Γιάννη για σένα!

Σας το έγραψα στο χθεσινό κομμάτι στον επίλογο ότι ανεξάρτητα επικαιρότητας σήμερα θα αναφερθώ στον Γιάννη Κυράστα. Εδώ και οκτώ χρόνια κάθε πρωταπριλιά νοιώθω ένα κόμπο στο στομάχι. Οσα χρόνια και να περάσουν δεν μπορώ να ξεχάσω τον Γιάννη και τον άδικο τρόπο που έφυγε από την ζωή. Από ιατρικό εγκληματικό λάθος , το οποίο - ως συνήθως συμβαίνει σε αυτή την χώρα- «πνίγηκε»....Ο Γιάννης έφυγε στα καλύτερά του. Από το 1985 που είμαι στο ρεπορτάζ ο Γιάννης είναι για μένα ακόμα εδώ, Μπορεί να βλέπει από ψηλά, αλλά με καθοδηγεί. Είχε ένα σπάνιο χάρισμα ο Γιάννης. Την μεταδοτικότητα.

Ηταν ο πρώτος προπονητής στον Παναθηναϊκό, που έμαθε τους παίκτες να παίζουν ζώνη στην άμυνα εγκαταλείποντας το αναχρονιστικό μαν-του-μαν. Την ζώνη στην άμυνα δεν πήγε σε κάποια σχολή να την μάθει. Ατέλειωτα video-τότε-από παιχνίδια ομάδων του εξωτερικού έβλεπε ο Γιάννης και για αυτόν ήταν το καλύτερο σεμινάριο.

Επί ημερών του ο Παναθηναϊκός έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο και ουσιαστικά έφτιαξε και την φουρνιά , που πήρε το Euro 2004, με παίκτες από τα σπλάχνα της ομάδας. Ο Γιάννης βρήκε την τελευταία ημέρα των μεταγραφών του 1999 τον κορυφαίο αμυντικό, που έπαιξε στον Παναθηναϊκό την τελευταία 15ετία και φυσικά αναφέρομαι στον Ρενέ Χένρικσεν. Εχω μιλήσει ατέλειωτες ώρες για μπάλα με τον Γιάννη και με έχει βοηθήσει πολύ στα θέματα τακτικής , που ακόμα και σήμερα τα βλέπω μπροστά μου.

Ο Γιάννης είχε πει την χαρακτηριστική ατάκα για τον Καραγκούνη ότι «είναι αλκοολικός με το ποδόσφαιρο», τονίζοντας την τρέλα που έχει ο «Κάρα» με την μπάλα πράγμα που το βλέπουμε ακόμα και σήμερα. Οταν παίζει , παθιάζεται και το μεταδίδει και στους συμπαίκτες του. Παρά την μεγάλη μπάλα που έπαιξε ο Παναθηναϊκός του Κυράστα η παράγκα της τότε εποχής δεν τον άφησε να πάρει το πρωτάθλημα. Μεγαλύτερη αξία είχε, όμως, για εκείνον το γεγονός, ότι την περίοδο 1999-2000 οι παίκτες των ομάδων της Α'Εθνικής ανέδειξαν κορυφαία ομάδα τον Παναθηναϊκό και όχι τον πρωταθλητή Ολυμπιακό. Αυτό σαν απάντηση όσων θα στείλουν μηνύματα απο κάτω και θα με ...."στολίζουν".

Τότε ο Γιάννης είχε φύγει από τον Παναθηναϊκό λόγω και της αποχώρησης του Γιώργου Βαρδινογιάννη. Το ήξερε και πήρε την απόφαση να φύγει. Με πρόεδρο Φιλιππίδη και τον Τζίγκερ να κινεί τα νήματα ο Γιάννης επέστρεψε στον πάγκο το καλοκαίρι του 2001. Τότε έφτιαξε μία ομάδα που κατάφερε να προκριθεί από την φάση των ομίλων στην επόμενη φάση των ομίλων(τότε δεν είχε αμέσως την φάση των ομίλων ματς νοκ-άουτ) από την προτελευταία αγωνιστική. Με 12 βαθμούς και τρεις νίκες στο γήπεδό του με την εκπληκτική τότε Αρσεναλ, την Σάλκε και την Μαγιόρκα και μία νίκη εκτός με την Σάλκε.

Εκείνες οι μέρες της Λεωφόρου ήταν αξέχαστες. Ο Γιάννης μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας γιόρταζε τις μεγάλες νίκες και εμφανίσεις με την γυναίκα του και την οικογένειά του. Τόσες φορές του είχα πει «πάμε ρε Γιάννη να πιούμε ένα ποτάκι να το γιορτάσουμε» και ο Γιάννης μου απαντούσε μετά τα ματς :«Τάσο άλλη φορά. Τώρα είμαι με το γυναικάκι μου και την οικογένεια. Τους αξίζουν οι χαρές από αυτές τις βραδυές». Τελικά η δεύτερη πετυχημένη παρουσία του στην ομάδα έληξε άδοξα.

