50 shadows of… green!

Λ εωφόρος… Εκεί έκανε την πρώτη του εμφάνιση. Η μεταγραφή του στον Παναθηναϊκό ολοκληρώθηκε στις 15 Ιανουαρίου έναντι περίπου 200.000 ευρώ και στις πρώτες του δηλώσεις ο 23χρονος τότε αμυντικός έλεγε: «Ξέρω ότι ήρθα σε ένα μεγάλο σύλλογο και είμαι έτοιμος να δώσω το 100% των δυνατοτήτων μου, ώστε να κατακτήσει όλους τους στόχους που έχει θέσει ο Παναθηναϊκός». Το ντεμπούτο του ήρθε απρόσμενα την πρώτη ημέρα του Φεβρουαρίου στο ντέρμπι με την ΑΕΚ λόγω του τραυματισμού του Γιούρκα Σεϊταρίδη.

«Ασφαλώς και το θυμάμαι. Ήταν ο Γιούρκας τραυματίας και την ημέρα του αγώνα αρρώστησε και ο Ρενέ. Έπαιξα δεξί μπακ κόντρα στην ΑΕΚ. Εκείνη την χρονιά έπαιξα έξι παιχνίδια στο πρωτάθλημα και πήραμε το νταμπλ».

Ο λυμπιακός… Μπήκε στη ζωή του για πρώτη φορά το 2003. «Έχω ακούσει για το ενδιαφέρον του Ολυμπιακού, αλλά εγώ δεν ξέρω τίποτα», έλεγε τον Απρίλιο εκείνης της χρονιάς και τον Ιανουάριο της επόμενης το όνομά του θα είναι στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. ΑΕΚ, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός μπήκαν στο παιχνίδι για την απόκτησή του, με τους πράσινους να κερδίζουν και τους ερυθρόλευκους να διαψεύδουν. «Η ΠΑΕ Ολυμπιακός έχει να επισημάνει ότι ουδέποτε και σε κανένα επίπεδο, υπέβαλε πρόταση για την απόκτηση συγκεκριμένων ποδοσφαιριστών».

Υ παναχώρηση… Καλοκαίρι του 2007. Τότε ήταν που ο Λουκάς Βύντρα έφτασε πιο κοντά από ποτέ στην αποχώρηση από τον Παναθηναϊκό, κάτι που επιζητούσε με κάθε τρόπο και σε κάθε του κουβέντα. «Θέλω να φύγω από τον Παναθηναϊκό και να παίξω στη Χέρτα. Για μένα είναι ευκαιρία ζωής και καριέρας. Όταν είχα ανανεώσει το συμβόλαιό μου με τον Παναθηναϊκό μου είχαν πει ότι θα με βοηθήσουν όταν χρειαστεί να κάνω το επόμενο βήμα. Ελπίζω τώρα να μην σταθεί εμπόδιο ο Παναθηναϊκός σε αυτήν την ευκαιρία που μου παρουσιάζεται», έλεγε σε γερμανικά μέσα στις 15 Αυγούστου, όμως η μεταγραφή δεν προχώρησε.

«Όχι, δεν το μετάνιωσα καθόλου! Ύστερα από 2-3 μήνες το σκεφτόμουνα και έλεγα «καλύτερα που δεν έφυγα»... Εκείνο το διάστημα έπαιξαν ρόλο και οι άνθρωποι που ήταν δίπλα μου. Με πίεζαν πολύ με λάθος τρόπο. Ευτυχώς είχα στο μυαλό μου δικό μου τρόπο, πιο ομαλό, όπως πρέπει να φεύγει ένας ποδοσφαιριστής από μια ομάδα. Και δεν έκανα αυτά που μου είπαν οι άλλοι... Ευτυχώς!».

Κ ορυφή… Είχε πολλούς τρόπους να το αντιληφθεί. Και πολλούς να το ανταποδώσει. Όπως με το γκολ στην Τρίπολη, όπως με τη ανάδειξή του ως MVP λίγο πριν το φινάλε του πρωταθλήματος, στην 29η αγωνιστική και στο ματς φιέστα με τον Ηρακλή. Η σεζόν 2009-10 άλλαξε για λίγο την καριέρα του και τη ζωή του. «Αν σταθώ μόνο στη δική μου απόδοση, δεν θυμάμαι κάποια καλύτερη σεζόν. Ο,τι έκανα πάντα έκανα και φέτος... Απλά αισθάνομαι ότι ήταν η πρώτη φορά που ευχαριστήθηκα τόσο πολύ το ποδόσφαιρο. Αυτή είναι η διαφορά. Αλλιώς, και στην προπόνηση και στην προετοιμασία, δεν άλλαξα τίποτα».

