Ο ΟΣΦΠ σα να 'ναι ο πρώτος, ο Αστέρας σα να ΄ναι ο τελευταίος

Δεν είναι «εμπορικός» ο σημερινός τελικός, κακά τα ψέματα. Ούτε ο περυσινός ήταν. Εξελίχθηκε όμως, συναρπαστικά! Η διαφορά είναι στους φίλους του Ολυμπιακού που περιμένουν πολύ περισσότερο την αυριανή κούπα εναντίον της Ρεάλ, που γουστάρουν πολύ περισσότερο (έχω την εντύπωση η πλειονότητά τους όχι μόνο αυτές τις τρεις ημέρες, αλλά… συνολικά τα δυο τελευταία χρόνια) την μπασκετική ομάδα που κάνει διαδοχικές υπερβάσεις και παίρνει το σκήπτρο από τον Παναθηναϊκό και δεν πολυ…ψήνονται για την προοπτική μιας κούπας σήμερα με αντίπαλο τον Αστέρα Τρίπολης. Αν ήταν ο ΠΑΟΚ, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.

Αλλά… γιατί να ήταν ο ΠΑΟΚ; Ο Αστέρας το άξιζε σ’ αυτόν τον τρίτο διαδοχικό ημιτελικό και αυτή η πορεία του δίνει τη δυνατότητα να καταφέρει ιστορικό άθλο. Για τους νεότερους δεν σημαίνει τίποτα, αλλά για τους παλαιότερους που έχουν παρακολουθήσει τη σπουδαία Παναχαϊκή, αλλά και την ωραία Καλαμάτα και τον καλό Πανηλειακό, δεν είναι δα και μικρό πράγμα να καταστεί η πρώτη πελοποννησιακή ομάδα που θα σηκώσει το τρόπαιο. Αν μπορεί; Ασφαλώς! Όπως μπορούσε και ο Ατρόμητος πέρυσι, αν ήταν πιο συγκεντρωμένος και κυρίως αν πίστευε περισσότερο στις δυνατότητές του και δεν φοβόταν τόσο πολύ τον Ολυμπιακό.

Ο Αστέρας πάει σήμερα σ΄ αυτόν τον τελικό πολύ πιο συγκεντρωμένος, πολύ πιο «ομάδα». Αλλά υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα πάντα για τον ρούκι: πώς θα ξεφύγει από το γιορτινό κλίμα για τον πρώτο τελικό και θα μπει στη διαδικασία της ποδοσφαιρικής μάχης. Πώς δεν θα αρκεστεί στο «επιτέλους τα καταφέραμε» και θα πει μέσα του «για να τα καταφέρουμε, πρέπει να το πάρουμε». Με λίγα λόγια πώς θα βγάλει στο γήπεδο όλα τα στοιχεία των δύο ημιτελικών με τον ΠΑΟΚ. Ακούγεται εύκολη η «μετάβαση» από τη γιορτή στη «μάχη»; Λέτε μήπως ότι η γιορτή είναι για όλους τους «απέξω» και οι παίκτες με το προπονητικό τιμ είναι με 100% focus στον στόχο; Πολύ δύσκολο, για τον πρωτάρη.

Ο Τσιώλης έλεγε τις προάλλες ότι με τη σπουδαία Λάρισα που από το 1982 μέχρι και το 1985 έπαιξε 3/4 τελικούς Κυπέλλου, στον πρώτο τελικό (1-0 ο ΠΑΟ)… γιόρταζαν, στον δεύτερο (2-0 ο ΠΑΟ) είχαν κυριευτεί από το άγχος και μόνο στον τρίτο (με το εντυπωσιακό 4-1 επί του ΠΑΟΚ από τον οποίο στέρησαν το νταμπλ το 1985) είχαν παίξει με το μαχαίρι στα δόντια. Είναι δύσκολο για τον ρούκι να «γυρίσει» το ματς άπαξ και ο «παλιός» προηγηθεί και είναι σοβαρός και ορεξάτος. Χρειάζεται πολλά αποθέματα, πολλή μπάλα, πολύ τρέξιμο και ευστοχία στις λιγοστές ευκαιρίες που θα του δοθούν αν το επιτρέψει ο αντίπαλος.

