Πού είναι η «μαχητική ψυχή»;

Αυτή είναι σίγουρα η πιο επώδυνη αποτυχία του Παναθηναϊκού στην εφετινή σεζόν. Ο Αναστασίου, αν και άπειρος προπονητής, τον «ποδοσφαιριστή» δεν τον έχει βγάλει από μέσα του. Ο ποδοσφαιριστής δεν «βγαίνει» μέσα από τον καλό προπονητή στα 70 του, όχι στα 40 του. Και ο Αναστασίου θα γίνει καλός προπονητής, να το θυμηθείτε…

Επώδυνη διότι κόβει τη φόρα όλων, η οποία δεν κόπηκε ούτε με την ήττα από τον ΠΑΟΚ. Επώδυνη, διότι έφερε πάλι στην επιφάνεια παθογένειες της εκκίνησης, όταν ακόμη δεν είχαν ενταχθεί στο σύνολο ο Σίλντενφελντ, ο Πράνιτς, ο Φιγκερόα, ο Κλωναρίδης. Επώδυνη, διότι επιτεύχθηκε μέσα στη Λεωφόρο και «σπάει» τον τσαμπουκά της έδρας και το αήττητο 55-10-0 σε 65 διαδοχικά παιχνίδια πρωταθλήματος (μαζεμένα είναι περίπου 4 σεζόν μαζί). Και ασφαλώς διότι πετάχθηκε στα σκουπίδια μια τεράστια ευκαιρία για βαθμολογική αναρρίχηση και έρχεται ακριβώς πάνω στη στιγμή που η ομάδα «τρέχει» την εκστρατεία της για εγγραφή νέων μελών ενόψει του ντέρμπι με τον ΟΣΦΠ.

Ισχυρίζονται πολλοί ότι η όλη κουβέντα για το ντέρμπι που ξεκίνησε όχι από τα «κακά» media αλλά από την πώληση των εισιτηρίων τρεις εβδομάδες πριν από το ματς με τον πρωταθλητή, επηρέασε την ομάδα. Αλλοι εκτιμούν πως αυτός ο παράγοντας, σε συνδυασμό με τη διακοπή του πρωταθλήματος και το θέμα των προσφυγών επέδρασαν καταλυτικά. Ισως. Δεν θα διαφωνήσω σε θεωρητικό βαθμό, όμως δεν θα θεωρήσω αυτές τις παραμέτρους ως τις σημαντικότερες.

Θεωρώ πιο σημαντικό αυτό που προφανώς είχε διαπιστώσει ο Αναστασίου καθημερινά στις προπονήσεις και για το οποίο τόλμησε να μιλήσει δημοσίως με φοβερή, μέχρι… παρεξηγήσεως ευθεία λεκτική υπερβολή («φοβάμαι το ματς με τον Πανθρακικό!»): ότι οι παίκτες είχαν ξεχάσει πώς είχαν φτάσει μέχρι του σημείου της… αποθέωσης μετά από ήττα 2-1 με τον ΠΑΟΚ, όχι από την Μπαρτσελόνα ή την Μπάγερν. Τότε είχα γράψει «Χ σε χαϊδέματα και χαρούλες» (http://www.gazzetta.gr/stili/s-eretika/article/548450/h-se-haidemata-kai-haroyles), διότι θεωρούσα ως ένα από τα πολλά σουρεαλιστικά αυτής της ομάδας να επαναλαμβάνουν όλοι από την αρχή της σεζόν το «ναι, είμαστε νεανικό και καινούριο σύνολο, αλλά πρέπει να ξέρουμε και σε ποια ομάδα παίζουμε», μα ταυτόχρονα να φτάνουν ένα επίπεδο κάτω από τον… πανηγυρισμό μετά από την ήττα στην Τούμπα με το χαμένο πέναλτι του Μπεργκ.

Εχω την εντύπωση, συνεπώς, πως ο βασικός λόγος για τον οποίο ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε χθες (πέρα από την ατομική απόδοση ορισμένων παικτών, τις επιλογές του κόουτς και την ικανότητα του αντιπάλου) είναι ότι άφησε στα αποδυτήρια και στα προηγούμενα ματς τη μαχητική ψυχή της! Τι σημαίνει αυτό με απλά… «ποδοσφαιρικά»;