Άλλαξε, όμως, ο κόσμος απέναντί του. Έστω και για λίγο. «Είναι γεγονός ότι έρχονται πολλοί και μου ζητάνε συγνώμη. Δεν θέλω να φανώ υπερβολικός, αλλά με πλησιάζει πλέον πολύς κόσμος και το κάνει αυτό. Σου λέω όμως ότι είχαν φθάσει στο σημείο να περπατάω στον δρόμο με τη γυναίκα μου και να με βρίζουν...».

Α ντίδραση... Η σχέση του με την κερκίδα, βασικό θέμα συζήτησης πολλά χρόνια, σχεδόν από τα πρώτα του στον Παναθηναϊκό. «Όπως μου είπε ένας παλαίμαχος παίκτης του Παναθηναϊκού είναι καλύτερα να ασχολούνται μαζί σου, έστω και με άσχημο τρόπο, παρά καθόλου», έλεγε τον Απρίλιο του 2006, όταν δεν μπορούσε να φανταστεί που θα έφτανε η κατάσταση. «Στο ματς με τον Ιωνικό πριν δύο εβδομάδες πήγα να απαντήσω, αλλά τελικά διατήρησα την ψυχραιμία μου», αποκάλυψε στην ίδια συνέντευξη.

Τέσσερα χρόνια μετά, στη μοναδική μεγάλη συνέντευξη που έχει παραχωρήσει, δεν είχαν αλλάξει πολλά από το 2006. «Μόνο μία φορά σήκωσα τα χέρια και χειροκρότησα ειρωνικά όσους με γιούχαραν... Νομίζω πέρυσι στο ΟΑΚΑ, στο ματς με τον Εργοτέλη. Τι άλλο να έκανα; Άλλος θa αντιδρούσε διαφορετικά αν άκουγε σχεδόν όλο το γήπεδο να τον αποδοκιμάζει».

Σ υμβόλαιο… Το πρώτο το 2004. Ανανέωσε το Φεβρουάριο του 2006. «Δεν είναι βαριά απόφαση να μείνω στον Παναθηναϊκό. Είμαι πολύ χαρούμενος που ανανέωσα το συμβόλαιο κι ελπίζω να μείνω μέχρι το 2010». Έμεινε! Πριν ολοκληρωθεί το συμβόλαιό του θα επέκτεινε τη συνεργασία του ως το 2011 και θα ζούσε την κατάκτηση του νταμπλ το 2010. Τρίτη ανανέωση το 2011, όταν και υπέγραψε τον Μάρτιο νέο συμβόλαιο ως το 2014.

«Ήθελα να μείνω στην ομάδα, αρκεί να μου δείχνατε ότι με θέλατε. Το είδα και για αυτό συμφώνησα και θέλω να κλείσω την καριέρα μου στην ομάδα που αγάπησα», φέρεται να είπε τότε στον Δημήτρη Γόντικα. Όσο για τις πολυσυζητημένες αμοιβές του; Κατά προσέγγιση και σύμφωνα με δημοσιεύματα κάθε εποχής ήταν 100.000 ευρώ το 2004, 300.000 ευρώ το 2006, 500.000 ευρώ στην επέκταση που υπέγραψε το 2009 και περίπου 800.000 το 2011.

……

Β ιονικός… Οι τραυματισμοί του όλα αυτά τα χρόνια στον Παναθηναϊκό είναι ελάχιστοι. Στα εννέα χρόνια που φόρεσε την πράσινοι φανέλα και στα 32 του, τα οποία θα κλείσει την ερχόμενη Τρίτη, ο Λουκάς Βύντρα δεν έπεσε ποτέ κάτω από τα 30 ματς το χρόνο! Κάτι για το οποίο δεν έχει μιλήσει ποτέ ο ίδιος, αλλά όλοι οι υπόλοιποι όσοι κατά καιρούς έχουν εξάρει τον επαγγελματισμό του. Είχε οκτώ συμμετοχές στην πρώτη του σεζόν στο τριφύλλι, εκτοξεύτηκε στις 37 την επόμενη και οι πιο φτωχές ήταν με 30 ματς το 2005-06 και το 2011-12. Η, δε, πιο κουραστική του σεζόν λόγω και της πληθώρας ευρωπαϊκών αγώνων ήταν το 2008-09 με 45 ματς! Σε όλα ήταν βασικός, μόλις σε ένα αντικαταστάθηκε και δεν έπαιξε 90 λεπτά! Συνολικά στην καριέρα του έπαιξε 30.216 λεπτά με τον Παναθηναϊκό, δηλαδή πέρασε στο γήπεδο 503 ώρες της ζωής του και αν ενώναμε θα ήταν 20 μέρες συνεχόμενες!!