Μα ο Ολυμπιακός δεν μου μοιάζει τόσο ακλόνητο φαβορί όπως πέρυσι που δυσκολεύτηκε με τον Ατρόμητο. Ο,τι του συνέβη στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, τον αποσυντόνισε σε μεγάλο βαθμό και δεν ξέρω κατά πόσο επηρέασε την καθημερινή ζωή της ομάδας το πρόβλημα υγείας του Μίτσελ. Μα, σε κάθε περίπτωση, αυτό το πάθημα εναντίον του Παναθηναϊκού και το «ξενέρωτο» τελείωμα του πρωταθλήματος είναι ταυτόχρονα και το μοναδικό που μπορεί να δώσει έξτρα κίνητρο στους παίκτες του. Αυτό και η χαρά του παιχνιδιού. Για να νικήσει απόψε ο Ολυμπιακός πρέπει πρωτίστως να σκεφτεί τα παρεπόμενα της… ήττας! Αυτή πρέπει να είναι η κινητήριος δύναμή του.

Ας μην γελιόμαστε, μια νίκη με τον Αστέρα Τρίπολης δεν σημαίνει πολλά για την συντριπτική πλειονότητα των παικτών του. Με εξαίρεση 2-3 της ενδεκάδας, οι υπόλοιποι έχουν σηκώσει αρκετές κούπες. Μα, από την άλλη, κάτι οφείλουν πρωτίστως στους εαυτούς τους και δευτερευόντως στους οπαδούς τους. Μοιάζει παράδοξο, αλλά για να έχουν περισσότερες πιθανότητες νίκης σήμερα, ο Ολυμπιακός πρέπει να αγωνιστεί σαν να είναι ο… πρώτος τελικός αυτής της ομάδας και ο Αστέρας σαν να είναι ο τελευταίος του.

Οσο για τα αμιγώς ποδοσφαιρικά; «Κλειστό» ματς περιμένω, χωρίς πολλές ευκαιρίες και μέχρι 2-3 γκολ. Αν μελετήσει κάποιος τον Αστέρα δεν είναι δύσκολο να καταλάβει το επιθετικό πλάνο του. Ταυτόχρονα, αυτή η «εύκολη» ανάγνωση αναδεικνύει και το επίτευγμά του συνολικά εφέτος, καθώς δύσκολα τον αντιμετώπισαν πολλοί… Αν ο Ολυμπιακός δεν προσέξει την «πλάτη» των αμυντικών μέσων του και τα ατομικά λάθη στην άμυνά του, μπορεί να την «πατήσει». Και έχω την εντύπωση όχι τόσο από τον Ράγιος, αλλά από την αφανή «βρώμικη» δουλειά του Περόνε που υποδέχεται όλες τις «μεγάλες» μπαλιές και τους δύο εξτρέμ (Ντε Μπλάσις, Ναβάρο) κινδυνεύει περισσότερο… Εκτός κι αν ο Ράγιος πάει να υποστηρίξει όποιον επιλέξει ο Τσιώλης για αριστερό εξτρέμ και βάζουν στη μέση τον Μοντέστο.

Ο Αστέρας δεν νομίζω ότι θα κινδυνεύσει από τον άξονα όσο δεν παίζει ο Ιμπαγάσα που μάλλον και πάλι θα μπει ως αλλαγή. Καλείται ο Σανκαρέ (που θα βγαίνει πρώτος στόπερ στον Μήτρογλου) να αποφύγει γκέλες και πέναλτι, αλλά οι μεγαλύτεροι κίνδυνοι εντοπίζονται ασφαλώς στα άκρα του, παρότι με Μοντέστο δεξιό μπακ και Φουστέρ δεξιό εξτρέμ, από τη μία πτέρυγα μάλλον δεν πρέπει να ανησυχεί τόσο, όσο για την υποστήριξη που θα έχει ο Αμπντούν μέσω των χαφ του και του Χολέμπας: είναι και ο Ολυμπιακός πια αρκετά ευανάγνωστος.

Y.Γ. Ο ποδοσφαιρικός Ολυμπιακός, ως οργανισμός, έχει πολύ μεγαλύτερη πίεση μετά τον... Χάινς και τον Σπανούλη. Αλλά δεν ξέρω αν "περνάει" στους παίκτες. Ισως σ' αυτούς να περνούν κυρίως τα μηνύματα των οργανωμένων.

Follow me on Twitter: Seretinio