«Μητρόγλου, ακούς ρε; Θα έρθω και εγώ στη Βραζιλία!»

18 Noεμβρίου 2009: Ντόνετσκ. Η Ελλάδα έχει προκριθεί στο Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής, μετά το γλέντι στο γήπεδο και στα αποδυτήρια η αποστολή φτάνει στο αεροδρόμιο. Σε κοντινή απόσταση στα σκαλιά ο Γιώργος Καραγκούνης με Ελληνα δημοσιογράφο που τολμά τη μεθυσμένη στο νέκταρ της επιτυχίας «ριψοκίνδυνη» ερώτηση. «Γιώργο, το πρώτο και τελευταίο σου Μουντιάλ, ε;». Η απάντηση με χαμόγελο: «Εγώ φιλαράκι θα πάω και στη Βραζιλία!». Ελάχιστα σκαλιά πιο κάτω, στον… κόσμο του (καλό του κάνει αυτό, θα το αναλύσουμε άλλη φορά!) ο Κώστας Μήτρογλου. «Μητρόγλου, το ακούς ρε, θα έρθω και εγώ στη Βραζιλία!».

«Μητρόγλου» τον έλεγε ο κάπτεν. Του έβαλε τη «φυτιλιά» του «μικρού», έβαλε και τον δικό του στόχο. Πριν από τέσσερα χρόνια όλα αυτά, ελάχιστες ώρες αφού η Ελλάδα είχε σφραγίσει το διαβατήριο για τη Νότιο Αφρική. Ακριβώς τέσσερα χρόνια μετά, ο αρχηγός βγάζει την «-πάρε βάλε παιδί μου Κώστα- ασίστ», ο μικρός και άγουρος Κώστας που έχει γίνει το ξερολούκουμο για 5-10 «μεγάλους» της Ευρώπης κινείται σωστά στην «γουρουνότριχα» - που λέγαμε και πιτσιρικάδες- λεπτομέρεια του οφσάιντ και μετά κυνηγάει με το σημαιάκι τον «Τυπάρα»…

Σκαρώνει πού και πού τέτοιες ιστορίες το ποδόσφαιρο. Επιφυλάσσει και άσχημες εκπλήξεις και απογοητεύσεις. Εχει και αίμα και δάκρυα: σκεφτείτε τους Ουκρανούς με πέντε αποκλεισμούς σε μπαράζ για συμμετοχή σε Euro και Mundial. Δεν είναι όμως το συναίσθημα, δεν είναι ο συνασπισμός, δεν είναι η «Ελλάδα της ενότητας» το κυρίαρχο στοιχείο αυτή της ομάδας. Θα΄ ναι τεράστια αδικία για τους παίκτες, τον Σάντος και τους συνεργάτες του αν τα ρίξουμε όλα στην «ψυχάρα», στο «φιλότιμο», στο «πάθος». Κουβαλά πίσω της δυο χρόνια δουλειάς αυτή η ασίστ – διαβατήριο προς το Ρίο. Δυο χρόνια επιλογών, δυο χρόνια αγώνων, δυο χρόνια «πήγαινε – έλα», μόλις με μία μεγάλη «υπερβατική» χαρά: τη νίκη με το γκολ του «Σάλπι» στη Σλοβακία.

Τους Βόσνιους δεν τους νικήσαμε, όλες οι υπόλοιπες νίκες ήταν στο πλαίσιο του «να γίνεται η δουλειά». Και με μπόλικη κριτική. Δικαιολογημένη πολλές φορές. Η ίδια η ομάδα, όμως, έχει βάλει ψηλά τον πήχη των απαιτήσεων. Κάνοντας απανωτές υπερβάσεις και εξασφαλίζοντας για τις επόμενες γενιές αυξημένες πιθανότητες για συμμετοχή σε όλες τις «γιορτές», ως ισχυρή στους ομίλους της. Ισχυρή, επειδή η μοναδική ήττα (ανεξαρτήτως εμφανίσεων και απόδοσης) από υποδεέστερη ομάδα που μπορώ να θυμηθώ (χωρίς να το πολυψάξω, δεκτές οι ενστάσεις και για άλλα παιχνίδια) από το 2004 και έπειτα ήταν στο Μουντιάλ από τη Νότιο Κορέα!

