«Ο Κολοκυθάς δεν θα φύγει ποτέ!»

Το ταξίδι του στην αμερικανική μεγαλούπολη, ήταν προγραμματισμένο από καιρό και μάλιστα, μία ημέρα πριν την αναχώρησή του, το φιλαράκι του, ο Γιώργος Κολοκυθάς, του τηλεφώνησε για να τον “ξεπροβοδίσει” και του έκανε και τις “παραγγελιές” του από τις Η.Π.Α. Όταν ο παλαίμαχος διεθνής μπασκετμπολίστας πάτησε το πόδι του επί αμερικανικού εδάφους, δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ο φίλος του, ο πρώην συμπαίκτης και αντίπαλός του, ο συνοδοιπόρος του στη ζωή, ο αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης, ο μεγαλύτερος σκόρερ που “γέννησε” ποτέ το ελληνικό μπάσκετ, είχε φύγει από τη ζωή εντελώς ξαφνικά από ανακοπή καρδιάς...

Ο λόγος για τον Βασίλη Γκούμα, που ήταν σαν μικρότερος αδελφός του Κολοκυθά και τον οποίο το gazzetta.gr εντόπισε στο “Μεγάλο Μήλο”, χάρη στη βοήθεια του ελληνοαμερικάνου Στράτη Κωσταλά. Ο παλαίμαχος διεθνής άσος του Πανελληνίου, της ΑΕΚ και του Ηλυσιακού, φιλοξενείται στο σπίτι του γνωστού συμπατριώτη μας που διατηρεί εστιατόριο στο Μανχάταν κι έτσι είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί του και να σας μεταφέρουμε τις σκέψεις του “θρυλικού Billy”... Όπως μας είπε ο ίδιος, άλλωστε, στην κηδεία δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να πάει γιατί θέλει να θυμάται για πάντα τον “Γιώργαρο”, έτσι όπως ήταν... Μέχρι να ξανανταμώσουνε...

- Κύριε Γκούμα καλησπέρα από την Αθήνα, σας παίρνω για τον Γιώργο τον Κολοκυθά που χάθηκε τόσο ξαφνικά...

«Τι να πω ρε παιδιά; Δεν το πιστεύω ότι μας βρήκε τέτοιο κακό... Την Παρασκευή το βράδυ, πριν “πετάξω” για την Αμερική, μιλήσαμε στο τηλέφωνο και μου είπε “ρε μπαγάσα, φέρε μου κανένα ωραίο πουκαμισάκι και κανένα λεπτό πουλοβεράκι!” Του απάντησα: “Ότι και να σου φέρω ρε Γιωργάκη, πάλι άσχημος θα είσαι!”... “Άντε ρε ουρακοτάγκε”, μου είπε και κλείσαμε με την προοπτική να ξαναβρεθούμε, όταν επιστρέψω με το καλό... Όταν έφτασα στη Νέα Υόρκη κι έμαθα τα νέα, δεν μπορούσα να το συλλάβω και δεν είχα τη δύναμη να πάρω τη γυναίκα μου στο τηλέφωνο για να της το πω...»

- Πως γνωριστήκατε;

«Με το Γιώργο γνωριζόμαστε από 16 χρονών παιδιά! Ήταν... γενιά μου! Μεγαλώσαμε μαζί, παίζαμε και βγαίναμε μαζί, ταξιδεύαμε, ζήσαμε τα νιάτα μας μαζί, τα πάντα τα κάναμε μαζί... Όταν σταμάτησε το μπάσκετ, ασχολήθηκε με διάφορες δουλειές, έκανε οικογένεια και απομακρύνθηκε αρκετά από το άθλημα, αλλά δεν χαθήκαμε ποτέ! Είχαμε την επαφή μας, τηλεφωνιόμαστε και βλεπόμαστε ανά τακτά χρονικά διαστήματα...»

- Σαν άνθρωπος, ο Γιώργος Κολοκυθάς πως ήταν;

«Φοβερά φιλότιμο παιδί! Μοίραζε σε όλους τους φίλους του ό,τι είχε! Δεν ήταν φιλοχρήματος, ήταν αυτό που λέμε... “giver”! Ήταν ένα πολύ προικισμένο παιδί με πολλά χαρίσματα και ήθελε πάντα να βγαίνει μπροστά! Για μία περίοδο, κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι γιατί έμενα στο πατρικό σπίτι του, γωνία Φυλής 161 και Αγίου Μελετίου, μαζί με την αδελφή του την Άλεξ και τη μάνα του! Εκατό δραχμές χαρτζιλίκι έπαιρνε ο Γιώργος, τα ίδια έπαιρνα κι εγώ... Άστο, με τον Γιώργο είμαστε αδέλφια! Γι‘ αυτό και δεν πιστεύω ότι έχει φύγει! Όταν αγαπάς έναν άνθρωπο, αγαπάς την καρδιά του και το μυαλό του και είναι δύσκολο να συμβιβαστείς με την ιδέα του τέλους! Εγώ δεν πιστεύω στον θάνατο, γι‘ αυτό θα μου πάρει καιρό να το συνειδητοποιήσω, γιατί το πιο σκληρό πράγμα είναι η απουσία του ανθρώπου. Κατά τα άλλα, δεν υπάρχει θάνατος...»

- Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για έναν τόσο έντονο άνθρωπο και χαρακτήρα...

«Μιλάμε για καταπληκτικό παιδί, με τρομερό χιούμορ! Τέλειος άνθρωπος, καλός οικογενειάρχης, σύζυγος και πατέρας, τι να λέμε τώρα, ο Γιώργος ήταν ένα πραγματικό αρχοντόπουλο!»

- Μέσα στο γήπεδο πως ήταν; Όταν μεσουρανούσε ο Κολοκυθάς, το μπάσκετ δεν ήταν τόσο διαδεδομένο και οι νεότεροι δεν γνωρίζουν πολλά από τα κατορθώματά του... Άλλωστε και λόγω τραυματισμού, δεν έπαιξε πολλά χρόνια και σε ηλικία 27 ετών σταμάτησε...

«Νομίζω ότι δεν θα ξαναβγεί τέτοιος μπασκετμπολίστας! Ήταν αυθεντικό ταλέντο, γνήσιο, είχε πολύ αθλητικό κορμί και έπαιζε πάντα με το ένστικτο και τα προσόντα του, δεν έκανε ποτέ προπόνηση! Αντιθέτως την μισούσε! Δεν ήταν ο παίκτης της δουλειάς, γι‘ αυτό και έπαθε τη ζημιά στο πόδι του, γιατί ήταν απροπόνητος! Όταν τελείωνε κάθε ματς, έλεγε στους συμπαίκτες του “παιδιά, θα τα πούμε το άλλο Σάββατο...”! Ήταν ένας άνθρωπος που του άρεσε να ζει και θεωρούσε την προπόνηση, χάσιμο χρόνου! Ήταν μποέμ τύπος, γλεντζές, play-boy, είχε μία ωραία τρέλα...»

- Θυμάστε μερικές από τις τρέλες του;

«Το 1963 είχαμε πάει στη Σόφια για το Βαλκανικό πρωτάθλημα εφήβων με την Εθνική ομάδα. Όταν τελείωσαν οι αγώνες και βγήκαμε δεύτεροι, επιστρέψαμε με όλη την αποστολή στη Σόφια, γνωρίσαμε δύο όμορφες Βουλγάρες και μου λέει “Βασίλη, που να πάμε πίσω ρε φίλε, εδώ θα μείνουμε!”... Φύγαμε, λοιπόν και για να μας βρούνε, έκαναν διάβημα στο ελληνικό προξενείο και βγήκε ένταλμα αναζήτησής μας! Ήταν τρελός τελείως, αλλά ωραίος τρελός!»

- Είχε μεγάλο εκτόπισμα σαν χαρακτήρας;

«Μεγάλη ψυχή και τεράστια προσωπικότητα! Υπάρχουν μεγάλοι παίκτες που έχουν μείνει στην ιστορία για τις επιτυχίες τους, οι οποίοι, όμως, ήταν χλωμοί και άχρωμοι... Ο Γιώργος, όπου πήγαινε έθελγε με την συνολική του παρουσία... Ήταν εντυπωσιακός τύπος!»

- Ο τρόπος παιχνιδιού του πως ήταν;

«Ήταν φοβερά αλτικός παίκτης! Είχε εκπληκτικό επιτόπιο άλμα και πολύ καλή προσποίηση και γενικά ήταν ασταμάτητος μέσα στο ζωγραφιστό! Άμα του έλεγες να παίξει στην περιφέρεια, δεν μπορούσε με τίποτε γιατί δεν ήξερε να ντριμπλάρει (γέλια!!), γιατί δεν έκανε προπόνηση... Αλλά ήταν απίστευτος εκτελεστής μέσα στη ρακέτα... Έπαιρνε την μπάλα και πήγαινε κατευθείαν στο καλάθι... Έπαιζε με μυαλό και “μύριζε” τις φάσεις και τους αντιπάλους από μακριά! Προσωπικά, αντέγραψα πολλές από τις κινήσεις και μιμήθηκα πολύ το παιχνίδι του!»

- Με δεδομένο ότι σταμάτησε νωρίς το μπάσκετ, εσείς που τον ξέρετε καλά, μπορείτε να μας απαντήσετε... Του ‘λειψε κάποια στιγμή το μπάσκετ;

«Σίγουρα και μάλιστα προσπάθησε να επιστρέψει, αλλά ο τραυματισμός στο πόδι τον άφησε πολύ πίσω και αυτό γιατί δεν λόγω του ότι δεν έκανε προπόνηση, το σώμα δεν είχε αποκτήσει αθλητική υποδομή! Στη συνέχεια ασχολήθηκε με διάφορες δουλειές, έκανε μαγαζιά, παντρεύτηκε και για ένα διάστημα αποτραβήχτηκε από το μπάσκετ...»