Υ πόσχεση… Έστω κι αν για πολύ κόσμο μπορεί να ακουγόταν ως απειλή. Έστω κι αν τα μεγάλα λόγια – ή ακόμα και τα μικρά – δεν ήταν ποτέ χαρακτηριστικό του. «Ο Παναθηναϊκός σημαίνει πάρα πολλά. Η ομάδα μου με βοήθησε στα δύσκολα, πίστεψε σε μένα και αυτά δεν τα ξεχνάω. Είναι η δεύτερη οικογένειά μου», ξεκαθάρισε το καλοκαίρι του 2006 σε match programme του Παναθηναϊκού, ενώ λίγους μήνες πριν έδινε όρκο… ζωής. «Δεν είναι μόνο τα λεφτά που μετράνε για να μείνεις σε μία ομάδα, είναι ότι εκτιμάς κάποιους ανθρώπους που σε βοήθησαν να έρθεις εδώ να ζήσεις μία ολόκληρη ζωή».

Ν ταμπλ… Όσο κι αν μπορεί να ακούγεται παράδοξο σε ποδοσφαιριστές που αγαπήθηκαν πολύ περισσότερο ή που θεωρήθηκαν πολλά περισσότερα για τον Παναθηναϊκό, ο Λουκάς Βύντρα κατόρθωσε να φεύγει με την κατάκτηση δύο νταμπλ, έχοντας συμμετοχή σε αμφότερες τις περιπτώσεις. Μικρότερη, φυσικά, το 2004… «Όταν ήρθα στον Παναθηναϊκό, πριν από 6,5 χρόνια, δεν πρόλαβα να συνειδητοποιήσω τι έγινε. Δεν είχα πολλές συμμετοχές εκείνο το διάστημα, ούτε είχα καταλάβει το βεληνεκές του συλλόγου. Προερχόμουν από μικρή ομάδα και δεν πρόλαβα να συνειδητοποιήσω πώς λειτουργούν τα πράγματα».

Το 2010, όμως, ήταν διαφορετικά. Και πάνω στην ευφορία του ο κόσμος του Παναθηναϊκού έφτασε στο σημείο να αποθεώνει ακόμα και τον Λουκά Βύντρα. «Από την αρχή της σεζόν ο στόχος ήταν το πρωτάθλημα. Το κατακτήσαμε μία αγωνιστική πριν το φινάλε και είμαστε χαρούμενοι γι' αυτό. Τώρα, σαφώς το ένιωσα παραπάνω και το χάρηκα για τα καλά! Πάνω απ’ όλα όμως ηρέμησα».

Τ απεινοφροσύνη… Στα οκτώ χρόνια υπήρχαν και οι μεγάλες του βραδιές! Το γκολ κόντρα στη Σεβίλλη με εκπληκτική σουτ, το πρώτο του γκολ με τον Παναθηναϊκό. «Για την ώρα ξεχνάμε το παιχνίδι και στρέφουμε την προσοχή μας στο ματς του πρωταθλήματος με το Αιγάλεω», έλεγε μετά… Σκόραρε ξανά μετά από τέσσερα χρόνια! Απέναντι στον ΠΑΟΚ και, μάλιστα, δύο φορές. «Είχα καιρό να πανηγυρίσω. Θυμάμαι το τελευταίο μου γκολ με τη Σεβίλλη, έτσι και αλλιώς δεν έχω βάλει πολλά», δήλωνε κι ενώ ζούσε μια από τις ελάχιστες αποθεώσεις της καριέρας του. «Αισθάνθηκα πολύ ωραία. Κάθε ποδοσφαιριστής είναι ευχαριστημένος όταν ακούει το όνομά του από την εξέδρα. Ωστόσο εβδομάδα με εβδομάδα στο ποδόσφαιρο τα συναισθήματα αλλάζουν. Πρέπει να κοιτάμε μπροστά. Δεν θέλω να κοιτάζω πίσω».