Την έκανε… συνήθεια που έγινε λατρεία αυτή η ομάδα τις νίκες. Είναι η διαφορά της «μεγάλης» ομάδας, από την «καλή» ομάδα και η κληρονομιά του 2004. Αν ρίξετε μια ματιά στους άλλους ομίλους θα διαπιστώσετε εύκολα πώς έμειναν εκτός μπαράζ Τούρκοι, Τσέχοι, Δανοί, Σέρβοι πώς κόντεψαν να μείνουν έξω Αγγλοι – Γάλλοι – Πορτογάλοι. Από «γκέλες» με ομάδες υποδεέστερες ή ισοδύναμες. Μην τις υποτιμάμε λοιπόν τις «φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι» νίκες. Ούτε τη νοοτροπία νικητή που μεταδίδεται dnaϊκά από παίκτη σε παίκτη και από φουρνιά σε φουρνιά. Είναι πολύτιμα όλα αυτά, δεν τα έχει ζήσει η ποδοσφαιρική Ελλαδίτσα εις τους αιώνες των ποδοσφαιρικών αιώνων.

Και ξέχωρα από την προσφορά κάθε παίκτη, ήταν ο Σάντος (ναι, αυτός που τον έφερε στην Ελλάδα ο Μάκης Ψωμιάδης όπως υπενθυμίζουν πολλοί στα social media!) εκείνος που με τον δικό του τρόπο (και κράξιμο όταν έπρεπε και μετάδοση αυτοπεποίθησης και προετοιμασία κάθε αγώνα ωσάν να ήταν… αποστολή στο διάστημα) έφερε εις πέρας τη δουλειά. Ηταν ο ταιριαστός. Ο προπονητής του αποτελέσματος. Αυτός που θα κρατήσει τις σωστές αποστάσεις από τους παίκτες: τόσο εύκολο να το… γράφεις, τόσο δύσκολο στο management. Να κερδίσεις δηλαδή και τον σεβασμό, αλλά ταυτόχρονα να σε νιώθουν «δικό τους». Όχι του «χεριού» τους. Δικό τους άνθρωπο. Κι αυτός ο συνδυασμός είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί. Θα φανεί όταν ο Φερνάντο αποφασίσει να φύγει. Όχι, μην το πείτε! Ότι «και μετά τον Οτο τα ίδια σκεφτόμασταν»…

ΥΓ. 1: MVP των προκριματικών για μένα ο «Σάλπι», μα στα ματς που «έκαιγαν» πήρε ο Μήτρογλου τη σκυτάλη ως τελευταίος και πιο φορμαρισμένος δρομέας στο τελευταίο 100άρι. «Αργυρό» μετάλλιο στον Κατσουράνη και χάλκινο στους «αφανείς» Μανιάτη – Καρνέζη – «Πάπα».

ΥΓ. 2: Ο Καραγκούνης είναι πλέον 13ος Ευρωπαίος σε «εθνικές» συμμετοχές όλων των εποχών. Πίσω από τον Εσθονό Ράιμ (156), τον Ισπανό Κασίγιας (152), τον Γερμανό Ματέους (150), τους Σουηδούς Σβένσον (148), Ραβέλι (142), τον Εσθονό Κριστάλ,(143), τον Γάλλο Τουράμ (142), τον Ιταλό Μπουφόν (138), τον Φιλναδό Λιτμάνεν (137), τον Ιταλό Καναβάρο (136), τον Ρουμάνο Μουντεάνου (134) και τον Εσθονό Οπερ (133). Όταν με το καλό «κρεμάσει» τα «εθνικά» παπούτσια του μετά το Μουντιάλ, θα έχει μπει στη δεκάδα – να ΄ναι καλά. Το πιο σημαντικό από δω και πέρα είναι η υγεία όλων των παικτών στο τέλος της σεζόν!

ΥΓ. 3: Αυτά που είπε ο Σαρρής, ούτε ο Γκαγκάτσης δεν θα τα έλεγε στο συγκεκριμένο timing. Κρίμα.

· Follow me on Twitter: Seretinio