κάτι παραπάνω. «Της είπα πως αν δεν ήθελε να τον μαλώσω, δεν έπρεπε να με φωνάξει κάτω. Πριν το καταλάβει, τον είχα αρπάξει από τον λαιμό του. Του είπα: «Έχεις μάθημα τώρα. Πρέπει να προσέχεις»». Ο Κρις μαζεύτηκε… «Τα πέντε βήματα που έκανα προς το μέρος της έμοιαζαν με τα δέκα λεπτά του μελλοθάνατου. Από τότε δεν το έκανα ποτέ ξανά».

Η μητέρα του Κρις Ράιτ, δεν ήταν μια γυναίκα με την οποία μπορούσες ή ήθελες να διαφωνήσεις. «Όπου και να έπαιζα όλοι τη λάτρευαν, αλλά παράλληλα όλοι τη φοβόντουσαν», ομολογεί ο Αμερικανός, ο οποίος γεννήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου του 1988. Ήταν ο τέταρτος νεότερος μιας οικογένειας αριθμούσε έντεκα μέλη! Αρκετά για μια ολόκληρη μπασκετική ομάδα. Τα δέκα ήταν αγόρια. Τα πέντε ήταν βιολογικά παιδιά της Ερνεστίν και ο Κρις ήταν το τέταρτο από τα πέντε. Την εποχή που ήταν ακόμα μωρό η μαμά του υιοθέτησε τέσσερα ακόμα αγόρια. «Ήταν τέσσερα παιδιά μιας φίλης μου. Ήρθαν σπίτι για λίγο και δεν έφυγαν ποτέ. Κι εκείνη δεν ήρθε ποτέ να τα αναζητήσει». Μετά από μερικά χρόνια ανέλαβε την κηδεμονία του ανιψιού και της ανιψιάς της.

«Δεν άντεχα να βλέπω παιδιά στον δρόμο», ήταν η τοποθέτησή της για τη θυσία που έκανε, αφού κατόρθωσε να τα μεγαλώσει όλα με αξιοπρέπεια και η ιστορία της να είναι παράδειγμα προς μίμηση. «Όταν το σκέφτομαι τώρα, δεν ξέρω πως το κατάφερε. Ήταν για μας και μητέρα και πατέρας. Τόσα αγόρια μεγαλώσαμε μόνο με μια γυναίκα γύρω μας κι όμως μας δίδαξε όλους πώς να είμαστε άντρες». Η διδασκαλία περιλάμβανε Κυριακές στην εκκλησία, σκληρή πειθαρχία και καμιά φορά τη χρήση του χάρακα στην ανοικτή παλάμη. Παράλληλα, είχε πολύ παιχνίδι στην πίσω αυλή ή καμιά φορά και στο υπόγειο, όπου ο Κρις μαζί με τον κολλητό του Κένι Χέιγες, ονειρεύονταν να παλεύουν στο WWF και είχαν στήσει το δικό τους ρινγκ.

Το μπάσκετ θα τους κέρδιζε, εντέλει, και τους δύο… Οι πρώτες εμπειρίες του Κρις ήταν να βλέπει τα μεγαλύτερα αδέλφια του να καρφώνουν από πάνω του. Μια φορά τον έσπρωξαν τόσο δυνατά που χτύπησε στον φράκτη και σε μια κολώνα. Ήταν μέχρι και δέκα χρόνια μεγαλύτεροί του, αλλά δεν τους ένοιαζε και πολύ. «Δεν του χάριζαν τίποτα. Δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν έτσι. Αν του φέρονταν χαριστικά, τότε δε θα ήταν όσο σκληρός είναι τώρα», διηγούταν η Ερνεστίν που γύρισε μια μέρα από τη δουλειά για να βρει την πόρτα του Κρις σπασμένη. Κάπως έπρεπε να δουλέψει στην μπασκετική αυτοάμυνά του.

«Προσπάθησα να κάνω ένα ανάποδο κάρφωμα. Τον πρώτο καιρό η μαμά μου δεν ήξερε πως έγινε η ζημιά. Αργότερα το έμαθε». Μια τρύπα στην πόρτα από το πόδι του Κρις Ράιτ μπαλώθηκε βιαστικά και ανέξοδα με το σαλόνι ενός περιοδικού και η ζωή συνεχίστηκε… Ευτυχώς, σε πιο μεγάλα γήπεδο, όπου ο Ράιτ είχε την ευκαιρία να καρφώνει χωρίς να σκέφτεται τις ζημιές.

Το… δεύτερο θαύμα!

