Μαρτίνο, ένας «Μπιέλσα» στην Μπάρτσα (pics)

Η αποχώρηση του Τίτο Βιλανόβα από τον πάγκο της Μπαρτσελόνα για λόγους υγείας τάραξε απρόσμενα τα ήρεμα νερά στο Καμπ Νου. Κανείς από τους παίκτες ή τους φίλους της Μπάρτσα δεν περίμενε αυτήν την εξέλιξη μέσα στο κατακαλόκαιρο. Τα ονόματα που ακούστηκαν ήταν πολλά. Η ισπανική Marca ωστόσο την επομένη της αποχώρησης του Βιλανόβα είχε ένα έγκυρο αποκλειστικό ρεπορτάζ. «Το φαβορί για τον πάγκο της Μπαρτσελόνα είναι ο Χεράρδο Τάτα Μαρτίνο», έγραψε η ισπανική εφημερίδα και πολλοί σήκωσαν τα φρύδια τους από έκπληξη. Ήταν ένα από τα ονόματα που δεν περίμενε κανείς να διαβάσει για τους «Μπλαουγκράνα» και τελικώς το ρεπορτάζ επαληθεύτηκε, με τον Μαρτίνο να υπογράφει διετές συμβόλαιο στην Μπάρτσα.

Το gazzetta.gr παρουσιάζει τον 50χρονο Αργεντινό τεχνικό, την έως τώρα ποδοσφαιρική και προπονητική του καριέρα, το σύστημα και τη φιλοσοφία του που αποπνέει... αέρα Μαρσέλο Μπιέλσα.

Όνομα-θρύλος της Νιούελς Ολντ Μπόις

Ο Χεράρδο Μαρτίνο γεννήθηκε στις 20 Νοεμβρίου του 1962 και συνέδεσε το όνομά του με την ιστορία της Νιούελς Ολντ Μπόις. Ξεπήδησε από τα φυτώριά της και στα 14 χρόνια της παρουσίας του εκεί συμπλήρωσε πάνω από 500 εμφανίσεις, κάτι που αποτελεί ρεκόρ στον σύλλογο. Οι οπαδοί τον ψήφισαν ως τον καλύτερο παίκτη που φόρεσε ποτέ τη φανέλα των «Λεπρών», συνδέοντας παράλληλα το όνομά του με τη μεγάλη ομάδα της Νιούελς τη διετία 1990-1992 όταν και κατέκτησε δύο τίτλους στην Αργεντινή φτάνοντας και στον τελικό του Λιμπερταδόρες.

Ο Μαρτίνο ήταν ο παίκτης κλειδί αυτής της ομάδας, ένα κλασικό δεκάρι με μυαλωμένο παιχνίδι, άρτια τεχνική κατάρτιση και φοβερή πάσα. Ένας πραγματικός ενορχηστρωτής σε κάθε επιθετική προσπάθεια. «Είναι ένας εξαιρετικός παίκτης διαφορετικής κλάσης που το ταλέντο του δεν αναγνωρίστηκε όσο θα έπρεπε. Πάντα έλεγα ότι είναι ο αρχηγός αυτής της ομάδας που είχε την ικανότητα να ανεβάζει τον ρυθμό αλλά και να ηρεμεί το παιχνίδι όποτε είναι απαραίτητο», είχε αναφέρει ο πνευματικός του πατέρας Μαρσέλο Μπιέλσα, ο τότε αρχιτέκτονας εκείνης της Νιούελς.

Η ποδοσφαιρική καριέρα του πλην της Νιούελς

Ο Μαρτίνο «μάγεψε» με τη φανέλα της Νιούελς Ολντ Μπόις, αλλά αυτό δεν συνέβη και με τις άλλες ομάδες στις οποίες αγωνίστηκε. Το 1991 αποφάσισε να κάνει το άλμα στην Ευρώπη υπογράφοντας στην Τενερίφη, αλλά η παρουσία του κρίνεται μέτρια. Μάλιστα εκείνη τη σεζόν είχε παίξει και αντίπαλος της Μπαρτσελόνα στο Καμπ Νου σε ένα κακό ποιοτικά παιχνίδι όπου οι Μπλαουγκράνα είχαν επικρατήσει με 1-0. Μετά το δεύτερο πέρασμά του από τη Νιούελς ο Μαρτίνο θα αγωνιζόταν σε Λανούς και Μπαρτσελόνα Εκουαδόρ στη δύση της ποδοσφαιρικής του καριέρας.

Το ξεκίνημα της προπονητικής του καριέρας

Μπορεί ο Μαρτίνο να άλλαζε τους πάγκους σαν τα... πουκάμισα στο ξεκίνημα της προπονητικής του καριέρας, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν κατάφερε να αποδείξει από νωρίς την αξία του ως τεχνικός. Άλλαξε έξι διαφορετικούς συλλόγους από το 1998 ως το 2006 (επτά αν συνυπολογίσουμε το διπλό πέρασμά του από τη Λιμπερτάδ), ωστόσο κατάφερε να κατακτήσει τίτλους στις ομάδες που ανέλαβε στην Παραγουάη. Για την ακρίβεια εκεί έγινε ο προπονητής των τίτλων κατακτώντας τρία πρωταθλήματα Παραγουάης με τη Λιμπερτάδ (2002, 2003, 2006) και ένα με τη Σέρο Πορτένιο το 2004.