Η ομάδα είχε μείνει πίσω στο πρωτάθλημα, αλλά ήταν ακόμα Δεκέμβριος και ο Γιάννης είχε ενημερώσει από τον Σεπτέμβριο την διοίκηση, ότι λόγω Ευρώπης μπορεί η ομάδα να μείνει πίσω, αλλά από τον Γενάρη και μετά θα κάνει την αντεπίθεση στο πρωτάθλημα. Δεν τον πίστεψαν και τον «άδειασαν» το βράδυ μετά την ήττα από τον ΠΑΟΚ με τον Μπριάκο να αρνείται καθαρό πέναλτι και τον Γιάννη να παραιτείται πριν τον απολύσουν στην έκτακτη σύσκεψη μετά το ματς με τον Φιλιππίδη και τους άλλους υπεύθυνους. Τότε είχε αποφασίσει να σταματήσει την προπονητική. Θα το γράψω σήμερα αυτό και είναι η πρώτη φορά.

Η αίσθησή μου είναι ότι αν δεν έφευγε τόσο άδικα από την ζωή ο Γιάννης τον Απρίλιο του 2004 , θα είχε και τρίτη παρουσία στον πάγκο του Παναθηναϊκού και θα αποδιδόταν δικαιοσύνη με την κατάκτηση ενός τίτλου. Λίγο ήθελε να αναιρέσει την απόφαση, που πήρε το 2001, ειδικά αν επρόκειτο να επιστρέψει στην ομάδα που αγαπούσε και είχε δεθεί πολύ. Οντως, θα πει κάποιος ότι ποδοσφαιρικά έζησε μεγάλες στιγμές και με τον Ολυμπιακό. Δεν αντιλέγω.

Δεν του φέρθηκαν καλά και ο «καπετάνιος» τον έφερε στον Παναθηναϊκό δίνοντας ο Γιάννης μαθήματα «πως παίζεται η θέση του κεντρικού αμυντικού» κάθε εβδομάδα εντός γηπέδου. Από τότε δέθηκε πολύ με τον Παναθηναϊκό και έγινε ένα με την ομάδα με την παρουσία του δύο φορές στον πάγκο. Οι παίκτες τον λάτρευαν, ο Γιάννης ήταν ντόμπρος και πάντα έλεγε την αλήθεια, όσο και αν πόναγε. Τον είχε πειράξει πολύ ο τρόπος που έφυγε την δεύτερη φορά από τον Παναθηναϊκό. Δέχθηκε πόλεμο από κάποιους που όταν έφυγε από την ζωή , όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, τον αποθέωναν.

Λάτρευε τον κόσμο του Παναθηναϊκού , όπως και την οικογένειά του. Η Ρούλα, η Εβελίνα και η Βέρα ήταν οι γυναίκες της ζωής του. Μια ζωή που δεν πρόλαβε να την χαρεί στο καλύτερο σημείο. Αλλη τρέλα του το ψάρεμα. Πόσες φορές μου είχε πει να πάω μαζί του: «Γιάννη ξέχνα το. Δεν το αντέχω. Βαριέμαι», του απαντούσα. Και όπως είμαι άσχετος κάποια στιγμή την έκανα την παπάτζα μου: «Γιάννη καλή ψαριά» του είπα μία ημέρα που ετοιμαζόταν να πάει για ψάρεμα. Δεν πρόλαβα να τελειώσω και μου είπε: «Οχι ρε μ,,,α , πάει την πάτησα. Καλά δεν το ξέρεις. Ποτέ σε έναν ψαρά δεν εύχεσαι καλή ψαριά. Πάει γρουσουζιά».

Από τότε δεν το ξαναείπα σε κανέναν φίλο μου που πάει για ψάρεμα. Φίλο μου είπα; Ναι . Φίλο μου. Ο Γιάννης ήταν , είναι και θα είναι -έστω και από ψηλά- ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ. Αυτή η έννοια ειδικά τα τελευταία χρόνια σπανίζει. Ο κόσμος έχει γεμίσει από τομάρια και η φιλία είναι δύσκολο πράγμα. Τελος πάντων. Γιάνναρε να σαι καλά εκεί που είσαι και αργά, η γρήγορα θα ανταμώσουμε και θα τα πούμε και πάλι. Το πότε μόνο ο Θεός το ξέρει. Πάντως να ξέρεις ότι εγώ σε αισθάνομαι συνέχεια κοντά μου. Και ο κόσμος που λάτρεψες , ο κόσμος του Παναθηναϊκού κάθε χρόνο τέτοια μέρα σε θυμάται και δείχνει πόσο του λείπεις. Καλή αντάμωση....