Η εξήγηση ενός λάθους

Άλλη μία μη πειστική εμφάνιση λοιπόν τον τελευταίο καιρό για τον Ολυμπιακό χθες με το Λεβαδειακό, ομάδα που νομίζω πως αδικείται από τη βαθμολογική θέση της.

Μία από τις παραμέτρους ενός αγώνα είναι πάντοτε και οι αλλαγές των προπονητών. Και σε μερικές περιπτώσεις, κατά κοινή ομολογία υπάρχουν λάθος αποφάσεις. Όπως για παράδειγμα με τον Βαλβέρδε σε αυτό το ματς. Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να υποστηρίξεις πως δεν έπρεπε να βγει ο Μακούν, αλλά ο Φουστέρ.

Ο Καμερουνέζος δεν ήταν πολύ καλός, αλλά σίγουρα δεν ήταν μέσα στους κακούς. Βοήθησε στην κυκλοφορία της μπάλας και κράτησε τη θέση του. Αντίθετα, ο Ισπανός ενίοτε ήταν κι εκνευριστικός. Δεν ήταν αδιάφορο το παιδί, αλλά δεν του έβγαινε τίποτα. Ό,τι κι αν προσπαθούσε ρε παιδί μου δεν του καθόταν.

Έτσι ο καθένας μπορεί να σκεφθεί, «γιατί δεν τον βγάζει ρε αδελφέ τον Φουστέρ. Να μην λένε κιόλας ότι αβαντάρει τους συμπατριώτες του. Ο Μακούν και με τη Δόξα έγινε αλλαγή, από το ημίχρονο μάλιστα, χωρίς να είναι για αλλαγή». Πράγματι, εύκολα θα μπορούσε να βγει ο Φουστέρ και να μπει ο Αμπντούν.

Ωστόσο, δε νομίζω να μην είχε το σχέδιό του ο Βαλβέρδε. Δεν μπορεί να μην είδε ότι δεν τράβαγε ο Φουστέρ και τον άφηνε...εκνευριστικά μέσα ως το τελευταίο λεπτό. Έχω την αίσθηση ότι ο Ερνέστο ήθελε να δώσει χρόνο συμμετοχής στον Ορμπάϊθ, που έλειπε κάμποσο καιρό. Για να τον προετοιμάζει σιγά σιγά. Οπότε, μόνο τον Μακούν μπορούσε να βγάλει από τα χαφ.

Βέβαια, πάλι σε…Ισπανό καταλήγουμε! Αλλά στην επόμενη ερώτηση, γιατί δεν έβγαλε έστω στη συνέχεια τον Φουστέρ, η απάντηση είναι ακόμη πιο απλή: Αρχικά ο Ντιόγο και στη συνέχεια ο Ιμπαγάσα ήταν φανερό πως άρχισαν να κουράζονταν και ορθά βγήκαν και οι δύο.

Νομίζω πως κάπως έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα, με ένα καλοπροαίρετο μάτι.