Το γυμνάσιο Τρέντγουντ-Μάντισον είχε χρόνια να δει έναν παίκτη να καρφώνει με τέτοια μανία. Έναν παίκτη που αργότερα θα γνώριζε για τα καλά και η Ελλάδα. Ο Αντρέ Χάτσον με αξιοσημείωτη καριέρα σε Περιστέρι, Μαρούσι, Μακεδονικό και Πανιώνιο είναι από τη γειτονιά του Κρις Ράιτ. Και ήταν για εκείνον κάτι παραπάνω από ένας καλός παίκτης. «Όταν ήμουν παιδί και ετοιμαζόμουν να κάνω ένα λέι απ, πάντα σκεφτόμουν ότι είμαι ο Αντρέ Χάτσον. Σε όλο το σπίτι υπήρχαν δαχτυλιές μου επειδή πηδούσα ψηλά και νόμιζα ότι ήμουν εκείνος». Στην πορεία θα γινόταν σαν εκείνον, αφού η καριέρα του στο γυμνάσιο θα ήταν τέτοια που θα τον αναδείκνυε ως ένα από τα πιο «καυτά»… προϊόντα του 2007.

Ο Κρις Ράιτ ήταν στο νούμερο 20 της γενιάς του σε όλη την Αμερική και τα κολέγια ήξεραν να εκτιμήσουν ένα καλό ταλέντο όταν το έβλεπαν. Ο προπονητής του Μίτσιγκαν τον παρομοίαζε με τον Ντομινίκ Ουΐλκινς, μάλλον για να τον πείσει να δεχτεί την υποτροφία που του πρόσφερε. Στην πορεία προστέθηκαν το Μίτσιγκαν Στέιτ, το Κεντάκι, το Μαϊάμι, το Ιλινόις, το Νοτρ Νταμ και το Κλέμσον, όμως η επιλογή του Ράιτ διέφερε από τις συνηθισμένες. Ο Κρις, λόγω και των οικογενειακών δεσμών που είχε, θα επέλεγε να μείνει σπίτι του.

«Θεώρησα ότι μια τέλεια ευκαιρία για μένα. Ξέρω πολλούς παίκτες στο παρελθόν που διάλεξαν ένα μεγάλο σχολείο, ώστε να προωθηθεί καλύτερα το ταλέντο τους, όμως εμένα με νοιάζει η δουλειά που μπορώ να κάνω με τον κόουτς Γκρέγκορι. Επιπλέον, είναι σημαντικό για μένα να έρχεται η οικογένειά μου και να με παρακολουθεί. Θα έβαζα ένα επιπλέον βάρος στους ώμους της μητέρας μου, αν την ανάγκαζα να ταξιδεύει όλη την ώρα για να με επισκεφτεί». Η επιλογή του κατά πολλούς ήταν εκείνη που τον χαντάκωσε. Αρκετοί κατηγορούν τον προπονητή που είχε στο κολέγιο για την εμμονή του να χρησιμοποιεί τον Κρις στην περιφέρεια αντί για τη θέση του power forward που του ταίριαζε καλύτερα.

Δεν ήταν, όμως, το μόνο κακό. Στην πρώτη του χρονιά στο κολέγιο κι ενώ είχε ξεκινήσει εντυπωσιακά – όπως και η ομάδα του – έπαθε κάταγμα στον αστράγαλο. Χρειαζόταν να μιλάει με τη μαμά του σχεδόν κάθε βράδυ στο τηλέφωνο και να διαβάζει αμέτρητες ώρες τη Βίβλο για να το ξεπεράσει. Έχασε σχεδόν όλο το πρώτο έτος κι έμοιαζε να μην ανταποκρίνεται στις προσδοκίες που υπήρχαν για εκείνον. «Ο Κρις Ράιτ ήταν η σπουδαιότερη κίνηση που έκανε το Ντέιτον πολλά χρόνια. Ο κόσμος έβλεπε τα χαϊλάιτ του και πίστευε ότι θα έρθει ένας παίκτης που με το που πατάει το πόδι του στο παρκέ θα τους κερδίζει όλους. Αυτό δεν ήταν δίκαιο για τον Κρις», έγραφε αναλυτής του NCAA εκείνη την εποχή για να προσθέσει: «Όσοι είχαν ρεαλιστικές προσδοκίες, ενθουσιάστηκαν με όσα έβλεπαν στο γήπεδο».

Εκείνα που θα έβλεπαν στο γήπεδο τα επόμενα τρία χρόνια ήταν αρκετά για να αναδείξουν τον Κρις Ράιτ ως έναν από τους κορυφαίους παίκτες στην ιστορία του κολεγίου. Πήρε τον τίτλο του καλύτερου όλων των εποχών πάνω από τη στεφάνη και αποφοίτησε με 177 καρφώματα και 162 κοψίματα! Και τότε είχε έρθει η ώρα για το ντραφτ…

Στο… δρόμο με τις λεύκες!