Μπροστά, όπως στο γκολ στην Τρίπολη που ήρθε στις 14 Μαρτίου του 2010 και σφράγισε το πρωτάθλημα για τον Παναθηναϊκό. «Μένουν άλλα τέσσερα παιχνίδια και εμείς θα προσπαθήσουμε να πάρουμε ό,τι καλύτερο. Το ματς με τον Ολυμπιακό αργεί γιατί υπάρχει και το ευρωπαϊκό ματς την Πέμπτη. Ξέρουμε ότι είναι δύσκολο μετά το αποτέλεσμα του πρώτου αγώνα αλλά εμείς θα προσπαθήσουμε για το καλύτερο».

Ρ οναλντίνιο… Η κορυφαία του ίσως στιγμή στον Παναθηναϊκό. Τον Οκτώβριο του 2005, ο Παναθηναϊκός υποδεχόταν στο ΟΑΚΑ την Μπαρτσελόνα του Βραζιλιάνου σούπερ σταρ, που τότε ήταν στη καλύτερη στιγμή της καριέρας του. Ο «Ρόνι» έκανε ελάχιστα, ο Παναθηναϊκός ήρθε ισόπαλος 0-0 με τους Καταλανούς και η αποθέωση του Λουκά Βύντρα την ίδια ή και την επόμενη μέρα ήταν καθολική. «Είχα αγωνία όχι μόνο το προηγούμενο βράδυ, αλλά μέρες πριν σκεφτόμουν τον Ροναλντίνιο. Ήξερα ότι είχα έναν πολύ καλό αντίπαλο και ήμουν πολύ συγκεντρωμένος. Βέβαια ειδικά με αυτόν υπάρχει τέτοιος φόβος, αλλά ήμουν πολύ συγκεντρωμένος και όταν συμβαίνει αυτό κάνεις πιο δύσκολα το λάθος. Ήμασταν όλοι πολύ καλοί σε εκείνο το παιχνίδι, αλλά δεν έχω καταλάβει αν εγώ ήμουν πολύ καλός ή εκείνος σε κακή μέρα.

Πιστεύω ότι ήταν μέσα στην μάχη δεν είχε υπεροψία. Ήταν πολύ δυνατός, κάποια στιγμή νευρίασε, πήγε να μου κάνει και ένα κολπάκι. Είχε τραυματιστεί ένας παίκτης, πήγε να σταματήσει, αλλά συνέχισε. Να με έφτυσε ο Ροναλντίνιο; Όχι ψέματα. Έλληνας παίκτης με είχε φτύσει».

Α ντοχή... Εννέα χρόνια στον Παναθηναϊκό, εννέα χρόνια στην ίδια κατάσταση. «Το ένιωσα πριν από τρία χρόνια (σ.σ. 2007), όταν ήθελα να πάω στη Χέρτα. Το καλοκαίρι εκείνο ήταν το χειρότερο της ζωής μου. Ναι μεν το ξεπέρασα, θέλοντας και μη, αλλά είχα απογοητευτεί πολύ γιατί, τότε, πίστευα ότι θα έφευγα. Πέρασα δύσκολες στιγμές. Φυσικά δεν είναι ευχάριστο να σε αποδοκιμάζουν. Με έβριζαν στο ματς, πήγαινα για καφέ, πάλι με έβριζαν, πήγαινα για φαγητό, με κοιτούσαν περίεργα, πήγαινα διακοπές, τα ίδια... Να σου πω κάτι; Μετά το γήπεδο πήγαινα σπίτι και ηρεμούσα. Εκεί έπαψα να το σκέφτομαι. Τους αγνοούσα. Έλεγα στον εαυτό μου ότι αύριο ξημερώνει άλλη μέρα, υπάρχει παιχνίδι την Κυριακή ή την Τετάρτη, πρέπει να είσαι έτοιμος και ν’ ανταποκριθείς. Αυτό δεν μου άφηνε περιθώρια να έχω στη σκέψη μου ότι ο κόσμος φώναζε. Είναι αλήθεια ότι είναι πολλοί που έλεγαν και μου λένε ότι λίγοι θα άντεχαν. Δεν ξέρω. Εγώ άντεξα».

Όχι όσο ονειρευόταν…