Οτι 1. Λόγω «Λεωφόρου» 2. Λόγω αντιπάλου (μικρό όνομα + απουσίες κυρίως του Ιγκόρ) 3. Λόγω υπερβολικής αυτοπεποίθησης από τα προηγούμενα τέσσερα ματς 4. Λόγω γενικού κλίματος ευφορίας… ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΛΗΝ ΤΩΝ ΦΙΓΚΕΡΟΑ – ΜΠΕΡΓΚ δεν έδωσε αυτό που μπορούσε. Και δεν εννοώ τον τομέα «αποτελεσματικότητα», για τον καθένα στον τομέα του, τερματοφύλακα, αμυντικούς, μέσους, επιθετικούς. Εννοώ τον μόχθο για κάθε μικρή νίκη σε κάθε φάση, η οποία με αντιπάλους επιπέδου Πανθρακικού στο 90% των περιπτώσεων εντός έδρας θα φέρει και τη νίκη στον Παναθηναϊκό εφέτος.

Ο δεύτερος λόγος ήταν η επανεμφάνιση των τρομερών προβλημάτων στην ανασταλτική λειτουργία: α) αμυντικόtransition β) στημένες φάσεις γ) ποσοστό αποτελεσματικότητας αντιπάλων: χθες ο Πανθρακικός μπήκε τέσσερις φορές στην περιοχή, στις οποίες πέτυχε ένα γκολ και έχασε δυο καθαρές ευκαιρίες (Ρομέου πρώτο ημίχρονο, Κάσες αρχές δεύτερου, αμφότερες για το 0-2).

Ο τρίτος λόγος ήταν η κακή απόδοση πολλών παικτών (περιμένω ΕΝΑ συνολικά καλό ματς από Μέντες – Καπίνο, χωρίς αυτό να συνεπάγεται ότι οι πιτσιρικάδες Μαρινάκης – Κλωναρίδης – Τριανταφυλλόπουλος πρέπει να εξαιρούνται της κριτικής), η αναρχία μετά το 1-1, ότι το μυαλό των περισσότερων από το 1’ και ειδικά από το 0-1, ήταν στο γκολ και όχι σε ένα ισορροπημένο ματς.

Αναθέματα δεν θα ωφελήσουν, όπως δεν ωφέλησαν οι κολακείες και τα «μπράβο» μετά την ήττα από τον ΠΑΟΚ. Αν κάτι καλείται να αποφύγει βασικά ο Παναθηναϊκός είναι οι υπερβολές μετά από όλα τα αποτελέσματα. Η ισορροπία δεν είναι εύκολο πράγμα στις ομάδες και γίνεται δυσκολότερο όταν μιλάμε για ομάδες καινούριες, με πολλούς μικρούς σε ηλικία σε όλα τα πόστα. Σε τέτοιες περιπτώσεις μόνο οι νίκες στα επόμενα παιχνίδια ανατρέπουν την ατμόσφαιρα. Όλα τα άλλα είναι λόγια.

Υ.Γ. 1. Ενας από τους βασικούς λόγους που γουστάρω από πέρυσι τον Πανθρακικό είναι ότι διαφέρει συγκριτικά με τις περισσότερες ομάδες του επιπέδου του στη Σούπερ Λίγκα. Ούτε πέρυσι με «Παπ», Λουσέρο – Μουνάφο – Βαϊρουά - Κάστελαν ήταν αποκρουστικός, ούτε εφέτος με τον Ακη Μάντζιο, που συνεχίζει σχεδόν με ολοκαίνουρια ομάδα στο μοντέλο του Παντελίδη και του Δερμιτζάκη: «παίζουμε ποδόσφαιρο». Εχει το δεύτερο μικρότερο μπάτζετ της κατηγορίας μετά της Βέροιας. Θα μείνει σίγουρα στην κατηγορία γιατί σκοράρει σχεδόν πάντα (δεν πέτυχε γκολ στη μοναδική ήττα του, από τη Ξάνθη ). Χθες ο Μάντζιος έπαιξε και έξυπνα με 3-1-4-2: ξέρετε, για ορισμένους προπονητές δεν είναι «ντροπή» ούτε «ταμπού» οι τρεις στόπερ, μπορεί να «απλωθεί» και να αποδώσει καλύτερα η ομάδα με μεγαλύτερη ισορροπία στις γραμμές της. Μακάρι να μην διαλύσει και την εφετινή ομάδα η διοίκηση, η οποία αρέσκεται στα μονοετή συμβόλαια.

Υ.Γ. 2: Πολύς ντόρος είχε γίνει για τον Κουκουλάκη, με εξαίρεση, ωστόσο, 1-2 κίτρινες που θα μπορούσε να δώσει σε παίκτες του Πανθρακικού, ήταν σχεδόν αλάνθαστος. Για τη φάση του «πέναλτι – οφσάιντ» η ευθύνη βαραίνει τον βοηθό Φραγκιαδάκη. Αλλά, σωστά ποιών, ο ΠΑΟ τούτη τη φορά δεν τα έριξε στη διαιτησία.

Υ.Γ.3 : Αξίζει μπράβο η κερκίδα για το χειροκρότημα σε νικητές και ηττημένους στο τέλος του ματς. Αλλά ο Κάσες και ο Μπαϊκαρά που αντικαταστάθηκαν στους τραυματισμούς τους στο 85’ και στις καθυστερήσεις αντίστοιχα, έχουν «φάει» πολλά μπουκάλια. Όχι από τη 13. Σχεδόν από… όλες τις υπόλοιπες, όταν έκαναν το… ημικύκλιο της Λεωφόρου για να φτάσουν στους πάγκους τους. Μην τα ξαναλέμε: θα είναι θαύμα αν αρχίσει και τελειώσει ομαλά το ντέρμπι. Αλλά μέχρι τότε, έχουμε καιρό να τα ξαναπούμε.

Υ.Γ. 4 Σημειώστε σε μια άκρη του μυαλού σας τις χθεσινές δηλώσεις του Δημήτρη Σαραβάκου. Γιατί δεν έχει μάθει να «γλύφει», ούτε να λέει μεγάλα λόγια. Στο match programme, πριν από την έναρξη του ματς. Χωρίς εξωραϊσμούς – αναθέματα: «Όταν υπάρχουν τέτοιας έκτασης αλλαγές η πίεση δεν είναι τόσο μεγάλη, αλλά πρέπει να υπάρχει και υπομονή από όλες τις πλευρές. Ειδικά σήμερα έχουμε πολλούς νεαρούς ποδοσφαιριστές που χρειάζονται υπομονή και στήριξη, αλλά ακόμα και οι ξένοι είναι νέοι στο δικό μας περιβάλλον και χρειάζονται χρόνο. Χρειάζεται εμπιστοσύνη σε βάθος χρόνου και στήριξη αυτής της ομάδας όχι μόνο τώρα στα πρώτα της βήματα, αλλά και τη δεύτερη χρονιά της. Μέχρι τώρα ο κόσμος έχει δείξει υπομονή και εμπιστοσύνη στην ομάδα και τη στηρίζει πολύ. Η ομάδα χρειάζεται αυτή τη στήριξη, αλλά με προσοχή σε ενέργειες που μπορεί να οδηγήσουν σε τιμωρία τη Λεωφόρο. Θέλουμε το γήπεδο γεμάτο όλη τη χρονιά.

Η αλήθεια είναι πως οι συνθήκες γενικά δεν είναι οι καλύτερες, αλλά αυτό που με κάνει αισιόδοξο είναι η δουλειά που γίνεται καθημερινά στην προπόνηση. Είναι κάτι που μπορώ να το πω με βεβαιότητα γιατί είμαι καθημερινά στις προπονήσεις. Το τεχνικό επιτελείο ξέρει πώς να πάρει το 100% από τους ποδοσφαιριστές. Μπορεί οι συνθήκες να μην είναι αυτές που θα θέλαμε, αλλά από όλες τις πλευρές υπάρχει πολύ καλή διάθεση υποστήριξης της ομάδας και όρεξη για δουλειά και αυτό είναι κάτι που πρέπει να χτίσουμε επάνω του, προκειμένου να βγούμε στην Ευρώπη. Στα πρώτα παιχνίδια δεν ήμουν ικανοποιημένος από αυτά που έβλεπα. Στους δύο τελευταίους όμως αγώνες, με τον Αστέρα και με τον ΠΑΟΚ πήρα αρκετά θετικά μηνύματα. Πιστεύω ότι βγήκαν πολλά θετικά πράγματα από αυτά που ζητάει ο προπονητής καθημερινά».

Και κάνετε τις συγκρίσεις… Γιατί πάντα, αξία μεγαλύτερη έχει η στήριξη του Παναθηναϊκού, του ΑΕΚτσή, του Ολυμπιακού, του ΠΑΟΚτσή, στα δύσκολα. Όχι στα πανηγύρια. Και επειδή στην Ελλάδα το έχουν παρεξηγήσει όλοι: παράγοντες, δημοσιογράφοι, παίκτες, παλαίμαχοι παίκτες: ΣΤΗΡΙΞΗ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ «ΓΛΥΨΙΜΟ». Καταλαβαινόμαστε.

· Follow me on Twitter: Seretinio