Πώς μπορεί ένα όνειρο να μετατραπεί σε εφιάλτη; Ο Φρέντι Γκρούγκερ ήταν ο απόλυτος κακός της δεκαετίας του ’80 και ο κινηματογραφικός ήρωας που έκανε ιδανικό promotion στις αϋπνίες. «Μου θυμίζει πολύ τον Φρέντι. Εκεί που νομίζεις ότι τον έχεις σκοτώσει, εκείνος επιστρέφει και επιστρέφει…», έλεγε ο Ντουέιν Κάσεϊ, προπονητής του Κρις Ράιτ το 2012 στο Τορόντο. Ίσως να είναι και η ακριβέστερη περιγραφή για την προσπάθειά του να παίξει στο ΝΒΑ. Το 2011, παρότι έκανε πολύ καλές προπονήσεις, δε βρήκε θέση στο ντραφτ. Λίγες εβδομάδες αργότερα, οι Γκόλντεν Στέιτ του έδωσαν την ευκαιρία να παίξει στο ΝΒΑ. Σε εκείνη τη σεζόν είχε 24 ματς με μέσο όρο συμμετοχής 7,8 λεπτά, αλλά δεν είχε συνέχεια. Έμεινε με την ανάμνηση των 25 πόντων και των οκτώ ριμπάουντ που έβαλε στο τελευταίο του βράδυ στο ΝΒΑ απέναντι στο Σαν Αντόνιο.

Η συνέχεια είχε NBDL. Πολύ NBDL, πολλά summer league, πολλά συμβόλαια προετοιμασίας, αλλά κανένα κανονικό. Οι Ράπορτς το 2012 του έδωσαν θέση στην ομάδα για ένα μήνα – πριν αρχίσει το πρωτάθλημα – ενώ έκαναν το ίδιο και το 2013. Οι Μιλγουόκι του έδωσαν δεκαήμερο συμβόλαιο το 2014 και πρόλαβε να παίξει σε οκτώ ματς, όμως δεν του το ανανέωσαν. «Ήταν δύσκολο να πάρω την απόφαση μετά το τέλος του συμβολαίου του. Είναι από τους παίκτες που κάνουν πολλά πράγματα όταν είναι στο παρκέ. Καταρχήν, ανταποκρίνεται σε κάθε πρόκληση αμυντικά. Δίνει ενέργεια στην ομάδα και μπορεί να μαρκάρει ψηλά γκαρντ και φόργουορντ», έλεγε ο Λάρι Ντριου με τον Ράιτ να βλέπει το όνειρό του πάλι να γίνεται εφιάλτης.

Δεν τον πτόησε ούτε αυτή τη φορά, όπως δεν τον είχε πτοήσει ποτέ. Άλλωστε, ήξερε πως κάθε φορά που κάτι δεν του πάει καλά στο παρκέ, πρέπει να το φτιάξει στην προπόνηση. Όπως στο ματς των Μπακς με το Τορόντο που έχασε τέσσερις βολές… «Τρελαίνομαι όταν κάποιος κάνει περισσότερη προπόνηση από εμένα. Νομίζω ότι η νοοτροπία μου μοιάζει με του Ντένις Ρόντμαν. Θέλω να μπαίνω στο γήπεδο και να κάνω ό,τι χρειάζεται για να κερδίσει η ομάδα μου. Δεν είναι σημαντικό να είμαι σταρ. Με νοιάζει να παίζω και να συνεισφέρω».

Μετά τις άστοχες βολές, ο Ράιτ επισκέφτηκε ξημερώματα Κυριακής το γήπεδο των Μπακς. Πήρε τη μπάλα κι έμεινε εκεί για όσο ένιωθε ότι χρειάζεται. Σούταρε 600 βολές και ευστόχησε στις 500. Σα να είχε τη φωνή της Ερνεστίν στο μυαλό του. Εκείνη ήταν που πάντα τον επανέφερε στην τάξη… «Πρέπει να συγκεντρωθείς. Πρέπει να πας στο γήπεδο και να κάνεις περισσότερη προπόνηση, να δεις περισσότερο βίντεο. Προφανώς και δεν κάνεις αρκετά», του είχε πει μετά από πολύ κακό ματς στο κολέγιο. Ο Κρις ήξερε τη σκιά έξω από την πόρτα, ήταν σα να την έβλεπε πάλι εκεί. Δεν το έκανε ποτέ ξανά!