Το άλμα στην Εθνική Παραγουάης

Οι επιτυχίες του στο εγχώριο πρωτάθλημα στην Παραγουάη τον έφερε το 2006 στην Εθνική ομάδα της χώρας. Παρότι πολλές φορές οι επιτυχίες ενός προπονητή σε συλλογικό επίπεδο δεν σημαίνει ότι μπορεί να επαναληφθούν και στο διεθνές στερέωμα, ο Μαρτίνο με το... μαγικό του ραβδάκι, κατάφερε να ανεβάσει επίπεδο και την Εθνική Παραγουάης. Σε βάθος χρόνου κατάφερε να την οδηγήσει αρχικά στα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2010 στη Νότιο Αφρική όπου και αποκλείστηκε από την Ισπανία και ένα χρόνο αργότερα το 2011 να φτάσει στον τελικό του Κόπα Αμέρικα στην Αργεντινή όπου ηττήθηκε από την Ουρουγουάη.

Η θριαμβευτική επιστροφή του στη Νιούελς

Το 2012 ο Μαρτίνο επέστρεψε στο μέρος που λατρεύτηκε όσο κανείς άλλος αναλαμβάνοντας τα ηνία της ομάδας με την οποία δοξάστηκε σαν παίκτης, της Νιούελς Ολντ Μπόις. Εκείνη την περίοδο η Νιούελς ήταν σε άσχημη αγωνιστική και οικονομική κατάσταση, ωστόσο ο Μαρτίνο ήταν ο άνθρωπος που κατάφερε να την αναστήσει. Φέρνοντας πίσω παίκτες όπως ο Μάξι Ροντρίγκες, ο Χάιντσε και ο Σκόκο συσπείρωσε την ομάδα και τη μετέτρεψε από κομπάρσο σε διεκδικητή του τίτλου κατακτώντας το Torneo Final στην Αργεντινή και φτάνοντας ως τα ημιτελικά του Κόπα Λιμπερταδόρες.

Η φιλοσοφία του

Η προπονητική φιλοσοφία του Μαρτίνο είναι ανάλογη με αυτή του Μαρσέλο Μπιέλσα, του οποίου αποτελεί πνευματικό παιδί από εκείνη την φανταστική διετία 1990-1992 στη Νιούελς. Στον Μαρτίνο αρέσει και να κλείνει την ομάδα πίσω, αλλά και να επιτίθεται με αριθμούς στην αντίπαλη περιοχή. Όταν βρίσκεται υπό πίεση του αρέσει οι παίκτες του να αμύνονται παθιασμένα, όντας όλοι κάτω από τον χώρο της μεσαίας γραμμής (πλην του προωθημένου επιθετικού μπροστά) και να πιέζουν ψηλά, ενώ όταν βγαίνει στην επίθεση του αρέσει οι περισσότεροι παίκτες του να πατάνε στο δεύτερο μισό του γηπέδου και να πιάνουν τον αντίπαλο από τον λαιμό, φεύγοντας συχνά στην αντεπίθεση.

Το αγαπημένο του σχήμα

Το κλασικό σχήμα του Μαρτίνο είναι το 4-1-4-1, το οποίο μετατρέπεται σε 5-4-1 όταν αμύνεται και σε 4-3-3 όταν επιτίθεται με τους εξτρέμ να έχουν βοήθεια και από τα πλάγια μπακ, τα οποία ανεβαίνουν. Η πειθαρχία των παικτών του στις αλλαγές των σχημάτων είναι αξιοσημείωτη και σπάνια παίκτης του βρίσκεται εκτός θέσης. Το σύστημα του βασίζεται στο κάθετο παιχνίδι, όπως ακριβώς και του μέντορα του, Μαρσέλο Μπιέλσα. Δηλαδή με το έντονο πρέσινγκ στην άμυνα, όταν καταφέρει και κλέψει την μπάλα, επιθυμεί από τους παίκτες του να τη μεταβιβάσουν στην επίθεση όσο δυνατόν πιο γρήγορα. Αυτό φυσικά απαιτεί μια εξαιρετική φυσική κατάσταση από τους παίκτες, οι οποίοι παράλληλα πρέπει να διαθέτουν σπιρτάδα στη σκέψη και γρήγορη κίνηση.

Το παρατσούκλι «Τάτα» και ο χαρακτήρας Μπιέλσα

Το παρατσούκλι «Τάτα» του Χεράρδο Μαρτίνο δεν βγήκε κατά τη διάρκεια της ποδοσφαιρικής ή της προπονητικής του θητείας, αλλά από τότε που ήταν παιδί. Ο λόγος άγνωστος, όπως άλλωστε είχε τονίσει και ο ίδιος σε μία συνέντευξή του: «Γιατί με φωνάζουν Τάτα; Δεν έχω ιδέα! Από παιδί με φώναζαν έτσι. Τόσο πολύ, που ο κόσμος με φωνάζει Τάτα και δεν ξέρει το πραγματικό μου όνομα. Τον γιο μου τον φωνάζουν Τατίτα», είχε αναφέρει γελώντας ο Μαρτίνο. Μπορεί να έχει γίνει γνωστός με αυτό το μοναδικό παρατσούκλι, ωστόσο η φιλοσοφία του, ο τρόπος συμπεριφοράς του, η γλώσσα του σώματος και ο γενικότερος χαρακτήρας του, ταιριάζει, όπως προαναφέραμε στον μεγάλο δάσκαλό του, τον Μαρσέλο Μπιέλσα. Έναν αέρα... «μπιελσίστα» αναμένεται να φέρει και στον ιστορικό αυτόν σύλλογο που λέγεται Μπαρτσελόνα από τη νέα σεζόν.