Αλέξανδρος Νικολαΐδης: Η μοναδική επιρροή του ανθρώπου, που δεν τα παράτησε ποτέ
Αν ανατρέξουμε στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού τις τελευταίες δεκαετίες, θα βρούμε πολλές προσωπικότητες που έγραψαν μοναδικές επιτυχίες, χάρισαν σπάνιες συγκινήσεις, ενέπνευσαν με τις ιστορίες τους κι έγιναν πρότυπα και οδηγοί ζωής για αθλητές, αλλά και ανθρώπους άσχετους με τον αθλητισμό. Αυτό που διαφοροποιεί την ιστορία του Αλέξανδρου Νικολαΐδη, βρίσκεται στο αποτύπωμα. Κάποιοι θρύλοι ξεθώριασαν, άλλοι υπέστησαν τη λογική φθορά του χρόνου ή επόμενων επιλογών τους. Όμως, η ιστορία του αργυρού Ολυμπιονίκη, που κάποτε συγκλόνισε την Ελλάδα, φωνάζοντας “μαμά έσπασε”, παραμένει ισχυρή και ανίκητη.
Μοιράζοντας ελπίδα
Η ιστορία συνεχίζεται, εξακολουθεί να διδάσκει σε υγιείς και ασθενείς με σπάνιες ή συχνές ασθένειες ότι σημασία έχει να μην τα παρατάς ποτέ. Ακόμα κι αν το πόδι σου σπάσει λίγο πριν την πρώτη συμμετοχή σου σε Ολυμπιακούς Αγώνες και ξανασπάσει στο ίδιο σημείο κατά τη διάρκεια του αγώνα σου. Ακόμα κι αν μια εξαιρετικά σπάνια κι επιθετική μορφή καρκίνου βάλει στόχο τη ζωή σου.
Ακριβώς ένα χρόνο μετά την απώλεια του, το αποτύπωμα του Αλέξανδρου Νικολαΐδη εξακολουθεί να μοιράζει ελπίδα, όπως ο ίδιος το όρισε με τις τελευταίες του επιθυμίες, που ήταν η ενημέρωση γιατρών και ασθενών για το καρκίνωμα nut, που αν διαγνωσθεί εγκαίρως, μπορεί να σωθούν ζωές, αλλά και με τη δημοπράτηση των Ολυμπιακών μεταλλίων του, προκειμένου τα έσοδα να δοθούν σε δομές για τα παιδιά. Γιατί όπως έγραψε κι ο ίδιος “...αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου”.
Ο όρκος ζωής
Πέρα από αυτό, όμως, συνολικά η ιστορία της ζωής του διδάσκει πώς-να μην τα παρατάς ποτέ -παρά τα κατάγματα τις κλωτσιές και τα ύπουλα χτυπήματα της μοίρας.
Ήταν ένας όρκος ζωής, που ακολούθησε πιστά από τότε που τον έδωσε στα 11 του χρόνια, όταν ήταν 11 ετών και 48 κιλών στην πρώτη του ήττα στους πρώτους του αγώνες στο Εθνικό Στάδιο της Μίκρας. Ως ο γιος ενός μεγάλου πρωταθλητή, του Γιώργου Νικολαΐδη, ένιωθε υποχρεωμένος να κερδίσει, όμως έχασε στον τρίτο αγώνα. Πείραξε εκείνη η ήττα. Αλλά το πήρε απόφαση ότι δεν τα παρατάει. Και κάπως έτσι άρχισαν όλα…
Οι κορυφαίες στιγμές
Ακολούθησαν αγώνες επί αγώνων, διακρίσεις σε πρωταθλήματα, πανευρωπαϊκά και Παγκόσμια Εφήβων μέχρι την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ. Λίγους μήνες πριν, σε αυτοκινητιστικό ατύχημα -στη διαδρομή του για την προπόνηση- σπάει το πόδι του. Με σκληρή και επώδυνη προετοιμασία, καταφέρνει να δώσει το παρών στους αγώνες, όμως το πόδι του σπάει για δεύτερη φορά στο θώρακα του Κολομβιανού αντιπάλου του. Το τηλεοπτικό κοινό σοκάρεται στη σκηνή, που ο πληγωμένος νέος φωνάζει “έσπασε μαμά έσπασε!”. Κανένα σοκ, κανένας πόνος δεν στάθηκε ικανός, βέβαια, να τον κάνει να το βάλει κάτω. Πολλοί πίστεψαν τότε ότι όλα είχαν τελειώσει για τον νεαρό αθλητή, δεν ήξεραν, δεν ξέραμε, με ποιον είχαμε να κάνουμε.
