Ο... άγνωστος Ελευθερόπουλος

Παρότι βάζελος με σύζυγο Παοκτζού, όλο στον Πειραιά στριφογυρίζω. Στα στέκια του, στο λιμάνι του, στις ομορφιές του. Ακόμη και τον γάτο μου, από την αυλη του «Αβραάμ» τον σούφρωσα στις αρχές του καλοκαιριου. Και είναι και κατακόκκινος ο διάολος, γάβρος μέχρι το κόκκαλο!

Να μην τα πολυλογώ, πριν από κανά χρόνο με έφερε ο δρόμος στο «Tony Bonanο». Τρατορία εξαιρετική, με φαϊ να γλύφεις τα δάχτυλά σου, ντεκόρ να τρίβεις τα μάτια σου και μουσική να τεντώνεις τα’ αυτιά σου. Ιδίως άμα πας νωρίς και δεν έχει φισκάρει το μαγαζί από κόσμο, οπότε δεν ακούς τίποτε παρά μόνο ένα βουητό.

Και ποιος παρακαλώ, ήρθε κι έκατσε πλάϊ μου; Ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος με το κορίτσι του, την αγαπητικιά του που λέγαμε κάποτε, κι έναν φίλο του! Ηρθαν, κάτσανε, παραγγείλανε, φάγανε, πληρώσανε, φύγανε. Θα μπορούσα να το συνοψίσω το βράδυ, σε αυτές τις ολίγες λέξεις, αν δεν είχε ξυπνήσει ο ρεπόρτερ μέσα μου και δεν κράταγα σημειώσεις.

Γιατί; Διότι, όπως λένε οι διακεκριμένοι γκουρμέ, πολλά μπορείς να μάθεις από τον τρόπο που τρώει κάποιος. Από τον τρόπο που κάθεται στην καρέκλα, από το πώς συμπεριφέρεται στα γκαρσόνια, από το πώς αντιμετωπίζει τον περιβάλλοντα χώρο, από το πώς κουβεντιάζει με την παρέα του. Η επίσκεψη σε ένα ρεστωράν μπορεί να γίνει εξόχως ψυχοδηλωτική και να φανερώσει ένα σωρό πράγματα για τον χαρακτήρα του ανδρός ή της γυνής.

Τον Ελευθερόπουλο λοιπόν, τον χάρηκα. Ούτε μια φορά δεν ύψωσε φωνή, ούτε για ένα λεπτό δεν είπε χοντράδες, ούτε μια στιγμή δεν προσπάθησε να επιβάλλει την παρουσία του με το κλασικό «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» Μίλαγε στους σερβιτόρους με το «σεις» και με το «σας», άκουγε προσεκτικά τι του έλεγαν οι διπλανοί του, συζήταγε σαν άνθρωπος και όχι σαν τσαρλατάνος, το χαμόγελο εμφανιζόταν συχνά πυκνά στα χείλη του, με δυο λόγια ήταν ο ιδανικός συνδαιτυμών.

Ακριβώς πιο εκεί ένας άρχοντας του εφοπλιστικού λόμπι με μια ζουμπουρλού ξανθιά στο πλευρό του, χάλαγε τον κόσμο απ’ τα χάχανα και το σαματά. Και δώσ’ του μαγκιές και δώσ’ του χειρονομίες και πάρε φωνές και δώσε εντολές, κανονικός κλόουν με τα όλα. Η αντίθεση δεν θα μπορούσε να ήταν μεγαλύτερη. Ιδίως όταν στο πλάϊ του γκολκήπερ στεκόταν ένα κορίτσι πανέμορφο, αλλά ήσυχο, συμμαζεμένο, κουλαριστό και μαυρομάλλικο. Ούτε καν στον κόπο να καμακώσει καμιά πλατινέ ντίβα, δεν είχε μπει ο Ελευθερόπουλος…

Οπότε τι; Περιμένατε απ’ αυτόν τον τύπο να κάνει αρπαχτές ως τα πενήντα του; Είχατε την εντύπωση ότι βολόδερνε στα γήπεδα εισπράττοντας βρισιές και ροχάλες ως την ώρα που θα τον ακουμπούσε οριστικά το Αλτσχάϊμερ; Δεν νομίζω! Ο Ελευθερόπουλος γύρισε στην Ελλάδα ξέροντας ποιος είναι (πολύ δύσκολο), ξέροντας τι θέλει (ακόμη πιο δύσκολο), χορτασμένος από τίτλους και διακρίσεις. Και είπε να το διασκεδάσει λίγο τώρα στα τελειώματα, να κάνει την πλάκα του. Ή μήπως πιστεύετε πραγματικά ότι ήλπιζε να κονομήσει απ’ τον Ηρακλή και τον Πανιώνιο;

Υγιής η φαντασίωση, φρούδες οι ελπίδες. Πριν αλέκτορα φωνήσαι, ο Ελευθερόπουλος κατάλαβε που έμπλεξε. Ή μάλλον κατάλαβε που ξανάμπλεξε, σε ένα τοπίο αδιανόητης χυδαιότητας, γκαντεμιάς και καφρίλας που γίνεται κάθε μέρα και χειρότερο. Και έφτασε ορθώς σε εκείνο το σημείο που, όπως επισημαίνει ο Σαββόπουλος, πρέπει ν’ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Εφτασε να αναρωτηθεί, εκ νέου επικαλούμενος τον τραγουδοποιό: «Τι γυρεύω εγώ σ’ αυτούς τους βάλτους;» Η απάντηση δεν ήταν άλλη από το πανάρχαιο και πάντα επίκαιρο ελληνικό απόφθεγμα, «γάμα τα». Εγκατέλειψε λοιπόν και δεν θα τον ξαναδούμε στο χορτάρι. Τα κρέμασε τα γάντια και αποχωρεί. Κύριος ήρθε, κύριος φεύγει και σ’ όποιον δεν λείψει κακό του κεφαλιού του.