- Τα τελευταία δέκα χρόνια, πάντως, είχε επιστρέψει στο άθλημα ως παράγοντας και ουσιαστικά ήταν η ψυχή της Εθνικής ανδρών...

«Αυτή η ενεργοποίηση τον ξανάνιωσε! Στην Εθνική ομάδα έδωσε την ψυχή του και το μυαλό του και την αγαπούσε τόσο πολύ, που καμιά φορά δεν άντεχε να βλέπει τα παιχνίδια-θρίλερ κι επέλεγε να φύγει από το γήπεδο... Φοβόταν για την καρδιά του και τελικά αυτός ο φόβος τον πρόδωσε...»

- Ένας άνθρωπος που αγαπούσε πάρα πολύ ήταν ο Παναγιώτης ο Γιαννάκης...

«Βέβαια... Με τον Παναγιώτη ήταν πολύ φίλοι, είχαν και οικογενειακές σχέσεις, έζησε μεγάλες στιγμές με τον Γιαννάκη στον πάγκο της Εθνικής ομάδας και πίστευε ότι έπρεπε να είναι δια βίου ομοσπονδιακός τεχνικός!»

- Από τις στιγμές που έχετε ζήσει μαζί, τι σας πρωτοέρχεται στο μυαλό αυτή τη στιγμή;

«Τι να πρωτοθυμηθώ; Τις αμέτρητες πλάκες μας... Όλο τον κόσμο πειράζαμε, δεν κάναμε και τίποτε άλλο... Ένα καλοκαίρι, είχαμε κατέβει οι δυο μας στη Βουλιαγμένη για μπάνιο... Εκεί υπήρχαν κάτι γήπεδα μπάσκετ κι ήταν οι δύο “φλώροι” με άσπρα παντελόνια και έκαναν σουτ... Μας βλέπουνε λοιπόν και μας λένε, “παιδιά, θέλετε να παίξουμε δύο εναντίον δύο, με στοίχημα πορτοκαλάδες για να έχει και πιο πολύ ενδιαφέρον;”... Τους λέει ο Γιώργος, “ρε παιδιά, είστε σίγουροι;”. ε, λοιπόν, παίζαμε όλο το απόγευμα και στο τέλος κερδίσαμε ένα κασόνι πορτοκαλάδες! Τσαντίστηκαν τόσο πολύ, που μας ζήτησαν να παίξουμε και την επόμενη μέρα για τη ρεβάνς! Την άλλη μέρα ξαναπήγαμε και για ενίσχυση, έφεραν μαζί τους έναν παλιό μπασκετμπολίστα του Παναθηναϊκού, τον Λιαμή, που έμενε στη Βουλιαγμένη! Με το που μας είδε ο Λιαμής, τους είπε “παιδιά, έχετε μπλέξει άσχημα!”...»

- Με την Εθνική ομάδα;

«Το καλύτερο είχε συμβεί στη Φινλανδία, στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1967! Εκείνη την περίοδο, στη Σκανδιναβία δεν νύχτωνε σχεδόν καθόλου! Με το Γιώργο, τον Κώστα τον Πολίτη και τα περισσότερα παιδιά, μαζευόμαστε στα δωμάτια, καπνίζαμε και παίζαμε ξερή! Θυμάμαι, ο συγχωρεμένος ο Μίσσας ο Πανταζόπουλος ερχόταν και μας ρωτούσε “Παιδιά, πότε θα τελειώσετε; Πρέπει κάποια στιγμή να πάμε για προπόνηση...” Του απαντούσαμε: “Τώρα, μόλις νυχτώσει θα τελειώσουμε...”. Να φανταστείς ότι τότε δεν νύχτωνε ποτέ! Ένα άλλο περιστατικό, είχε συμβεί στην Ιταλία, όπου μας ακολουθούσε στο ξενοδοχείο μία πολύ άσχημη γυναίκα, η οποία φορούσε διάφορες περούκες γιατί δεν είχε πολλά μαλλιά... Ένα βράδυ, που είχε φορέσει τρεις περούκες μαζί, κάποια στιγμή έπεσαν τα φώτα και μόλις βγαίνω στο διάδρομο την βλέπω μπροστά μου! Βάζω τις φωνές και λέω “Γιώργο, φύγε γρήγορα ήρθε ο δράκουλας στο ξενοδοχείο!”... Όπως καταλαβαίνεις, ο Κολοκυθάς έγινε... Λούης!»

- Αν είχατε την ευκαιρία να του πείτε δύο λόγια, τι θα του λέγατε;

«Κερατά, τα πήρα τα πουκάμισα αλλά δεν βρήκα μάσκα να σε βάλω μέσα για να μην φαίνεται η ασχήμια σου! Δεν έπρεπε να λιποτακτήσεις έτσι και να μ‘ αφήσεις μόνο μου... Αλλά που θα πάει, σε κάποια χρόνια θα ξανασυναντηθούμε για να συνεχίσουμε την παρέα μας, κάπου αλλού...»