Το όραμα των Ολυμπιακών της Αθήνας, δεν θα μπορούσε να παραμείνει απλώς όραμα για τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη. Κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο κι ήταν και θυμωμένος με τον εαυτό του και αγέλαστος που έχασε το χρυσό. Ένα Ολυμπιακό μετάλλιο, βεβαίως, δεν ήταν αρκετό. Δεν θα επέτρεπε να τεθούν αμφιβολίες μήπως ήταν τυχαίο, γι’ αυτό και τέσσερα χρόνια μετά πρόσθεσε άλλο ένα αργυρό Ολυμπιακό μετάλλιο στην ευρεία συλλογή των σπουδαίων τίτλων του. Θα μπορούσε να ήταν και χρυσό, αν δεν γίνονταν λάθη από τη διαιτησία, αλλά στην ιστορία του Αλέξανδρου Νικολαΐδη, αυτά αποτελούν μηδαμινές λεπτομέρειες…
Στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών του 2012 μπήκε ως σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής σε μια στιγμή που χαρακτήριζε ως κορυφαία αθλητική στιγμή της ζωής του. Στους Αγώνες δεν ήταν ο καλύτερος του εαυτός, αλλά ούτε αυτό έχει σημασία. Ολοκλήρωσε την αθλητική του πορεία με ένα αργυρό μετάλλιο στους Μεσογειακούς του 2013, αλλά δεν εγκατέλειψε την απόφαση ζωής του να μην τα παρατήσει ποτέ. Όπως ποτέ δεν ξέχασε το όνομα του συναθλητή, που τον κέρδισε στη Μίκρα όταν ήταν 48 κιλά.
Το μεγαλειώδες κληροδότημα
Ως άνθρωπος με άποψη και ενεργή θέση στα κοινά, δραστηριοποιήθηκε με την πολιτική, αλλά και με την προπονητική κι έκανε μια όμορφη οικογένεια με τη σύντροφο της της ζωής του, Δώρα Τσαμπάζη και τα δυο τους παιδιά. Η ασθένεια τον χτύπησε σε ανύποπτη στιγμή, τον ταλαιπώρησε, αλλά ποτέ δεν είπε “γιατί σε μένα” και ποτέ δεν έπαψε να θεωρεί τον εαυτό του ένα τυχερό άνθρωπο. Έναν άνθρωπο, που έζησε, αγαπήθηκε, έμαθε κι έκανε πράξη στη ζωή του αξίες σημαντικές και πραγματοποίησε τα όνειρά του. Έναν άνθρωπο που δεν τα παράτησε ποτέ κι αυτό είναι το μεγαλειώδες του κληροδότημά του, το ανεξίτηλο αποτύπωμά του στις καρδιές όλων μας.
Θα μπορούσε να είναι μυθιστορηματικός ή κινηματογραφικός ήρωας. Όμως ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης είναι πολλά περισσότερα. Είναι το μεγαλείο μέσα μας, το καλύτερο που πάντα μπορεί να υπάρξει, αρκεί να το αναζητήσουμε. Κι η φωνή του, είναι πάντα εδώ, φωνή αλληλεγγύης, δημιουργίας κι έμπνευσης. Γιατί όπως έγραψε στο αποχαιρετιστήριο μήνυμα “φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε.
