Το ταξίδι της ΑΕΚ στην εμπόλεμη Σερβία! (vid)

Τις σπουδαίες ομάδες δεν τις κάνουν μόνο οι τίτλοι, αλλά και κάποια πράγματα που δεν μπορούν να συγκριθούν ούτε με νίκες, ούτε με πρωταθλήματα, ούτε με διακρίσεις. Κάποια γεγονότα που σε βάζουν στο πάνθεον της ιστορίας, δείχνοντας παράλληλα πόσο... διαφορετικός είσαι. Μία απόφαση που μόνο αν έχεις ελληνική καρδιά, και τον Δικέφαλο Αετό στο στήθος μπορούσες να πάρεις, δείχνοντας ότι στον αθλητισμό δεν υπάρχει ούτε βία, ούτε πόλεμος, ούτε... ρουκέτες, ούτε αντιπαλότητα.

Ήταν 7 Απριλίου του 1999, Μ. Τετάρτη, με την Σερβία και συγκεκριμένα το Βελιγράδι να φλέγεται απ' τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ. Ποιος αλήθεια θα τολμούσε να πάρει την απόφαση να βρεθεί στο σημείο του... πυρός, εκεί που δεν ξέρεις αν το ξημέρωμα θα σε βρει ζωντανό, αν δεν αποτελέσεις κι εσύ έναν απ' τους 1.300 νεκρούς που θρήνησαν σ' εκείνον τον καταστροφικό πόλεμο στην γειτονική χώρα. Με... πρωτεργάτη τον Δημήτρη Μελισσανίδη η αποστολή της ΑΕΚ ταξίδεψε οδικώς για την Σερβία, χωρίς κανείς να της εγγυάται ότι... θα γυρίσει πίσω, όπου κι αντιμετώπισε την Παρτιζάν, σ' ένα παιχνίδι που γράφτηκε με γράμματα ανεξίτηλα στις πιο «χρυσές» σελίδες του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.

Μέχρι το πούλμαν που μετέφερε την ΑΕΚ να φτάσει στο Βελιγράδι, έκανε αρκετές στάσεις σε σερβικό έδαφος και ο λόγος δεν ήταν άλλος απ' το γεγονός πως το σταματούσαν Σέρβοι για ν' αποθεώσουν τους παίκτες της, γι' αυτή την πραγματικά ηρωική απόφασή τους. Και ο Νικολαΐδης, και ο Ατματζίδης, και ο Σαβέφσκι και ο Μιλοβανόβιτς, όλοι τους βρίσκονταν εκεί, ένας προς έναν. Μετά... κόπων και βασάνων, κατάφεραν εν τέλει να φτάσουν στον προορισμός τους. Τα εισιτήρια που είχαν κοπεί για το συγκεκριμένο παιχνίδι, μπορεί να ήταν 40.000, ωστόσο στο γήπεδο δεν βρέθηκαν περισσότεροι από 25.000, κυρίως λόγω έλλειψης καυσίμων!

Πριν βέβαια η αποστολή του «Δικεφάλου» μπει στο γήπεδο, έτυχε της θερμότατης υποδοχής του προέδρου Μίλαν Μιλουτίνοβιτς, ενώ περιττεύει ν' αναφέρουμε την αποθέωση που γνώρισαν άπαντες εντός αγωνιστικού χώρου. Για την ιστορία το παιχνίδι «τελείωσε» 1-1, με τα γκολ των Κέζμαν (13') και Πάρη Ζουμπούλη (26') και βέβαια τα εισαγωγικά μπαίνουν γιατί πολύ απλά... δεν τελείωσε ποτέ. Στο 61ο λεπτό οι φίλαθλοι, μεταξύ αυτών και λιγοστοί Έλληνες, προέβησαν σε μία ενέργεια, που υπό οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες, θα επέσυρε βαριά τιμωρία για την γηπεδούχο ομάδα. «Μπούκαραν» εντός γηπέδου για να... σφιχταγκαλιάσουν όλους τους παίκτες που με την απόφασή τους έδωσαν ένα πραγματικό μάθημα ζωής, όχι μόνο σε όσους το παρακολούθησαν αλλά... σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Στο φινάλε εκείνης της αναμέτρησης, ο Ντέμης Νικολαΐδης δήλωσε πως: «Δεν περιγράφονται τα συναισθήματα. Κάναμε αυτό που θέλαμε. Δώσαμε χαρά και ελπίδα σε αυτούς τους ανθρώπους που υποφέρουν από τις 24 Μαρτίου. Μακάρι να έρθει η ειρήνη, αυτό είναι το ζητούμενο. Αυτό που ζήσαμε δεν το συγκρίνω με κανέναν τίτλο, είναι διαφορετικό σαν εμπειρία από όλα τα άλλα. Όσους τίτλους κι αν πάρω, δεν γίνεται σύγκριση. Ήταν ανεπανάληπτο».

Όσο για τον Δημήτρη Μελισσανίδη, είπε ότι: «Είμαι συγκινημένος. Αυτά που ζω είναι δύσκολο να περιγραφούν με ακρίβεια. Όλη η Γιουγκοσλαβία άνοιξε την αγκαλιά της και μας υποδέχθηκε με τη φράση "Είσαστε αδέλφια μας". Έκλαιγαν στους δρόμους ανεμίζοντας ελληνικές σημαίες. Μου έκαναν εντύπωση τα παιδιά. Βγήκαν από τα καταφύγια και ήρθαν στο γήπεδο. Μας ζητούσαν σημαίες της ΑΕΚ, μας έσφιγγαν τα χέρια, έκλαιγαν, μας έλεγαν ότι έγιναν οπαδοί της ΑΕΚ. Σίγουρα η ΑΕΚ έδωσε την ψυχή της, ένωσε τους χτύπους της καρδιάς της με τους δοκιμαζόμενους φίλους μας Γιουγκοσλάβους. Ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσαμε να κάνουμε».

Ενδιαφέρον έχουν και τα πρωτοσέλιδα της επόμενης μέρας στην Σερβία, που έγραφαν μεταξύ άλλων: «Είναι Έλληνες και παραμένουν ήρωες» αλλά και «Νικήσαμε τον πόλεμο δίπλα στους Έλληνες ήρωες».

Δείτε εικόνες από το ιστορικό παιχνίδι στο video που ακολουθεί: